2016!

In maart schreef ik al over mijn nieuwe favoriete app: 1SE. 9 maanden later ben ik nog steeds fan. Mijn telefoon (in mijn bezit sinds februari) kreunt voorlopig wel onder de 1152 opgenomen filmpjes maar we doen ook in 2017 lustig voort.

Want 't leven, dat zit em immers in die kleine momentjes. De zetel vol zand omdat iemand -ik noem geen namen- nogal onhandig haar schoenen uit heeft gedaan. Het speelgoed of de inhoud van de Tupperware kast o.ver.al. Het geknutsel. Die warme lijfjes tegen mij 's ochtends in bed. Haar hand in de mijne bij het naar huis wandelen van school. Dit zijn de dagen... Dit was ons 2016.



Wat warrig in't begin, maar warm van't begin tot het einde.

Ik wens jullie voor 2017 dus ook minstens 1152 memorabele, lieve, kleine momentjes.

Winterslaap.

Een maand zonder werk intussen. Mijn god, wat had ik wilde plannen: hier schrijven, onze gang schilderen, uitgebreid koken, solliciteren en nog een keer van Marie Kondo doen op zolder, om er maar enkele te noemen. En toen werd ik ziek, met koorts en niet op mijn benen kunnen staan enal. 7(!) familiale doktersafspraken verder sluiten wij 2016 af met elk een eigen portie antibiotica en krakende longen. 't Stoort toch niet dat wij bijgevolg wat van winterslaap gaan doen hé?

Disclaimer: Wat volgt is géén voorbeeld van veilig samenslapen. Lees hier hoe het wel moet. 

Leon ligt -als wij zelf gaan slapen- nooit in het bed van Olivia. Hier was hij in slaap gevallen tijdens het verhaaltjes lezen voor Olivia. ♥

Ah, dekentjes, eten en gezelligheid. Wij zijn zó klaar voor u. ♥

I ♥ Griet

Het was hier de laatste maanden oorverdovend stil. Niet dat er niets te vertellen was, integendeel. Leon ging voor't eerst naar de crèche, Olivia zit in de eerste kleuterklas, en zo mogelijk nog belangrijker, ik begon -met zo'n luttele 3 jaar vertraging- aan het oeuvre van Griet Op de Beeck.

Ik hoorde haar eerder dit jaar vertellen bij Lieven van Gils en na de aflevering van Zomergasten wist ik het zeker, zelfs zonder één letter van haar te lezen: hartjes voor Griet.

Tijdens de opleiding voor mijn nieuwe job, op de trein naar Leuven en Gent, verslond ik haar boeken. Mijn lichtpuntjes. Want al heel snel bleek de droomjob om heel veel verschillende redenen toch niet 'den droom'. Ik gaf het wat tijd en at af en toe een boterham maar dat veranderde mijn OMG-dat-feestje-waar-ik-zoveel-van-verwachtte-is-eigenlijk-toch-niet-zo-leuk-gevoel niet.

Gisteren, exact drie maanden na mijn eerste werkdag, trok ik de deur voor de laatste keer achter mij dicht.
Vrijwillig werkloos, nooit gedacht dat ik zoiets zou durven.

Leef hard en goed en schoon en wild. Kijk goed, voel beter. Wees niet bang. Kies voor wat u blij maakt, wat het ook moge zijn. Durf proberen wat te lastig lijkt. Leg de lat hoog genoeg. Koester en laat u koesteren. Geef anderen wat ze verdienen, en uzelf minstens ook. Blijf hopen, willen, dromen, wensen.

Griet Op De Beeck - Vele hemels boven de zevende

Dees dus. Leve de onverwachte (en zoals iedereen weet, stiekem altijd veel leukere) feestjes.

Benieuwd enal.

The end of an era.

Het was gisteren 11 jaar, 8 maanden en 14 dagen geleden dat ik voor't eerst mijn -toen nog blauwe en vooral afzichtelijk lelijke- winteruniformpje aantrok.

Gisteren om 0u30 trok ik voor de laatste keer de bioscoopdeur achter mij dicht. Er zijn daar toen (en later in de zetel bij Michael) mogelijk traantjes gevloeid. Maar daar gaan we het nu niet over hebben, of het is hier helemaal gedaan met mijn online imago...

Ik schrijf dit omdat ik even wilde stoeffen met mijn bedankjes. Want intussen zit ik hier op de trein naar mijn nieuwe werk, na amper 5 uur slaap (nachtvoedingen waarvoor ik ook wakker was, er voor de gemakkelijkheid bij geteld) en een mens moet iets doen om zichzelf wakker te houden.

Ik wist al heel snel dat ik iets persoonlijks en individueels wilde maken voor elk van mijn 40(!) collega's. Na 11 jaar ben ik me namelijk zeer bewust van het feit dat alleen zij die pauze hebben op het moment dat je snacks voorziet, de snacks te zien krijgen. Mijn collega's en ik, wij zijn mensen die graag eten maar niet altijd evenveel zelfcontrole hebben. Zelfkennis enzo.

Na een rondje Pinterest (nog steeds mijn go-to plek voor creatieve inspiratie) besloot ik dat ik de choco van Jeroen Meus eens zou proberen maken. Michael en een handvol andere proevers gaven hun goedkeuring en zo geschiedde. 

Ik bestelde 40 kleine potjes bij Dille en Kamille, verdriedubbelde het recept van Jeroen, vulde ze zo proper mogelijk (gelukkig zijn mijn collega's na 11 jaar op de hoogte van mijn onhandigheid). Ik schreef 22 afscheidsbriefjes (eentje voor iedereen in mijn team en de nauwste andere collega's) en daarbij kocht ik nog wat drop. En toen zat't d'rop (hebt g'em?).

Dacht ik.

Want om 23u00 verschenen plots twee van de liefste collega's op het bureau en kreeg ik behalve een krop in mijn keel ook nog cadeautjes van het hele team.

Afscheid nemen van de plek waar ik derde van mijn leven heb doorgebracht. Ik was er gelijk precies toch nog niet helemaal klaar voor.

Het leven zoals het is: tandemvoeden!

Een superlieve foto van de kindjes, al zeg ik het zelf. Maar voor u denkt dat tandemvoeden wil zeggen dat ze altijd samen drinken en het er dan zo zen uitziet, ben ik even heel eerlijk: Eigenlijk vind ik er over't algemeen helemaal niets aan, aan twee kindjes die samen drinken... Teveel gedoe, teveel prikkels. 

Zo. Qua bekentenis kan dat tellen, nietwaar?

Nu, voor u zou gaan twijfelen, ik geef nog steeds graag borstvoeding en ik ben dankbaar dat het lukt dat tandemvoeden. Want het heeft er wel anders uitgezien...

Toen ik zwanger was van Leon en mijn productie stilviel ben ik echt heel erg droef geweest. Olivia bleef 'droog' drinken en hoewel dat pijn deed en ik het niet altijd fijn vond, hielden we vol. Nadat mijn vliezen gebroken waren heb ik haar nog in slaap gevoed en dan heeft ze 2 dagen niet gedronken. Om op de dag dat ik stuwing had, voor't eerst terug te drinken. Ik vergeet nooit haar blije blik toen ze merkte dat er terug melk à volonté was. En ik straalde zo mogelijk nog harder omdat ze mij van die gruwelijk pijnlijke stuwing verloste...   

Kort daarna dronken ze voor't eerst samen en tot mijn eigen grote verbazing vond ik dat dus geen fijn gevoel. Olivia leek plots zo groot, haar armen zaten in de weg van Leon. Om nog maar te zwijgen over al dat gewriemel op mijn schoot, brrr. Ik wist met mijn gevoelens geen blijf en dacht dat het wel aan mijn gierende hormonen moest liggen. Tegelijkertijd, vond ik twee kindjes voeden ook zó schoon, en ontplofte mijn hart elke keer als Olivia vertederd naar Leon keek. Een heel speciaal iets dat ik met heel mijn hart had gewenst, die band van hun twee aan mijn borst. Het was heel dubbel. Ik merk dat ik het meer dan een half jaar later nog steeds niet goed in woorden krijg gevat...

Of ik nu de exacte goeie woorden vind of niet. Geloof me maar als ik zeg dat januari en februari heel erg moeilijke maanden waren, op tandemvoed vlak dan. Olivia was erg vaak ziek -in februari ging ze zelfs geen enkele volledige week naar school. Tijdens die thuisblijfdagen eiste ze heel de dag mamamelk, compleet met boosheid en huilbuien als het even niet kon, omdat ik bijvoorbeeld 5 minuutjes wilde douchen. 

We hadden ons voorbereid dat ze zich met een baby in huis misschien plots te groot zou voelen voor mamamelk, omdat ze tijdens de zwangerschap eigenlijk ook al minder dronk. Maar niets was minder waar, het werd heel snel duidelijk dat Olivia, wiens wereld met de komst van Leon al wat overhoop stond, écht nog niet klaar was om afscheid te nemen van de mamamelk, integendeel zelfs. Ze is zó gevoelig, dat meisje van mij.  

Om boosheid te vermijden stemde ik dus maar zoveel mogelijk -en vaak met tegenzin- toe, wat onze relatie moeilijk maakte. Ik voelde me meer dan ooit een wandelende melkfles. Alles draaide om zoveel mogelijk tiethangerij. Een strijd, all day, every day. Want gekolfde melk uit een bekertje weigerde ze pertinent. Nog steeds trouwens. Trust me, I've tried.

Begin maart las ik op een van de mamasites die ik volg een artikel over 'nursing agitation' (ook wel 'nursing aversion' genoemd, niet te verwarren met D-MER). En toen viel de puzzel in elkaar. Herkenning enal. Ik zou zelfs durven zeggen dat mijn borstvoedrelatie met Olivia gelijk terug positiever werd. Ik verdiepte me erin, las tips en paste ze toe.

Sindsdien probeer ik mijn eigen noden niet over te slaan, want ik weet dat ik, als ik nog vanalles wil doen, moe ben of honger heb, veel minder geduld heb tijdens het voeden. Ik kan die momenten beter (h)erkennen, waardoor ik iets anders kan voorzien om mij tijdens het voeden op te focussen: Blogposts schrijven op mijn gsm, weekmenu's samenstellen of doelloos scrollen op Instagram. Het helpt allemaal. 

Maar dé allerbelangrijkste tip, die waar ik het meeste gemoedsrust uit heb geput: structuur. Olivia drinkt niet meer all day, every day. Leon is de enige die op verzoek toegang heeft tot het tettenbuffet. Olivia drinkt (bijna) uitsluitend voor het slapengaan. De keren dat ze de laatste maanden nog overdag dronk zijn op 1 hand te tellen. Olivia is dus redelijk organisch, na lichte aanmoediging van ons, een avonddrinkster geworden. Tenzij ik de avondshift werk, want dan gaat ze vrolijk met haar papa en een bekertje 'koetjesmelk' naar bed. Maar op mijn vrije avonden, dat half uurtje samen in haar bed, dàt is ons momentje. We vertellen elkaar wat we het leukste vonden die dag, lezen een boek, geven elkaar knuffels en zij drinkt tot ze slaapt. En ik geniet weer met volle teugen.

Als Michael de avondshift werkt en ik alleen ben met hun twee weet ze dat ik eerst Leon in slaap voed in het grote bed en dat het dan haar beurt is. Wanneer Leon wakker wordt tijdens haar drinktijd, een paar maanden geleden genoeg ammunitie voor een groot drama, zegt ze 'oh mama, Leon heeft nog niet genoeg gedronken'. Ze wéét dat ik mijn uiterste best doe om hem zo snel mogelijk terug te laten slapen zodat zij ook verder kan drinken. En als ze slaapt vóór Leon, omdat hij besluit te blijven krijsen, -yep zo'n avonden hebben wij hier ook- dan maak ik haar later op de avond nog even wakker voor een slokje. Met tijd en boterhammen komt alles goed ook 'nursing agitation'...  

Het mooiste bewijs daarvan zijn de avonden waar ik me echt helemaal goed voel. Dan drinken Leon en Olivia wél gelijktijdig, zoals op bovenstaande foto. Momenten waarop ik foto's neem die ik later met een warm hart aan hen zal tonen. Omdat het is zoals ik het in mijn dromen had voorgesteld. Broer- en zusliefde recht onder mijn neus. Tandemvoeden zoals in de boekskes. 

Soms vragen mensen mij hoe lang ik Olivia nog zal voeden. Ik moet hen het antwoord schuldig blijven. Ik heb elke doelstelling die ik had inmiddels al gehaald. Voor de duidelijkheid: ik had in elk geval nooit de bedoeling om 3+ jaar te gaan voeden. Wat ik die vraagstellers wél kan zeggen is het volgende: We gaan door zolang we dat beide willen. Het kan dus elke dag de laatste zijn. We stopten bijna tijdens de zwangerschap. Ik heb een paar keer op het punt gestaan te stoppen toen de nursing aversion het ergst was. En vorige week wilde ze op een avond plots niet meer met mij gaan slapen maar moest papa met haar naar boven gaan. (Krak, deed mijn hart.)

Op dit moment is ze gaan kamperen met haar grootouders. VOOR.EEN.HELE.WEEK. Dat kindje dat vorig jaar deze tijd nog nooit bij iemand was gaan slapen. Dat nog nooit langer dan 1 nacht van ons weg was. Zij vertrok zojuist met de grootste lach naar de tipi van haar bomma en bompa. Misschien ben ik volgende week dus wel tandemvoedster af. Misschien niet. En dat mag, want wat het ook zij: ons borstvoedingsavontuur was een relatie als een andere, intiem en met ups en downs.

Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken met haar. Zoiets schoons.     

Meer lezen?
Over nursing agitation | over tandemvoeden | 
over gewoonefkestweesecondengeenaanrakingenmeertewillen | over grotekindjesaandeborst

Worldbreastfeedingweek.

1 augustus.
Exact 7 maand Leon, zijn lange wimpers en dat pols-lijntje, daar gaat mijn mamahart sneller van slaan. Maar dat is niet het enige... Het heerlijke klokkende geluid van gulzig drinken never gets old, zelfs niet na drie jaar voeden.

1 augustus.
Dag 1 van de world breastfeeding week, een week waarin er aandacht gevraagd wordt voor borstvoeding in al zijn facetten. Het thema van dit jaar is "Breastfeeding: A key to sustainable development", omdat borstvoeding zeker en vast een rol kan spelen in de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen die door overheden over de hele wereld vorig jaar in september werden vastgesteld. 

Net zoals in 2013 en 2014 overlaad ik deze week mijn Instagram pagina met brelfies en verhalen. Volg gerust mee...

Werk met zin.

Hoewel het vast en zeker lijkt alsof ik totaal geen gêne ken, met al die borstvoedingsfoto's en bevallingsverhalen die ik hier al deelde. Toch zijn er dingen waar ik heel bewust niet over schrijf. Zo zijn de blogposts over mijn werk op één hand te tellen. Omdat dat er mijns inziens niet toe doet. Omdat ik vooral schrijf om dingen in mijn hoofd een plaats te geven en mijn werk 'pretty self explanatory' is. 

Het is te zeggen, mijn job is vooral gewoonte. Een goeie gewoonte. 11,5 jaar intussen. Als 19-jarige studerende snotneus werd ik aangenomen. Initieel als kerstvakantie kanonnenvlees (dé drukste periode van het jaar), maar om één of andere reden ben ik er 'blijven plakken'. Ik maakte op die tijd een hele evolutie door: van deeltijds werkende, studerende, thuiswonende jongedame veranderde ik in een full-time werkende vrouw met vele petjes: afgestudeerde en ploegleider maar bovenal mama én lief. Want ik leerde er Michael kennen en intussen zijn we ruim 11 jaar, 2 appartementen, 2 katers, 1 huis en 2 kinderen verder. Alleen daarom al onvergetelijk, mijn 'cinema'-periode. 

Ik leerde naast Michael tijdens die 11,5 jaar ook superveel andere mensen kennen. Ik zag de mentaliteit van de collega's en klanten drastisch veranderen -echt niet altijd in goede zin-. Maar ik kon doorgroeien en stak ontzettend veel op. Dat doorgroeien betekende tegelijkertijd dat ik meer en meer afweek van waarvoor ik studeerde. Het kriebelde al langer om wat meer Sarah in mijn werk te stoppen. Iets wat nu totaal niet het geval is. Om wat meer uitdaging te hebben ook, want ik wil mijn hoofd gebruiken, veel en graag zelfs. Liever dan mij met de regelmaat van de klok steendood te vervelen.  

Ik las bij Sofie over loopbaanbegeleiding en toen ik tijdens een mamacafé verzuchtte dat ik iets anders wilde doen, liefst met mama's en baby's maar niets medisch, werd het mij ook al aangeraden. Het moest wel iets magisch zijn, die loopbaanbegeleiding.

Aangezien ik bitter weinig te verliezen had, stuurde ik een mailtje naar Christine van Werk met zin. Op goed geluk, gewoon omdat zij het dichtst bij huis zat. Christine bleek een topmadam met veel levens- en werkervaring. Ideaal om wat orde te scheppen in mijn hoofd. Het is natuurlijk een feit dat, hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je zal leren. Aangezien ik de laatste maanden héél veel over mijn loopbaan en mijzelf heb nagedacht, kan ik met zekerheid zeggen dat ik echt vreselijk veel heb geleerd. Dat ambitie geen lelijk woord is, bijvoorbeeld. Dat 'bore-out' een ding is. Dat ik dromen heb (een huis met een tuin en mogen schrijven als beroep!). Daarnaast leerde ik overigens ook vanalles over hoe ik als persoon in elkaar zit (zelfstandig, taakgericht, perfectionistisch) en wat mijn stokpaardjes zijn (work-life balance). 

Maar nóg meer leerde ik dat ik kansen moet grijpen. Dat je als mama ook wel eens aan jezelf mag denken. En dat ik zelfvertrouwen moet hebben. Een paar weken geleden was ik nog vol overtuiging dat ik in de aanloop naar die gewilde pers- en communicatiejob, komend academiejaar een combinatie zou doen van de basiscursus borstvoeding (een onderdeel van het postgraduaat lactatiekunde dat ik al 3 jaar wil volgen, maar waarvoor ik niet in aanmerking kom omdat ik geen vroedvrouw ben) en (een deel van de vakken van) de master journalistiek. De mails naar de scholen waren zelfs al verstuurd.

En toen kreeg ik plots een topjob in mijn schoot geworpen. Nee, niet met schrijven. Maar wel met borsten. Vanaf september ben ik store manager voor Boobs-'n-Burps in Antwerpen. Dat betekent, een 4/5 contract met vaste vrije dagen. Elke avond onze kindjes in bed kunnen leggen. Vrij zijn met kerst! En ook al eens tijdens schoolvakanties. En op 1 januari, als Leon jarig is.  

En -vooral!- mama's en baby's en borsten met melk. All day every day. Man, man. Zo.veel.goesting. 

Een kort verlof, maar wel lange tenen.

Beste mevrouw Rutten,

Het is niet omdat ik die 1e januari een paar uur na de bevalling al mee de nieuwjaarsbrief stond voor te lezen dat mijn herstel afgerond was. Nuja, ik was uitgeruster dan na mijn eerste bevalling, dát dan weer wel. Ik koos er namelijk deze keer heel bewust voor om op dik 37w te stoppen met werken. Zelfs al 'verloor' ik zo weken moederschapsrust ná de bevalling. Want evenmin een oplossing vond ik het om, zoals bij mijn eerste zwangerschap, met gebroken vliezen mijn voorlaatste werkdag vroegtijdig moeten beëindigen en zo écht een week moederschapsrust te verliezen. 

Van dat 'vroeg' stoppen heb ik overigens gigantisch veel deugd gehad. Al weet ik dat ik met uw dwaas voorstel, voorzekers niet naar mijn lichaam geluisterd zou hebben. Ik zou nog wat op mijn tanden hebben gebeten, kwestie van mijn lief ook een weekje extra te gunnen. (Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat hij, zonder blikken of blozen al zijn vaderschapsverlof en nog wat andere verlof opnam om in de eerste levensmaand van zijn kinderen slechts een handvol dagen te werken. En dat kan ik elke verse baby aanraden.) Of dat verlof doorgeven aan hem dan automatisch zou betekenen dat ik ook sneller terug aan de slag zou gaan zoals u vooropstelt? Kwestie van mijn plekje op de arbeidsmarkt te vrijwaren. Ik denk het niet. Ik zou dan bijvoorbeeld -onbezoldigd!- borstvoedingsverlof nemen, want daar komt mijn partner immers niet voor in aanmerking. Hoe dát mij dan zou moeten empoweren. Geen andere oplossing zien dan onbezoldigd thuis te blijven om mijn partner ook wat tijd met zijn kinderen te gunnen? Het is me een raadsel. (Hoe we op die manier ons huis dan moeten afbetalen is -zo mogelijk- nog meer een raadsel.)

Wat mij daarentegen écht heeft empowered is de mogelijkheid om mijn kinderen zelf te voeden. Toen ik het met mijn refluxdochter na 8 lange en miserabele weken eindelijk onder de knie had, was ik de koning te rijk. Maar vlak daarna, toen de medicatie op punt stond en het net leuk begon te worden met onze gezinsuitbreiding, moesten we de routine alweer veranderen. Ik ging namelijk opnieuw werken. Dat terug gaan werken deed ik overigens toen de kindjes respectievelijk amper 16 en 14 weken oud waren, dat is dus echt veel te snel. In beide gevallen was dat zelfs nog 2 weken later dan wat eigenlijk had 'gemoeten'. Omdat ik er mentaal nog niet klaar voor was, mijn kinderen achterlaten...

En dan moet u weten dat ze niet eens naar een crèche moesten. Dat leest u goed, mijn kinderen blijven, als ik uit werken ben, gewoon gezellig thuis, bij hun papa. Hij is géén babysit, hij is wél lief en zorgzaam en neemt met veel plezier de zorgtaken op en zet ten volle in op een goeie hechting met zijn kinderen. Maar ik kan u vertellen, het is een gedoe om dat te doen lukken: uw kinderen heel bewust zo lang mogelijk niet naar de kinderopvang laten gaan en intussen nog gaan werken ook. Ik kus alvast 'mijn pollekes' dat mijn vriend mijn werkplanning maakt en wij bij een bedrijf werken dat zich op 10 minuten fietsen van ons huis bevindt en 365 dagen per jaar van 9u00 tot 0u30 open is. Flexibiliteit troef!  

Mits we beide 4/5 werken (ouderschapsverlof) kunnen we zo 2 werkdagen achter elkaar kleven en afwisselend werken. Dat heeft zo zijn voordelen. Mijn vriend smst me als de zoon drinkt en ik dus moet kolven om de productie in stand te houden, wat in een kinderdagverblijf met hoge werkdruk onmogelijk is. En mijn dochter moest in haar 6 maanden oude schoolcarriere nog nooit in de voor- of nabewaking blijven. Dat ik soms binnen het half uur na haar thuiskomst al moet gaan werken en we maar zo'n 1 à 2 keer per week met vier samen aan tafel zitten moet ze er wel bijnemen. Als koppel moeten we het die wisseldagen dan hebben van qualitytime via whatsapp, of live tussen acht en half negen 's morgens (terwijl we onze driejarige klaarstomen voor school), of vanaf kwart voor een 's nachts, als ik de deur terug binnenstap. Die nachtelijke 'quality time' daar hoeft u zich overigens niet teveel bij voor te stellen. Ik ben vooral blij als ik nog even kan soezen vooraleer ik voor de eerste nachtvoeding gevraagd wordt. 

Bij dochterlief hebben we dat 'gedoe' maar liefst 18 maanden volgehouden. Vanaf dan was er elke 5 maanden afwisselend één van ons in ouderschapsverlof (4/5 werkend) en één van ons fulltime aan het werk in combinatie met 3 dagen kinderopvang. Zodat wij af en toe toch ook samen konden werken (lees: wij door samen te werken bijgevolg ook allemaal samen thuis konden zijn, om effectief eens iets leuks te gaan doen). 

Voor mij is het een uitgemaakte zaak: 4/5 werken is het maximum. Ik ben écht een betere mama, vriendin, zus en (klein)dochter als ik minstens 3 dagen thuis ben. De periodes dat ik fulltime werkte waren naar mijn gevoel altijd een beetje verzuipen. En ook mijn vriend vindt het top om 4/5 te werken. Al heeft hij continu het vervelende gevoel dat hij dingen 'mist' op het werk als ie drie dagen thuis is. Zijn voorkeur gaat uit naar 30 uur werken op vijf dagen. En dat is fijn voor dochterlief, want als hij zijn dagen kort kan houden staat ie op tijd aan de schoolpoort. Win win. Maar wat bij ouders die hun werkuren niet zo goed kunnen afstemmen op elkaar en het leven met kinderen? Wat met ouders die dagelijks ook nog eens kostbare familietijd verliezen in de file? Mama's waarbij melk afkolven niet vlot loopt? Alleenstaande ouders? Moeten zij het dan maar 'normaal' vinden hun baby met drie maanden in een crèche af te zetten van 's morgens vroeg tot na vijven? Wat met mensen zoals wij, die het net geregeld krijgen maar dan moeten inbinden op tijd met het voltallige gezin? Wat als ons ouderschapsverlof binnenkort op is? Ik maak me daar nu al zorgen over.   

Mijn mamahart breekt als ik denk aan het feit dat we de beslissing maakten om zoonlief al met 9 maanden, 3 dagen per week naar de crèche te laten gaan. Ik troost me met de gedachte dat mijn dochter er altijd heel liefdevol verzorgd werd en het qua qualitytime voor ons vier in the long run wel beter is zo. Tenzij u natuurlijk écht eens iets voor jonge ouders en hun verse baby's zou doen en het ouderschapsverlof/vaderschapsverlof zou uitbreiden in plaats van mama's hun -nu al schamele- moederschapsrust nog te laten delen!

Meer lezen? 

een artikel over het voorstel van mevrouw Rutten en eentje over hoe het er in Zweden aan toe gaat

Antwoorden van: Liesellove - Celia Ledoux - Marlies VDWalle 

Project 1SE

Omdat ik in het verleden niet vies was van projectjes die mij de kleine, schone dingen van het leven kunnen leren zien, zoals bijvoorbeeld project365. Omdat we die kleine schone dingen allemaal méér dan nodig hebben. Omdat ik mogelijk zo'n 75% van de dag mijn telefoon in mijn handen heb. Omdat ik mijzelf soms moet inhouden om met die telefoon niet teveel schattige foto's en filmpjes te maken van Olivia & Leon én ze vervolgens op het internet te gooien. Maar ik gelukkig al snel besefte dat, hoe meer verschillende platformen ge gebruikt, hoe meer plaatsen ge hebt om uw media te dumpen, zodat ge toch aan die moederlijke mijnkindisechthetliefstevandewereld-behoefte kunt voldoen. Omdat ik na instagram, tegenwoordig een nieuwe favoriete app heb die 1 SecondEveryday heet. U raadt het al, ik maak ongestoord filmpjes van de kindertjes, kies er per dag 1 seconde uit en de app maakt daar vanzelf een mooi filmpje van.

Al moest ik er even terug inkomen, in projectjesmodus, en dat merk je. Ik wist op voorhand dat ik wilde beginnen rond 1 januari, maar toen beviel ik die dag en realiseerde ik me zo'n twee weken later dat ik niet begonnen was. En dan was ik alsnog gestart, wegens toch genoeg footage op mijn telefoon, maar dan bleek dat ik het, met mijn slaperig mamabrein, nog altijd vergat. De eerste 6 weken zijn dus een samenraapsel van filmpjes en (noodgedwongen) foto's die ik toch al op mijn gsm had staan en er is zelfs -oh horror- een gemiste dag (5 februari). 

Ik heb lang gedacht gewoon opnieuw te beginnen, op mijn verjaardag in april bijvoorbeeld, want de seconden die ik had waren veelal verticaal gefilmd (terwijl ik daarna leerde dat het mooier is om je telefoon horizontaal te houden) en de eerste weken is het vooral veel van hetzelfde: een luid drinkende Leon. Wat op zich ook schattig is natuurlijk, maar wat variëteit mocht wel. En toen besefte ik het, eigenlijk gaat het niet om de perfecte seconde. Het gaat om het gevoel en het gevoel dat mij bekruipt als ik mijn 1SE filmpje bekijk is fijn. Het is niet het moment, maar alle momenten bij elkaar. En later dit jaar kijk ik wellicht nog met weemoed terug naar alle seconden die ik filmde tijdens die heerlijke ochtenden met teveel TV over vroedvrouwen (Call the midwife! The Midwives! One born every minute!) en koffie en een lachende, gulzig drinkende Leon op mijn schoot. Dus mijn filmpje begint zoals mijn jaar begon, thuis, een beetje warrig maar zó liefdevol. Rond half februari zie je overigens duidelijk dat mijn wereld terug groter wordt en ik meer moeite begin te doen. 

Verder is het echt een gemak, die app. Een groot verschil met toen ik na een succesvol project365 in 2010, in 2012 begon en snel opgaf wegens teveel gedoe met foto's overzetten van de camera en uploaden. De eis tot consequentie is de doodsteek van elk goed initiatief ofzo. Gemak dus, en dan heb ik het niet alleen over het gebruiksgemak qua editen want als je je seconde opgeslagen hebt kan je gewoon het filmpje van je telefoon deleten, zodat er plaats is voor nieuwe filmpjes. Als u mij een beetje kent dan weet u dat mijn innerlijke Marie Kondo daar helemaal van aan het juichen gaat, ik heb namelijk al teveel digital clutter. Als het écht moet kan je trouwens ook valsspelen en tot 1,5 seconde van je filmpje selecteren. Ik heb al valsgespeeld, dat geef ik grif toe. 

De mogelijkheden zijn eindeloos, zo zou je een filmpje kunnen maken van een groeiende zwangere buik, of van het gezicht van je kinderen, of van een reis. Maar wat ik dus wilde zeggen: download die app en verzamel het leven, want het leven, dat is zó schoon, ge moet het gewoon willen zien, one second at a time.

Liefde.

In 2010 deed ik van ‪#‎project365‬ en nam ik deze foto. Iemand had de quote, nota bene op valentijn, op 'mijn' fietsenstalling aan het werk gekleefd en ik vond het zo schoon dat ik het wilde vereeuwigen. Inmiddels is de De Keyserlei heraangelegd en verdween de bewuste fietsenstalling. Jammer, want we zouden er eigenlijk allemaal dagelijks aan herinnerd moeten worden...

Zelfgemaakte pizza!

Zelfgemaakte pizza, een favoriet van Olivia, die hier zéér regelmatig op het menu staat. Tot een paar maanden geleden kochten wij dan altijd van die voorverpakte pizzabodems. Maar omdat ik toch altijd meer de voorkeur geef aan écht eten, lees: eten met zo weinig mogelijk bewaarmiddelen, was ik erg blij toen Michael het filmpje van de zelfgemaakte pizza van Jamie met mij deelde. Niet in het minst omdat dat ons al een goed inzicht gaf in het leven met een zoon. Hi.la.risch. 

Het allerfijnste vind ik dat het zo gemakkelijk te maken is met ingrediënten die wij altijd in huis hebben. Drie delen zelfrijzende bloem voor één deel water, een lepel olijfolie en een snuifje zout. Alles is in een fractie van seconden in een pot gegooid, klaar om te mengen met onze handen of de mixer. En ook voor de topping van de pizza hebben wij hier meestal wel wat lekkers slingeren in de hoekjes van onze ijskast. Goedkoop en rap klaar, wat wil ne mens nog meer. 

Misschien een flink etende kleuter... maar dankzij het zelf mogen kneden, rollen en beleggen zit dat meestal wel snor.

Tip: nog lekkerder is het deeg als je het heel even laat rusten. Meestal maken wij het na het vieruurtje (een ideale activiteit om de tijd tussen school en avondeten te overbruggen!) en proberen we het vervolgens met rust te laten tot vlak voor het avondeten. Hoewel dat laatste voor kleine handen soms heel moeilijk is... We zitten intussen zelfs in het stadium dat we een ietsie pietsie teveel maken en haar daar mee laten spelen, wij kunnen in alle rust groentjes snijden en zij is braaf en geëntertaind.

Een extra voordeel -vind ik- is dat Olivia, die meestal zo rond de klok van vijf al om eten begint te zeuren, rond een uur of vijf kan beginnen uitrollen en dan tegen half zes kan eten, zonder dat ik mij verplicht voel om ook al om half zes te eten. Er kan immers toch maar één pizza tegelijkertijd afgebakken worden en Olivia is over't algemeen zo'n trage eter dat zij nog steeds aan het eten is tegen dat ook onze pizza's klaar zijn. Wij bakken de pizza eerst in de pan, zoals in het filmpje, en vervolgens nog even onder de grill op een bakpapier in de oven. Kwestie van afwas te besparen door pannen te hergebruiken enzo.

Qua toppings doen wij meestal een selectie uit volgende ingrediënten die we nogal standaard in huis hebben: ui, paprika, champignon, basilicum, mozzarella, olijfjes, rucola en pijnboompitjes... Mocht je meer inspiratie willen, bij Elise en Jamie zelf vind je nog allerlei héérlijke mogelijkheden.

Totaal niet volgens de regels van de kunst dus, maar wél ideaal om de restjes uit de ijskast te laten verdwijnen en kleuters te animeren, die zelfgemaakte pizza van Jamie! 

De superkrachten van Leon

Het superheldenthema bood ook veel mogelijkheden qua doopsuiker. Wat we weliswaar vanaf minuut één wisten, is dat we geen klassieke suikerbonen meer zouden uitdelen. Turns out, eigenlijk zijn wij daar niet zo zot van en we hadden ons nogal ruim voorzien bij Olivia. Lees: suikerbonen tot het onze oren uitkwam!

Iets anders dus.

Pinterest werd geraadpleegd en al snel was de kogel door de kerk qua kindertraktatie: zelfgemaakte maskers, gecombineerd met een superheldenbanaan voor de allerkleinsten (en de klas van Olivia) of een superheldenlolly voor de iets groteren. Met dank aan mijn zus die op haar silhouettemachine alle maskertjes voor bananen en lolly's uitsneed. De capes en kindermaskers maakte ik zelf, tussen de soep en de patatten en wanneer Olivia op school was, hoofdzakelijk met restjes die ik vond tijdens een van mijn de-knutselkast-moet-de-nestdrang-ondergaan-sessies. 

De traktatie voor de klas en juf van Olivia

Bleef de vraag, wat doen we met de volwassenen... Heel heel lang hebben we getwijfeld, een reep Tony met gepersonaliseerde wikkel werd na veel wikken en wegen afgevoerd wegens te duur, €5 per doopsuiker cadeautje dat was er precies toch wat over. Al was het ideaal geweest om die vele gelukte superheldenfoto's van Olivia verder te verwerken...

Vervolgens hadden we een nieuw idee. Leon zou felgekleurde kwakzalver-superkrachten uitdelen. Superkrachten voor mensen met meer dan 1 kind, want dat was tenslotte ook de doelgroep waarin wij ons nu bevonden. Een avondje copy verzinnen later hadden we 4 verschillende superkrachten-stickers klaargemaakt in Photoshop. We bestelden ze -zoals al ons drukwerk- bij Moo.

Als 'pillen' werden gepersonaliseerde M&M's overwogen, om dan uiteindelijk vol te gaan voor wat wij zelf nóg lekkerder vinden: Jelly Beans. Na een euvel met valse beans die we snel retour stuurden, bestelden we op Amazon Duitsland uiteindelijk in bulk een paar kilo Jelly Beans met cocktailsmaak. Eens aangekomen moesten we ze sorteren per kleur en stopten we ze in doosjes die we ook al in Duitsland bestelden, want geen enkel van de potjes bij Ava was medicijndoos-achtig genoeg vonden wij.

Om onze ecologische voetafdruk dan toch nog wat te verzachten fietste ik hoogzwanger met een zak vol glazen flesjes van de Ava naar huis en vroegen we aan Anna van SiroperieSeniow of we ook bij haar nog wat bulk mochten inslaan. Anna woont vlakbij en maakt de meest heerlijke siropen, bio én local dus. Haar siropen zijn de voornaamste reden waarom ik met plezier de alcohol tijdens mijn zwangerschappen en daarna heb afgezweerd. Zo'n goeie mocktails dat ge daarmee kunt maken!

In volle zomer zijn haar munt-citroen- en haar vliesbloesemsiroop overigens mijn absolute favorieten. Maar aangezien deze niet beschikbaar zijn tijdens de wintermaanden, kozen we voor de hibiscus- en de gember-citroensiroop. De eerste heerlijk met wat cava of gemixt met citroensap, munt en spuitwater, de tweede superlekker met wat ijs of yoghurt of gewoon als marinade of limonade (meer recepten vind je op haar website).

  

Dat we dit alles zouden presenteren op het kastje dat ik van mijn grootouders heb gekregen en dat nogal centraal in onze living staat stond ook al snel vast. We overwogen de aankoop van een prefab skyline-backdrop op Etsy. Maar toen kwam ik op een avond thuis van het werk en had Michael er al zelf eentje gefabriceerd met wat overschotjes tekenpapier. Wat ge zelf doet, doet ge beter en de charme van zelfgemaakt enzo. Niet in het minst toen we ons bedachten dat we alle ongebruikte maar toch geslaagde foto's van de geboortekaartjes-fotoshoot zouden kunnen hergebruiken om onze zelfgemaakte skyline-backdrop van een hele hoop SuperOlijfjes te voorzien. Dat de Sint dan ook nog een letterbanner en een lightbox van A little lovely company bracht, kon helemaal geen toeval meer zijn.

Doopsuiker en display: check.

Voor de bulktraktatie van onze collega's vulden we dit alles ook nog aan met Leon-bollen. Yep, yep, wij houden ons bezig met de wikkels van meer dan 80 Napoleonsnoepjes voor de helft te doorstrepen. Het is belachelijk hoeveel plezier wij halen uit het zelf bedenken en maken van een geboortekaartje en doopsuiker en hoe goed wij elkaar daarin aanvullen.
People who craft together stay together ofzo. ♥

meer van ons geknutsel zien?

het geboortekaartje van Olivia

het geboortekaartje van Leon

de suikerbonen van Olivia

het boekenfeest van Olivia

het bedankkaartje van Olivia 

Nieuwjaarskaartje 2013 

Nieuwjaarskaartje 2014 - de making of

Het geboortekaartje van Leon

Wij houden nog steeds van boeken... ook voor Leon wilden we dus iets doen in het boekenthema. Een bibliotheekkaartje hadden we al gehad, iets anders dus...

We dachten wat na en toen bleek dat Leon een jongen was wisten we het wel zeker: wat is er schattiger dan een superheldenthema voor zo'n ieniemienie jongetje? Aangezien comics onlosmakelijk verbonden zijn met Michael was de keuze voor een comicbook-cover dus snel gemaakt.

Dat we zo ook Olivia in het verhaal konden verwerken maakte het alleen maar beter. Eerst wilde Michael van Olivia 'de goeie' maken en van Leon 'de slechte' maar dat vond ik dan weer wat sneu voor zo'n pasgeboren, onschuldig kindje. We dachten er nog wat over na en ineens zagen we het licht. We hadden gewoon al 2 antagonisten in ons huis rondlopen: de kindjes zouden dus 'de goeie' zijn en de katers (over't algemeen ook superlief, hoor) 'de slechte'. 

We kochten gekleurd tekenpapier en Michael handletterde de woorden 'de Spectaculaire Leon'. Ook de andere tekstballonnen knipten we uit. Het resultaat was een half afgewerkt geboortekaartje op A4 formaat. Dat werd vervolgens ingescand.

Met de computer voegden we dan de comicscode zegel toe, vulden we de tekstballonnen en noteerden we het issuenummer. Enige dat nog ontbrak: een foto met Olivia.

Een paar dagen na ons -ohmygodwijkrijgeneenjongen-feest-, toen het superheldenidee zich in ons hoofd begon te settelen, zag ik bij Taza een blogpost over de supermooie superhelden capes van Lovelane. Ik werd verliefd, Michael werd verliefd en er werd besloten dat het het geld waard was.
Ik maakte alvast een cape en masker voor de pop van Olivia, waste haar Superman pyjama en toen ook haar cape uit het verre Amerika aangekomen was, hielden we een fotoshoot. Gewoon, in onze slaapkamer, met een oud gordijn uit de studio van Michael als backdrop.

Dat Olijfje van ons deed wat ze moest doen en we hadden (te)veel foto's die bruikbaar waren. Na lang twijfelen kozen we voor een foto waarop de cape van haar pop goed zichtbaar was. 

De voorkant van het kaartje was klaar. 

Vervolgens was het tijd voor een fotoshoot met de katers, de slechterikken. Een geldzakje en bom had ik op voorhand al in elkaar geknutseld. Met voor het geldzakje: gouden textielstiften en een herbruikbaar tasje en voor de 'bom': een bol uit piepschuim, een pijpenrager en wat geel en oranje crèpepapier. De katers waren iets minder bereidwillig, maar uiteindelijk slaagden we er toch in ze naast de bom en het geldzakje te laten poseren.  

Om de gewenste tekst op de achterkant van het kaartje allemaal mooi te kaderen gebruikten we de app Halftone 2, gemakkelijk zat. De kaartjes zelf werden -zoals steeds- bij Moo geprint.