Deze brief begon ik te schrijven ergens eind september en werkte ik af in december, omdat ik graag nog een beetje van Olijf in een brief wilde vangen vóór ze grote zus werd.
Mijn lief Olijfje,
Ik heb bewust gewacht om deze brief te schrijven tot na je halfjaardag. Waarom? Omdat wij rond jouw halfjaardag twee weken vakantie hadden. Twee weken van opstaan met drie en gaan slapen met drie. Van samen naar de winkel, samen koken, samen naar het zwembad,... De volgende keer dat wij samen zo lang thuis zullen zijn is rond kerst, héél uitzonderlijk want de laatste 11 jaar werkten zowel jouw papa als ikzelf het hardst tijdens de feestdagen. Maar niet alleen het niet hoeven werken zal anders zijn, want dan zijn we met vier. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het dan jouw allereerste officiële schoolvakantie is.
School! mijn Olijfje. 9 november is het zover. Ik denk dat je er klaar voor bent. Ik ontmoette jouw juf begin september en ik heb er alle vertrouwen in dat ze jou nog meer gaat laten openbloeien. Ze vertelde mij, en de andere mama's dat ze héél graag zingt, danst en knutselt in de klas. Ik dacht aan jou en wist meteen dat het goed zou komen.
Intussen heb je al je eerste maand school doorstaan en mijn god... hoe flink ben jij? Jij wandelde die eerste maandag binnen met een nieuwe boekentas en de grootste smile op je gezicht. We gingen 's avonds met een -onterecht- klein hartje een even vrolijk Olijfje halen. Dag na dag bleef je smile aanwezig. De accidenten kunnen we op één hand tellen en dat voor iemand die eigenlijk pas sinds de zomer halvelings en september consequent géén pamper meer draagt. Ik vind het maf, dat net jij, het kindje dat volgens die eerste crèche té gehecht was aan ons en waar niets goeds van zou komen, zo fantastisch omgaat met alle veranderingen die we jouw richting in gooien: potty trainen, school, afscheid van de vertrouwde crèche, vervelende onderzoeken bij de allergologe. Jij fluit een beetje en doet méér dan wat we van jou verwachten.
Het hoeft niet meer gezegd dat ik dus ook héél erg benieuwd ben naar jouw reactie op de broer die hier over enkele dagen? een week? twee weken? zal verschijnen. Ik denk dat we jou goed voorbereid hebben en dat je weet wat je kan verwachten. Ik denk ook dat mijn hart gaat ontploffen van liefde voor jullie, want dat doet het nu al als jij op de allerschattigste manier zijn naam zegt, en ik hoop vurig dat je onze verwachtingen wéér zal overtreffen. Geen overdreven jaloezie, gewoon véél liefde in huis. Ik hoop ook dat we het geluk hebben dat hij 's thuis én nachts komt, zodat je 's morgens aan de ontbijttafel kennis kan maken. Om een of andere reden heb ik daar zo'n romantisch idee over... Maar zolang hij zich nog niet aandient geniet ik des te meer van jou in bad stoppen, koekjes met je te bakken en Jip en Janneke voorlezen bij het slapen gaan, allemaal omdat ik weet dat die dingen niet altijd even evident gaan zijn met een clusterend broertje erbij.
Wat het allemaal exponentieel veel makkelijker en gezelliger maakt tegenwoordig, is dat je zo mondig bent, dat we écht goed met elkaar kunnen babbelen, dat je zoveel dingen begrijpt als we ze je uitleggen (en dat terwijl je nog maar een goed jaar mama zegt, onvoorstelbaar is het!). Ik vind het het fijnste aan deze fase in jouw leventje denk ik. Al geef ik grif toe dat het ook wel handig is dat je zelf je schoenen uitdoet en weer op het rekje zet. Of dat je alleen naar toilet gaat, of je zelfstandig je gemaakte rommel opruimt (als ik geluk heb) of helpt met het dekken van de tafel.
Waar ik ook elke dag weer versteld van sta is van jouw karaktertje. Hoe behulpzaam, lief, zorgend en knuffel-erig je bent. Hoe bezorgd ook, als ik je zeg: nu niet, mama heeft een beetje pijn aan haar buik. Je zal er ook echt áltijd alles aan doen om ons blij te maken. "Oh nee, mama/papa is boos/drietig" is ook een veel gehoorde uitdrukking, als je voelt dat we even ons geduld beginnen te verliezen. Clever als je bent doe je dan meestal ineens wél wat er van je verwacht wordt. Behalve als het gaat over hoestsiroop nemen, dan moeten we jou chanteren met chocolade. Je mag gerust weten dat ik dat chanteren écht haat. Intussen zijn ook wij gelukkig slimmer geworden, want bij familie neem je je hoestsiroop zonder problemen, dus nemen we die dan maar mee als we op bezoek gaan bij bommies en bomma's allerhande en met alle Sinterklaasfeestjes vorig weekend heeft ons dat véél chanteersessies bespaard. Ha!
Sinterklaas vond je trouwens het einde, het was het eerste thema waarrond je werkte op school en je kwam dagelijks thuis met tekeningen voor de Sint en verhalen over het dak en liedjes (eentje ging als volgt volgens jou: "Giraf komt de stoomboot", het andere zong je zo: "Sinterklaas kapoentje, danku Sinterklaasje", kwestie van enkel de 2 meest essentiële zinnen van het lied te onthouden). Mijn hart wordt warm van de magie van dit alles.
Van jouw magie, van de uitwerking die je hebt op ons (en op volslagen onbekenden). Van de fantasie in je spel, ik weet zeker dat je binnen een jaar? of twee? je broer commandeert als juffrouw of koningin en dat hij dat zal moeten ondergaan.
Mijn lief Olijfje, blijf die groeiende, bloeiende, dansende deugniet die je nu bent. Blijf je papa vragen of hij Lego wil bouwen met jou, want hij glimt nooit harder van trots dan wanneer jullie gezellig samen aan tafel zitten met één of andere Lego-set. En ondertussen beloof ik plechtig dat ik mijn best blijf doen om zoveel mogelijk van de oneliners, die in hoog tempo uit je mondje tevoorschijn komen, op te schrijven, omdat ik ze later met je wil delen en ze voor altijd wil onthouden in mijn hoofd en in mijn hart...
Héél véél liefs,
je mama
In navolging van de brieven van i. aan Mira en van Elise aan Ellerie
