maandag 27 december 2010

project3 dagen nog en dan is het afgelopen

Het is hier maar stillekes geweest, in tegenstelling tot anderen kan ik met de hand op het hart zeggen dat dat niet is omdat er iets in me groeit, al zit ik momenteel wel aan de absolute witte productenpil, maar dat is een ander verhaal. 

't Is gewoon omdat ik een paar gekke wilde ideeën had, zoals daar zijn: een MusicforLife-troggel geld van je collega's af-actie en ook wel cadeautjes maken met de naaimachine. Nu moet u weten dat de mama, de zus, de bomma en ikzelf weer van zelfgemaakte cadeautjes doen dit jaar en dat ik helemaal niet zo'n krak ben in de naaimachine. 

Mijn idee ging als volgt, als ik verschillende cadeautjes maak met de naaimachine dan zal ik het daarna wel kunnen zekers. Resultaat was is een gigantisch geknoei! Maar ik kan intussen wel mijn naaimachine bedraden zonder dat ik naar de handleiding moet kijken en ook de onderdraad naar boven halen en spoeltjes opwinden vormt totaal geen probleem meer. Maar hoe het met die twijfelachtig genaaide cadeautjes zelf zit, dat is iets voor een volgende keer. 

Gelukkig heb ik dan maar een efforteke gedaan om op zijn minst de laatste 28 dagen project365 aan te vullen, er zijn verhaaltjes, nog meer verhaaltjes en een recept of 2. Bij deze...

zaterdag 25 december 2010

Voor 2011


wensen wij iedereen 

geluk in het spel én in de liefde!






*Onze kerstkaart van 2010, werd eigenhandig gekruiskessteekt en vervolgens geprint bij Moo
Voor de tekening baseerde ik me op deze en deze kruissteekpatronen.*

zaterdag 27 november 2010

MERCI

-dat ik je heb mogen leren kennen en je mij altijd met een 'dag schatteke' in je huis verwelkomde.
-dat jij, hevige Beerschotsupporter, mij dat knalrode verjaardagskaartje niet kwalijk hebt genomen.
-voor je verhaaltjes, vooral toen we laatst kwamen 'bompa-sitten' en toen je -hoewel zichtbaar moe- toch nog aan het vertellen ging. 
-voor het steeds weer tonen op de -strategisch naast de tafel gehangen- kaart van Italië waar nu juist de wijn die we dronken vandaan kwam. Ik hoop van harte dat je nog hebt kunnen genieten van de flessen die we je met je verjaardag in mei gaven. 

Peter, ik zal je herinner als een fiere man, de bompa peter van mijn lief, die zittend aan het hoofd van de tafel, genoot van zijn familie en van asperges, botersaus, patatjes en een eitje, met veel liefde klaargemaakt door zijn Julia. 

Hopelijk vind je het goed dat ik van plan ben om M. op tijd en stond wat asperges (en grappa) te serveren om jou te gedenken...

We zullen je missen.

donderdag 25 november 2010

Paprika, Pinterest en Project365

Het werd zo stilaan eens tijd voor nog'ns een beetje project365 op de blog. Toevallig was er ook nog een geweldige ontdekking aan het begin van de maand én een inspirerende blogpost, 
vandaar, vandaag, alles bij elkaar gekletst in één verhaaltje. 

Mijn online leventje bestaat nu al een paar jaar. Het prille begin was het verslinden van vele blogs. Ik hou van lezen en ben zelf altijd gestimuleerd om creatief te zijn, dit in breedste zin van het woord. Toen ik enkele jaren geleden, onder invloed van mijn bovenste beste M., blogs van creatievelingen ontdekte was ik meteen enthousiast. Het begon te kriebelen om ook terug meer te knutselen en toen ik het samenwoon-avontuur startte begon ik zelf ook te bloggen.

Intussen was er ook de opgang van het sociale netwerk. Eerst was ik heel erg tegen maar inmiddels ben ik ook al een jaar of twee een facebookadept (weliswaar eentje die nog nooit een spelletje of quiz deed, maar toch), heb ik een librarything, gewoon omdat ik van boeken hou en ze graag in lijstjes zie, en wacht ik met een vrij maagdelijke twitteraccount, op actieve vrienden-twitteraars en een centen voor een iphone4. 't Leven op tinternet, tis toch schoon, nietwaar?

          klik op de foto voor de link        

Afgelopen week stuurde M. mij de blogpost van Warren Ellis door, die vertelde wat hij allemaal gebruikt om zijn online leventje te conserveren. Wat ik onthouden heb was hetvolgende: 
Back-ups. Oh, my god. Burning your stuff to CD or DVD is not good enough. Trust me on that. Things go wrong. Understand that Storage Will Always Fail. Always. I have a ruggedised, manly and capacious 32GB USB memory stick that can withstand fire, water, gunshots and the hairy arseteeth of Cthulhu itself — but my daughter decided she wanted to liberate one of my bags for her use, took the stick out of it and put it ’somewhere safe.’ It has never been seen again.
Storage Will Always Fail.
Warren Ellis heeft helemaal gelijk, ik probeer willens nillens mijn (virtuele) leven ook zoveel mogelijk te koesteren. Toen er in ons vorige appartement ingebroken werd en de laptop, ons fototoestel en de videocamera verdwenen, bleken online back-ups én de usb sticks die daags voordien met foto's volgeladen werden ons grootste geluk. Tragisch was dan weer de dag waarop onze volgeladen harde schijf het onherroepelijk begaf. Back-ups, u hoeft er mij er dus niets meer over te vertellen.

Vandaar, hier een tipje van de sluier over mijn favoriete manieren om mijn gewone leventje online van een back-up te voorzien en om mijn online leventje vrolijk in stand te houden.

Die creatieve blogs waar het allemaal mee begon, wel, ik lees ze nog altijd en gebruik GOOGLE READER om ze in't oog te houden. Google reader is als een soort van tijdschrift, op maat van mezelf gemaakt. Heerlijk is het dus, wakker worden met mijn reader en een goed tasje koffie.
Google reader is heel gebruiksvriendelijk, je kan je abonneren op websites die je wil volgen en zo krijg je telkens wanneer er iets nieuws verschijnt een 'berichtje', zo hoef je de sites zelf niet meer af te gaan. Wanneer ik iets zie dat ik geweldig vindt dan 'ster' ik dat bepaalde item (en komt het hier ook wel'ns terecht als vrolijksvandegooglereader). Je kan overigens ook 'tags' toevoegen aan je gesterde items' zodat alles per categorie blijft. 

 
Enige grote nadeel vind ik dat ik na 3 jaar google reader een vrij oneindig aantal gesterde items heb. Goed is dan weer wel dat er zoiets als JOLIPRINT bestaat, zo kan je je gesterde items (of eender welk ander online document) makkelijk (een muisklik of twee) in een pdf-bestand omzetten en opslaan op je computer. Dit geweldige programma is gratis, de reclame op de pdf moet je er helaas wel bijnemen. Een ander nadeel van google reader is dat de site aanzienlijk lelijker is dan de respectievelijke blogs met hun mooie banners, maar ja, you win some, you lose some.


DELICIOUS is ook iets geweldigs, overigens. Het zorgt ervoor dat je je 'favorieten', je 'bookmarks' online kan bewaren. Inmiddels gebruik ik het zo'n drietal jaar en mijn god wat was ik blij, dat ik, toen de laptop werd gestolen, niet meteen ook al mijn 'favorieten' kwijt was. Nee, ik moest gewoon maar de pagina opnieuw als homepage instellen op de nieuwe laptop en ik kon verder surfen.

Mijn foto's online bewaren doe ik bij FLICKR. Ik gebruik de betaalde versie van hun programma nu al vijf jaar en ik ben een tevreden klant. Het uploaden is gemakkelijk en ik word er meer dan 5000 foto's later nog steeds blij van. Ook de mogelijkheid foto's onzichtbaar te houden voor de wereld of ze enkel zichtbaar te maken voor familie en/of vrienden vind ik geweldig. Soms zijn er immers foto's die je niet kán deleten maar ook niet wil delen met de hele wereld. Ook hun statistiekjes (welke foto's zijn op een bepaalde dag bekeken, hoeveel keer, wat waren de zoekwoorden die bij google werden ingetikt,...) spreken mij, lijstjeslover-eerste klasse, zéér aan.

Voor 'mijn documenten' (schoolstuff enzo) ben ik sinds kort DROPBOX aan het uitproberen. Het is -opnieuw- een ingenieus bedacht systeem. Je dropbox is een mapje op je computer (met de mogelijkheid het te installeren op alle computers waarop je werkt), dat wat erin staat wordt steeds bijgewerkt tot de laatste versie. Stel ik ben een verwende dochter van rijke gescheiden ouders*. Bij allebei heb ik mijn eigen laptop mét dropbox, ik hoef geen bestanden meer te kopieren, of met usbsticks rond te lopen. Ik werk gewoon de bestanden bij op één computer en het wordt bij beide aangepast. Het enige nadeel dat ik tot hiertoe ondervond is dat de gratis account slechts 2GB telt (al is die wel uit te breiden als je bijvoorbeeld je vrienden dwingt om ook mee te doen) en de andere pakketten: 50GB en 100GB, nogal prijzig zijn. Althans voor een arme student.
*Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval.


Tot slot is er nog PINTEREST. Dé ontdekking van begin november. Ik las erover bij Elise en vervolgens wilde ik ook meedoen.

Omdat pinterest nog vrij nieuw is (kinderfoutjes moet je er bijnemen) moest ik eerst nog even wachten op een uitnodiging, -oh horror-! Gelukkig was het enkele dagen later al zover en kon ik beginnen 'pinnen'. Het 'pinnen' houdt in dat je eigenlijk een visueel inspiratiebord samenstelt. Je kan onderverdelen per categorie ('boards'), tags toevoegen en wanneer je iets leuks ziet bij iemand anders heb je de mogelijkheid om te 'repinnen' of te 'liken'.

Pinterest is voor mij een geweldige uitvinding omdat ik al een hele tijd op zoek was naar een manier om mijn overload aan gesterde items te reduceren. Pinterest vormt een oplossing omdat ik zo nog steeds de links kan bewaren naar de originele posts maar tegelijkertijd ook visueel geïnspireerd raak (iets wat ik bij google reader soms mis wanneer een de post in mijn 'hoop' gesterde items terechtkomt).

Mijn eerste plan om die gesterde items overzichtelijk te maken was overigens de foto's opslaan op de computer en vervolgens te posten in geheime (want vervelend in verband met copyright) mapjes op flickr. Dat wilde plan heb ik echter niet lang volgehouden wegens gigantisch arbeidsintensief en ook niet zo leuk want het delen van de inspiratie is toch wat het plezierig maakt, nietwaar? Bekijk nu alvast of we dezelfde smaak delen en weet dat er elke week wel iets nieuws te bekijken zal zijn, nog 3 jaar google reader en meer dan 4100 gesterde items te gaan.



