zaterdag 28 december 2013

The making of... de nieuwjaarskaartjes

Eerst was er het wilde, Olivia, de baby-godzilla, verslindt de 3 uit 2013-plan.
Wij spelen wel'ns dat Olijfje een babyGodzilla is, compleet met hoge stemmetjes die om hulp roepen en zware babyGodzilla (stem) die alle mensen vrolijk vertrappeld, met elke keer haar vettig lachske tot gevolg. Ergens op mijn harde schijf staat er nog wel een filmpje van te verstoffen, ik snor het bij gelegenheid voor u op. Aangezien Olivia na verschillende pogingen steeds voor het verkeerde cijfer oog had (en het -na opzoeking- niet eens jaar van de Draak bleek te zijn in Japan) besloten we het over een andere boeg te gooien.



 
Een kaartje met minstens 1 boek erop, want dat was uiteindelijk het thema van dit jaar geweest.



Ik bekeek enkele prefab-kerstkaartjes op minted en betrapte mezelf erop dat ik vooral met deze Silentish night moest lachen. Hardop, wegens soms wel eens herkenbaar geweest voor deze verse ouders het afgelopen jaar. "Stille nacht (soms...)" it was. Verder zag ik op Pinterest al een hele tijd geleden ook deze héérlijke foto voorbijkomen. Maar omdat blote baby's met de post opsturen ons nu niet zo ideaal leek, je weet immers nooit in wiens handen ons naakt kindje terechtkomt, hielden we Olijfjes kleren aan, maar leenden we het kerstlichtjes idee. Het terugblik/vooruitblik-formatje zag ik al meermaals op geslaagde wijze op (Engelstalige) blogs en dus werd ook dat rustig gepikt. Dat boeken een kerstboom zouden voorstellen, tot slot, was dan weer de vanzelfsprekendheid zelve. Ahjaaa...



2013 was voor ons uiteraard héél bijzonder omwille van Olivia.

Ze is altijd vrolijk en sinds kort ook continu in beweging. In 2014 willen we haar -nog meer- voorlezen en Parijs laten zien. We kunnen nu al bijna niet meer wachten om de eerste woordjes, stapjes en het eerste taartje te vieren!

Dat 2014 een goeike mogen worden. 
Ook voor u!


Tot slot nog mijn complimenten aan mijn model en aan mijn assistent die de lachjes losmaakte waardoor ik eigenlijk helemaal niet meer op mijn genen (ik ben erfelijk belast door het fotografie-gen) diende te vertrouwen om bovenstaande foto's te nemen.

Geniet van 2014!

woensdag 25 december 2013

Wensen enzo.

Omdat iedereen van de net geen 100 personen die we een kaartje stuurden intussen toch één van de twee versies ontvangen zou moeten hebben...



2013 was voor ons uiteraard héél bijzonder omwille van Olivia.

Ze is altijd vrolijk en sinds kort ook continu in beweging. 
In 2014 willen we haar -nog meer- voorlezen en haar Parijs laten zien.

We kunnen nu al bijna niet meer wachten om de eerste woordjes, 
stapjes en het eerste taartje te vieren!

Dat 2014 een goeike moge worden!
Ook voor u!


*zoals steeds geprint bij Moo*

zondag 22 december 2013

Boekenfeest!






Op 5 mei, toevallig ook dag van de kinderen in Japan, hielden wij een boekenfeestje voor familie en vrienden. We werden, naast de reeds behoorlijk tropische temperaturen van toen, nóg warmer van het besef dat dat kindje van ons, toen amper 2 maanden oud, al zo graag gezien wordt.




vrijdag 20 december 2013

The making of... het bedankkaartje


Maar liefst 2 jaar geleden pinde ik deze foto op mijn boeken-bord. Als ik ooit het geluk had een kindje te krijgen was dat wat ik zou doen!
En zo gezegd, zo gedaan...

IMG_0624

IMG_0632

IMG_0634

het eerste probeersel

IMG_0821

IMG_0824

de tweede poging #oliviaheeftgeenzin

IMG_0858

derde keer?

IMG_0867

goeie keer ofte de foto die het uiteindelijk geworden is.
Zoals al ons ander drukwerk, geprint bij Moo (en zelf van afgeronde hoekjes voorzien).

[no baby was harmed in the making of this picture]

donderdag 19 december 2013

The making of... de suikerbonen


Met een bibliotheekkaartje als aankondiging en een wenslijst vol boeken was het al snel duidelijk dat ook de suikerbonen verpakt zouden worden in een mini-boekje. Bij Moo vonden we opnieuw wat we zochten, een heel simpel wit doosje waar we naar hartenlust onze creativiteit op zouden kunnen botvieren.


Na een rondje Tiny beslisten om de boeg om te gooien en ons te baseren ons op de meest iconische, best gedesignde cover die we kennen, namelijk die van Penguin books. De Engelse uitgeverij die vanaf 1935 kwalitatief hoogstaande maar betaalbare paperbacks op de markt brengt.
Aangezien een pinguïn nu niet meteen het beest is waar we iets mee hebben veranderden we het logo. Een zwarte kat, dat paste al meer in onze kraan. Maar hoe zou onze uitgeverij dan gaan heten? Pussy books of kitty books vonden we precies het verkeerd soort boek. De oplossing kwam er in Japan, het Japanse woord voor kat is ‘neko’. Neko books… ja zo kon onze fictieve uitgeverij wel gaan heten, vonden we.


Vervolgens verzonnen we titels voor onze boeken. “Olivia en het geheim van de kaka” was er eerst en blijkt eveneens de bestseller te zijn. Andere titels in de reeks zijn: “Olivia en de sinistere sushi”, “Olivia en het vegetarisch complot”, “Olivia en de poezenrodeo”, “Olivia, Muji en Floris snoepen suikerbonen” (Muji en Floris zijn de katers die ons al 5 jaar de oren van het lijf eten.) en “Olivia blogt over haar fantastische ouders”.



Elk doosje werd op de rug oranje gestempeld en van ons logo voorzien (een stempel van een poesje dat we toevallig in de TokyuHands in Tokyo vonden). Vervolgens tekenden we met potlood de bladzijden (dat bleek na veel verschillende technieken uitproberen uiteindelijk de beste, maar ook meest tijdrovende, manier). We bestelden, opnieuw bij Moo, stickers van onze zelfgemaakte boekcovers die we dan na bijsnijden op de doosjes konden kleven. Ook voor de achterkant maakten we trouwens een sticker: 


Na een avondje plakplezier…


was het tijd voor de laatste stap, de doosjes vullen met vanille en oranje suikerbonen. 243 keer.


Tot slot was er dan nog het perfecte kringloopkastje.
   

Links en rechts op het kastje zie je nog weckpotten met letterkoekjes en boekenwormen, die samen met een boekje uit de kinderbibliotheek, de attentie voor de kleintjes was.


Wij ♥ dat boekenthema van ons!



deze post verscheen eerst op de beebiotheek

dinsdag 17 december 2013

The making of... het geboortekaartje


Hoe het geboortekaartje eruit zou gaan zien was al beslist van voor we beslisten dat er nageslacht zou komen. Verschillende jaren geleden zagen we het voor’t eerst opduiken op het internet: het bibliotheek-geboortekaartje. Het leek ons ideaal, aangezien we allebei verslingerd zijn aan boeken en elke dag opnieuw proberen om zoveel mogelijk letters, tot die van op de shampoofles toe, te lezen.
We hebben een tijdje getwijfeld of we met ons idee naar een geboortekaartjesontwerper (oa. Bavet, Hierbenik, StudioBlanche) zouden gaan. Of dat we het zelf zouden proberen.
Na wat heen-en-weer gepraat vonden we dat, als je zelfs een hele baby kan maken, je ook wel zoiets banaals als een geboortekaartje kan proberen te fabriceren. Het werd dus doe-het-zelf. Op etsy kochten we een ingescande versie van een ouderwets bibliotheekkaartje en photoshopten we alle gegevens tot wij -en het selecte clubje ingewijden dat een versie zonder voornaam mocht aanschouwen- tevreden waren.



Vervolgens kregen we begin januari bevestiging dat het écht een meisje zou gaan zijn (mevrouwtje had namelijk verschillende echo’s na elkaar niet echt veel zin om haar geheimen prijs te geven), beslisten we diezelfde dag hoe ze zou gaan heten (voor alle duidelijkheid, we hadden toen al het grote elimineer-spel gespeeld met nog 4 namen, 2 per geslacht, om tussen te kiezen), werkten we het geboortekaartje af en bestelden we met de korting-actie (die de dag van de gynae-afspraak afliep) een 200tal 10*15 kaartjes bij Moo!


