Mijn ei. Mijn windei.

Omdat het ongeveer bij 1/10 zwangerschappen misgaat en ik dus vast en zeker niet de enige ben. Omdat ik wil dat vriendinnen die het ook moet overkomen weten dat mijn oor luistert. Omdat er misschien wel iemand die ik ken, afgelopen week achter haar computer zat, onze aankondiging zag en dacht waarom zij wel en ik niet. Want het is géén taboe en ik durf eerlijk toe te geven dat ik het ook een tijdje moeilijk gehad heb met de bollebuikfoto's van een vriendin. Maar vooral omdat ik het beste met mijn eigen hoofd omkan als ik de dingen van mij af kan schrijven, ook al was ik niet klaar om dit verdriet te delen toen het ons overkwam. Omdat de winter zo donker was, als de lente licht. 

Mijn lief kindje dat er nooit zal komen, dat er nooit echt geweest is zelfs. Want de cellen die jou hadden moeten worden stopten al snel met delen, enkel de cellen die jouw huis zouden worden bleven groeien. In plaats van een kindje was er een windei. 

Even tussen haakjes: wat een vreselijk woord, kan daar nu echt niets beters voor verzonnen worden? 

Mijn lijf wilde zo graag een huis voor je bouwen, en ook in ons echt huis werd er al plaats voor je gemaakt (zo gauw de belastingen ons geld zouden terugstorten that is).

Om over de plaats in ons hart nog maar te zwijgen. Zelfs al was ik maar 8 weken zwanger, laat niemand je iets anders wijsmaken. Jij was zó vreselijk welkom. Wat had ík je graag ontmoet. Wat had je papa je graag ontmoet. En zelfs je zus wees al naar mijn buik als we vroegen waar de baby was.

Nee, het is waar, een kindje verloren we niet. We verloren wél de verwachting van een kindje. Op een goeie dag (lees: eentje met matig bloedverlies want dat begon al snel na de positieve test) fantaseerden jouw papa en ik over de indian summer, wanneer je geboren zou worden: eind augustus, begin september. Hoe we met jou in de draagdoek en met je grote zus naar de speeltuin zouden gaan, hoe we 2 kinderen zouden managen (niet waarschijnlijk!), hoe we jouw zus van en naar school zouden brengen,...

En nu ik het toch over je zus heb, zij was zonder twijfel onze grootste steun. Met haar zotte kuren haalde ze ons telkens weer uit een dipje. Wat moet het moeilijk zijn om dit mee te maken vóór je een kindje hebt, zeiden we tegen elkaar, dan kom je pas echt met lege handen thuis. Jouw papa zei daarom altijd tegen mij, je mag verdrietig zijn maar niet ongelukkig, want we hebben hier al 10+kg. geluk rondlopen. En hij heeft overschot van gelijk. Dat het vruchtzakje uiteindelijk 'geboren' werd toen hij mij hard liet lachen maakte de cirkel rond.

Lief kindje dat er nooit zal komen, door jou ben ik een cijfer in een statistiek. Een cijfer waarvan ik, waarschijnlijk nogal naiëf, had gedacht dat ik het nooit zou worden, want zwanger zijn en blijven, daar was ik goed in. Hoewel ik, nu ik erop terugkijk, met zekerheid kan zeggen dat het allervreselijkste de onzekerheid was waarin we een dikke 3 weken vertoefden, niet het mislopen an sich. Dankzij(?) het bloedverlies dat kort na de positieve test startte hielden we daar immers al snel rekening mee.

Ik moest altijd een beetje in mijn mond overgeven van mensen die naar hun ongeboren baby verwijzen met het woord wonder. Lief kindje dat er nooit zal komen, danku om mij te doen inzien, dat het kindje dat nu in mijn buik groeit toch een héél klein beetje veel een wondertje is.

------------------

Omdat ik zelf ook héél veel heb gehad aan de posts van anderen, nog een paar linkjes:

Lienweb - Mona's blog - Roeline - i. - Aidan - Elja