Over wie anders dan de Reuzen kan ik het vandaag hebben?
Eerlijk, met een nog lichtjes ziek Olijfje hebben we ze niet zoveel live gevolgd als mijn openluchttheater-liefhebbend hart had gewild, maar we zijn toch dagelijks op bezoek kunnen gaan.
Voor mij begon het avontuur donderdagavond op weg naar huis, toen ik kleine Reus snurkend tegenkwam op het Astridplein. Na 2 dagen verlangend iedereens foto's van oma Reus gezien te hebben terwijl ik met een koortsig kindje thuis zat, was ik dolgelukkig. Ik hou van theater, van de magie van het licht dat dooft en het spel dat start. Maar straat- en openluchttheater, dat doet mijn hart toch helemáál sneller slaan. Twee voorstellingen zijn daar voor verantwoordelijk, Tand om Tand van het KJT (nu hetPaleis) tijdens Antwerpen '93 en Marius, Fanny en César van Comp.Marius tijdens de Zomer van Antwerpen in 2002, toen ik vervolgens ook nog eens stage mocht lopen bij Comp.Marius, in 2007, was ik helemààl verk(n)ocht. Royal de luxe is een schone verderzetting van die liefde, ik denk dat geen kat het zou begrijpen als ik onder woorden kon brengen net hoe gelukkig ik ben als ik zoveel schoons zoveel mensen zie beroeren. (Spoiler alert: héél gelukkig.)
Het zou u dus niet mogen verbazen dat ik, zo gauw ik wist dat de Reuzen kwamen, een aanvraag heb ingediend op het werk om dit weekend zoveel mogelijk 's avonds te werken en/of vrij te zijn. De vorige twee bezoeken heb ik helaas enkel na het studeren kunnen volgen, maar nu was mijn motto: derde keer goeie keer.
Vrijdagmorgen was het dan tijd voor het echte werk: proberen mijn liefde over te brengen aan Olivia. We vertrokken -helaas te laat om het ontwaken mee te maken- richting stad en toen ik met de buggy afstapte aan de Meir voelde je de buzz. Overal schoolkinderen en mensen met fototoestellen. Oma Reus komt eraan! Mijn hart klopte in mijn keel. Spanning, sensatie, de stad leeft! Hoera!
We liepen nog snel even de Delhaize binnen voor wat mondvoorraad en wandelden dan langs de Wapper waar oma Reus zich had gepositioneerd. Ik begon enthousiast te gesticuleren richting oma in de hoop een lach van herkenning op het snuitje van mijn dochter te toveren, maar nee, Olivia was bang.
Zelfs toen we later wat verder stonden van oma bleek Olivia nog steeds niet geïnteresseerd. Ze heeft me wel meerdere keren gewezen op de aanwezigheid van het fontein. Maar was precies wat teleurgesteld dat ik daar niet zo enthousiast op reageerde. Vervolgens wandelden we via het Theaterplein, waar ze druk bezig waren het bed van oma te takelen, richting Stadspark.
In het Stadspark konden we nog net het einde van de maaltijd van kleine Reus meemaken, nuja, ik terwijl ik op mijn tippen stond, want Olivia was meer geïnteresseerd in haar eigen middageten en wilde nog.steeds.niet. uit haar buggy komen. Toen hij zijn tanden moest poetsen deed ik nog een poging. Ik zette haar op mijn schouders en ik denk dat ze tegen dan vrede had met haar compleet zot geworden moeder. Ze tolereerde en lachte zelfs een beetje, dat ik dan bijgevolg ook tomaat in mijn haar gesmeerd kreeg nam ik er maar bij.
Toen kleine Reus in slaap verzonk was het tijd om opnieuw naar oma Reus te gaan die inmiddels op de Grote Markt een dutje deed. Op weg daarnaartoe viel ook Olivia in een diepe slaap, gelukkig had ik nog het gezelschap van een al even geobsedeerde vriendin (Kijk, het ultieme bewijs! Ik ben niet gek, we zijn al minstens met twee!)
 |
| Ah, 't zijn de details die't em doen. Kijk! Die grijze onderrok met bloemen ♥ |
Wij zijn nog wat blijven staan bij oma Reus maar toen moest mijn vriendinnetje weer examens gaan verbeteren en besloot ik spaghettisaus te gaan maken zodat we snel snel konden eten om 's avonds terug naar de Vlaamse Kaai te trekken. De spaghettisaus werd gemaakt, maar toen bleek Olivia helemaal overstuur en moe en lastig en bleven we thuis. Bummer.
Dag twee begon vroeg, Olivia was al om 6 uur wakker en wilde uiteraard slapen tegen de tijd dat de Reuzen wakker werden. Ik denk dat we uiteindelijk rond een uur of 12 de Meir opliepen -er vanuitgaande dat de kleine Reus wel bijna zou gaan slapen- tot we écht recht op hem in wandelden. Het dutske was net aan zijn ochtendwandeling begonnen op de Meir. ♥ Wij blij! Vervolgens zagen we hem nog terugkeren ook én wachten omdat er een tram het kruispunt aan de Boerentoren blokkeerde. We volgden hem op ons gemak naar de Grote Markt alwaar kleine Reus in slaap verzonk en wij wachtten tot mijn mama ons kwam vervoegen. Zelfs Olivia zag het precies allemaal iets meer zitten nu ze op de schouders van haar papa mocht zitten terwijl die door het fontein liep.
Toen mijn mama aangekomen was, vertrokken we richting oma Reus, die al een tijdje lag te slapen aan het MAS. Daar stond ook Michael zijn papa ons op te wachten. We stonden echt vlakbij oma, maar moesten helaas gaan werken voor ze wakker werd. Olivia heeft ze gelukkig wel nog wakker gezien, nadat wij vertrokken waren.
Vanmiddag vroeg ik met een klein hartje aan Olivia: Gaan we nog eens naar de Reuzen kijken? Wat op een enthousiast 'jaaaaa!' onthaald werd. U begrijpt dat ik haar zo snel mogelijk aankleedde zodat ze zeker niet op haar woorden terug kon komen. Naar elke reclamefoto van oma die we op de fiets naar het park tegenkwamen (en dat waren er veel) werd REUS! geroepen. Ik denk dat ze na drie dagen van indoctrinatie eindelijk mee was met het concept. Op dat moment waren oma en kleine Reus bezig met hun picknick en ik hoopte met heel mijn hart dat ze nog wakker zouden zijn. Maar we kwamen aan en ze sliepen alweer. Niet eens zo heel lang als ik de mensen rond ons mag geloven. Jammer.
We hebben ons dan maar een beetje uit de drukte gezet en gekeken naar de kindjes die wél in het water mochten spelen (en niet nét ziek waren geweest).
We hebben nog wat foto's genomen,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten