Onze Borgerhoutse beebiotheek

Met een bibliotheekkaartje als geboorteaankondiging en ouders die ALTIJD minstens 1 boek in hun tas meeslepen, was er geen ontsnappen aan: Olivia moest en zou een boekbaby worden.

Voor haar geboorte hadden wij al een kleine stapel boeken gekocht en ook op haar boekenfeest kreeg ze verschillende exemplaren cadeau. We maakten een librarything aan (op dit moment niet helemaal up-to-date, ik denk dat ze inmiddels 100+ boeken bezit), bompa Berry zorgde voor een boekenbak en het leesplezier kon beginnen.    

Hoog tijd voor een overzicht van haar favoriete boeken tot nu.

0-6 maanden

Dag Dieren, Dag beestjes - Smriti Prasadam (in dezelfde reeks ook: Dag voertuigen en Dag wereld)

Baby's eerste badboekje - Stella Baggott

Baby ziet... - Chez Picthall

Jip en Janneke dieren, Jip en Janneke spelen - Annie M.G. Schmidt

Al deze boekjes hebben iets gemeenschappelijk, ze zijn namelijk zwart/wit met accenten in felle kleurtjes. Contrasten zijn -volgens de website van Kind en Gezin- het eerste wat een pasgeboren baby kan opmerken. Kleuren onderscheiden kan een baby pas vanaf 4 weken. Over de ontwikkeling van het 'zien' weet ik verder niet veel zinnigs te zeggen, maar Olivia was fan, laat daar vooral geen twijfel over bestaan. Dat ze ook allemaal onder de 10 euro zijn maakt van de boekjes hierboven ook een ideaal (extra) kraamcadeautje alsgetmijvraagt.

6-12 maanden

Daar is Sinterklaas! - Ballon Kids

Baby's eerste speel- en voelboek - Stella Baggott

Dieren - Ballon 

Schanulleke koffertje - Kiekeboe! Waar is Beer? - Willy Vandersteen

Nijntje labelboekje, Kleuren - Dick Bruna

Bij mij thuis in het bos - Sara Gillingham

Andy Warhol's Colors - Susan Goldman Rubin

Nijntje en de seizoenen - Dick Bruna

De boekjes waar Olivia tussen 6 maanden en 1 jaar vooral naar greep waren boekjes die méér waren dan alleen kijken. Olivia wilde haar boeken voelen, aaien en jawel, ook proeven (gelukkig kan een dik kartonboek wel redelijk goed tegen wat babykwijl). 

Daar is Sinterklaas heeft uitgesneden pagina's die het Olivia makkelijk maakten om ze te draaien, net als Bij mij thuis in het bos, dat daarbij ook nog eens een vingerpopje heeft (dubbel succes!). Het Schanulleke boek heeft een handvat en -alweer- uitsnijdingen in de pagina's. Het labelboekje heeft labels (duh!) en het voelboekje allerhande texturen en uitsnijdingen. Het boekje Dieren heb ik in de collage geplakt als voorbeeld van kleine (10x10cm) kartonboekjes die Olivia rond deze tijd steeds beter kon hanteren en wat later ook al kruipende overal mee naartoe sleepte. Dit soort boekjes vind je echt overal. Wij hebben er vooral van bij Hema. Ze zijn ook goedkoop en dat is goed want we hebben ze al ettelijke keren moeten vervangen wegens volledig beduimeld (denk: koek, snot, kwijl en iets met een diepgaand empirisch onderzoek van ene Olivia over de gevolgen op een kartonboek na een plons in de WC). 

Colors kocht ik jaren geleden in de solden van IMS. dat boek stond dus in mijn boekenkast en toen ik eens was wilde opvouwen, kreeg Olivia dat bij wijze van entertainment in haar handen geduwd (onze bibliotheek dubbelt als waskot). Er staat een prent van een poesje in, bijgevolg was dit boek een instant hit. Nijntje en de seizoenen heeft dan weer heel lang op een andere strategische plaats gelegen, in de badkamer, dat boek en de extra IKEA badmat (zodat het drommeltje tenminste een zacht, warm plekkie had om te zitten) hebben ons allemaal aangename moment op de WC bezorgd. (Noot voor bijna mama's: alleen naar toilet gaan is een luxe, enjoy it while you can!) 

