vrijdag 28 januari 2011

Aimer la ville

is de slogan van de RATP, enof ik ervan hou. 
Het was de achtste keer al en ik kan er maar geen genoeg van krijgen. 
Zeggen ze me morgen dat we er vijf jaar moeten gaan wonen, 
ik zou geen seconde twijfelen. 



















Meer foto's en uitleg vind je op flickr.

dinsdag 18 januari 2011

Glassfusing!

Als fervent maakster van vanalles en nog wat, winkel ik ongeveer bij elke 'kralen/parel/stoffen/knopen/wol/papier en doe-het-zelf-winkel' indestad. Uiteraard heb ik zo mijn favorieten maar binnenlopen doe ik overal. Dat Zahia bij die favorieten hoort, is al lang geen geheim meer. Het stripverhaaltje over M. en mezelf dat mijn bomma tekende liegt er trouwens ook niet om, al is Zahia daar door de bomma wel omgedoopt tot Zahira. Nuja, de bomma heeft altijd al wat voorgelopen op haar tijd dus waarschijnlijk is dat al nieuwe spelling, 't is maar dat u het nú al weet.

  
Ongeveer een jaar geleden volgde ik er mijn eerste workshop en meteen werd ik verliefd op alles wat ik er kon vinden. Maar de liefde is ook wederzijds. Zahia legt zijn (vaste) klanten graag in de watten. Aan de grote tafel een beetje 'werken' of rustig kralen kiezen met een drankje erbij, geen probleem. Een babbeltje en wat hulp of advies, de Zahia-meisjes staan paraat. Een maandelijkse cadeaubon van €25 voor het mooiste juweelontwerp (te winnen via facebook), een heel erg leuk kerstkaartje (met een kortingsbon voor materiaal aangekocht een workshop), een échte spotlight op jouw werk, dankzij de 'klant in de kijker',...

Alsof het nog niet genoeg was deed Inne, workshopverantwoordelijke, er een paar weken geleden nog een schepje bovenop. Of ik mee met een andere blogster en de workshopmeisjes van de verschillende winkels, de testworkshop glasfusing wilde komen volgen. Enof ik dat wilde.
De klant is er geen koningin maar keizerin!

Gisteren was het zover. Na een klein debacle met een platte band kwam ik dan toch veilig en wel, maar lichtjes hijgend, aan in de Everdijstraat. De achterste ruimte -normaal voorzien van een grote dubbele tafel om aan te werken- was voor de gelegenheid lichtjes verbouwd. Er stonden microgolfovens en er zat veel jong geweld. 
Dat begon al goed. 

De 'andere blogster' bleek Veerle Maes te zijn, haar blog had ik onlangs nog bezocht. Met open mond heb ik er zitten kijken naar haar 'sier[dr]aden'. Vooral de gehaakte chokers zijn super! En wat nog beter is, komende maanden kan je tijdens haar gastworkshop zelfs uit eerst hand leren hoe je zoiets maakt.

Maar nu, microgolfovens, jong geweld en glaskunstenaar Marc -met c-.

De workshop glasfusing duurt ongeveer 5 uur en dat mag ook wel, er is veel te leren en te maken. 
De 'ochtendshift', van 10.30u tot 13.30u wordt door Marc Hadermann gegeven, vervolgens is er een half uurtje lunch en na de middag, van 14.00-15.30u neemt het Zahia-workshopmeisje over. 


Marc is glaskunstenaar en glas-weetal. Hij begint hij zijn verhaal bij de kunst van het beheersen van het glas. Dat is moeilijk en arbeidsintensief en als alles goed gaat kan je het normaalgezien pas echt goed tegen de tijd dat je sterft. Een bemoedigende man, die Marc. 

Maar is er iets geweldigs op de markt, iets waarmee je glas-expertise zo'n beetje kan faken. Het heet Hotpot en stond al lang erg hoog op mijn "volg eens een workshop" lijstje. De Hotpot is een doosje uit schelp en zeewier -als ik het goed onthouden heb- waarmee je in je doodgewone microgolfoven glas (en ook zilverklei!) kan versmelten. Het versmelten of fusen, zo je wil, gebeurt aan een temperatuur van 800 à 900°C. Gigantisch warm dus. 

 
En ook wel gevaarlijk, bedenk je even dat dat nog 8 à 9 keer warmer is dan de pot kokend water die je anders in je keuken hebt staan. Je begrijpt dan wel waarom veiligheid een belangrijk deel van het relaas van Marc uitmaakt. Die nadruk op veiligheid is alvast ook de belangrijkste reden waarom ik blij ben dat ik deze workshop eerst volgde in de buurt van de deskundige handen van Marc. 
Toen ik laatst op de Creadoebeurs in Utrecht niet meer aan een mini-workshop Hotpot toekwam was er het idee om 'gewoon' een startpakket te kopen en het eens te proberen, ervan uitgaande dat zo'n Hotpot geen weggegooid geld zou zijn. Een startpakket kopen (binnenkort ook bij Zahia te verkrijgen overigens) daar heb ik nog steeds zin in, maar ik ben blij dat ik -vooral qua veiligheid- nu weet waaraan en waaraf, alvorens ik er hier in mijn huurappartementje aan begin. Zó graag wil ik nu ook weer geen winst maken op mijn Ethias brandverzekering. 

Andere wijze woorden van Marc waren, glas is zoals water, als je het smelt wil het een druppeltje worden. Cabochons, plat onderaan en druppelachtig bovenaan dat is de voornaamste vorm die je in je Hotpot kan maken en dat heeft vooral te maken met de eigenheid van het glas an sich. De hoogte na het fusen zit altijd rond de 6mm., de grootte van je glasstukje varieert naargelang je hoogte (het aantal lagen glas op elkaar) vóór het fusen. Een mooi schema over de verhouding van het volume na het fusen en het aantal lagen glas ervoor vond ik bij de Clay and Glass blog:


Zoals je kan zien op bovenstaande foto is fusen eigenlijk niet meer of niet minder dan stukjes glas op elkaar leggen en dan vervolgens de Hotpot zijn werk laten doen. 

Waarin Zahia zich onderscheidt is het soort glas dat ze aanbieden in de workshop: namelijk glas uit Murano. Vintage Venetiaans glas meer bepaald: de meest geweldige canne en bloemetjes van zulke cane van bij Ercole Moretti


Je kan je niet voorstellen welk vakmanschap en tijd er nodig was bij het maken van zo'n canne. De kleuren zijn fantastisch, de patronen soms ingewikkeld en altijd zijn ze even mooi. Bekijk om een idee te krijgen over de arbeidsintensiteit van zo'n canne, vooral ook even deze videotutorial voor een gelijksoortige bloemetjes-canne uit makkelijker te verwerken fimo / polymer clay.

Met zulk moois als basis zijn de opties voor het fusen haast oneindig. Je kan met de bloemetjes zelf je millefiori-cabochon maken door te werken met murrine (de naam voor afgesneden stukjes canne), je kan vlakke stukjes gebruiken, je kan je glas niet volledig laten doorsmelten maar het er sneller uithalen zodat je reliëf creëert, je kan twisties (in elkaar gedraaid glas) of wat 'frut' gebruiken, je kan mini glazen torens bouwen die in de Hotpot in elkaar storten en zo een onverwacht patroon creëren,... Bottom line: je kan er alles mee. 


Ook qua verwerking, -wat na het middageten gebeurt- zijn de opties ook nogal overweldigend want kies je voor een ring, broche, hanger, haarspeld, pin of oorbel? Het kan allemaal.
  

Goed om weten vond ik alvast dat deze findings ook continu in het gamma blijven, zodat je, wanneer je enthousiast thuis zou gaan fusen, nog steeds je findings (en zelfs de speciale tweecomponentenlijm) bij Zahia kan gaan halen.   

Maar nu, het moment suprême, wat heb ik gemaakt?  

Een cabochon die er héél erg goed uit zag in mijn hoofd, maar iets minder in het echt:

 een geweldig paar oorbellen:

en een setje in échte Sarahkleuren! 
Betere foto's volgen wanneer ik nog eens een afspraakje heb met mijn fototoestel én daglicht!

Het groenige dropje onderaan is eigenlijk beginnen schuiven in de Hotpot. Als u het mij op de vrouw af vraagt beloof ik u nu al dat ik nooit zal toegeven dat het een gelukte mislukking is. Ik zal steeds bij hoog en bij laag blijven beweren dat het loeihard de bedoeling was! 

Om de bobbeltjes te krijgen en de vierkante en rechthoekige vorm te behouden nam ik mijn Hotpot vroegtijdig uit de microgolf (geen geduld whatsoever heeft dus ook esthetische voordelen!), anders was het -herinner u Marc's wijze woorden- een druppelvormig glasplasje in plaats van bobbeltjes geweest.

U ziet, 1 voormiddag met die Hotpot en u faket ook al jarenlange glas-expertise, beloofd!

------

Voor wie nog steeds leest maar het begin alweer vergeten was, of voor wie doelloos naar beneden scrolde en dacht, amaai zo lang. 

In het kort: 
 voor zij die nog nooit zelf een juweel maakten ****
lesgever-vakmanschap *****
voor ongeduldigen **
was ik ongeduldig en heb ik mijn vinger verbrand *****
ik keer tevreden terug? *****
voor onhandigen ***
een toekomstige aanslag op uw bankrekening ****
een aanrader *****
voorkennis nodig *
waar voor zijn geld ****

* nope ** bwaa *** mja **** yep! ***** jaaaaaaaaa! 


Voor wie er -na de zo goed als langste blogpost in de geschiedenis van Sarahindestad- nóg steeds geen genoeg van kan krijgen:
-meer glasfusing-voorbeelden 
(met de microwave Kiln, de Amerikaanse tegenhanger van de Hotpot)
-alle foto's van de testworkshop en hier en daar nog een extra woordje
-het verslag van Veerle Maes

zondag 16 januari 2011

Niets is wat het lijkt...

Niet alleen de mannen van Neveneffecten belazeren u waar u bijstaat, nee, ook ik doe dat. Toen vorig verhaaltje online kwam, zat ik helaas helemaal niet blij te wezen met mijn nieuwe gsm. Ik lag ziek in mijn geïmproviseerd WC-bed. Van zo'n uur of twee tot dik na elven heb ik daar -laat ons het even eufemistisch beschrijven- de tijd doorgebracht. 

Dankzij de "post je bericht op aangeduid moment" kon ik toch tegelijkertijd online aanwezig zijn, magie alshetware! Vandaag ben ik echter wél live bij u, vanop de zetel, met mijn nieuwe aankoop ons verlaat George Clooney (kerst)cadeau in de hand en een fantastisch tijdverdrijf voor zalige zonnige zondagnamiddagen die op hun einde lopen. Wil je een uitnodiging voor Pinterest, laat het dan even weten, ik heb namelijk een 'invite friends' knopje op mijn profiel!

De capsules op de foto zijn overigens een fractie van ons startpakket,  
maar liefst 266 262 capsules liggen hier te blinken in de kast.

Zo! Als u bij deze niet gigantisch gePinspireerd én dankzij Pinterest ook voorzien van het meest geweldige weekmenu de nieuwe week tegemoet gaat, dan weet ik het ook niet meer. Of toch wel. 
Kom even langs, een beetje GeorgeClooney is dan waarschijnlijk exact wat je nodig hebt.

donderdag 13 januari 2011

The end of an era

Herinnert u die tijd nog? Die tijd van voor er GSM's waren. Die tijd dat u daadwerkelijk nog telefoonnummers vanbuiten kende, zonder zonenummer overigens, want dat moest toen nog niet. 

Ik herinner het me nog levendig, de tijd van voor de gsm en bij uitbreiding die van voor het internet. En ook herinner ik me nog de euforie bij het bemachtigen van beide "kleinoden". Een gsm had ik het eerst, zo'n 12 jaar geleden. Een kleine 9 jaar geleden namen we thuis internet. Maar de technologie staat niet stil en sinds deze week ben ik (bijna*) echt helemaal mee, gsm én internet ineen. Jawel.

*bijna, want ik blijf voorlopig nog steeds één van de enige schepsels ter wereld dat niets van Apple bezit.

Om te vieren dat ik vanaf nu zo'n technologisch hoogstandje heb en ik dat hoogstwaarschijnlijk meer tegen de grond zal keilen dan goed voor hem is, een kleine terugblik op de telefoons die ik vroeger had en die meestal wél tegen een stootje konden. 


Het begon eigenlijk allemaal met, Full-House en Ready or Not-gewijs, mijn eigen telefoon met -zo mogelijk nog belangrijker- mijn eigen telefoonnummer op -u raadt het al- mijn eigen kamer. De telefoon was er eentje met koeienvlekken en fier dat ik daarop was, niet normaal. In donkere archieven van het internet vond ik nog een oude Telenet-webpagina over de Jong-lijn:

"Heb je ook tieners in huis?  Dan herken je dit wel: zoon- of dochterlief houdt de telefoon constant bezet en jij krijgt achteraf een gepeperde rekening."


Toen de eigen telefoon na een tijdje buitenvloog, volgde een periode jaloers kijken naar de hippermoderne gsm van de mama en de papa, een Ericsson GA628:


Daarna kreeg ik zowaar mijn eerste gsm, het was er eentje die iedereen zo ongeveer ooit gehad moet hebben. Al was het géén cola-gsm want wij deden niet aan cola. Althans toch niet aan échte cola en al helemaal niet aan échte cola in de hoeveelheden die nodig waren om een gsm te verkrijgen. Het werd dus een 'gewone' Nokia 5110: 





Als opvolger kocht ik, met mijn zuurverdiende vakantiewerk-geld, mijn favoriete én duurste gsm ooit, een Nokia 5510. Meteen was ik ook de hipste van de klas want het was een gsm én mp3-speler. Ik heb hem nog steeds maar hij werkt niet meer. Op zich kon hij absoluut wel tegen een stootje maar die laatste val van de trap, 16 treden naar beneden en vervolgens loeihard op de stenen vloer heeft ie niet overleefd. *snif*
 
Na de schielijke val van het vorige exemplaar koos ik de Nokia 2300, maar echt veel herinner ik me daar niet van. Ik vermoed dat ik niet echt tevreden was want het was -en is tot nader order nog steeds- mijn laatste Nokia.
Het Sony Ericsson-tijdperk werd ingeluid door de k300i die jammerlijk in een café indestad uit mijn handtas gestolen werd.




Ter vervanging daarvan koos ik voor de Z320i van Sony Ericsson en dat was eigenlijk een beetje een miskoop. Ik was helemaal wild van de "look" maar had moeten luisteren naar de nogal negatieve reviews die ik toen las. Tja, you win some, you lose some.




Nu, ongeveer 2,5 jaar na de miskoop was het dus tijd voor een nieuw exemplaar en ik hoop dat dit exemplaar het minstens even lang volhoudt in mijn onhandige handjes. 
De redenen daarvoor zijn simpel, het abonnement dat ik bij de nieuwe gsm moet nemen loopt voor 2 jaar en -vooral- ook omdat ik vind dat 5 GSM's op een kleine 12 jaar een mooi gemiddelde is. 

Hoe zit het trouwens met uw gsm-gemiddelde? Valt dat eigenlijk zo'n beetje mee? En bent u ook al zo'n hippe vogel of is uw GSM er nog eentje van het soort dat zelfs Jules Verne nog had kunnen voorspellen? Ik hoor het graag!

maandag 10 januari 2011

Get hoooked!

In november gingen de creatieve vrouwtjes van de familie allemaal samen naar de Creadoebeurs in Utrecht. Aan de stand van Hoooked zag ik zoveel moois dat ik me niet kon bedwingen. Hoooked is haken met zpagetti, een dikke haakdraad die wordt gemaakt van resten uit de textielindustrie. Het leek mij nogal ideaal aangezien ik er al vele positieve dingen over had gehoord van de mama herself. Een tweede positieve noot vond ik -nogal ongeduldig van aard- de dikke draden, want dat betekent dat het project in kwestie goed vooruit zal gaan. Dat het daarbij ook nog een soort van recyclage is maakte dat mijn enthousiasme helemaal hoge toppen scheerde. 

Ik zocht en vond een mooi project in het boekje, Helemaal Hoooked:
Foto uit: Helemaal Hoooked - ISBN: 978 90 4391 390 4
Ik kocht zpagetti, handvatten en het boekje met het patroon. Toen ik -eens thuisgekomen en al wat bedaard van mijn enthousiasme- begon te kijken naar mijn patroon en benodigdheden besefte ik dat ik geen rechthoekige maar vierkante handvatten had gekocht. Bummer! Nu moest het patroon aangepast worden. Nogal wat trial and error verder kan ik mijn nieuwe zelfgehaakte handtas eindelijk in afgewerkte versie tonen. 


En om u op uw beurt alvast wat frustratie te besparen volgt er nog een kleine hoemaakikeenvierkantetas-uitleg. Veel plezier!

Benodigdheden:
-bruine of zwarte vierkante handvatten 
-ongeveer 1500 gr. hoooked zpaghetti
-een bamboe haaknaald van 12 mm
-een stopnaald (naald met groot oog, te koop bij oa. Veritas)
-deze youtube-tutorial indien je geen haak-ervaring hebt of je een opfrissing kan gebruiken in verband met de basissteken en deze youtube-tutorial in verband met het afzetten van je werkje 
-2 lange vrije avonden, één om te haken, een andere om je lapjes in elkaar te zetten

How-to:
Voor- en achterpand
 -maak 2 lapjes van ongeveer 23x23cm.
 -maak een ketting van 14 lossen
 -haak een eerste toer vasten, aan het eind van die toer, maak een keerlosse 
 -draai je werk om en haak een tweede toer+keerlosse, herhaal dit nog 14 keer 
 -In mijn geval had ik na 16 toeren ongeveer 23x23cm., al hangt de grootte van je werk natuurlijk ook samen met de dikte van de zpaghetti die je gebruikt, als je je gewenste formaat bereikt zet dan je haakwerk af en stop de draden in.

Opmerking: als je ribbels wil (zoals op de foto's) dan moet je in plaats van onder je v-tje (het rondje uit de youtube-tutorial) enkel onder het achterste draadje van de v je haaknaald steken. Ook bij het keren van je werk moet je consequent in de achterste draden blijven steken en dan komen de ribbels vanzelf. 

Tussenstuk
 -maak één lapje van 69x12cm.
 -maak een ketting van 6 lossen (dit is de breedte van je uiteindelijke tas, al kan je door een steekje meer of minder de breedte makkelijk naar eigen wens aanpassen --- 6 lossen = zo'n 12cm.)
 -haak een eerste toer vasten, aan het eind van die toer, maak een keerlosse 
 -draai je werk om en haak een tweede toer+keerlosse, herhaal dit nog 36 keer 
 -In mijn geval had ik na 38 toeren ongeveer 69x12cm., al hangt de grootte van je werk natuurlijk ook samen met de dikte van de zpaghetti die je gebruikt, als je je gewenste formaat bereikt zet dan je haakwerk af en stop de draden in.

Opmerking: bij het tussenstuk maakte ik geen ribbels, steeds onder het rondje/v-tje je haaknaald steken dus.

In elkaar zetten  
-Het voor- en achterpand aan de handvatten zetten vond ik zelf het gemakkelijkst. Neem je stopnaald en rijg daar een stukje zpagetti aan. Bevestig haakwerk en handvat door grote lussen te maken rond je handvat en door je haakwerk. Als je het wil zoals op de foto moet je je haakwerk een kwartje draaien, zodat je ribbels verticaal lopen.   

-Daarna is het tijd voor het -vond ik- moeilijkste werkje van al, namelijk het proper in elkaar naaien van je tussenstuk aan voor- en achterpand. Maak opnieuw gebruik van je stopnaald en een stukje zpagetti.

Klaar!

zaterdag 8 januari 2011

Sarah ♥ Zahia

Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van mijn favoriete kralenwinkel indestad en omstreken. Of ik misschien eens wilde komen vertellen over mijn juweeltjes voor 'klant in de kijker', een onderdeel van hun website. Een 'fotoshoot' en een gezellige babbel later kunnen jullie nu het resultaat zien op de website van Zahia.

Ik kan jullie absoluut aanraden om ook de rest van de website eens te gaan bekijken en bij uitbreiding ook eens naar de winkel(s) zelf te gaan. Ik zei het al eerder:"Zelfs wanneer je niet in kralen geïnteresseerd bent zou je eigenlijk moeten binnenspringen in hun mooie pand, gewoon om te genieten van alle kleuren en vormen die daar -nogal letterlijk- liggen te blinken."


Tot slot ook nog een welkom aan zij die hier via 'klant in de kijker' beland zijn. Blijf vooral lezen, want de nieuwe veelbelovende Zahia-workshop Glasfusing staat zéér binnenkort op het programma en dan volgt hier uiteraard een uitgebreid verslag!

woensdag 5 januari 2011

Zelfgemaakte cadeautjes --- versie 2010

Net zoals vorig jaar hebben mama, bomma, zus en ik voor elkaar een zelfgemaakt cadeautje gefabriceerd. Elk hebben we zo onze eigen sterktes (zilverklei, mozaïek, tekenen, juweeltjes maken,...) dus het is steeds plezierig om handgemaakte cadeautjes te mogen ontvangen 
die je zelf in de verste verte niet had kunnen maken!

Ikzelf gooide het dit jaar niet over de juweeltjes-boeg want ik wilde persé dingen maken met mijn naaimachine. Het -bij nader inzien niet zo- geweldige idee was dat ik na het maken van alle naaimachine-cadeautjes vast wel een krak zou zijn in die machine. 
Helaas, niets is minder waar, vele youtube-tutorials later heb ik nog steeds niet de skills om een Eloleo-recyclagezakje tot een goed einde te brengen. Mijn cadeautjes werden dus niet verpakt in recyclagezakjes maar gewoon in papieren zakken die ik hier nog liggen had. 
Gelukkig kan ik -nu dit alles niet meer zo'n geheim is- hulplijn-mama bellen wanneer ik nog eens vol goede moed aan een Eloleo-zakje begin en hoop ik in de loop van dit jaar dat bergje Ikea-stof om te zetten in mooie zakjes.

Behalve Eloleo-zakjes had ik uiteraard ook nog een paar andere cadeautjes voorzien:

-voor de mama en de bomma- 
placemats & coasters uit vilt
 
De placemats zijn qua werkwijze losjes gebaseerd op wat ik bij PurlBee zag.
Al gebruikte ik wel vierkante (30,5x30,5cm) stukken vilt van Artémio 
(ik nam 2 diktes: 5mm. als basis placemat en 2mm voor de coasters en de stroken). 
 
  

-voor mijn zusje-
een cakepops-bakpakket & een zelfgemaakte ovenwant 
(eveneens mijn eerste afgewerkte naaimachine-product, ooit)

 
 
 
 

De ovenwant lijkt geweldig gelukt maar dat is maar schijn: 
ze is schoon van ver, maar ver van schoon. 
Biais en ik, wij zijn namelijk nog niet echt vrienden en ook zo een opponeerbare duim, gemakkelijk enal, behalve als je daarvoor een apart holletje moet stikken. 
Mocht je zelf willen proberen, ga vooral je gang

Zelf kreeg ik natuurlijk ook moois:

van de mama was dat een beloftevolle uitleg over hoe geweldig mijn toekomstig hangertje eruit zou gaan zien. Het hangertje uit zilverklei en hars was immers nog niet afgeraakt 
wegens geen UV-lamp in de buurt.

van de bomma was dat een versierde doos met tekeningetjes, boekjes, 
mooie papiertjes uit de flow en zowaar een stripverhaal.

 
 
 

van mijn zusje kreeg ik een mozaïeken-onderzetter 
die eigenlijk te mooi is om er een pot op te zetten.


een gemozaïekte-theelichthouder,

en een gedecopatchte vogel-vetbol-houder.

En dan was het nog niet afgelopen, ook M. en ik wisselden een zelfgemaakt cadeautje uit. Dat deden we omdat we onszelf een GeorgeClooney gaan aanschaffen en we daarmee wilden wachten tot nu, de solden. En, kwestie van toch iets uit te pakken op kerstavond... 
een zelfgemaakt cadeau. 

Ik gaf M. een vilten AngryBird, naar het gelijknamige, 
zéér verslavende spel dat hij tegenwoordig zo graag speelt. 
Een tutorial voor alle personages uit het spel vond ik bij Obsessively Stitching.

M. gaf me een op zijn beurt een zelfgemaakt schriftje, 
het wisselt een mooi grijs blad en een blaadje kalkpapier af zodat ik
Pinterest-gewijs, telkens wanneer ik iets vrolijks zie, dat ook kan kalkeren.  
 

 

U begrijpt vast dat kerst ten huize indestad weeral zéér geslaagd was.