Wij houden van ons draaggerief. Inderdaad, gerief. We zijn
begonnen met een tricot slen & een Ergo, ergens in week 6 in allerijl zelf van onze
geboortelijst gekocht omdat ik met een lief refluxkindje dat alleen
maar rechtgehouden wilde worden en echt.niet.ging.liggen.om.te.slapen. gewoon niets gedaan kreeg (lees: zelfs geen hand over had om mijn eigen boterhammeke te smeren als Michael ging werken).
En ook voor Olivia zelf zijn de voordelen moeilijk allemaal op te sommen, maar ik probeer. Ze gaf tijdens haar refluxperiode zoveel minder over wanneer ze rechtop kon slapen, ze kon de babykrampjes goed aan (haar buikje werd immers lekker warm gehouden en gemasseerd door bewegingen), ze sliep meteen veel beter (in de buik trouwens ook: actief zo gauw ik op de zetel zat te niksen maar rustig wanneer ik van hot naar her holde) en langer (lees: in de doek kon ze zichzelf niet wakker slaan met een wild en ongecontroleerd bewegend armpje of beentje). Maar ook haar hoofd hield ze al heel snel goed recht (in het begin draaide ik wel een washandje of tetradoekje in de bovenste doekbaan als hoofdsteun), haar hoofdje dat trouwens nooit is afgeplat, ook al dankzij de doek (en haar zijligkussen in bed). Ook Olivia is fan, het duurde namelijk écht niet lang of mevrouwtje deed alle slaapjes gedurende de dag in de doek (of aan de borst), of in de doek én aan de borst, van multitasken gesproken. Nu, met 13 maanden, is het nog steeds is het haar meest geprefereerde slaapplaats.
En voor u vraagt of dat dan niet zwaar is, zo'n drommeltje dagelijks meermaals dragen tijdens haar slaapje. Hier al het antwoord: totaal niet. Als je vroeg begint, oefen je al de spieren die je nodig hebt om ook met een zwaarder kindje te kunnen dragen. Verder heb ik ook geen bekkeninstabiliteit en zo van die akelige dingen, dus dat helpt, en kan ik u meedelen dat Olijfje+doek+mezelf op dit moment qua gewicht slechts in de buurt beginnen te komen van mezelf op mijn zwangerst en toen lukte vooruitkomen en fietsen en werken ook nog zonder al te veel problemen.
Maar ik dwaal af, terug naar de voordelen: door het dragen leer je je kindje snel beter kennen, je leert signalen opvangen en ook voor je kindje is vlakbij jouw stem en geur zijn fijn. Verder is huid-op-huidcontact is onmisbaar voor een goede borstvoedingsstart (hechting!) en ook dat gebeurt moeiteloos wanneer je je kindje in't begin vaak draagt (als je de deur niet uit moet en er geen bezoek komt zijn pamper, BH & doek die eerste dagen qua kleding ruim voldoende, je draagdoek telt als een kledingstuk en indien nodig zet je de verwarming gewoon wat harder).
Tot slot zou het dragen ook een positief effect hebben wanneer we spreken over wiegendood. Doordat je kindje vlakbij jou hangt reguleert het zijn/haar ademhaling naar de jouwe. De kans dat je kindje een apneu (ademstilstand) doormaakt is er nog steeds, maar de kans is groter dat het opnieuw zal beginnen ademen. Zijn/haar ademhaling wordt immers geprikkeld door de bewegingen die jij maakt (in tegenstelling tot wanneer je kindje alleen in een bed zou liggen). En zelfs al is dat maar een halve waarheid, dan nog is dat in mijn hoofd in elk geval beter dan niets.
Voor wie toch nog zou twijfelen, een paar links: De logica van het dragen. Wij zijn draaglingen, dragen zit ingebakken in ons, omdat onze kleintjes hulpeloos zijn. Of bekijk dit filmpje en bedenk eens op welke manier u graag de wereld wil ontdekken. Als je als draagouder de wereld wil ontdekken is de draagdoek overigens trouwens ook een gerief. Toen Olijfje nog niet op het fietsstoeltje kon en ik met de tram naar de stad ging kon ik altijd meteen opstappen als ze in de doek zat. Met de kinderwagen (een redelijk brede: Mountain Buggy - Urban jungle, overigens héél tevreden over) moest ik soms verschillende trams laten voorbijgaan voor de 'juiste' tram passeerde (lees: een nieuwe, zonder trapjes). Nog steeds niet helemaal overtuigd? Hier hoort u bijna exact hetzelfde verhaal van iemand anders. Overtuigd? Maak dan maar dat u mijn babywearing pinterest bord begint te volgen.
de eerste keren...
Al waren die eerste keren knopen op zijn minst: bloed, zweet en tranen. Zowel bij mij als bij Olijfje. Nu nog trouwens, zo
comfortabel als ik ben met buikknopen, zo nieuw en onwennig is rugknopen. Maar we'll get there, mede dankzij het draagconsult van vorige week. We weten nu precies hoe alles zou moeten zitten en aanvoelen. Zijn geld meer dan waard alsgetmijvraagt, vooral aangezien ondergetekende een gebrek aan geduld heeft om uit te vissen hoe ze moet rugdragen op basis van youtubefilmpjes alleen. Ineens de tips & tricks leren én kunnen oefenen met een draagpop tot je je zeker genoeg voelt om je kindje op je rug te zwieren. Ik zou het zo opnieuw doen.
Eigenlijk wist ik nog voor ik ook maar één keer gedragen had, dat ik het heerlijk
zou vinden. Wat
ik vooral in't begin fijn vond aan een kindje in de doek, was dat
het me deed denken aan die buik waar ik naar mijn gevoel veel te snel en
onverwacht afscheid van heb moeten nemen (inderdaad, ik ben zo een van
die vreemde vrouwen die zwanger zijn tot op het laatste moment, ondanks
alle kleine ongemakjes, vooral héérlijk vond). En dan heb ik het niet
eens over de dingen die ge gedaan krijgt als je je kindje op je buik
hebt hangen hebt. Ok, toegegeven, de wasmachine & het onderste van
de afwasmachine uitladen, tandenpoetsen, douchen en kolven zijn vrij
onmogelijk maar verder is ongeveer alles fair game. Gemakkelijk zat.
Niet zwanger, al lijkt het wel zo.
En ook voor Olivia zelf zijn de voordelen moeilijk allemaal op te sommen, maar ik probeer. Ze gaf tijdens haar refluxperiode zoveel minder over wanneer ze rechtop kon slapen, ze kon de babykrampjes goed aan (haar buikje werd immers lekker warm gehouden en gemasseerd door bewegingen), ze sliep meteen veel beter (in de buik trouwens ook: actief zo gauw ik op de zetel zat te niksen maar rustig wanneer ik van hot naar her holde) en langer (lees: in de doek kon ze zichzelf niet wakker slaan met een wild en ongecontroleerd bewegend armpje of beentje). Maar ook haar hoofd hield ze al heel snel goed recht (in het begin draaide ik wel een washandje of tetradoekje in de bovenste doekbaan als hoofdsteun), haar hoofdje dat trouwens nooit is afgeplat, ook al dankzij de doek (en haar zijligkussen in bed). Ook Olivia is fan, het duurde namelijk écht niet lang of mevrouwtje deed alle slaapjes gedurende de dag in de doek (of aan de borst), of in de doek én aan de borst, van multitasken gesproken. Nu, met 13 maanden, is het nog steeds is het haar meest geprefereerde slaapplaats.
En voor u vraagt of dat dan niet zwaar is, zo'n drommeltje dagelijks meermaals dragen tijdens haar slaapje. Hier al het antwoord: totaal niet. Als je vroeg begint, oefen je al de spieren die je nodig hebt om ook met een zwaarder kindje te kunnen dragen. Verder heb ik ook geen bekkeninstabiliteit en zo van die akelige dingen, dus dat helpt, en kan ik u meedelen dat Olijfje+doek+mezelf op dit moment qua gewicht slechts in de buurt beginnen te komen van mezelf op mijn zwangerst en toen lukte vooruitkomen en fietsen en werken ook nog zonder al te veel problemen.
Maar ik dwaal af, terug naar de voordelen: door het dragen leer je je kindje snel beter kennen, je leert signalen opvangen en ook voor je kindje is vlakbij jouw stem en geur zijn fijn. Verder is huid-op-huidcontact is onmisbaar voor een goede borstvoedingsstart (hechting!) en ook dat gebeurt moeiteloos wanneer je je kindje in't begin vaak draagt (als je de deur niet uit moet en er geen bezoek komt zijn pamper, BH & doek die eerste dagen qua kleding ruim voldoende, je draagdoek telt als een kledingstuk en indien nodig zet je de verwarming gewoon wat harder).
Tot slot zou het dragen ook een positief effect hebben wanneer we spreken over wiegendood. Doordat je kindje vlakbij jou hangt reguleert het zijn/haar ademhaling naar de jouwe. De kans dat je kindje een apneu (ademstilstand) doormaakt is er nog steeds, maar de kans is groter dat het opnieuw zal beginnen ademen. Zijn/haar ademhaling wordt immers geprikkeld door de bewegingen die jij maakt (in tegenstelling tot wanneer je kindje alleen in een bed zou liggen). En zelfs al is dat maar een halve waarheid, dan nog is dat in mijn hoofd in elk geval beter dan niets.
Voor wie toch nog zou twijfelen, een paar links: De logica van het dragen. Wij zijn draaglingen, dragen zit ingebakken in ons, omdat onze kleintjes hulpeloos zijn. Of bekijk dit filmpje en bedenk eens op welke manier u graag de wereld wil ontdekken. Als je als draagouder de wereld wil ontdekken is de draagdoek overigens trouwens ook een gerief. Toen Olijfje nog niet op het fietsstoeltje kon en ik met de tram naar de stad ging kon ik altijd meteen opstappen als ze in de doek zat. Met de kinderwagen (een redelijk brede: Mountain Buggy - Urban jungle, overigens héél tevreden over) moest ik soms verschillende trams laten voorbijgaan voor de 'juiste' tram passeerde (lees: een nieuwe, zonder trapjes). Nog steeds niet helemaal overtuigd? Hier hoort u bijna exact hetzelfde verhaal van iemand anders. Overtuigd? Maak dan maar dat u mijn babywearing pinterest bord begint te volgen.
2 opmerkingen:
Strella heeft ook reflux, ze kan niet plat liggen, vooral de draagdoek is ok, of even in de relax, wanneer werd het dan beter bij jullie?
De eerste maanden waren echt héél erg, als in als je nog maar naar haar durfde kijken nadat ze had gedronken kreeg je gegarandeerd een douche. Laat staan haar verleggen/oppakken/neerleggen.
Uren heb ik superstil met haar op de zetel gezeten uit angst haar te bewegen na haar voeding. Om dan na een uur te besluiten dat het oké was en dat haar eten "nu wel gezakt zou zijn" en dan nog gedoopt te worden.
De eerste 2 maanden waren 't zwaarst, maand 3-4-5 waren we't al gewoon denk ik, vanaf ze recht kon zitten (maand 6) is het echt beginnen beteren. Elke dag is een dagje dichter bij het einde van de reflux moet je maar denken! Courage!
Een reactie posten