2012  

het jaar waarin...

ik nog eens van project365 ga doen

ik beter zal zijn in mails beantwoorden en verjaardagskaarten sturen 

ik -met het gezellige avondje van gisteren in gedachten- 

mijn huis voorzekers op regelmatige basis ga laten verwarmen door mijn vrienden

ik vroeger aan mijn zelfgemaakte nieuwjaarskaarten zal beginnen, 

kwestie van washitape in de rapte op de muur geplakt te vermijden *bloos*

ik buikpijn zal hebben van de slappe lach

ik promotie krijg (morgen that is)

ik plots brave en welopgevoede katers zal bezitten

ik wens dat 2012 ook voor jullie een goei'ke zal zijn!

Damn you, december!

Deze post heeft een wachtwoord, niet omdat jullie niet mogen meelezen. Maar, omdat sommige dingen die wel neergeschreven moeten worden -dit blogje registreert nu eenmaal mijn leven: the good, the bad ánd the ugly- tegelijkertijd ook te persoonlijk zijn voor de eerste de beste google-aar op het interweb. Voor wie altijd meeleest en dat ook nu wil doen heb ik geen geheimen. Je mag het paswoord vragen via een mailtje naar: sarah punt binnemans at gmail punt com. Klik vervolgens op deze tekst, er zal dan een kadertje verschijnen waar je het geheime woord moet invullen. Vul je het juiste woord in, dan verschijnt de blogpost.

Secret Santa 2011 - mijn slachtoffer: Madrina!

En toen besloot ik mee te doen met Tess. 

En toen zag ik -in de kleedkamer, na het werk- een mailtje van haar met het moodboard van mijn slachtoffer: Madrina. Mijn eerste reactie was: nooit van gehoord. 

En nog voor ik goed en wel van de werkvloer was weggestapt, wist ik wat ik zou maken: oorbellen. Rode oorbellen.

Vanwaar die overhaaste beslissing vraagt u zich vast af. Nu moet u weten dat ik bovenstaand moodboard las als volgt: kat check - fotografie check - lezen & schrijven check - sjaals, handtassen & botjes check - schriftjes check - graag eten check - oorbellen + rood dubbelcheck. Roosjesoorbellen! Redelijk origineel (denk ik), kan ik goed maken en ik zou er ook blij mee zijn mocht ik ze zelf krijgen, want ik ben (ook) een oorbellenmens. 

Ge kunt daar niet genoeg exemplaren van bezitten. Zegtdatikhetugezegdheb.

Eens thuis aangekomen begon ik nieuwsgierig haar blog door te nemen, kwestie van zeker te zijn de juiste keuze te hebben gemaakt. En toen viel mij pas het woord madrina op, beschermvrouw in het Spaans en ook wel meter in het Nederlands. Een woord dat ook op het moodboard stond en waar ik totdantoe totaal geen aandacht aan had geschonken. Na het intensief bijlezen op haar blog, begreep ik, de weg naar het hart van Madrina kan je alleen maar veroveren als je ook het hart van het melkchocolademeisje verovert en zo gezegd zo gedaan. 

Toen ik daarna aanbeland was bij het allereerste postje en daar las dat: Antje haar eerste make-up doos van Madrina mocht verwachten net als gaatjes in haar oren, wist ik het wel zeker. Roosjesoorbellen voor Madrina én Antje. En zo geschiedde...

Plastic roosjes (in plaats van het gebruikelijke koraal, om de kosten wat te drukken) aan zelfgehamerde oorhaakjes van zilverdraad, om mogelijke allergietjes waar ik niets vanaf weet, al bij voorbaat in de kiem te smoren.

En omdat er toen geen centjes meer over waren, maar er nog wel goesting was om iets te maken, en omdat eten áltijd helpt, dus waarschijnlijk ook als je moet revalideren (veel beterschap!) en omdat Madrina graag (look) eet en ik ook. En omdat ze ondertussen ook nog eens iets liefs schreef over mijn stad en het toen dus al helemaal niet meer stuk kon tussen ons (zonder dat zij dat wist natuurlijk): een mini-kookboekje met receptjes die hier ook al verschenen!

Tot slot wilden mijn harige duivels ook een beetje van geheime Kerstman spelen voor hun collega uit dieanderestad, en deden we nog een snoepje voor Kasper bij het pretpakket.

En dat was het dus, Secret Santa 2011, deel 1.

Wennen

dat is wat wij hier nu al een drietal weken doen...

En er valt toch wat te wennen als je van 6 hoog naar een rijhuis verhuist.

Straatgeluiden, om zomaar iets te zeggen. 

Of de gasboiler die aanspringt.

Of al het slecht eten dat ik hier klaarmaak, want de kookplaat en de oven werken zoveel beter en ik laat alles domweg aanbranden. Allemaal omdat ik dus gewoon ben dat je de groenten pas moet beginnen snijden als de boter al half gesmolten is... 

En al die aangebrande potten schrob ik dan ook nog eens helemaal schoon want ik vergeet regelmatig dat ik nu trotse bezitster ben van een achtergelaten en met graagte geadopteerde afwasmachine. 

In diezelfde categorie blijken wij ook steeds te vergeten dat we eveneens de trotse bezitters zijn van een tweede WC. De gevolgen daarvan, tja... 

Nooit meer een huisbaas. Yay! Geen gemis whatsoever. Niets wennen aan, eigenlijk.
Hoera voor zelf beslissingen mogen/moeten/kunnen maken. Deze week beslisten we dat we de voegen van de buitenmuren gaan laten behandelen en lieten we een verluchtingsgat boren in onze badkamer.

De 3 Joodse bomma-buren die boven, naast en onder ons woonden verlieten we voor 4 spiksplinternieuwe buren die net een ietsie pietsie meer tot onze eigen leeftijdscategorie horen en ervaring hebben in het bouwen. 
Voor het bouwen van een feestje kijk ik naar de buurman van links, voor het bouwen van een huis naar de buurman van rechts. Nu al goed gezelschap, zegtdatikhetugezegdheb. 

De zin "lief, weet gij waar ... ligt" daar wenden we snel aan, maar wordt intussen week na week exponentieel minder gebruikt. Al zal ze nooit helemaal verbannen worden vrees ik, 100m² méér om dingen te (ver)leggen, enal.

Wennen, ook aan het water in de badkamer, dat is altijd té heet of té koud. Al begin ik de klappen van de kraan stilletjesaan te kennen. Een deftige waterstraal zou alles nog beter maken, maar ik wil nu ook weer niet té hebberig zijn. De nieuwe douchekop en slang zijn al vrij geweldig, in vergelijking met hoe het hier drie weken geleden nog was.

Oh en de keuken, daar was het wennen het allermoeilijkst, de helft minder kasten en de kasten die er zijn, zijn dan ook nog de helft minder diep. Ik heb meermaals gedacht dat ik een crise zou krijgen mocht ik ergens nog een een doos met keukengerief vinden. Al blijf ik ervan overtuigd dat ieder normaal mens nood heeft aan 88 soorten kruiden, 10+ bakvormen, 5 soorten suiker, 20 verschillende oliën, handdoeken, pannen, stoomkoker, wok, 1001 glazen en mokken,... 
Ja! Toch?  
In elk geval, het leek wel een neverendingstory, maar dan zonder geluksbeest Falkor. Hoewel, een beetje geluk en twee nieuwe ikeakasten later is alles ongeveer ingeladen.
{kijkt even bewust niet in de richting van de keuken en nog minder in de richting van dat volgekribbelde A4 blad met titel: huis.to.do}

En ook de poezen hebben even moeten wennen. Muji is na een dag of 2 van onder de zetel uit gekomen en is dan broederlijk met Flor de beste plekjes in huis (toevallig die op/naast/voor de verwarming) beginnen opeisen. Dat de heren niet meer op een terras een frisse neus kunnen halen maken ze goed door -zo gauw de voordeur open gaat- met een ongeziene snelheid tot aan de 'blauwe steen' te crossen. *insert hartstilstand* So long voor ons hopen dat ze de voordeur (en de semi-drukke straat daarachter) pas binnen een half jaar zouden gaan ontdekken. Gelukkig maakt het geluid van poezelige pootjes op de trap, veel goed en is het helemaal wat wij er ons van hadden voorgesteld. Net zoals dit, trouwens:

zo'n 200+ keer per dag.  

Ik kan echt keigoe

vlammende brieven schrijven, zo goed dat ik ervoor betaald zou moeten worden. 
Die €800 die de huisbaas ons tóch nog moet, zou een goei begin zijn, bijvoorbeeld. 
Grmbl.

projectonspaleis

Het is hier nogal stilletjes de laatste tijd... en ik heb daar een geweldig goed excuus voor.
Op 1 oktober kregen wij die felbegeerde sleutel en sindsdien doen wij van projectONSPALEIS,
zo eens iets anders dan project365, nietwaar.

Gezien het vele, nogal vermoeiende werk in ons paleis -iets waar wij ons totaal aan hebben mispakt- heeft het bloggen en bij uitbreiding: het sociaal leven er wat onder te lijden gehad.
Maar, omdat behang afschrapen goed is voor uwe zen, bij deze een aantal hoop bedenkingen en mededelingen. Maak het u vooral gemakkelijk want dit is een compilatiepost van de laatste maand. Ik heb ter compensatie van het langdurig verspillen van uw tijd, alvast voor aangepaste muziek gezorgd...

*Het paleis intkort: rond 1900 indestad gebouwd, mét voordeurtrapje (= essentieel deel van het imaginair droomhuis van Sarah), bevat 1 slaapkamer, 1 living, 1 keuken, 1 kelder/man cave voor M., 2 zolderkamers, 1 knutselkamer (in het 5-jarenplan: de toekomstige badkamer), 1 plat dak (in het 5-jarenplan: mogelijk een terrasje), 1 badkamer (in het 5-jarenplan: deel van de gigantische keuken), 1 bibliotheek/logeerkamer-waskot (in het 5-jarenplan: kinderkamer-waskot).

*Een bibliotheek, owja, dat leest u goed! Ondergetekende is inderdaad juist één keer teveel in zo'n National trust-huis op bezoek geweest en heeft aldaar een kleine obsessie ontwikkeld. Gelukkig deelt mijn wederhelft met graagte deze obsessie en doen wij nu van bibliotheek in huis. 't Enige dat ik mis is een trapje voor in de bib, maar eigenlijk is dat pas cool als het plafond (en bijgevolg ook uw boekenkast) nog ongeveer anderhalve keer hoger is dan bij ons het geval gaat zijn. En nu ik toch bezig ben, wat meer boeken van mijn kant, zou ook wel mogen anders. Want ik sta serieus achter, mor allé we gaan niet zagen we gaan dáár niet over zagen. 

*Ik heb spieren ontdekt op plaatsen die ik niet voor mogelijk had gehouden, al blijft de weegschaal (helaas) hetzelfde aanduiden. Dat laatste hebben we ongetwijfeld te danken aan het gezonde dieet van koffiekoeken, smoskes, Ristorante pizza's en pasta-in-pakskes-van-een-of-andere-bekende-Italiaanse-mama.

*Bijna elke kamer heeft had óf lattekes, óf behang, óf tapis plein óf combinaties van allen. De enige kamer die geen van de drie heeft, is de WC en die heeft dan -net zoals elk ander niet-behangen stukje muur- zo'n boebelkes, al hebben wij, doe-het-zelvers als we zijn, intussen al geleerd, dat dat structuurmuur heet. 

De moraal van het verhaal: kei-retro dat huis van ons, maar niet op de goeie manier!