Daarna zochten en vonden we de juiste houdertjes in Amerika en constateerden we dat ‘den Ava’ en
‘de Club’ geen enkele enveloppe verkoopt waar dat allemaal goed in paste. We bestelden maar liefst 3 keer enveloppen (ook vanuit Amerika) en uiteindelijk was er dan toch één type dat onze goedkeuring   kon wegdragen, simpel en donkerbruin. Om het geheel dan helemaal af te maken kochten we okergele potloden om de adressen mee te schrijven en maakten we ook nog onze eigen okergele letterpostzegels. En het resultaat van al dat denkwerk en onze noeste arbeid, beste mensen, belandde dan na toevoeging van geboortedatum, lengte en gewicht, gewoon zo ergens half maart bij u in de brievenbus. Easy peasy.

deze blogpost verscheen eerst op de beebiotheek

zaterdag 14 december 2013

To mamablog or not to mamablog.

Na lang getwijfel of ik sarahindestad niet beter gescheiden hield van de beebiotheek (lees: dit plekje spaarde van een overload aan enthousiast gemoeder, het enige dat ik de laatste 9 maanden überhaupt te vertellen had), heb ik beslist dat dit stukje internet gewoon mee móet evolueren met mijn leven. Ik ben nu eenmaal een mama, eentje die knutselt, kookt en al eens een postje schrijft over het moederschap. Veel verhalen dus en veel goesting om ze te vertellen.




maart
april
mei
juni
  
juli
augustus
september
oktober
november


Binnenkort meer van hetzelfde! En niet alleen hier én op de beebiotheek maar ook nog eens op de sarahindestadfacebookpagina, gemoeder in overvloed!


*sommige Olivia-posts zullen nog steeds enkel op de beebiotheek verschijnen, andere (non-Olivia)posts enkel hier, posts over ouderschap en knutselarijen voor Olivia verschijnen uiteraard op beide*

vrijdag 26 april 2013

Brieven aan Olivia -maand 1

IMG_0580
*klik op de foto voor de grotere versie*

Mijn lieve Olivia,

Jij bent nu een maand oud en wat een maand is dat al geweest...

Helemaal overdonderd was ik toen ik je zo onverwacht vroeg in mijn armen mocht nemen. (Ik beloof plechtig, nu is het uit mijn systeem, we gaan er niet meer over zeuren, over dat te vroeg arriveren en over die kappersafspraak die ik daarom moest afzeggen waardoor ik je amper van achter mijn veel te lange frou zie liggen.) We bekijken het van de positieve kant, het grote voordeel was namelijk dat jij mij met jouw vroege entree gewoon geen kans hebt gegeven om zenuwachtig te zijn voor de bevalling en dat die bijna helemaal is gelopen zoals ik dat op voorhand wilde, niet in bad (want daar was gewoon geen tijd voor) maar wel natuurlijk en poliklinisch.

Dat laatste betekende dus ook dat jij op de dag van je geboorte al kennismaakte met onze harige huisgenoten, wiens vacht we nu continu uit je mond en van je kleren moeten plukken. Het lijkt alsof ze je de meerderheid van de tijd wel kunnen appreciëren (vooral wanneer je niet huilt, want als je dat wél doet maakt Flor er een erezaak van om mee te beginnen miauwen en occasioneel zelfs te kotsen), jullie worden vast vrienden, later als je wat groter bent.

Want wat ben je nu nog klein... en zorgen dat ik mij daar al over heb gemaakt. Ik ben verdorie de laatste 28 jaar nog nooit zo geobsedeerd geweest door de weegschaal als deze maand. Allemaal omdat jouw gewicht zo'n strijd is. De borstvoeding ook trouwens.

Vanaf dag 1, heb ik gekolfd om jou toch maar wat van het beste dat ik te bieden had te kunnen geven. De eerste drie dagen deden we van aanleggen (en allebei gefrustreerd geraken omdat dat niet goed lukte), manueel afkolven en cupping. Na het mislukte aanleggen was je vaak zo koleirig dat jouw papa je wilde armpjes moest tegenhouden terwijl ik het eten via een bekertje of lepeltje bij je binnen goot. Want je wilde het wel, dat eten, gretig zelfs, maar we pasten gewoon niet goed op elkaar.