1-1.5 jaar

どうぶついろいろかくれんぼ- いしかわ こうじ

Poesje Nel - Dick Bruna 

Mama kwijt - Chris Haughton 

Dikkie Dik op de boerderij - Jet Boecke 

Poezen tellen met Pim en Pom - Fiep Westendorp 
コトコトでんしゃ- とよた かずひこ

Rupsje nooitgenoeg - Eric Carle

Is dit een poes? - Guido Van Genechten

Wanneer ik deze collage bekijk dan valt het mij op dat het op één boek na allemaal dierenboeken zijn. Chanceke dat we de laatste maanden dan ook véél gebruik maakten van de besteaankoopvan2014.

Laat mij even beginnen met het Japanse boek dat duidelijk geen dierenboek is, we kochten het in februari bij Book-Off, onze favoriete Japanse tweedehandsboekenwinkel met een filiaal in Parijs. Het is een boek over een treintje dat onderweg is van het ene station naar het andere. Heel basic, maar schoon. Het andere Japanse boek combineert kleuren met dieren én heeft alweer uitsnijdingen in de pagina's. Ook Rupsje Nooitgenoeg heeft uitsnijdingen in de kartonboekversie die wij bezitten. Behalve een onmisbare klassieker, voor Olivia vooral dolle pret omwille van al het eten dat erin staat.

Een andere klassieker is uiteraard Poesje Nel, een boek met een poes, meer heeft Olivia niet nodig om fan te zijn. Dikkie Dik op de boerderij alweer een poezenboek, is ook een flapjesboek. Aangezien 'kiekeboe' hier al ettelijke maanden doorgaat als het beste spel ooit, is kiekeboe in een boek al even fantastisch. We kochten dus in dezelfde serie ook Dikkie Dik in de dierentuin. Nog méér poezen in Poezen tellen met Pim en Pom, ook altijd een succes.  

Is dit een poes? zou nóg meer van hetzelfde kunnen zijn maar is het niet. Weet je nog hoe je vroeger soms een tekenspel speelde en om de beurt een stukje van een dier tekende om daarna het blad dichtgevouwen door te geven aan de volgende? Wel zo is dit boek ook opgebouwd, het is een uitvouwboek, en wat op het eerste gezicht het oor van een poes lijkt te zijn, wordt *spoiler alert* de bek van een eend, de vleugel van een papegaai, een stuk pijlstaartinktvis en tot slot de bek van een toekan. Supermooi getekend door Guido Van Genechten, alleen daarom al een aanrader van jewelste.

Tot slot nog even een paar woorden over Mama kwijt, in 2012 het prentenboek van het jaar. Hoewel het verhaal niet super origineel is: baby uil valt uit het nest en gaat met behulp van andere dieren op zoek naar zijn mama, het boek eindigt -oh verrassing!- met de hereniging van mama en baby uil en alle dieren die hielpen zoeken krijgen een koek als beloning. Maar los van het verhaal valt dit boek op door de prachtige tekeningen en kleuren én is net lang genoeg om voor te lezen zonder dat Olivia's aandacht verslapt. Wij zijn fan! 

Meer boekentips voor kleintjes? Kijk eens op Pluizer of Boekbaby's. Of op andere mamablogs zoals Elise of Taza. Boekentips voor ons? Laat ze achter in de commentaren!

*zomeropkuis* wijvenweek-bis: Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten.

Onder het motto: zomeropkuis, een paar (half)afgewerkte blogberichten die bij mijn concepten staan te verstoffen, dit keer eentje van maart 2012.