*Structuurmuur + van de trap vallen = schaafwonden.

*De poezen voelen zich zwaar verwaarloosd nu wij hen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat alleen laten. Ons schuldgevoel kopen wij af met hun allerfavoriete dure Felix marinades.
Edit: De poezen zijn verhuisd, momenteel al een uur of 3. Het resultaat, eentje is helemaal in zijn nopjes en heeft elke van de 186 vierkante meters al besnuffeld, de andere heeft enkel de 2 vierkante meters onder de zetel bestudeerd. Yay voor de niet-gestresseerde kater!

*Ook een welgemeende yay! voor de probleemloze en rappe verhuis. Gietende regen hebben we er helaas bij moeten nemen.
It's all about de competente verhuismensen, zegtdatikhetugezegdheb!

*Omdat de mama's en de papa's nogal voorstander waren van het hele 'plakt er gauw nóg een glasvezelbehangske over en schilder dat dan-plan' zijn wij, de koe bij de horens vattend, zo'n uur of 2 na het krijgen van de sleutel, al begonnen met hier en daar wat behang los te pulken. Behang dat er in veel gevallen bijzonder gemakkelijk afkwam, de bezetting/rode bakstenen daaronder trouwens ook. Blijkt nu dat mensen die zeggen 'begint er niet aan' over 't algemeen wél weten waarover ze spreken. 

*Behangpapier van Gyproc-platen schrapen is een ander paar mouwen, droog gaat dat vooruit als ne luiaard met nen hernia en als ge dat te nat maakt krijgt ge papier mâché. Tof om mee te knutselen, dat wel, maar niet zo ideaal als ge graag ne gladde muur over wilde houden.

*Over gladde muren gesproken, Polyfilla muurglad, schoon reclameke. Maar, werkt het echt?
Not so much.

 

*Eén van de stadia van nieuw-paleis-eigenaarschap is ongetwijfeld die korte, gelukzalige staat van totale zinsverbijstering, waarin gekke voorstellen zoals 'kom,we trekken die vastgelijmde tapis plein van de living eraf', echt goeie ideeën lijken. Achteraf gezien zullen we zeker blij zijn dat die tapis plein weg is (denk bijvoorbeeld al eens aan de heerlijke combinatie van kattenkots+tapijt, om maar iets te zeggen), maar op dit hoogsteigenste moment moet de living (die gelukkig al geëgaliseerd werd deze week) nog van laminaat voorzien worden, laminaat die we zelfs nog moeten gaan kopen.  
Edit: het komweveranderenefferapdevloervandeliving-verhaal heeft een week tijd en €1000 gekost maar was wel écht de moeite, achterafgezien.

*Als ge een hele dag gele tapisplein-lijm van de trap schuurt hebt ge de volgende dag geel snot.

*Mensen die niet kunnen rekenen op familie en/of vrienden om te komen helpen, hoe doen die dat? Zo'n basic-huis-renovatie (lees: behang verwijderen, gipsen, schilderen, vloerke leggen)?

*In de categorie verborgen juweeltjes: de stenen vloer die onder de tapis plein verstopt was, tot mijn gigantisch grote spijt hebben we hem niet kunnen redden...

*We hebben al eens goed gelachen met de zin die we de laatste vier maanden luidkeels tegen iedereen die het horen wilde verkondigden, nl. 'we moeten gewoon het behang verwijderen, schilderen en dan kunnen we erin trekken'. Voor die ene keer dat ik dan eens het eeuwig enthousiasme van M. deelde...

*Maar er is licht aan het einde van de tunnel, het behangpapier is er zo goed als overal af, er ligt enkel nog een klein beetje tapis plein in de kelder en de lattekes van de living/keuken, slaapkamer en bib werden al in de witte primer gezet. Die van de gang, badkamer en knutselkamer volgen. Verder moet de trap nog worden afgeschuurd, de laminaat moet nog gelegd worden, de stukken slechte bezetting opgevuld, de kamers geschilderd. Er moet een oplossing gezocht worden voor de vocht/schimmelvlek in de knutselkamer en die op zolder. We moeten nog 2 nieuwe ramen en 2 nieuwe deuren gaan kiezen (iemand tips?), een stukadoor zoeken voor de zolder (tips?) en al ons gerief verhuisd. Tijd zat. 
Edit: de bib is klaar, de living zo goed als, de keuken moet nog ingeladen worden, de badkamer en slaapkamer geschilderd en in die laatste hebben we nog rot hout gevonden. Hoera!

*Mijn internetgebruikt beperkt zich al bijna een maand tot de sites van IKEA, Hubo, Gamma, Brico en Maisons du monde. 

*Wij betaalden nog voor geen enkele verfpot de volle prijs, eerst waren er de -15% bonnen bij Brico, vervolgens de -15% bonnen van Hubo, dan was er -15% als je je bij Brico inschreef op de nieuwsbrief, dan was er een cadeaubon van de Gamma (danku R. en S., we hebben er schone java intensive lak mee gekocht om de lelijke chauffages mee te bekladden!), om dan op dit hoogsteigenste moment weeral -10% korting te krijgen op Levis verf bij Brico en daar vanaf zaterdag alweer een -20%-actie op een artikel naar keuze van start gaat. Wie had gedacht dat er zo'n ware prijzenoorlog woedde tussen Hubo, Brico en Gamma, ik alvast niet. 
Maar 't komt mij wel goed uit.

*We doen tegelijk een stap naar achter én een stap naar voor. 
Naar achter: het comfort is minder, nu wonen wij in een appartement dat vlak voor onze komst gerenoveerd werd. Een appartement dat nogal aan de dure kant is maar dus tiptop in orde. Een huis in zo'n staat kopen, daar kwamen we een paar euri's voor te kort. Een klein afgewerkt appartement kopen was ook een optie geweest maar daar hadden wij geen zin in. 
Onze stap naar voor is: dubbel zoveel plaats als in ons, voor 2 man ook al bijzonder ruim, 3-slaapkamerappartement. En hoewel het huis nu vooral nog van de bank van de staat is, is het feit dat we bij elke afbetaling meer eigenaar zijn ook een hele stap vooruit.

*Mijn lief en ik, wij denken opvallend griezelig veel hetzelfde: kleur laminaat, kleuren living (zoals het een paleis betaamd: versailles grijs & monaco touch), kleuren slaapkamer (colores del mundo: java),... alleen de kleur van de badkamer is nog steeds de oorzaak van discussie ten huize indestad. Hij wil donker, ik wil licht(er), een mottige tussenin-kleur it is.

*De IKEA heeft mijn anti-waterachtige-tortellini gebeden eindelijk verhoord, deze week at ik al twee keer de bijzonder smakelijke (in hoeverre dat mogelijk is als het gaat over eten dat onder een lamp warmgehouden wordt natuurlijk) ravioli met wilde champignons!
Nu nog middenbruine Billy's en we zijn er. 

*En hoewel niet alles helemaal gaat zoals we het ons hadden voorgesteld en we ook al onze renovatie-dipjes hebben gehad: Dit huis blijft de plaats die onze kindjes 'thuis' zullen gaan noemen. De plaats waar wij vast van plan zijn gelukkig te worden, al valt alle bezetting van de muur. Nu al 't leukste huis van de straat, ik ben er zeker van.

*de foto's* 

20.09.2011

De dag waarop wij een brood én een huis kochten (op de sleutel is het nog een tiental dagen wachten). 

Maar ook de dag waarop wij, in de euforie van dit alles, te horen kregen dat een kennis van mijn zus (de zus van één van haar liefste vriendinnetjes) vanmorgen in een zwaar verkeersongeluk omkwam. 22 jaar, begot.

 

En toen moest ik ineens denken aan Mikey. Mikey, de man van Jennie {foodblogster} overleed afgelopen zomer plots. Lezers en vrienden die vroegen of ze iets konden doen om te helpen maande Jennie aan om een taart te bakken. Bij voorkeur een peanut butter pie want dat was Mikey's favoriet.
Eens gebakken moest je je taart delen met je liefste(n), ter ere van Mikey.

Ik vond dat meteen een geweldig mooi idee maar heb geen taart gebakken toen... geen tijd.

Vanavond bakte ik wél een kruimelcake.
Omdat je eigenlijk voor sommige dingen gewoon tijd moet maken.

not Eating Animals 2

Naar aanleiding van het boek Eating animals, dat ik -eindelijk- gelezen heb, wilde ik een paar verhaaltjes schrijven over mijn veggie-zijn. Hier een inkijk in wat veggie zijn dagelijks voor mij betekent.

 -Ik heb een veggie-pan, afwasborstel en schaar, geen van allen komen in aanraking met vlees of vis.

-Ik ben nog steeds teleurgesteld als de enige veggie optie op restaurant een slaatje blijkt te zijn. (In diezelfde categorie: Ik ben serieus verdrietig als er helemaal geen veggie optie is.) 
De restaurants indestad waar ik het liefst mijn zuurverdiende centen uitgeef zijn oa.: Les saveurs de Yamada, Saffraan, De broers van Julienne, ViaVia en Canton.

-Ik ben geen veganist. Ik zou dat moeilijk vinden, want ik eet heel erg graag gerechten met daarin boter, kaas of eieren. Aan de andere kant wil ik wél proberen om eens wat meer veggie-kaas te gaan consumeren. Ik ben mij er pijnlijk van bewust dat voor alle kaasvariëteiten die ik nu eet het stremsel hoogstwaarschijnlijk dierlijk is, en dat stoort mij meer en meer. 

Bij eieren let ik sowieso op de herkomst en probeer ik zo bewust mogelijk te kopen.  

Melk, yoghurt en platte kaas verbruik ik eerder beperkt maar dat heeft niets te maken met mijn vegetarisme, ik ben gewoon niet zo'n fan. 

-Ik eet al eens een frietje van de frituur en ik wil zelfs niet weten of dat gebakken is in ossenvet.

-Gelatine daarentegen komt er niet-nooit-jamais in. Agar-agar, gemaakt van zeewier en met hetzelfde effect, ligt hier in de kast en in dezelfde lijn: ja, ik heb al lang geleden gecheckt of mijn favoriete snoepjes gelatine bevatten.

-Ik draag dan wel weer lederen schoenen en een lederen handtas, al zou ik ook hier in de toekomst al eens voor een vegetarische optie willen gaan. Tot dan kan ik alleen doen zoals ik nu bezig ben, zorg dragen voor mijn schoenen en handtas en ze vooral hélemaal afdragen

-Ik vind het jammer dat op alle kookshows die ik kijk en dat zijn er véél (Top Chef, Top Chef masters, Top Chef Just desserts, Masterchef, alles van Jamie Oliver, The great food truck race,...) de vegetarische gerechten vaak nog steeds zo'n stigma met zich meekrijgen. Vegetarisch is ook lekker, anders was ik al lang afgehaakt!

Food is culture, habit and identity.*

-Ik heb nog nooit bont gedragen en ben dat ook niet van plan. Al moet ik toegeven dat één van mijn lievelingsknuffeltjes van vroeger, mijn zacht beesteke, van bont gemaakt is. Ter mijn verdediging, 't was een cadeautje en de dag dat ik begreep waarom mijn zacht beesteke, zo'n zacht beesteke was, was echt ne slechten dag.

-Ik word kwaad van mensen die zeggen dat vlees deel moet uitmaken van een gezond, evenwichtig, samengestelde maaltijd. 

Gemma Correll

-Ik vind mezelf niet echt een dierenvriend. Elke slang, paling en worm mag voor mijn part een kopje kleiner gemaakt worden. {serieuze fobie voor beesten zonder poten, vandaar} En elke mug, wesp of daas die in mijn buurt komt klop ik met plezier en zonder wroeging dood. 

De bijnaam die mijn papa lang geleden voor mijn zus verzon was E. van Assisi, omdat zij wél dierenvriendgewijs elk beestje wilde redden, en toch eet zij vlees en ik niet. 

(Ter volledigheid: mijn bijnaam was 'knorrie' wegens knorrig wanneer ik niet op tijd eten krijg. Laat het een tip zijn mocht u mij ooit in knorrige tijden tegenkomen!)

-Ik ben geen lid van GAIA, PETA of het WWF, en zal nooit geld geven aan die mannetjes met hun felgekleurde jasjes. Dat zij zelf een loon en commissie krijgen om in weer en wind buiten te staan en 'doen alsof' ze vrijwilligers zijn, vind ik verkeerd. (Ik heb dan wel weer een Mongools Plan-kindje, doe al eens een shopke in de wereldwinkel, las toen ik klein was de Wapiti van voor naar achter -op de pagina's met voornoemde pootloze beesten na- en ook Music for life kan jaarlijks op mijn centen rekenen, maar dat is een ander verhaal.)

-Ik heb wel eens, in meer puberende tijden, tijdens een supermarktbezoek in de buurt van de koeltoog met het vlees, nogal luid de vergelijking gemaakt tussen een supermarkt en een begrafenisondernemer. Inmiddels is die fase wel voorbij en heb ik beslist dat veggie zijn mijn keuze is en ik ze niet hoef op te dringen aan wie mij lief is. M. en de poezen eten gewoon vlees en ik ben niet te beroerd om dat voor hen te gaan halen. Zo keek ik onlangs na drie rayonnen Delais in mijn halfvolle mandje en van alle producten die erin lagen was er geen enkele die ik zelf zou gaan verorberen. 
Respect voor elkaars beslissingen heet dat dan.

My decision not to eat animals is necessary for me, but it is also limited - and personal. It is a commitment made within the context of my life, not anyone else's. [...] Had I been born in a different time, I might have reached different conclusions. For me to conclude firmly that I will not eat animals does not mean I oppose, or even have mixed feelings in general.*

-Ik koop minder bio dan ik zou willen.

-Ik ben op dit moment van plan nooit meer vlees te eten, ook niet tijdens een toekomstige zwangerschap en borstvoeding. Het is immers perfect mogelijk om dat als veggie klaar te spelen. Wat met onze kroost? Wel, we zijn daar nog niet helemaal uit maar... wij denken dat afwisselend een week mee-eten met de vegetarische gerechten en een week mee-eten met de vleesgerechten, de beste optie is. 

As a 'solitary eater' your decisions will, in and of themselves, do nothing to alter the industry. That said, unless you obtain your food in secret and eat it in the closet, you don't eat alone. We eat as sons & daughters, as families, as communities, as generations, as nations, and increasingly as a globe. We can't stop our eating from radiating influence even if we want to.*

-Ik zou héél erg graag een kookboek willen schrijven waarin uitsluitend gerechten staan die je in een handomdraai veggie of niet-veggie kan maken. Dat is mijn sterkte, en ik denk -als ik zo eens rondhoor bij vrienden&familie- ook een gat in de markt.

Occasions simply aren't the same without those foods and that matters. To give up the taste of sushi or roasted chicken is a loss that extends beyond giving up a pleasureable eating experience. Changing what we eat and letting tastes fade from memory create a kind of cultural loss, a forgetting. [...] To remember animals and my concern for their wellbeing, I may need to lose certain tastes and find other handles for the memories that they once helped me carry.*

-Ik droom nog steeds af en toe over spek (eten) en ik toch beschouw mezelf vegetariër, 
al 12 jaar.

*alle Engelstalige quotes komen uit Eating Animals - Jonathan Safran Foer 

Vrolijk

Omdat het alweer enkele maanden geleden is, een happy list:

1. Cote d'or melkchocolade met gekarameliseerde amandelnoten en een mespuntje zout, zonder twijfel de beste chocolade ter wereld, nu ook in het assortiment van mijn favoriete supermarkt.

2. Mijn blog maakt me blij (als je leest via een reader, kom gerust eens langs, nieuwe kleurtjes, banner én pagina's) - en ook de nieuwe blogger interface mag gezien worden. Goed gedaan Google.

3. Slapen tot 11u.! Vrije dagen kan je overduidelijk pas ten volle appreciëren als je wekelijks maar 2 stuks hebt.

4. Net op tijd de vacature ontdekken voor een -zo te zien- plezant jobke indecultuur.
#CVisonderweg

5. Het nieuwe teevee-seizoen dat start(te): Outnumbered, Dr.Who (Confidential), Parks and recreation, Dexter, Glee en How I met your mother zijn enkele favorieten waar we opnieuw naar uitkijken. New Girl, Up all night en The hour zijn shows die we zeker en vast eens willen proberen.

 

6. Poesjes die overduidelijk nog geen last hebben van verhuisstress.

7. Ella, het schoonste kind van de planeet ---tot wij er eentje maken, dat spreekt--- krijgt een broertje of zusje. De stand 'baby's die geboren zullen worden voor eind januari' staat nu op 3 en is dus onlosmakelijk verbonden met de vrolijke wetenschap dat er binnenkort nog eens met (gekruiskessteekte) slabbetjes en gezeefdrukte t-shirts geëxperimenteerd zal worden.