Ik ben mij terdege bewust dat ik bij deze als grootste girl geek van indestad en omstreken zal worden versleten, maar u kan er van op aan dat het zelfs met al deze online snufjes soms nog steeds een soep is. Ik hoef u vast niet te vertellen dat ik dikke vrienden ben met het stuur-mij-mijn-paswoord-mail-systeem van alle bovenstaande diensten. En dat is dan nog het minste.

Zo is er bijvoorbeeld die 35GB foto's, die voor het grootste deel zelfs nog niet op flickr is verschenen. Zo is er tevens ook nog maar een schamele 11GB vrije ruimte op mijn harde schijf en moet die dus opgeruimd. Zo zijn er nog de intense wensen om van dit blogje, mijn ultieme recepten (zoals deze gevulde paprika), project365 en mijn pinterest-boards 'blurb'-boekjes te maken. (Ja, dat is zoals bij den Blokker maar dan gelijk een beetje hipper.) En zo is er ook nog de wijze raad van M. die zegt dat ook een online server kan crashen en dat ik maar beter van alles ook nog een backup maak op mijn weer- en wind bestendige usbsticks...en dan denk ik weer aan Warren Ellis' wijze woorden: 'Storage will always fail'.

Ach ja, ik kan maar proberen hé.

dinsdag 9 november 2010

De foto van de boekenkast van M.

uit de post van gisteren vond ik zo geslaagd dat ik hem stiekem instuurde bij 'book lovers never go to bed alone' een fotoblog die ik dagelijks bekijk, guess what happened...

maandag 8 november 2010

Beste IKEA,


Toen wij in juni 2008 gingen samenwonen zijn wij als trouwe fans van uw woonwarenhuis een heel scala aan gerief komen halen. Zoals daar zijn: een Poäng en een Karlstad om in te zitten, een Expedit voor mijn schoolboeken, een Vika om diezelfde schoolboeken aan te studeren, een Malm of 5 (nachtkastjes én ladekasten), een Saxan en Grundtal om te vermijden dat de badkamer onder water zou komen te staan, Dinera om van te eten, IKEA365+ om mee te koken, enzoverder, enzovoort. Uiteraard gingen ook de Lycksele en de Norrebo van het respectievelijke ouderlijke huis en de vrijgezellenstudio mee naar ons samenwoonappartement. 

Dat de kleuren van onze toekomstige samenwoonst zich overwegend in het kastanjebruine kleurenspectrum zouden gaan situeren, dat was iets wat ik al wist voor ik ook maar een keertje had gezoend met mijn allerliefste. Bruin is immers helemaal zijn kleur.

Behalve bovenstaande is er nog iets dat u zéker van ons moet weten: wij houden van boeken. Wij houden héél véél van boeken, zoveel zelfs dat wij, toen wij appartementen gingen bekijken, de muren zelfs checkten op boekenkast-capaciteit en wij dat -uitkijkend naar een eerste huisje van onszelf- nu opnieuw doen.

Het was voor ons snel duidelijk dat wij onze boeken namelijk zoveel mogelijk in onze leefruimte wilden, in een mooie kast zonder al teveel frivoliteit. Kortom: simpel, maar stijlvol en met de mogelijkheid tot uitbreiden door de jaren heen. Ons oog viel op de -destijds nog niet zo jarige- Billy. We kochtten 4 grote en 3 kleine -u raadt het al: kastanjebruine- exemplaren. In totaal goed voor 4,40m Billy plezier in de lengte en 2,37m Billy plezier in de hoogte, want met zoveel boeken was het kopen van de bovendelen een must. Alle Billy's werden zonder ruzie(!) in elkaar gezet en gezwind konden we aan een volgende stap binnen onze relatie beginnen, het eigenlijke samenwonen.


Het samenwonen is heerlijk en wij voelen ons samen met onze 2 katten nog steeds helemaal thuis tussen jullie producten, net zoals in die mooie reclame van u. Toch hebben we één klein probleempje, onze boekenkasten barsten inmiddels uit hun voegen. Met de Billy hoopten we gekozen te hebben voor een duurzaam en klassiek model dat ons nog jaren plezier zou verschaffen maar, wat blijkt, de kastanjebruine versie wordt niet meer verkocht in België. 

Toen we begin dit jaar op zoek waren naar extra planken begon het te dagen... toch wilden we deze verschrikking nog niet meteen inzien. Als vanzelfsprekend was het moment waarop de nieuwe catalogus in onze brievenbus plofte dus nog een heiliger moment dan anders, onze hoop was vergeefs en sloeg snel om in de harde realiteit: geen kastanjebruine Billy meer!

We dachten al snel een slimme oplossing gevonden te hebben, de buurlanden! Wij zetten namelijk al eens graag een stapje in de wereld en dan zouden we gauw een paar plankjes en een Billy meenemen. Maar ook hier werden we met onze neus op de feiten gedrukt, géén kastanjekleurige Billy in Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland of Nederland.


Nu had ik u al geschreven over de voorkeur voor bruin in ons kleine huishouden. Een witte, rode, blauwe of grijze Billy kan dus misschien wel een optie lijken, maar is het echter niet. In ons droomhuis zijn de muren van de leefruimte hoog en gevuld met een wand kastanjebruine Billy's en mag IKEA family magazine gerust eens langskomen voor wat foto's, een kop koffie en een lekker stuk cake (uit dat heerlijke kookboek).

Om dit droomhuis tot een realiteit te maken hebben wij al gezorgd voor broedende ideeën, spaarcenten, 7 Billy's en méér boeken dan goed voor hen is. Wij hopen dat u op uw beurt kan zorgen voor kastanjebruine Billy's in België. Want eerlijk, wij zijn het woord 'kastanjebruin' tot nader order in het Fins, Tsjechisch, Hongaars, Pools, Slovaaks, Zweeds, Noors en Deens (waar ze heden wél verkocht worden) nog niet machtig: keskiruskea, kozepbarna, sredniobrazowy,...

Verder hebben wij voor het slagen van ons droomhuis mét de kastanjebruine Billykasten natuurlijk méér over dan geld alleen. Wij zijn een goed team voor het in elkaar zetten van uw producten en zijn bereid dat, bovenop de prijs, in ruil bij u te komen doen. Ook voor een middagje tortelini's maken in uw restaurant draaien wij onze handen niet om. Voor die laatsten hebben wij trouwens -indien gewenst- een geweldig goed familierecept achter de hand.

Mocht u tot slot nog willen weten welke boeken er zoal in uw geweldig mooie kastanjebruine Billy's zullen terechtkomen dan kan u hier en hier onze hele collectie, inmiddels meer dan 1500 exemplaren, stuk voor stuk bekijken.

Met vriendelijke groeten,
Sarah Binnemans

zaterdag 30 oktober 2010

Oktober

was de maand waarin ik officieel een extra dagje begon te werken (part-time ipv. 'student') en opnieuw een evenwicht moest zoeken tussen knutselen, huishouden, schoolwerk, gewoon werk en het bezoeken van famillie allerhande.

Maar we hebben het overleefd en we zijn er terug. Eerste wapenfeit, ongeveer een maand achterstallige PROJECT365-foto's werden zojuist online gezet. Yay!

zaterdag 25 september 2010

Vrolijks van de google reader



Het is herfst indestad, het ideale moment om nog een paar mooie project365-foto's te gaan nemen. Om te koken met de groenten van het seizoen -vanavond alvast deze pompoen-pasta op het menu- of om gezellig binnen lekkere dessertjes en gepofte kastanjes te maken met een grote tas verse warme chocomelk. Uiteraard wordt al dat lekkers vervolgens opgesmuld bij mijn favoriete film onder een mooi zelfgemaakt dekentje.

Helaas is de herfst ook het moment van terug naar school en terug aan het werk. Al ben ik vastbesloten om van mijn laatste verlofdag een blije dag* te maken.

*En of ik daar een blije dag/avond van maakte...

dinsdag 14 september 2010

25@25: Minimum 3 give-aways

In de reeks opdrachten tijdens mijn 26e levensjaar
blijven bloggen en minimum 3 give-aways.
Bij deze is give-away nummer één een feit. Hoera! 
---

Een tijdje geleden las ik bij Karen dat er een benefiet gehouden zou worden voor een klein ziek meisje. Heel erg toevallig bleek de tante van het meisje een ex-collega en de andere tante het liefje van iemand die in het middelbaar in mijn jaar en vriendenkring zat. Het feit dat ik de familie ken en ook al té dikwijls het kankerbeest ontmoette in mijn eigen familie maakte dat ik dus niet kon achterblijven toen ik hun oproep las om handgemaakte spulletjes te maken! Ik trommelde mijn familie op en samen besloten we te helpen.

Ik geef dus helaas niets weg aan jullie maar wél aan de familie van Ada Liora. Ik vond mijn centjes véél beter geïnvesteerd bij die kleine pruts en aangezien er voor jullie vóór april nog zeker 2 give-aways aankomen was enig protest van jullie kant alleen daarom al onterecht. 

Bij deze doe ik dus wél een warme oproep om op 3 oktober naar Edegem af te zakken en daar een gezellige middag door te brengen. Je kan er een rasechte "sarahindestad goes kindercollectie" op de kop tikken en veel centjes super-verantwoord uitgeven aan eten, drinken en de andere geplande activiteiten!


Hier alvast een sneak peek van wat ik weggeef en wat dus op 3 oktober verkocht zal worden 
ten voordele van 
Ada Liora en vzw. KIND, OUDERS, KANKER:

Een bloemetjes- en lieveheersbeestjesketting (43cm.) met bijpassende oorbellen uit Boheems glas.

Een setje uit houten kralen (ketting: 40cm., armband: 16,5cm.).

Een setje uit houten kralen (ketting: 40cm., armband: 18cm.).

Een setje uit houten kralen (ketting: 37,5cm., armband: 15,5cm.).

Een setje uit houten kralen (ketting: 41cm., armband: 20cm.).

Een setje uit houten kralen (ketting: 40cm., armband: 16,5cm.).

Kinderkettingen met glazen hartjes (41cm., 40cm., 40cm.).

 
Allerhande oorbelletjes (hout, agaat, plastic, parelmoer). 

Ik verwacht jullie!

woensdag 1 september 2010

Mad about...

Wat we tijdens het diner in de zetel* eten toonde ik u eerder deze week, wat we qua televisie verorberen vertelde ik u nog niet. Bij deze... 

Momenteel kijken wij het grappige How I met your mother (seizoen 5) afgewisseld met de reality van Top chef (seizoen 7) & Project Runway (seizoen 8) en het heerlijk dramatische eerste seizoen van Mad Men. Zo geïnspireerd dat ik ben door die laatste, niet normaal. 

Voor zij die niet helemaal mee zijn, Mad Men is een serie over een reclamebedrijf in New York tijdens de jaren zestig. Nu, die reclame is niet zozeer mijn fetisj (meer die van M., ), ik heb er gewoon een gezonde liefde voor. Liefde zoals ik die voel voor déze reclame uit de sixties bijvoorbeeld:

 Bovenstaande reclamefoto voor de Grand Bazaar werd door mijn bompa geschoten, 
het kleine meisje in het rode jurkje is mijn mama en de jongen is Bob, ook familie.

Maar dan, wat is wél mijn allergrootste fetisj? Uiteraard zijn dat de jurken, de juwelen, de styling, -ja, zelfs het behangpapier. Helemaal geweldig vind ik het. Ik ben zo bijvoorbeeld gewoon gigantisch verliefd op elke van onderstaande jurken, en dat is meteen ook de reden waarom het boek van de costumière zich al, na amper 9 afleveringen, een weg heeft gebaand naar mijn immer langer wordende boekenlijstje. 

 Copyright: AMC

Ik zou er zowaar geld voor geven om eens te mogen snuisteren in het rekwisieten- of kostuumdepartement. En, voor zo'n show setdresser mogen zijn lijkt me, ambitieus als het gaat over een job binnen de culturele sector, al helemaal het einde. 
Helaas zit zoiets er nog niet meteen in en zou ik me al tevredenstellen met een, -laat ons eerlijk zijn- iets minder Hollywoodglamoureuze job bij de Vlaamse opera of bij HetPaleis. Ook daar mocht ik namelijk al eens een kijkje nemen in beide departementen en dat stelde niet teleur, een aanrader mocht j'er ooit de kans toe krijgen. En al waren het daar zelfs geen uitgesproken sixties maar eerder een mishmash van vanalles en nog wat, ik zou er nog steeds gelijk voor tekenen. HetPaleis & Vlaamse opera, u las dit goed, het is zowaar een spontane sollicitatie.

Toch, zolang snuisteren in kostuum- en rekwisietendepartementen nog niet tot mijn jobomschrijving behoort, zoek ik maar een andere manier om mijn brein, huis en kleerkast van wat swinging sixties te voorzien, 3 tips deel ik met u! 

1. Bij Etsy, geweldig onlinekoopwalhalla, leveren de zoektermen 'sixties' of 'madmen' je meteen hopen moois op, het ene al wat betaalbaarder dan het andere... 


Gevonden in de winkeltjes: XimisModNest - Brown sugar vintage - Audrey and Grace


 2. Madmenyourself, (maak een Madmannetje of Madvrouwtje naar je eigen evenbeeld, of toch zo ongeveer) is ook plezierig tijdverdrijf, terug te vinden op de officiële site van Mad Men.

 
3. Tot slot kan je ook nog hopen en bidden dat je bomma (de mijne alvast een dertiger in de sixties) haar schattige kleedjes, brillen en huishoudgerief bijhield. Als dat het geval is, is de volgende stap het smeken om die spullen te krijgen. Lukt het voorgaande om een of andere reden niet, dan kan je nog altijd haar foto's aanslagen, of wie dacht u dat die schone, jonge, breedglimlachende deerne in het midden van deze foto was, misschien?

Mijn bomma!


*yep, dat las u goed, wij eten in de zetel, scha en schande! Bij deze beloven we plechtig, dat we dat -eens we verantwoordelijke ouders zijn- zullen veranderen. Voorlopig is en blijft het echter onze vrij-gezellige onder ons-gewoonte -Nah!

zondag 29 augustus 2010

Van de wraps tot in de eeuwigheid

De laatste tijd is het hier -en in project365- al eten wat de klok slaat. Dat hoeft niet te verbazen, na een hele dag aan mijn bureau'tje is het avondeten en het bijbehorende teeveetje het uitkijkmoment bij uitstek. 


Qua eten stonden er afgelopen week onder andere wraps op het programma. Sinds ik M. ken één van mijn favoriete go-to-comfort-food-maaltijden. 

U mag gerust weten dat M. mij niet had bij hallo (rarara, welke film?) maar me wél had en gelijk tot diep in de eeuwigheid, toen hij voor't eerst, en toen de relatie nog helemaal piep was, voor mij kookte. Ook toen stonden deze wraps op het menu en sindsdien zijn die gegarandeerd zo'n twee keer per maand op onze borden terug te vinden. 

Ik doneer u bij deze ons M.'s geweldige recept, probeer het gerust, het zal u niet teleurstellen! 

zondag 22 augustus 2010

De duiker, zijn hand en de kleine reuzin :: Royal de Luxe

Mijn ene scriptie is nog maar net afgegeven en ik droom al weg bij het denken aan de volgende. Het onderwerp stond al langer vast maar werd mij gisteren nog een keer bevestigd bij het zien van de verwondering op de gezichten van velen. In januari hoop ik dus een master in de Theater- en filmwetenschappen te behalen dankzij (minimum) 25000 woorden over openluchttheater.

Kijk en geniet:


Helaas was ik net te laat om de grote ontmoeting mee te maken en zijn het allemaal 'slaap-foto's'. Ik kon het echter niet aan mijn hart laten komen, na 2 dagen achter mijn bureau gekluisterd (stomme grammaticaexamens) terwijl ik liever indestad had vertoefd, was ik maar al te blij dat ik ze eindelijk zag... Ze waren wondermooi, zo dichtbij elkaar en snurkend in de avondzon!

♥ ♥ ♥ Royal de luxe ♥ ♥ ♥

woensdag 11 augustus 2010

Omdat de frambozen nu op hun best zijn en een beetje chocolade daar zo lekker bij is.

 
Wanneer we S. en R. zien is er altijd een dosis gezelligheid en een portie spelletjes mee gemoeid. Vorige keer speelden we Lego-pictionary en gisteren overtroefden we dat door maar liefst 3 verschillende spelletjes te spelen: De grote Dalmuti (waarvoor dank), Carcassonne (eindelijk begrepen) 
en Dixit (wondermooi). 

En van spelen krijg je honger, vandaar dat ook de innerlijke mens gesterkt werd met oa. 


En omdat ik vandaag in mijne goeie ben: voor uw hoogsteigen veelvuldige gebruik: het recept!

Smakelijk!

donderdag 5 augustus 2010

Het prille begin van de nineties waren schone tijden voor kinderen.

Omdat ik het u hier beloofde
Omdat ik in die 2 jaar bloggen nog nooit een stokje nutteloze weetjes met u deelde en het daar na al die tijd het wel'ns tijd voor werd, bij deze: een klein verhaaltje over mijn jeugd:

De nineties, die schone tijd, toen er qua Studio100shizzle enkel Samson en de bijbehorende Samson-commerce was. Aan dat laatste deden mijn ouders trouwens amper mee, gemakkelijk zat, toen toch. 

Hoe hard ik ook wilde, ik kreeg géén boekentas van Samson - ik kreeg een lederen boekentas die ik tot het zesde leerjaar zou kunnen moest gebruiken. Om mijn verdriet af te kopen kreeg ik ter compensatie in het eerste leerjaar Samsonetiketten en -kaftpapier, maar niet teveel want dat was eigenlijk wel duur. Naar Samson kijken was echter geen probleem, maar ik denk dat dat eigenbelang was, uitslapen op zondag enal. 

Mijn andere favoriete programma's waren Postbus X, Merlina & Johan en de Alverman (toen al herhalingen), Carolientje en kapitein Snorrebaard, De draaimolen, Dag Sinterklaas, Kulderzipken, De Kinderacademie, Kinderen voor Kinderen, Dag Coco, De droomfabriek, Het Liegebeest en Hélène et les garçons. 

Mijn god wat wilde ik ook graag mijn droom (die week tot week veranderde) verwezenlijkt zien of zo'n hele zak Petit Gervais ontvangen uit de handen van Walter. Jammer genoeg kreeg ik keer op keer een bijzonder lelijk kaartje terug dat mijn droom toch nog niet speciaal genoeg was (waarop ik dan de volgende week weer een spannender exemplaar instuurde) en aangezien ik het zangtalent van 'ons moeder' erfde was meedoen aan de Kinderacademie ook geen echte optie. 

Ik begrijp nog altijd niet dat de mama en de papa op de reizen naar Frankrijk niet gek werden van mezelf en de zus luidkeels -lees: vals- meezingend met de Kinderen voor kinderen en het Droomschip-cassettekes. Enfin ik dwaal af, dit laatste dus geheel terzijde.

Maar ik leerde snel bij. Wanneer ik iets wilde bereiken in de media moest ik het dus -toen al!- hebben van mijn creatieve skills! 
Ik besloot mijn pijlen te richten op Dag Coco, een dierenprogramma op de commerciële zender dat keer op keer afgesloten werd door een creatief kindje. Grote plus was dat Bea Van Der Maat presenteerde, in die tijd mijn allergrootste idool {don't ask}.  

Mijn knutselwerkje was een sokbeest dat ik "krokosluis" had gedoopt wegens oren van een muis, ogen van een krokodil en het tongetje van een slang. (Ik huiver nog steeds bij het denken aan dat laatste, u moet weten dat ik toen al en nu nog steeds een gigantische fobie heb voor alles wat geen poten heeft: worm, slang, paling, you name it.) De biografie van het beest was snel gemaakt, het at graag kaaskroketten, want dat lustte ik immers ook graag. 

De papa typte op onze eerste aftandse computer wat ik hem opdroeg (het uitleggen vormde toen ook al geen probleem en was tevens een andere skill waarmee ik de media later nog'ns haalde, maar dat is voor een andere keer) en mijn briefje vertrok. 

Toen ik bijna iets nieuws wilde beginnen knutselen kwam er dan de verlossende brief, eentje die ik tot op heden koester maar die ik momenteel even niet kan vinden. Of ik naar de studio's wilde komen voor een opname! Natuurlijk wilde ik dat. En zo geschiedde, met zijn vieren trokken we naar de studio, ikzelf geheel uitgedost in fleurige Benetton-outfit met door de mams assortie geverfde turnsloefkes. 

Ik zat in een aflevering die tevens handelde over een gek met een vlooiencircus in luciferdoosjes en jawel, daar zijn bewijzen van. Gelukkig enkel op een verdwaalde videocassette ergens achteraan in een kast van mijn ouderlijke thuis, dus bewegende beelden toon ik u vandaag helaas niet. Wel een paar foto's, omdat het zo eens wat anders is dan communiefoto's scannen, nietwaar?



Omdat ik toen al welopgevoed was en proper op mijneigen had ik ook een sokbeest gemaakt voor Bea én eentje voor Willy Sommers. Ik vraag me nog altijd af of hij dat gekregen zou hebben...

En over die mislopen Petit Gervais? Na de opname kreeg ik zowaar ne Pictionary junior die me nog veel plezier zou verschaffen. In het eerste leerjaar deed ik niet meer mee aan Jan, Rik en Leen, de magie van die lettertjes had ik mezelf al een jaar of 2 eerder geleerd. Samen met een vriendinnetje (die ook al kon lezen) speelde ik steevast achteraan in de klas Pictionary junior. Eat that Walter!

woensdag 28 juli 2010

Project365: 27.07.2010 - Roosjes

 
 
Avondlijk gewriemel met zilverdraad en koralen roosjes = nieuwe oorbellen. 

 
Voor't eerst kan ik zeggen: 
-hélemaal zelfgemaakt-


Ahja, want na die workshop van de 14e koop ik geen oorhaakjes meer maar plooi ik ze zelf!


En toen, verdween het knutselgerief weer voor ettelijke weken in de curverbox onder het bed... :o(

donderdag 15 juli 2010

25@25: de workshop 'Maak je eigen findings' volgen

Het gaat goed met het 25@25-lijstje. Eergisteren hielden M. en ik een eerste 'date night' en gisteren volgde ik de workshop: 'Maak je eigen findings' bij Zahia. Het was al mijn tweede workshop bij Zahia, maar de eerste waar ik écht wat leerde. 

In februari volgde ik de basisworkshop. Die is echt heel erg basic en vooral interessant voor zij die een goede introductie willen in het juwelen maken. Maakte je al eens eerder iets, dan kan je dat beter gewoon opfrissen. De belangrijkste dingen die je in de workshop leert (het maken van een oogje en het bevestigen van een slotje aan een ketting) toont Zahia immers ook in downloadbare pdf-vorm op hun website. Ik vertel het u maar, zodat je na opfrissing, die basisworkshop alvast met een gerust hart over kan slaan! 

Nu ondanks dat het niet zo'n leerrijke namiddag was, mocht het resultaat er wel zijn: 

 

Deze ketting ziet er vrolijk en goedkoop uit maar vergis u echter niet, zorg dat je, wanneer je naar Zahia gaat voor workshops (of wanneer je naar Zahia gaat tout court) altijd een dikke portemonnee bij je hebt. 
Zahia is een dure winkel en dat is meteen het grootste nadeel, maar qua aanbod, halfedelstenen, glaskralen en antieke kralen is er geen vergelijk indestad. Zelfs wanneer je niet in kralen geïnteresseerd bent zou je eigenlijk moeten binnenspringen in hun mooie pand, gewoon om te genieten van alle kleuren en vormen die daar -nogal letterlijk- liggen te blinken.

Maar sarahindestad, hoe duur is het er nu écht? -hoor ik u al denken-, een kleine toelichting: het zilveren slotje van de foto komt op €9,90 - de zilveren pletkralen op €0,10 per stuk (en je hebt er 4 nodig) - de kralen op de foto variëren van €12 voor een streng parelmoer (de kleine roze schijfjes) tot €5 per stuk voor de platte groene stenen. Mijn eerste bezoek/workshop klokte dus af op €112,10, de kost van de workshop zelf niet inbegrepen!  

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik gisteren bij mijn 12e bezoek en het uitrekenen van de volle klantenkaart toch eventjes moest slikken, meer dan een maandloon (mijn studentenmaandloon voor alle duidelijkheid) werd gespendeerd tussen februari en nu. Een pijnlijke constatatie.  

Werken met halfedelstenen, oh zo plezant maar, bezint eer ge begint! 

Zahia heeft echter ook één heel groot financieel voordeel: de workshops kunnen met opleidingscheques betaald worden (en jawel, arme studenten die hard en veel werken kunnen hier ook gebruik van maken!). Alles wat je er koopt de dag van de workshop, kralen en materiaal inbegrepen, gaat aan de helft van de prijs dankzij de opleidingcheques en je krijgt ook een officieel certificaat van de gevolgde workshop.  
Momenteel heb ik mijn €250 opleidingcheques voor dit jaar er al helemaal doorgedraaid dus vrees ik dat de workshops op het verlanglijstje (Masterclass: Technieken en Masterclass: Juwelen maken) naar volgend jaar verschoven zullen worden. 

Mijn grootste beweegreden om de workshop 'Maak je eigen findings' te volgen was trouwens om de kost van de zilveren sluitingen (gemiddeld €10) te verminderen. Hoewel ik me weer helemaal heb laten gaan €197,70 (zonder de €60 van de workshop zelf -alstublieft Zahia-) heb ik nu hamers, draaistaven en een vlaktas om ook thuis mijn zilverdraad te bewerken.

 vlnr.: draaistaaf - kunststofhamer - ciseleerhamer - vlaktas

vlnr.: 1,5m dunne (diameter: 0,72mm) halfharde zilverdraad  - voor oorhaakjes
1,5m dikke (diameter: 1,29mm) halfzachte zilverdraad - voor slotjes  

De workshop zelf is zoals steeds helder en duidelijk en in kleine groep, zodat de lesgeefster kan komen helpen waar nodig. Ook zorgt Zahia ervoor dat je thuis verder kan dankzij de duidelijke handleiding met foto's. Ik heb me alvast voorgenomen om eerst nog wat te oefenen op ijzerdraad die ik hier nog liggen heb alvorens ik terug aan de slag ga met de zilverdraad. Kwestie van zo weinig mogelijk kostbare draad te verspillen. Tijdens de workshop oefen je trouwens eerst op koperdraad, qua textuur veel makkelijker te bewerken dan de stroeve zilverdraad. Maar me ook nog koperdraad in 2 diktes aanschaffen, daar was ik gisteren, na het ontvangen van mijn Parijse Mastercard-afrekening, eventjes te arm voor -en eigenlijk vind ik dat ook niet zo'n mooie kleur, dat koper. Zahia verkoopt overigens ook nog vergulde draad, die is al helemaal een kostelijke affaire en werd dus uiteraard ook niet gekocht! 

Maar nu, allerbelangrijkst, de resultaten! en geloof mij alles wat je hieronder ziet was gisterenmiddag, voor ik me erop gooide met tangen allerhande, nog een ordinair stuk draad!  

vlnr: vishaakslot met 8-vormig oogje, s-slot, 
mijn lichtjes mislukte klassieke oorhaak (was ook het allereerste dat we maakten), 
gesloten oorhaak (met lange staart), zilveren s-slot 
en de supersimpele oorbelletjes die ik maakte met de klassieke zilveren oorhaak

Het zilveren s-slot is minder gelukt dan de koperen versie maar die zilveren draad is begot nog wat moeilijker te bewerken. Veel oefenen is dus wat me te doen staat, maar ik ben over het algemeen wel erg tevreden over de resultaten. 

Het doet me ook alleen maar meer zin krijgen in een cursus edelsmeedkunst, een van de vele opleidingen (kunstgeschiedenis, patroontekenen, hogere graad theater en voordracht) die ik ooit nog wil voltooien. Het studeren is dus nog niet voorbij, helaas ook niet voor deze zomer. 
Ik kruip dus nu maar braafjes terug achter mijn boeken en probeer nog maar eens, met veel tegenzin en terwijl mijn vingers jeuken, diachrone en synchrone taalkunde te begrijpen! Zij in het bezit van bijles-skills hieromtrent en op zoek naar een bijverdienste deze zomer mogen zich overigens altijd melden!

UPDATE: Slecht nieuws in verband met mijn lofzang over de opleidingcheques. Ze kunnen vanaf 1 augustus niet meer voor 'liefhebberijen' gebruikt worden, aldus Minister Muyters

donderdag 8 juli 2010

25@25: Macarons eten!

fabriceerde ik er afgelopen week dan maar zelf een. 

Foto: weheartit

Al heel erg lang word ik in magazines en op het interweb aangetrokken door foto's van kleurrijke macarons. De nood om er zelf eens te maken werd groot. Sinds Bakerella een workshop volgde bij Tartelette -macaronkoningin- en er uitvoerig over blogde (hier en hier) had ik een goed recept om me op te baseren. Alleen, ik had er nog nooit geproefd, dus had ik eigenlijk niets om mee te vergelijken. 
Een probleem! 
Om dat probleem te verhelpen kijk ik elke keer als ik in de Delhaize passeer (en geloof me, ik kom er vaak) of de macarons daar met korting in de winkel liggen -10 mini-macarons kosten om en bij de €5- wat ik nogal prijzig vind voor supermarkt-macarons. Tot op heden in de Delhaize, géén succes.

Vorige week was ik op vakantie in Parijs {foto's}, waar de macarons overal opdoken. Toen ik in Le Carrousel du Louvre (het shoppingcenter onder het Louvre), La maison du Chocolat zag met zijn felgekleurde macarons heb ik in een impuls beslist om mij, geheel gelijk de gemiddelde Japanse toerist die in de winkel stond, een doosje van 6 aan te schaffen, kostprijs: 9 euro's. 
Het was vakantie en dit was 'nen echte' in plaats van een supermarkt, dus dat kon er wel'ns af. 
Zo praatten wij dat namelijk goed, geld uitgeven.

De macarons zelf zagen er in elk geval geweldig uit en ik heb er de hele dag verlekkerd naar uitgekeken. Toen ik ze uit mijn shoppingbag haalde om ze eindelijk op te smullen, zagen ze er spijtig genoeg al heel wat minder geweldig uit.


Ik heb het in elk geval niet aan mijn hart laten komen en ik heb geproefd en geproefd 
en geproefd en zéér lekker bevonden. 

 
 
De absolute favoriet, hands down: pistache.
Wat later in de vakantie passeerde ik ook nog bij Ladurée.
Daar heb ik -wijselijk, maar met pijn in het hart en in tegenstelling tot Lisa Welge-
enkel in de etalage gekeken, want toen was het budget voor macarons helemaal op.
Dat kwam omdat ik de dag voordien, geheel in de sfeer,
nóg 2 macaron-gerelateerde aankopen had gedaan. 

Ten eerste: een macaron-ketting, bij het standje van Miam op de Japan expo.  

Miam, het (online-)winkeltje van een Chinees meisje, Xi Lu, dat de meest prachtige fimo-eetwaren maakt, is echt de moeite. Aangezien ze ook naar het buitenland verzendt vermoed ik dat er in de toekomst nog koopjes zullen volgen. Op mijn persoonlijke wishlist staan nu al de brioche en de pommes d'amour.  
Het is maar dat u het weet hé.

 En ten tweede: dit Japanse magazine over hoe je fimo-eetwaar moet maken. Het tweede fimoboek voor mijn collectie, aangezien ik voor mijn verjaardag van M. al deze fimo-bijbel als cadeautje kreeg. 

U begrijpt dus dat er zo, na €60 voor macarons allerhande, echt geen geld meer over was voor Ladurée. 

Toch, mijn macaron-liefde is nu helemáál geprikkeld. 
Misschien volgt binnenkort dus nog een 25@25bis. 
Handgemaakte macarons: in fimo én in't echt. 
Ik hou u op de hoogte.