Beste mevrouw Rutten,
Het is niet omdat ik die 1e januari een paar uur na de bevalling al mee de nieuwjaarsbrief stond voor te lezen dat mijn herstel afgerond was. Nuja, ik was uitgeruster dan na mijn eerste bevalling, dát dan weer wel. Ik koos er namelijk deze keer heel bewust voor om op dik 37w te stoppen met werken. Zelfs al 'verloor' ik zo weken moederschapsrust ná de bevalling. Want evenmin een oplossing vond ik het om, zoals bij mijn eerste zwangerschap, met gebroken vliezen mijn voorlaatste werkdag vroegtijdig moeten beëindigen en zo écht een week moederschapsrust te verliezen.
Van dat 'vroeg' stoppen heb ik overigens gigantisch veel deugd gehad. Al weet ik dat ik met uw dwaas voorstel, voorzekers niet naar mijn lichaam geluisterd zou hebben. Ik zou nog wat op mijn tanden hebben gebeten, kwestie van mijn lief ook een weekje extra te gunnen. (Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat hij, zonder blikken of blozen al zijn vaderschapsverlof en nog wat andere verlof opnam om in de eerste levensmaand van zijn kinderen slechts een handvol dagen te werken. En dat kan ik elke verse baby aanraden.) Of dat verlof doorgeven aan hem dan automatisch zou betekenen dat ik ook sneller terug aan de slag zou gaan zoals u vooropstelt? Kwestie van mijn plekje op de arbeidsmarkt te vrijwaren. Ik denk het niet. Ik zou dan bijvoorbeeld -onbezoldigd!- borstvoedingsverlof nemen, want daar komt mijn partner immers niet voor in aanmerking. Hoe dát mij dan zou moeten empoweren. Geen andere oplossing zien dan onbezoldigd thuis te blijven om mijn partner ook wat tijd met zijn kinderen te gunnen? Het is me een raadsel. (Hoe we op die manier ons huis dan moeten afbetalen is -zo mogelijk- nog meer een raadsel.)
Wat mij daarentegen écht heeft empowered is de mogelijkheid om mijn kinderen zelf te voeden. Toen ik het met mijn refluxdochter na 8 lange en miserabele weken eindelijk onder de knie had, was ik de koning te rijk. Maar vlak daarna, toen de medicatie op punt stond en het net leuk begon te worden met onze gezinsuitbreiding, moesten we de routine alweer veranderen. Ik ging namelijk opnieuw werken. Dat terug gaan werken deed ik overigens toen de kindjes respectievelijk amper 16 en 14 weken oud waren, dat is dus echt veel te snel. In beide gevallen was dat zelfs nog 2 weken later dan wat eigenlijk had 'gemoeten'. Omdat ik er mentaal nog niet klaar voor was, mijn kinderen achterlaten...
En dan moet u weten dat ze niet eens naar een crèche moesten. Dat leest u goed, mijn kinderen blijven, als ik uit werken ben, gewoon gezellig thuis, bij hun papa. Hij is géén babysit, hij is wél lief en zorgzaam en neemt met veel plezier de zorgtaken op en zet ten volle in op een goeie hechting met zijn kinderen. Maar ik kan u vertellen, het is een gedoe om dat te doen lukken: uw kinderen heel bewust zo lang mogelijk niet naar de kinderopvang laten gaan en intussen nog gaan werken ook. Ik kus alvast 'mijn pollekes' dat mijn vriend mijn werkplanning maakt en wij bij een bedrijf werken dat zich op 10 minuten fietsen van ons huis bevindt en 365 dagen per jaar van 9u00 tot 0u30 open is. Flexibiliteit troef!
En dan moet u weten dat ze niet eens naar een crèche moesten. Dat leest u goed, mijn kinderen blijven, als ik uit werken ben, gewoon gezellig thuis, bij hun papa. Hij is géén babysit, hij is wél lief en zorgzaam en neemt met veel plezier de zorgtaken op en zet ten volle in op een goeie hechting met zijn kinderen. Maar ik kan u vertellen, het is een gedoe om dat te doen lukken: uw kinderen heel bewust zo lang mogelijk niet naar de kinderopvang laten gaan en intussen nog gaan werken ook. Ik kus alvast 'mijn pollekes' dat mijn vriend mijn werkplanning maakt en wij bij een bedrijf werken dat zich op 10 minuten fietsen van ons huis bevindt en 365 dagen per jaar van 9u00 tot 0u30 open is. Flexibiliteit troef!
Mits we beide 4/5 werken (ouderschapsverlof) kunnen we zo 2 werkdagen achter elkaar kleven en afwisselend werken. Dat heeft zo zijn voordelen. Mijn vriend smst me als de zoon drinkt en ik dus moet kolven om de productie in stand te houden, wat in een kinderdagverblijf met hoge werkdruk onmogelijk is. En mijn dochter moest in haar 6 maanden oude schoolcarriere nog nooit in de voor- of nabewaking blijven. Dat ik soms binnen het half uur na haar thuiskomst al moet gaan werken en we maar zo'n 1 à 2 keer per week met vier samen aan tafel zitten moet ze er wel bijnemen. Als koppel moeten we het die wisseldagen dan hebben van qualitytime via whatsapp, of live tussen acht en half negen 's morgens (terwijl we onze driejarige klaarstomen voor school), of vanaf kwart voor een 's nachts, als ik de deur terug binnenstap. Die nachtelijke 'quality time' daar hoeft u zich overigens niet teveel bij voor te stellen. Ik ben vooral blij als ik nog even kan soezen vooraleer ik voor de eerste nachtvoeding gevraagd wordt.
Bij dochterlief hebben we dat 'gedoe' maar liefst 18 maanden volgehouden. Vanaf dan was er elke 5 maanden afwisselend één van ons in ouderschapsverlof (4/5 werkend) en één van ons fulltime aan het werk in combinatie met 3 dagen kinderopvang. Zodat wij af en toe toch ook samen konden werken (lees: wij door samen te werken bijgevolg ook allemaal samen thuis konden zijn, om effectief eens iets leuks te gaan doen).
Voor mij is het een uitgemaakte zaak: 4/5 werken is het maximum. Ik ben écht een betere mama, vriendin, zus en (klein)dochter als ik minstens 3 dagen thuis ben. De periodes dat ik fulltime werkte waren naar mijn gevoel altijd een beetje verzuipen. En ook mijn vriend vindt het top om 4/5 te werken. Al heeft hij continu het vervelende gevoel dat hij dingen 'mist' op het werk als ie drie dagen thuis is. Zijn voorkeur gaat uit naar 30 uur werken op vijf dagen. En dat is fijn voor dochterlief, want als hij zijn dagen kort kan houden staat ie op tijd aan de schoolpoort. Win win. Maar wat bij ouders die hun werkuren niet zo goed kunnen afstemmen op elkaar en het leven met kinderen? Wat met ouders die dagelijks ook nog eens kostbare familietijd verliezen in de file? Mama's waarbij melk afkolven niet vlot loopt? Alleenstaande ouders? Moeten zij het dan maar 'normaal' vinden hun baby met drie maanden in een crèche af te zetten van 's morgens vroeg tot na vijven? Wat met mensen zoals wij, die het net geregeld krijgen maar dan moeten inbinden op tijd met het voltallige gezin? Wat als ons ouderschapsverlof binnenkort op is? Ik maak me daar nu al zorgen over.
Mijn mamahart breekt als ik denk aan het feit dat we de beslissing maakten om zoonlief al met 9 maanden, 3 dagen per week naar de crèche te laten gaan. Ik troost me met de gedachte dat mijn dochter er altijd heel liefdevol verzorgd werd en het qua qualitytime voor ons vier in the long run wel beter is zo. Tenzij u natuurlijk écht eens iets voor jonge ouders en hun verse baby's zou doen en het ouderschapsverlof/vaderschapsverlof zou uitbreiden in plaats van mama's hun -nu al schamele- moederschapsrust nog te laten delen!
Meer lezen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten