vrijdag 24 juni 2011

I ♥ Purl soho

Toen mijn zusje in april een reisje maakte naar NYC was ik stikjaloers. Toen ik er in 2007 naartoe ging had ik mijn creatieve zelf immers nog niet herontdekt. Veel boeken-  en CD-winkels hebben wij toen bezocht maar van het bestaan van Purl Soho, daar was ik toen -helaas- niet van op de hoogte. Inmiddels volg ik al een hele tijd de knutselblog van de winkel maar iets online bestellen, zover was het nog niet gekomen. Ik polste even of de zus zo goed wilde zijn daar een keertje langs te gaan en ik denk dat ze die winkel uiteindelijk half leeg heeft gekocht met de gecombineerde verlanglijstjes van de mama, mezelf en zichzelf.

Ik nam me voor dat het einde van de examens het begin van een knutselmarathon zou zijn en zo gezegd, zo gedaan:

Mijn tweede afgewerkte naaiproject ooit: de liberty baby bib-kit
(Mijn eerste naaiproject was een rok, -na twee jaar nog steeds onafgewerkt-. 
Mijn eerste afgewerkte naaiproject was een ovenwant voor mijn zusje.)

Het rode slabbetje was een probeersel (meer over mijn trial en error vind je hier). Maar de drie anderen zijn inmiddels al cadeau gedaan aan een klein boeleke dat afgelopen week geboren werd. En omdat ik vind dat elk baby'tje -dat buiten mijn examenperiode geboren wordt- een handgemaakt cadeautje zou moeten krijgen deed ik er nog een gepersonaliseerd kruiskessteek-slabbetje bij.   


De andere kit die mijn zusje voor me meebracht, en die ik gewoon cadeau kreeg voor mijn verjaardag, was de Liberty coin purse kit. Gisteren probeerde ik het al een keertje... mijn derde afgewerkte naaimachine-project was een feit. 


Nog niet perfect maar omdat mijn zusje nog 2 extra clasps heeft gekocht kan ik mezelf nog verbeteren bij de volgende twee. (En aangezien drie portefeuilles voor één persoon lichtjes overdreven is, wordt er zoiezo eentje gedoneerd aan haar, slim is ze wel natuurlijk.)  
Hoewel het dus nog geen overdonderend succes was, mijn kleingeld zal er -zelfs bij dit eerste probeersel- niet uitvallen en dat is uiteindelijk toch de bedoeling. 

Inmiddels ontdekte ik trouwens dat de Japanse sluitingen (en een pdf van het Japanse patroon) ook dichter bij huis te vinden zijn en dat opent perspectieven, vooral voor u. Als u tenminste een ongeduldige, beginnende naaimachine-knutselaarster bent en als u niet in het bezit ben van een zus die knutselwinkels aan de andere kant van de wereld afschuimt. Het is het ideale naaiprojectje: het is erg gemakkelijk, je kan het maken met een restje stof en het is relatief snel klaar.

En als u dan na al dat knutselen een hongertje hebt gekregen dan kan ik u absoluut couscous met kruiden, granaatappel en halloumi aanraden, inmiddels al twee keer kundig klaargemaakt door M. (en kundig opgepeuzeld door ondergetekende). 

Ik denk dat het mijn nieuw lievelingseten is.
volgens dit recept + halloumi + snuifje ras-el-hanout 
-en voor de intensieve vleeseters + lamskoteletje- 

Smakelijk!

woensdag 22 juni 2011

In de categorie (niet) ons beste idee ooit...

tussen 2 belangrijke examens naar een huis gaan kijken. Een huis dat het -voor de zoveelste keer- net niet was. Vervolgens lichtjes depressief thuiskomen (ik), beginnen panikeren, in hoofdzaak omwille van de verhuisdeadline, gevoed door een examengewijs gebrek aan slaap (ik), rekenen op het gegaathetzienalleskomtgoed van M. (dit wordt eentonig: ik).

En toen, toen werkte M. zijn M.-magie. Dat gaat zo ongeveer als volgt: Ik, de opgeruimde controlefreak, ben al 6 maanden geabonneerd op alle mogelijke immosites. Ik krijg en check dagelijks updates via mail, en heb -laat ons eerlijk zijn- niet al teveel succes. 
Michael, de non-neuroot (over de 7 geweldige verschillen had ik het overigens al eerder), checkt de overige sites gewoonlijk enkel een keertje tijdens het weekend, maar ging voor de gelegenheid nog eens snel naar de koopjeskrant kijken. De gelegenheid zijnde: een paniekerige examengestresste Sarah, als een mantra herhalend zeurend: liiiieef, maar wij gaan noooooooooit iets vinden, naast hem op de zetel.

En toen werden wij daar gewoon keihard head-over-heels verliefd op de foto's van een huisje indestad. Een huisje dat ook op immoweb stond maar mijn eagle-eyes was ontkomen omwille van een andere prijs aldaar.

Het was al te laat om nog te bellen, volgende ochtend was dat ons eerste werk, mét gekruiste vingers. Gelukkig bleek het nog beschikbaar. Om onze kansen te vergroten liepen we 's avonds een uurtje weg op het werk, zo'n huisje zouden we niet laten schieten. 

Resultaat: we werden nog een beetje verliefder en in het half uurtje tussen de bezichtiging en het terugkeren naar het werk, beslisten we dat we gingen bieden.
Eén telefoontje later bleek ons bod aanvaard. Nog nooit waren wij zulke vrolijke werkers, echtigwaar. 

De volgende dag volgde dan nog een formaliteit, het verplicht bezoekje met de mama's en papa's. We mochten vervolgens eigenhandig het 'te koop'-bordje van het raam halen (10 punten voor P., verkoper van het huis) en een klein weekje later tekenden wij de compromis (exact 24u. voor ik mijn examen zou aftekenen, ideaal enzo, ik zei het al).

Op 1 oktober krijgen we de sleutel en kunnen we beginnen schilderen, lattekes-erafhalen en gaatjes boren, ahja, want het huisje is van ons (en ook wel van de bank, maar dat is een detail) en dan mogen wijle gaatjes boren waar we willen. *kleintraumaoverhetnietmogenborenindeappartementsmuren*

We kijken er zó naar uit.

Ik kan me geen beter mens wensen om mee samen te leven, M.-magie is geweldig, altijd parkeerplaatsjes, altijd chance, als hij zegt dat het wel in orde zal komen, dan is dat ook zo.


Ik kan me geen liever lief wensen om naar de IKEA of de Habitat mee te gaan, om nog 25 jaar een lening met af te betalen, om al scanderend "wij hebben een huis gekocht" met te vreugdedansen in de living, om met te high-fiven, te dromen en om die dromen na lang dromen samen waar te maken. 

Ons eigen nest (en zo'n goei nest), soms kan ik het nog altijd niet goed geloven. 

 
Meer foto's van het vieren bij Canton en onze woonsten vind je hier.