 

Ik vind mezelf niet echt zo'n beautyqueen, al ben ik wel (bijna) dagelijks van een beetje make-up en andere oplap voorzien. Oordeelt u vooral zelf.

From top to bottom:

Mijn haar is nogal dik en sinds ik de beste kapper van de stad ontdekte is het ook op regelmatige basis deftig gesnipt. Verder is het grijs (en ik haat dat) en heb ik het afgelopen december voor het eerst bij de kapper laten kleuren. Het was overigens niet de eerste keer dat mijn haar van een kleurtje voorzien werd, toen ik jonger was heb ik wel eens een behoorlijk langdurige acajou-zelfkleur-fase gehad. 

Wassen doe ik om de dag, met eender welke shampoo die in reclame staat. (Sinds Sunsilk mijn allerfavorietste shampoo uit de handel haalde is er hier een chronische zoektocht naar een nieuwe favoriet, Palmolive en Syoss komen voorlopig in de buurt.) De dag waarop ik mijn haar was droog ik mijn frou'ke en laat ik de rest zijn springerige zelf, de dag waarop ik het niet was haal ik al eens de stijltang boven. Conditioner heb ik niet, daar ben ik te lui voor, wel dit, van bij de kapper.

Op mijn vrije dagen is mijn gezicht uitsluitend van Clinique Superdefense voorzien. Op non-vrije dagen zweer ik bij een zwart lijntje onder mijn ogen. 't Was eveneens het eerste make-upding dat ik deed, toen ik een pubertje werd. 

Wat ik verder doe (foundation, coverstick en als ge chance hebt ook een streepje oogschaduw), heb ik allemaal geleerd tijdens die Nivea-workshop in Brussel ergens in 2004 of 2005. De producten die ik toen heb geleerd te gebruiken gebruik ik nog steeds, of beter gebruikte. Want kaka-Nivea heeft beslist om geen make-up meer te verkopen in België.

En bijgevolg ben ik dus dringend op zoek naar een nieuw oogpotlood. Eentje dat niet te dik aanbrengt en ook na 1 uur nog aan mijn oog hangt in plaats van onder mijn jukbeen.


Mijn nagels zijn sinds kort niet meer afgekloven (hoera!) en worden al eens van een (doorzichtig) lakske voorzien. Dat laatste was geleden van mijn spicegirls-periode (1997!). Jammer genoeg heb ik sindsdien nog altijd geen geduld geleerd *denk: omvallende potjes en boebbelkes en putjes in de nagellak*.


Ik kom nooit de deur uit zonder wat Rexona en Boss Intense, Clinique Happy of Kenzo aan mijn lijf. En als mijn lijf wat droog aanvoelt dan smeer ik wel eens wat Dove bodylotion. Mijn vel wordt in bad verder ook wekelijks verwend met de Hammam-lijn van Rituals. Ooit eens in een cadeaupakket gekregen en helemaal geweldig.

Mijn benen (en oksels) zijn nagenoeg altijd geschoren. Ik ga niet ontkennen dat mijn werkuniform daar ongeveer alles mee te maken heeft. Minimum 38u. per week heb ik een rokje aan. Weer of geen weer. 
Op mijn vrije dagen vertik ik het scheren al eens. Héérlijk.

Verder zou ik u graag nog willen melden dat ik helemaal niet zo'n rokjes en kleedjesmeisje ben -zoals u wel eens zou kunnen vermoeden uit bovenstaande of wanneer u mijn pinterest-inspiratieborden volgt-. Ik zou wel willen hoor, maar ik trek héél vaak gewoon uit gemak één van mijn 2 broeken aan (yep, dat lees u goed, ik heb 2 broeken, allebei jeans overigens).

Aan mijn voeten zal u bijna altijd een hakje terugvinden. Ik heb een beetje complexen over het (net) niet halen van de meter zestig, vandaar. 
Mijn platte schoenen zijn op één hand te tellen: 

1x allstars (valse, knalgroene, gekregen in 2005 in Rotterdam, op mijn eerste reisje met M. Ze zijn sinds de werkeensaanuwhuismaand klaar voor de vuilbak al ben ik nog niet klaar om er afscheid van te nemen. In de ene schoen staat immers 'shoebidoebidoe' en in de andere 'iloveyou' - hoe cool is dat?)