8. Zelf gespaarde centen overschrijven naar mijn vriend: de notaris.
Arm zijn is geweldig als je daar de sleutel van een huis voor in de plaats krijgt.   #bijna

9. Goesting in nieuwe uitdagingen.

10. Al 235 mensen die vinden dat ik smaak heb, hoera! 

voor voorbije blije lijstjes *klik hier*

not Eating Animals 1

Naar aanleiding van het boek Eating animals, dat ik -eindelijk- gelezen heb, wilde ik een paar verhaaltjes schrijven over mijn veggie-zijn. Hier het ontstaan... 

Een antwoord dus: op de vragen die mij het meest gesteld worden: 
Waarom eet jij geen vlees? Hoelang al? En hoe is dat gekomen?

Zo'n goeie 12 jaar geleden, toen ik 14 was en in de klas zat met 2 vegetariërs, waren schandalen zoals de dollekoeienziekte en de varkenspest helaas schering en inslag. 

Nu moet u weten dat mijn lievelingsdier op dat moment al een hele tijd het varken was. 
U vindt dat een beetje raar, zo'n varken als lievelingsdier? Herinnert u zich misschien nog het schattige biggetje Babe, dat halfweg de jaren '90 de bioscopen veroverde? Inderdaad ja!
Heel erg lang hoefde ik dus niet na te denken over mijn beslissing. Ergens in de schone maand april zei ik tegen de mama: "Voor mijn verjaardag wil ik veggie lasagna en vanaf dan nooit meer vlees. Ik wil dat er voor mijn eten nooit meer een beest afgemaakt moet worden." 
Dat was dat. 

Het had zó schoon geweest mocht dat ook effectief 'gepakt' hebben, maar niets was minder waar. Tijdens mijn eerste jaar als 'veggie' moest ik nog op geregelde tijdstippen vis en gevogelte naar binnen werken, om te groeien (helaas ben ik sinds mijn twaalfde gestrand op amper 1m. 58,5cm.). Later schakelde ik over op verplicht vis en ijzertabletten en kreeg ik de rest van de tijd een veggieburger voorgeschoteld die in een aparte pan gebakken werd.

Toen ik echter op mijn 17e op uitwisselingsreis ging naar Tsjechië en ik bij aankomst een waar feestmaal voorgeschoteld kreeg, dat met beperkte middelen én met aanzienlijke hoeveelheden vlees was klaargemaakt, heb ik gedurende twee weken mijn voorkeuren laten varen. Want, begrijp mij niet verkeerd, ik eet graag vlees. En zag dan ook het nut niet in om mijn gastfamilie te kwetsen. Al wisselde ik stiekem 's middags met vriendinnen wel mijn boterhammen met vlees voor boterhammen met kaas. 

Momenteel probeer ik ook mijn vis-inname zoveel mogelijk te beperken. Ik eet bijna uitsluitend vis wanneer ik op bezoek ga bij vrienden en schoonfamilie. (Gelukkig voor mij maakt de bomma van M. de aller-allerlekkerste visgerechten van de stad en omstreken.) 
De reden daarvoor is hoofdzakelijk gemak, je blijft uiteindelijk gast. Mijn ervaring leert mij dat de meeste mensen wel een visgerechtje uit hun mouw kunnen schudden maar dat een veggie-variant is soms voor hersenbrekers kan zorgen. Het spreekt uiteraard voor zich dat het gigantisch geapprecieerd wordt als vrienden bij wie ik op bezoek ga gewoon wél een veggie-variant maken. Maar dat is zeker niet iets wat ik ooit zou kunnen/durven eisen.

Mijn familie heeft het proberen vis voor te schotelen opgegeven en weet inmiddels dat het voor mij een groter feest is als ik geen vis hoef te eten. Met kerst of andere festiviteiten kook ik voor mezelf en neem ik gewoon mijn eigen potje mee. 

Gemiddeld zo'n één keer per jaar (meestal op citytrip in Parijs) laat ik me verleiden tot een visburger in het plaatselijke hamburgerrestaurant. Al vrees ik dat die periode van 1x per jaar uit mezelf, voor mezelf, vis kopen nu ook wel voorbij zal zijn. 

Eating animals is de reden. Wát een geweldig, hartverscheurend, intelligent boek. 

De volgende keer als iemand mij vraagt over het hoe en waarom van mijn keuze voor vegetarisme, dan krijgt ie zeker volgende quote voorgeschoteld:

The question for me, is this: Given that eating animals is in absolutely no way necessary for my family -unlike some in the world, we have easy access to a wide variety of other foods - should we eat animals? I answer this question as someone who has loved eating animals. A vegetarian diet can be rich and fully enjoyable but I couldn't honestly argue, as many vegetarians try to, that it is as rich as a diet that includes meat (those who eat chimpanzee look at the Western diet as sadly deficient of a great pleasure). I love sushi, I love fried chicken, I love a good steak. But there is a limit to my love.*

*de Engelstalige quote komt uit Eating Animals - Jonathan Safran Foer

Schimmel

Omdat u vorige week misschien ook in den Delais stond en dacht: 'zo ne kilo 365 nectarines voor €0,79 daar kunt ge niet voor sukkelen' en de hele waarheid is dat ze nu liggen te schimmelen in de fruitschaal: Kruimelcake met steenvruchten, lekker zelle. 

38

Als je mij ergens deze vorige jaren bent tegengekomen en het ging over werken en studeren dan durf ik mijn hand ervoor in het vuur stoppen dat je mij "oh ik kan niet wachten om fulltime te werken" hebt horen zeggen. Meer centjes en vooral minder schoolwerk waren mijn hoofdzakelijke beweegredenen. Nu puntje wat dichter bij paaltje komt (lees: vanaf morgen en voor de komende 40 jaar, minimum) piep ik wel een beetje anders. Gezaagd dat ik daarover al heb tegen M., ge kunt het u niet voorstellen. 