Dag vier tot en met acht was het tepelhoedjes wat de klok sloeg, eindelijk dat heerlijke gevoel van gulzig drinkend kindje, dat mij met een halfopen oog aankeek, met een klein handje mijn borst vasthield (of pulkte aan de randjes van het tepelhoedje, mijn kleine wriemelkont). Liefde datist.

Op dag acht, na het weekend, werd je opnieuw gewogen. Terwijl je papa en ik dachten dat je het goed deed, zo drinken met een hoedje op, bleek dat dat helemaal niet het geval was, een lichtgewicht van 2,5 kilo was je geworden en dat terwijl je al zo weinig reserve had. Je papa kwam na twee uur werken terug huiswaarts en er werd wat gehuild. Er werd verder ook een elektrische kolf gehuurd en je mocht niet meer aan de borst maar ging aan de fles. Alles om je energie te laten sparen. We moesten je immers vetmesten. Tot overmaat van ramp bleek vervolgens dat ik niet genoeg melk voor je kon kolven (terwijl dat in week 1 nog het minste van mijn zorgen was). Je papa, de schat, doorkruiste dus die maandag, zo rond de klok van negen, nog de stad voor een portie poedermelk, terwijl wij hier thuis samen zaten te huilen. Jij om eten en ik omdat ik niet genoeg eten voor je had.

Je weet het vast niet meer maar het was ook die avond dat wij met drie een poederpact sloten. Het pact bestond uit twee delen: 1. Dat we dat poeder zo snel mogelijk terug gingen buitengooien (uiteindelijk een dag of tien later, hoera!) en 2. Dat we zolang er poedermelk was, niet zouden smossen met moedermelk. Want elke halve druppel moedermelk is eigenlijk gewoon goud, laat daar geen twijfel over bestaan.

Het vetmesten is gelukt, op 1 april gaf de weegschaal 3,100kg aan en dat was geen grap, Elke en ik deden er zowaar een vreugdedansje van in de badkamer. Gevolg, je mocht terug aan de borst, en we zouden je steeds minder extra moedermelk in een flesje bijgeven. Op dit moment drink je terug bijna alleen maar aan de borst en kolf ik nog maar 1 à 2 keer per dag af, gewoon als reserveke. Je drinkt goed, dat bevestigde een fiere Elke gisteren nog maar eens. En toch maak ik me zorgen. Niet om wat erin gaat maar om wat eruit komt en om hoeveel verdriet je dat doet. Al van dag 1 komt er met regelmaat van de klok een hele gulp melk terug uit dat kleine lijfje van jou. Maar tegenwoordig is het eerder uitzonderlijk als het niet gebeurt, en je onbedaarlijke huilen halve uren aan een stuk, het feit dat je weer wat bent afgevallen, je nooit of te nimmer willen platliggen, ook niet op een hellend vlak maar je continu rechtgehouden willen worden,... Ik ben bang dat het refluxmonster er wat mee te maken heeft en mijn hart breekt nu al. Een voeding duurt makkelijk een uur als ik jou laat doen (jouw micro-tut-slaapjes inbegrepen) en daarna begin de strijd om het eten in je te houden, terwijl je duidelijk ongemakkelijk bent. Morgen gaan we naar de kinderarts. Ik ben eens benieuwd, want de laatste twee weken ben je een heel ander kind, veel ongelukkiger en dan breekt mijn prille moederhart.

Gelukkig is er dan je papa, hij is de steun en toeverlaat in bange mama-tijden, de smeerder van boterhammekes en brenger van borstvoedingsthee en koekjes wanneer jij mijn armen opeist. Maar hij heeft ook lieve, sterke, warme handen die je overnemen wanneer ik het allemaal even niet zie zitten. En als geen ander kan ie het, rustig blijven wanneer jij zit te krijsen. In no time ben jij dan ook weer rustig. Geduldig zijn en rustig blijven, twee skills die essentieel zijn voor het moederschap en die ik duidelijk nog moet perfectioneren, zo merkte ik de laatste weken.

Het is een schat, die papa van jou, ook wanneer je niet krijst zingt hij liedjes en vertelt hij je verhaaltjes, dat laatste deed ie trouwens ook al toen je nog niet geboren was. Ge hebt zijn verhaal over getrouwheidskaarten toch onthouden, mag ik hopen? Want dat was wel een van de betere. En als ik uit de douche kom en ik zie jullie samen op de zetel liggen terwijl jullie The Americans of Hannibal (jouw papa's laatste nieuwe favorieten) kijken dan ontploft mijn moederhart elke keer van trots en liefde.

Net zoals wanneer ik je iets (nieuws) zie doen. Je hoofd lang rechthouden, huilen met echte tranen(!) -dat je dat dan zo hard doet tot de aders van je kleine hoofd een centimeter hoger liggen neem ik er maar bij-. Je tut zelf vasthouden, soms, als je arm niet te wild beweegt. Mijn bril van mijn hoofd trekken, of bij jouw papa, borsthaar vasthouden en -indien mogelijk- uittrekken. Eindelijk de lol ontdekken van in bad gaan (#dochtervanuwmoeder-oef). Aandachtig kijken naar je vos of uil-knuffels of luisteren naar je muziekdoosje #wijzijnaanhangersvanhetgrotestimuleeruwkind-spel. Of wanneer anderen -die die het kunnen weten- zeggen dat je zo klein maar superflink en sterk bent.

Wat we in elk geval ontdekten is dat met de komst van een klein, superflink drommeltje als jij, niet alleen ons hele hart en lijf en leden maar ook ons huishouden even het noorden kwijt was. Bepaalde dingen in huis zijn we plots superintensief gaan gebruiken. De verwarming (aangezien de weergoden het nodig vonden om half maart nog wat sneeuw te lossen), de wasmachine (als je jezelf of ons weer hebt ondergekotst), de microgolfoven, om alle flesjes en hoedjes en kolfatributen te steriliseren (het moet gezegd, het ergste dat kan gebeuren is dat de microgolf afloopt en we met een heerlijk slapende Olivia op onze schoot zitten en we dat irritante belletje moeten aanhoren tot het na 10 minuten -eindelijk- vanzelf stopt). Maar nog het meest van al sta ik versteld van hoeveel ik de spiegel van de badkamer al heb gebruikt: om te kijken of je op mijn rug hebt gekotst, om, wanneer je over mijn schouder gedrapeerd ligt, te kijken of je je ogen dichtgedaan hebt, om te kijken of ik je pamper nog moet optrekken kwestie van een bekakte rug te vermijden, of gewoon om een beetje te kijken hoe mooi wij samen zijn. (Wij zijn écht mooi samen.)



Afsluiten doe ik met een zinnetje dat ik je de laatste 4 weken al immens veel heb toegefluisterd:

Jij bent zooo mooi. Mama houdt van jou.

zoen
je mama

*koosnaampjes van de maand*
drommeltje - olijfje - lief(je) - knolleke (knollie) - snotterke - spouwerke (als ik jou en mij in weer maar eens een nieuwe droge outfit moet stoppen) - smoelentrekkerke (zo is er onder andere je "ik ben 16 en ik mag niet uitgaan-gezicht" je "ik ben achttien en ik wil in de p staan-gezicht" en jouw alwetende grijnslach als wij net aan jou vragen wie de mooiste baby van de wereld is)- vriendje
[mama]
lief - olijf - kleine piranha (als jouw papa mij helpt om je aan te leggen en je nogal hevig te keer gaat) - jonkvrouw - garnaal (als je helemaal ineengekrompen op hem ligt) - aapeke (als je je in  krampjeshouding rond onze arm hebt geklemd)
[papa]
klein moppeke - prutsemie - poppetrees - temperamentvolle dame
[elke, de vroedvrouw]

In navolging van de brieven van i. aan Mira
Deze post verscheen eerst op de beebiotheek

vrijdag 22 maart 2013

22.03.13

Normaalgezien had ik vandaag een nieuw hoogtepunt van zenuwachtigheid moeten bereiken. In mijn agenda zie ik vanmorgen de aankondiging, een in grote letters geschreven: "bevalling?" staan. En ik glimlach, want niets is minder waar.

Vandaag gaan wij op uitstap, de eerste, voor de tweeweken-checkup bij de kinderarts. Inderdaad, al bijna 2 weken oud, die dochter van ons. Gepakt in snelheid, wij, procrastinateurs.

De laatste twee weken waren van de meest overweldigende, intense, nog nooit zoveel het woord kaka en tepel uitgesprokene-weken van mijn leven. Nog zo klein en fijn, en nu al zo de moeite waard, die Olivia van ons.


OLIVIA
10.03.2013 - 46.5 cm. - 2,845gr.


En ze heeft al een website, ahja!