1x birkenstocks (steevast gecombineerd met gekleurde teennagels)

1x sportschoenen (een erfenis uit 2003, het einde van de middelbare school, sindsdien ongebruikt)

1x DrMartens (een erfenis uit 1997, het einde van de lagere school)

1x ballerina's (ook wel de werkschoenen voor als de werkhakken zeer doen en ook: geen link wegens dat u anders mogelijks mijn stinkvoeten door de computer zal kunnen ruiken).

Zo, wat denkt u ervan? Beautyqueen, yay of neej? 

Wijvenweek is een initiatief van i. en lilith. 

edit: Een héél aantal verzorgingsproducten die ik hierboven beschrijf zijn de laatste 2 jaar inmiddels vervangen (door dier- en milieuvriendelijkere exemplaren). Ik update binnenkort.

Brieven aan Olivia - maand 18

Mijn lief Olijfje, 

Jij bent vandaag 1.5 jaar oud. 1.5, dat zijn 18 maanden, 548 dagen, 13152 uren, waarin we jouw kleine karaktertje gaandeweg hebben leren kennen. Jouw papa en ik zijn het er over eens, je bent gewoon het beste dat ons had kunnen overkomen. En elke dag met jou bij ons is gewoon een tikkeltje leuker dan de leukste dag van die 8 jaar dat wij samen waren voor jij er was.
 

Toen jouw papa onlangs op seminarie moest vertelde ie me dat hij jou nu nog harder zou missen dan vorig jaar (toen was je net geen 6 weken toen hij een nachtje weg moest), gewoon omdat hij je nu beter kent en je vreselijk leuk bent. En ik deel zijn mening helemaal, soms wil ik jou in een doosje stoppen en je voor altijd bewaren zoals je nu bent.

Altijd zo hard aan het lachen dat de deugenieterij van je bolle kaken spat. En als je weet dat we je gaan berispen omdat je deugenieterij uitspookt, dan hou je snel je hand voor je mond (en kan ons hart bijeengedweild worden).

Op deze foto geen deugenieterij (maar het uitpakken van een kinderei, waarvan ze dus nog niet weet dat de verpakking eetbaar is, en dat gaan we nog even zo houden ;)) maar de hand voor uw mond houd-pose is in elk geval dezelfde.

Een van de redenen waarom ik je dus zó in een doosje zou stoppen is omdat je zoveel kleine dingen doet die ik voor altijd wil onthouden, bijvoorbeeld hoe jij door het brievenbusgat naar de poesjes wil kijken. Elke keer als we vertrekken of aankomen.

Ik wil voor altijd onthouden hoe jij -als je besluit dat het tijd is om op te staan- 's morgens uit de co-sleeper kruipt, naar de andere kant van ons bed loopt en met onze brillen in de hand het bed weer op kruipt. Om die vervolgens in onze gezichten te komen duwen.

Ik wil onthouden hoe jij onze ringen van onze vingers neemt -eist zelfs- en ze vervolgens terug op onze vingers, of nog beter, je eigen tenen zet (met die fijne motoriek van jou is er echt niets verkeerd gelopen).

Ik wil onthouden hoe je helpt met het ophangen van de was, hoe je ons hoopjes was uit de machine aanreikt en zelf dingen 'ophangt' op het wasrekje. Dat de vuile was die gesorteerd op de vloer van de bibliotheek ligt niet opgehangen hoeft te worden heb je wel nog niet helemaal begrepen.

Ik wil onthouden hoe je stiekem de trap op klimt, maar het gepets van je kleine handjes op het hout van de trap je telkens weer verraden.

Ik wil onthouden hoe ik altijd mijn flesjes sojasaus moet komen zoeken in jouw buurt omdat je er zo vreselijk graag mee speelt.

Ik wil onthouden hoe eigenlijk ál ons gerief altijd twee kamers verder ligt. Bij voorkeur in een zakje dat zo groot is als jij zelf en waar je dan het huis mee rond sjouwt. Ik wil onthouden dat jouw papa je daarom soms kleinenJohnMassis noemt.

Ik wil onthouden hoe graag je eet (kwestie van later die zen boven te kunnen halen als je je neus optrekt voor eten dat ik voor je hebt gekookt, zo gauw je doorhebt dat je eten ook niet kan/mag lusten gaat dat toch wel eens gebeuren, nee?).

En in diezelfde lijn wil ik ook onthouden dat ik je "mmmmmm....." hoor roepen elke keer als we de straat van de Marokkaanse groentenwinkel in fietsen. Maar, ik ben de eerste om het toe te geven, mijn drommeltje, dat uitgestald eten ziet er écht mmm uit.

Ik wil onthouden hoe wij op diezelfde fiets liedjes zingen, van 'handjes draaien' en 'hoofd schouders knie en teen'. Vals maar vrolijk. En hoe gelukkig dat mij dat maakt.

Ik wil onthouden hoe plezant gij het vindt als wij onnozele gezichten trekken met de voorkantcamera op mijn gsm.

Ik wil onthouden hoe jij mij volgt als ik ga plassen, WC papier afscheurt en het dan plechtig overhandigd.

Ik wil onthouden hoe hard jij verslingerd ben aan de ING-reclame met de poes, die aan het Centraal Station hangt. Altijd moet ik even omfietsen omdat er poesje ge-eist wordt in het zitje achter mij. Man, jij gaat niet de enige zijn die een beetje huilt als er op een dag andere reclame hangt.

Ik wil onthouden hoe ik woorden en verbanden zie klikken in je hoofdje. En of ik dat zie klikken, meerwoordzinnen enal. Als persoon voor wie taal altijd een belangrijk deel van het leven is geweest zwel ik elke keer van trots: Poesje, Poesje aai, Dada Poesje (als we weggaan en de deur op slot doen), Poesje kijken, Danku, Papa, Bébé, gedaan, drinken, lekker, mmm..., kijken, koek, huis,...

Ik wil onthouden hoe fijn ik het vind om de mama te zijn van een 1.5 jaar oud Olijfje (en hoe trots ik ben als jij mijn hand vastgrijpt om samen door de zoo te wandelen).

Maar het zou nog fijner zijn mocht je dan ook eens écht mama zeggen tegen mij. Kan dat? 

Alstublieft?

Danku,

je M-A-M-A

maand 1 - maand 12

Gebaseerd op de brieven van i. aan Mira en van Elise aan Ellerie

34u single mom, een verslag

Om het verhaal goed te kaderen een paar droge feiten:

-Het verhaal gaat over afgelopen dinsdag.
-Michael moest op seminarie met het werk. Vertrek: dinsdag omstreeks 7u15. Aankomst: woensdag omstreeks 17u15.
-Maandag heb ik gewerkt tot 0u30, dinsdag en woensdag had ik gelukkig de korte shift.
-Dinsdag en woensdag waren tevens de tweede en derde dag van Olivia in een nieuwe crèche (na een korte crèchecarrière 'op een ander' die duurde van half november tot half februari).

Zoals u uit bovenstaande wel begrijpt, begon ik op dinsdag lichtjes onuitgeslapen aan mijn dag. En dat zal ik geweten hebben. 

Rond half negen stonden Olivia en ik op, we gingen in bad. So far, so good. Vervolgens besloot ik dat ik het drommeltje toch ook nog iets te eten moest geven, want met een nuchtere maag afzetten, dat gaat niet. Er is enkel oud brood. Correctie: Er is enkel een klein sneetje oud brood. Lees: eentje dat diep in de toaster zakt. Wanneer ik dat eruit probeer te halen verbrand ik mijn duim. Maar goed, het kind had tenminste eten. 