Dat is dus wel:
-dubbel zoveel werken*, maar niet dubbel zoveel centen
*Ik heb wél de dikke chance dat ik kan blijven werken op mijn studentenwerk van bijna 7 jaar, de plaats waar ik ook de man van mijn leven vond. Zeker niet dát waar ik mijn hele leven van heb gedroomd maar hopelijk een opstapje en ervaring die kan leiden tot een job in 'de cultuur'. Pers en communicatie van 'iets cultureels' (museum, uitgeverij, theatergezelschap, distributeur,...) mogen verzorgen of betaald worden om hele dagen te knutselen is wél de droom, al lang. Helaas liggen die jobs niet voor het rapen.  
 -geen middagdutjes met de poezen meer
-veel minder M.
-geen knutselmiddagen gecombineerd met slechte realitytv
-niet meer naar de supermarkt wanneer het daar kalm is
-geen blogs + een tas koffie voor de eerste 2 uur na het opstaan
-gedaan met mijn schoon leven (daarom dat ik vandaag letterlijk heel den dag op mijn badonkadonk heb gezeten, tot na de noen mijn pyama heb aangehad en die na mijn uitgebreid bad heb geruild voor een joggingbroek, mijn haar extreem slonzig was, ik blogs heb gelezen, foto's heb gelabeld, slechte realitytv heb gekeken en vooral niet heb ingepakt, nah!) 

Maar met een eigen huis, !yay! komt verantwoordelijkheid, dus vanaf morgen ben ik groot en volwassen en gewassen op een degelijk uur, ofikdatnuwilofniet. En omdat een voorbereid vrouw er twee waard is, en omdat ik niet de financiën heb om elke dag uithaaleten te kopen zoals sommige van mijn collega's, ben ik gisteren rond de middag mijn keuken in gekropen en er zo rond een uur of negen in het gezelschap van mijn lief lief weer uitgeraakt. 

Resultaat: 3 porties chili con carne, 2 porties pesto, 5 porties courgette&waterkerssoep, 11 porties lasagna (4 veggie - 7 vlees), 2 porties witloof in de oven, 7 porties peekes+zoete aardappelstoemp, 1 portie witloofstoemp, 4 porties spinaziestoemp en 2 porties pompoenstoemp. En toen zat de diepvries vol en was de tupperware-schuif desolaat & verlaten, terwijl die normaal -zoals het een tupperware-schuif betaamt- uit zijn voegen barst. 

Stoemp tot het onze oren uitkomt dus, dagelijks, vanaf volgende week. Want de ingrediënten voor couscous met groene kruiden en granaatappel, risotto met champignons en peterselie, gevulde paprika's, nasi goreng, tikka masala en tortellini's werden ook al gekocht, maar nu had ik de -bij nader inzien niet zo doordachte- beslissing gemaakt te beginnen met gelijk 7,5 kilo aardappelen te snijden, koken en stoempen. 

Op het 'nog te kopen voor het huis-lijstje' werden dan maar meteen een 2e diepvries en tupperware-pottekes bijgeschreven. We weten weeral waarvoor we dat doen, gaan werken.

De ware toedracht

van het woord brainfreeze ken je pas als alle kranen in huis onaangekondigd dienst weigeren, je je ingezeepte haar dringend moet uitwassen omwille van het help-ik-moet-over-45minuten-beginnen-werken-fenomeen en het enige water dat je kan vinden een fles MontCalm van den Delais is,
die helaas recht uit de ijskast komt. 

Brainfreeze², ik zeg het u.

gelukkig had ik tussen al het gevloek nog even tijd om een foto te nemen voor uw aller vermaak

Commisj'kes

Wanneer ik in de buurt ben van supermarktkarretjes en -mandjes hou ik altijd mijn ogen open voor het beste dat daar te vinden is: namelijk: de boodschappenlijstjes van iemand anders*.

*noot: enkel zelfgevonden boodschappenlijstjes tellen, liefst doorstreept en op een vodje papier geschreven. Achtergelaten rekeningen zijn niet half zo plezant. En hoewel ik helemaal voor recyclage van papier enal ben, wil ik u graag even aanmoedigen uw boodschappenlijstjes indestad en omstreken gewoon in het mandje achter te laten, met dank.  

Niet alleen kan je daar inspiratie voor het weekmenu vinden. 't Is eveneens vermaak van de bovenste plank. Toon mij uw boodschappenlijstje en ik zeg u wie u bent, is een aanrader. 

Ik doe het nekeer voor, hier gaan we:

Sommige zijn gewoon saai, of drinken alleszins teveel.

Andere doen Nicci French gewijs aan co-auteursschap voor hun lijstje. Geweldig vind ik hoe hier maar één optie voor het weekmenu opgepikt wordt en de andere straal genegeerd. De co-auteur is overigens duidelijk een liefhebber van de ongezondere dingen des levens (choco, suiker en pita) om de koekjes dan toch op de valreep nog te elimineren. Nuja, ik had ze daarop laten staan, al was het maar om die melk of kamillethee mee door te spoelen.

Ook een koppeltje alhier, maar Jens heeft het in dit geval nog niet tot co-auteur geschopt, nog niet zolang samenwonend, alsgetmijvraagt. Wel krijgt ie woensdag, wanneer de vrouw des huizes niet thuis is  #girlsnight, noedels met kip en tomaatjes, attent nietwaar? Voor dit boodschappenlijstje gok ik op tweeverdienende twintigers, in het bezit van een druk sociaal leven. Dat laatste onder het mom: 'we pakken het ervan zolang er nog geen kinderen zijn'. 

Jens en zijn eega doen van zaterdag veggiedag. Spaghetti, omdat er veel vrienden op bezoek komen en dat gemakkelijk voor een grote groep te maken is. En ook wel omdat dat gewoon hip is, zo'n beetje half veggie zijn *voor alle duidelijkheid: dit is geen verwijt, gewoon een vaststelling klein detail daaromtrent: ik ben altijd veggie en dus ook altijd hip, aahjaa... 

Zondag is uitrust en ontkaterdag en dan worden er rap, gemakkelijk, vettig én goedkoop croqueskes gemaakt. Goedkoop, want het budget moet in't oog gehouden worden wegens al teveel uit eten en gefeest deze maand. Gelukkig zijn er nog de maaltijdcheques die het eetbudget duidelijk uit het slop gaan halen.

Doch, mijn kostbaarste lijstje is dat hierboven: duidelijk van een lief en schattig bomma'tje, ik gok zo'n jaar of 85. De kinderen mét achterkleinkinderen komen zondagmiddag op bezoek, zo rond een uur of drie. Voor de kinderen is er koffie met melk en suiker, voor de achterkleinkinderen cola en frietjes met mayonaise (in een koffiefilter wegens te lui voor het maken van puntzakjes *elke gelijkenis met mijn eigen grootmoeder berust op louter toeval*). En toen ik 'badschuim rozekes' zag staan, toen smolt mijn hart een beetje...

Fan van de boodschappenlijstjes? 

Check dan zeker eens deze jaszakschatten en de postparels en mailjuweeltjes.

En toen...

-ging de knutselmarathon nog een beetje verder...

 Muffin-ketting

-wandelde ik met een letterbak van 3,5kg. (én fiets én boodschappentas) 3km. dwars door de 30°C warme stad terwijl ik mijn nieuwe schoenen van 8 cm. hoog aanhad - niet zo mijn beste idee, al maakt de mooiheid -én het feit dat ie amper €10 was- héél véél goed ! (♥ soldekes bij Zahia)

 

-hing ik de toerist uit op de vélo

 

-bleek dat ik tegen alle verwachtingen in het taalkundemonster -eindelijk- verslagen had

Diploma 1 is binnen! Na veel bloed, zweet, tranen en €1600 taalkundebijlessen. Mijn portemonnee zegt nog steeds een beetje auw, maar ik ben blij! Hoera! Eén tip: de beste examens maak je blijkbaar als je 24u. daarvoor de compromis voor je huis gaat tekenen. 

Nu nog tegen 16 augustus 25.000 zinnige woorden verzamelen over openluchttheater indestad en dan ben ik de trotse bezitster van meerdere universitaire diploma's, al klinkt dat wel graver dan het eigenlijk is. En dan moet u mij nu even excuseren want ik ga een danske placeren in mijn living en alvast beginnen dromen over de mooie Murano-ketting die ik mezelf beloofde en die mogelijkerwijs, zo ergens rond eind september, rond mijn nek zal hangen. 

I ♥ Purl soho

Toen mijn zusje in april een reisje maakte naar NYC was ik stikjaloers. Toen ik er in 2007 naartoe ging had ik mijn creatieve zelf immers nog niet herontdekt. Veel boeken-  en CD-winkels hebben wij toen bezocht maar van het bestaan van Purl Soho, daar was ik toen -helaas- niet van op de hoogte. Inmiddels volg ik al een hele tijd de knutselblog van de winkel maar iets online bestellen, zover was het nog niet gekomen. Ik polste even of de zus zo goed wilde zijn daar een keertje langs te gaan en ik denk dat ze die winkel uiteindelijk half leeg heeft gekocht met de gecombineerde verlanglijstjes van de mama, mezelf en zichzelf.

Ik nam me voor dat het einde van de examens het begin van een knutselmarathon zou zijn en zo gezegd, zo gedaan:

Mijn tweede afgewerkte naaiproject ooit: de liberty baby bib-kit. 

(Mijn eerste naaiproject was een rok, -na twee jaar nog steeds onafgewerkt-. 

Mijn eerste afgewerkte naaiproject was een ovenwant voor mijn zusje.)

Het rode slabbetje was een probeersel (meer over mijn trial en error vind je hier). Maar de drie anderen zijn inmiddels al cadeau gedaan aan een klein boeleke dat afgelopen week geboren werd. En omdat ik vind dat elk baby'tje -dat buiten mijn examenperiode geboren wordt- een handgemaakt cadeautje zou moeten krijgen deed ik er nog een gepersonaliseerd kruiskessteek-slabbetje bij.   

De andere kit die mijn zusje voor me meebracht, en die ik gewoon cadeau kreeg voor mijn verjaardag, was de Liberty coin purse kit. Gisteren probeerde ik het al een keertje... mijn derde afgewerkte naaimachine-project was een feit. 

Nog niet perfect maar omdat mijn zusje nog 2 extra clasps heeft gekocht kan ik mezelf nog verbeteren bij de volgende twee. (En aangezien drie portefeuilles voor één persoon lichtjes overdreven is, wordt er zoiezo eentje gedoneerd aan haar, slim is ze wel natuurlijk.)  

Hoewel het dus nog geen overdonderend succes was, mijn kleingeld zal er -zelfs bij dit eerste probeersel- niet uitvallen en dat is uiteindelijk toch de bedoeling. 

Inmiddels ontdekte ik trouwens dat de Japanse sluitingen (en een pdf van het Japanse patroon) ook dichter bij huis te vinden zijn en dat opent perspectieven, vooral voor u. Als u tenminste een ongeduldige, beginnende naaimachine-knutselaarster bent en als u niet in het bezit ben van een zus die knutselwinkels aan de andere kant van de wereld afschuimt. Het is het ideale naaiprojectje: het is erg gemakkelijk, je kan het maken met een restje stof en het is relatief snel klaar.

En als u dan na al dat knutselen een hongertje hebt gekregen dan kan ik u absoluut couscous met kruiden, granaatappel en halloumi aanraden, inmiddels al twee keer kundig klaargemaakt door M. (en kundig opgepeuzeld door ondergetekende). 

Ik denk dat het mijn nieuw lievelingseten is.

volgens dit recept + halloumi + snuifje ras-el-hanout 

-en voor de intensieve vleeseters + lamskoteletje- 

Smakelijk!