Onlangs werd er een prachtige fotoreeks gedeeld van pas bevallen mama's die binnen de 24 uur gefotografeerd werden, One day young. Ze stralen, allemaal. En dat deed mij terugdenken aan mijn eigen bevalling. Met de rush van het 'ik heb dat hier wel zonder epidurale gedaan enal' nog vers in mijn lijf en leden. Voor mij was dat zo'n empowering gevoel, zélfs al was ik amper 24 uur later al van mijn roze wolk gevallen.
Ik vond de transitie van géén naar één kind een behoorlijk heftig (om zoveel verschillende redenen, waarvan ik hier de laatste tijd al ettelijke heb gedeeld). Ergens had ik het wel verwacht natuurlijk maar toch was het zwaarder dan ik had kunnen inschatten. Ik had wilde plannen om tijdens mijn moederschapsrust mijn volgeladen harde schijf foto's te sorteren en fotoboeken te maken maar bleek dat ik de 'rust' in moederschapsrust toch wat had onderschat. Het is zéker en vast geen vakantie. Dingen veranderen, prioriteiten veranderen, uw relatie veranderd. Kortom, alles zal veranderen en in het beste geval heb je op't einde van de rit een nieuwe routine.
Je kán niet weten of je klaar bent voor kinderen. Je kan -zelfs al zou je elk babyboek ter wereld lezen- je er niet volledig op voorbereiden. Onlangs las ik volgende quote van Elizabeth Stone over het kiezen voor kinderen:
°To increase in wealth or success; to prosper, be profitable.
Olivia en ik, ongeveer 14u na haar geboorte, gezellig op de zetel thuis.
Ik vond de transitie van géén naar één kind een behoorlijk heftig (om zoveel verschillende redenen, waarvan ik hier de laatste tijd al ettelijke heb gedeeld). Ergens had ik het wel verwacht natuurlijk maar toch was het zwaarder dan ik had kunnen inschatten. Ik had wilde plannen om tijdens mijn moederschapsrust mijn volgeladen harde schijf foto's te sorteren en fotoboeken te maken maar bleek dat ik de 'rust' in moederschapsrust toch wat had onderschat. Het is zéker en vast geen vakantie. Dingen veranderen, prioriteiten veranderen, uw relatie veranderd. Kortom, alles zal veranderen en in het beste geval heb je op't einde van de rit een nieuwe routine.
Je kán niet weten of je klaar bent voor kinderen. Je kan -zelfs al zou je elk babyboek ter wereld lezen- je er niet volledig op voorbereiden. Onlangs las ik volgende quote van Elizabeth Stone over het kiezen voor kinderen:
“Making the decision to have a child - it is momentous. It is to decide forever to have your heart go walking around outside your body. ”
Ik vond hem zo vreselijk waar. En onder andere dáárom was het in het begin moeilijk.
Hoewel ik me niet wil blijven wentelen de kommer en kwel van die eerste babytijd, wil ik ook niet vergeten van hoe ver we komen. Hoe donker het soms werd als Michael de deur achter zich dichttrok om te gaan werken. Hoe raar ik het vond om te praten tegen dat krijsend schepseltje waarvan ik niet wist wat ze wilde (eten, overgeven, pampertje?). Ik heb meermaals snikkend tegen Michael geroepen dat ik het niet begreep, van die roze wolk en die gelukkige moeders, dat het de grootste vergissing van mijn leven was.
Hoewel ik me niet wil blijven wentelen de kommer en kwel van die eerste babytijd, wil ik ook niet vergeten van hoe ver we komen. Hoe donker het soms werd als Michael de deur achter zich dichttrok om te gaan werken. Hoe raar ik het vond om te praten tegen dat krijsend schepseltje waarvan ik niet wist wat ze wilde (eten, overgeven, pampertje?). Ik heb meermaals snikkend tegen Michael geroepen dat ik het niet begreep, van die roze wolk en die gelukkige moeders, dat het de grootste vergissing van mijn leven was.
Ik kan inmiddels met zekerheid zeggen dat het wél de beste beslissing ooit was. Om maar iets te zeggen: ik krijg applaus als ik een ei breek in de pan, als ik een vals liedje zing of als ik de kleur van de geparkeerde auto's in de straat ken.
En nu komt er een tweede (en voor 99% zeker, laatste) prutsje aan en zo traag als die vorige zwangerschap kroop, zo snel vliegt deze voorbij, over anderhalve week zit ik in de helft (en alles moet nog geregeld worden).
Ik wil ons gezinnetje zoals het nu is in een doosje stoppen, omdat ik er zoveel van hou. Omdat ik blij ben met de routine die we hebben, omdat we zijn gegroeid, alledrie. En tegelijk ben ik ook superblij met het nieuw leven dat ik elke dag beter en harder in mijn buik voel rondfladderen. Maar ik ben ook bang en zenuwachtig. Ik vraag me oprecht af of het nu makkelijker zal zijn, of ik die eerste drie maanden eleganter zal doorstaan. Of ik Olivia niet teveel aandacht en liefde zal moeten ontzeggen. Want het is al begonnen, ze moet nu al haar geliefde borstje missen (de melk is op, al 'drinkt' ze soms nog wel). Of ze niet te jaloers zal zijn. Of we er wel goed aan deden, aan nog een kindje willen...
En dan post Nina een filmpje van kindjes die hun broertje of zusje voor't eerst ontmoeten, denk ik aan mijn eigen zus en hoe plezant dat is (geweest), wil Olivia meekijken, terwijl ze met haar pop knuffelt en kunt ge mij gelijk bijeenvegen.
En dan besluit ik nu al maar te beginnen duimen opdat wij in 2016 een nieuwe routine gaan vinden en dat het een goeike zal zijn.
---
"to thrive" één van mijn favoriete Engelse werkwoorden (ja, ik doe aan favoriete woorden, nog een afwijking waarschijnlijk), het dekt hier perfect de lading alsgetmijvraagt:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten