Als fervent maakster van vanalles en nog wat, winkel ik ongeveer bij elke 'kralen/parel/stoffen/knopen/wol/papier en doe-het-zelf-winkel' indestad. Uiteraard heb ik zo mijn favorieten maar binnenlopen doe ik overal. Dat
Zahia bij die favorieten hoort, is
al lang geen geheim meer. Het stripverhaaltje over M. en mezelf dat mijn bomma tekende liegt er trouwens ook niet om, al is Zahia daar door de bomma wel omgedoopt tot Zahira. Nuja, de bomma heeft altijd al wat voorgelopen op haar tijd dus waarschijnlijk is dat al nieuwe spelling, 't is maar dat u het nú al weet.
Ongeveer een jaar geleden volgde ik er mijn eerste workshop en meteen werd ik verliefd op alles wat ik er kon vinden. Maar de liefde is ook wederzijds. Zahia legt zijn (vaste) klanten graag in de watten. Aan de grote tafel een beetje 'werken' of rustig kralen kiezen met een drankje erbij, geen probleem. Een babbeltje en wat hulp of advies, de Zahia-meisjes staan paraat. Een maandelijkse cadeaubon van €25 voor het mooiste juweelontwerp (te winnen via
facebook), een heel erg leuk kerstkaartje (met een kortingsbon voor materiaal aangekocht een workshop), een échte spotlight op jouw werk, dankzij de
'klant in de kijker',...
Alsof het nog niet genoeg was deed
Inne, workshopverantwoordelijke, er een paar weken geleden nog een schepje bovenop. Of ik mee met een andere blogster en de workshopmeisjes van de verschillende winkels, de testworkshop
glasfusing wilde komen volgen. Enof ik dat wilde.
De klant is er geen koningin maar keizerin!
Gisteren was het zover. Na een klein debacle met een platte band kwam ik dan toch veilig en wel, maar lichtjes hijgend, aan in de Everdijstraat. De achterste ruimte -normaal voorzien van een grote dubbele tafel om aan te werken- was voor de gelegenheid lichtjes verbouwd. Er stonden microgolfovens en er zat veel jong geweld.
Dat begon al goed.
De 'andere blogster' bleek Veerle Maes te zijn, haar blog had ik onlangs nog bezocht. Met open mond heb ik er zitten kijken naar haar 'sier[dr]aden'. Vooral de gehaakte chokers zijn super! En wat nog beter is, komende maanden kan je tijdens haar gastworkshop zelfs uit eerst hand leren hoe je zoiets maakt.
Maar nu, microgolfovens, jong geweld en glaskunstenaar Marc -met c-.
De workshop glasfusing duurt ongeveer 5 uur en dat mag ook wel, er is veel te leren en te maken.
De 'ochtendshift', van 10.30u tot 13.30u wordt door
Marc Hadermann gegeven, vervolgens is er een half uurtje lunch en na de middag, van 14.00-15.30u neemt het Zahia-workshopmeisje over.
Marc is glaskunstenaar en glas-weetal. Hij begint hij zijn verhaal bij de kunst van het beheersen van het glas. Dat is moeilijk en arbeidsintensief en als alles goed gaat kan je het normaalgezien pas echt goed tegen de tijd dat je sterft. Een bemoedigende man, die Marc.
Maar is er iets geweldigs op de markt, iets waarmee je glas-expertise zo'n beetje kan faken. Het heet Hotpot en stond al lang erg hoog op mijn "volg eens een workshop" lijstje. De Hotpot is een doosje uit schelp en zeewier -als ik het goed onthouden heb- waarmee je in je doodgewone microgolfoven glas (en ook zilverklei!) kan versmelten. Het versmelten of
fusen, zo je wil, gebeurt aan een temperatuur van 800 à 900°C. Gigantisch warm dus.
En ook wel gevaarlijk, bedenk je even dat dat nog 8 à 9 keer warmer is dan de pot kokend water die je anders in je keuken hebt staan. Je begrijpt dan wel waarom veiligheid een belangrijk deel van het relaas van Marc uitmaakt. Die nadruk op veiligheid is alvast ook de belangrijkste reden waarom ik blij ben dat ik deze workshop eerst volgde in de buurt van de deskundige handen van Marc.
Toen ik laatst op de
Creadoebeurs in Utrecht niet meer aan een
mini-workshop Hotpot toekwam was er het idee om 'gewoon' een startpakket te kopen en het eens te proberen, ervan uitgaande dat zo'n Hotpot geen weggegooid geld zou zijn. Een startpakket kopen (binnenkort ook bij Zahia te verkrijgen overigens) daar heb ik nog steeds zin in, maar ik ben blij dat ik -vooral qua veiligheid- nu weet waaraan en waaraf, alvorens ik er hier in mijn huurappartementje aan begin. Zó graag wil ik nu ook weer geen winst maken op mijn Ethias brandverzekering.
Andere wijze woorden van Marc waren,
glas is zoals water, als je het smelt wil het een druppeltje worden.
Cabochons, plat onderaan en druppelachtig bovenaan dat is de voornaamste vorm die je in je Hotpot kan maken en dat heeft vooral te maken met de eigenheid van het glas an sich. De hoogte na het fusen zit altijd rond de 6mm., de grootte van je glasstukje varieert naargelang je hoogte (het aantal lagen glas op elkaar) vóór het fusen. Een mooi schema over de verhouding van het volume na het fusen en het aantal lagen glas ervoor vond ik bij de
Clay and Glass blog:
Zoals je kan zien op bovenstaande foto is fusen eigenlijk niet meer of niet minder dan stukjes glas op elkaar leggen en dan vervolgens de Hotpot zijn werk laten doen.
Je kan je niet voorstellen welk vakmanschap en tijd er nodig was bij het maken van zo'n canne. De kleuren zijn fantastisch, de patronen soms ingewikkeld en altijd zijn ze even mooi. Bekijk om een idee te krijgen over de arbeidsintensiteit van zo'n canne, vooral ook even
deze videotutorial voor een gelijksoortige bloemetjes-canne uit makkelijker te verwerken fimo / polymer clay.
Met zulk moois als basis zijn de opties voor het fusen haast oneindig. Je kan met de bloemetjes zelf je
millefiori-cabochon maken door te werken met
murrine (de naam voor afgesneden stukjes canne), je kan vlakke stukjes gebruiken, je kan je glas niet volledig laten doorsmelten maar het er sneller uithalen zodat je reliëf creëert, je kan twisties (in elkaar gedraaid glas) of wat 'frut' gebruiken, je kan mini glazen torens bouwen die in de Hotpot in elkaar storten en zo een onverwacht patroon creëren,... Bottom line: je kan er alles mee.
Ook qua verwerking, -wat na het middageten gebeurt- zijn de opties ook nogal overweldigend want kies je voor een ring, broche, hanger, haarspeld, pin of oorbel? Het kan allemaal.
Goed om weten vond ik alvast dat deze findings ook continu in het gamma blijven, zodat je, wanneer je enthousiast thuis zou gaan fusen, nog steeds je findings (en zelfs de speciale tweecomponentenlijm) bij Zahia kan gaan halen.
Maar nu, het moment suprême, wat heb ik gemaakt?
Een cabochon die er héél erg goed uit zag in mijn hoofd, maar iets minder in het echt:
een geweldig paar oorbellen:
en een setje in échte Sarahkleuren!
Betere foto's volgen wanneer ik nog eens een afspraakje heb met mijn fototoestel én daglicht!
Het groenige dropje onderaan is eigenlijk beginnen schuiven in de Hotpot. Als u het mij op de vrouw af vraagt beloof ik u nu al dat ik nooit zal toegeven dat het een gelukte mislukking is. Ik zal steeds bij hoog en bij laag blijven beweren dat het loeihard de bedoeling was!
Om de bobbeltjes te krijgen en de vierkante en rechthoekige vorm te behouden nam ik mijn Hotpot vroegtijdig uit de microgolf (geen geduld whatsoever heeft dus ook esthetische voordelen!), anders was het -herinner u Marc's wijze woorden- een druppelvormig glasplasje in plaats van bobbeltjes geweest.
U ziet, 1 voormiddag met die Hotpot en u faket ook al jarenlange glas-expertise, beloofd!
------
Voor wie nog steeds leest maar het begin alweer vergeten was, of voor wie doelloos naar beneden scrolde en dacht, amaai zo lang.
In het kort:
voor zij die nog nooit zelf een juweel maakten ****
lesgever-vakmanschap *****
voor ongeduldigen **
was ik ongeduldig en heb ik mijn vinger verbrand *****
ik keer tevreden terug? *****
voor onhandigen ***
een toekomstige aanslag op uw bankrekening ****
een aanrader *****
voorkennis nodig *
waar voor zijn geld ****
* nope ** bwaa *** mja **** yep! ***** jaaaaaaaaa!
Voor wie er -na de zo goed als langste blogpost in de geschiedenis van Sarahindestad- nóg steeds geen genoeg van kan krijgen:
(met de microwave Kiln, de Amerikaanse tegenhanger van de Hotpot)