Ik propte nog rap wat pampers en reservekleding in mijn sakosj en deed mijn schoenen aan. Niet mijn all stars want ik ging toch maar efkes rap mijn dochter afzetten, maar mijn hoge hakken met rits, want die waren rapper aan. Vervolgens deed ik Olijfje haar schoenen aan en vertrokken we. Fiets buitenzetten en intussen zorgen dat Olivia de straat niet op loopt. Gelukt! Dikke duim voor deze mama. Ik gooi de voordeur dicht, en exact op dat moment besef ik dat mijn sleutel niet in mijn broekzak zit.

Bummer.

Gelukkig is het nog maar 9u20 en moet ik pas om 11u45 gaan werken. Ik besluit, first things first: Olijfje naar de crèche brengen. Ik begin gezwind te fietsen en zing nog wat van handjes draaien, kwestie van Olivia en passant ook nog wat te entertainen. We komen aan aan de crèche en wanneer ik naar haar 'Gibbon'groepje wandel (en Olijfje zich -heel toepasselijk- als een aapje aan mij vast begint te klampen), zie ik op het bord dat de pot kabeljauw schaft. Ik denk oei, want Olivia is daar volgens ons behoorlijk allergisch aan. Mijn volgende idee is, 'och, we hebben dat vrijdag nog gezegd, ze zullen dat wel niet vergeten zijn' (voelt u mij al komen?).

Ik zet Olivia neer op het bankje aan haar groep, prop alle spulletjes in haar kastje, doe haar schoenen uit en geef haar een dikke kus met de mededeling, 'speel maar goed met de kindjes, mama komt je straks halen'. We gaan de speelruimte binnen en ze zet het op een huilen. Wat zeg ik krijsen. Het hartje van deze mama zakt al in haar hogehakkenschoenen. Eén van de verzorgsters neemt haar over van mij terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ik verman me, maak het afscheid kort en duidelijk en loop terug naar buiten. Ik hoor haar nog huilen tot ik een halve gang verder ben. 

Intussen krijg ik een smsje van Michael dat hij aangekomen is maar dat er wel veel file was. Mijn antwoord gaat als volgt: Ok, ik doe beter! (gevolgd door de synopsis van mijn ochtend: verbrande duim - krijsende dochter - buitengeslotenheid)

Vervolgens spring ik terug op mijn fiets naar huis, alwaar ik probeer de voordeur achtereenvolgens met de sleutels van mama haar huis, mijn fietssleutels én een oude bankkaart open te krijgen. Inbrekersstyle. 
Ik merk al snel dat dat niet lukt en besluit dan toch maar even de smartphone te gebruiken voor wat hij dient: internetten. Ik zoek de dichtstbijzijnde slotenmaker en bel hem om te vragen of hij langs kan komen. "Tuurlijk madammeke, tussen half twaalf en twaalf."  *zucht* Ik moet dus wel gaan werken om 11u45. Maar ik kijk al lang genoeg ProjectRunway om te weten dat dit mijn eigenste 'make-it-work-moment' is. Ik zeg de vriendelijke slotenmaker dat hij even mijn plaatsje moet openhouden en dat ik probeer wat te regelen met het werk.

Ik bel met de secretaresse, of het goed is dat ik tussen 10 en 11 ergens al wat voorbereidend werk kom doen om dan even overhuis te gaan en vervolgens terug te komen werken als ik weer sleutels heb. Allemaal goed voor haar. Opgelucht bel ik de slotenmaker met het goede nieuws. Terwijl ik dat doe laat ik mijn fietssleuteltje -van pure vreugde- rond mijn vinger draaien. Om in de spirit van de dag te blijven, glijdt de fietssleutel uit mijn handen, botst het op ons mooi keldergatdeksel en valt het dan met volle overtuiging de kelder in. 

Lovely. Dat kon er ook nog wel bij. 

Gelukkig is mijn werk, behalve 10 minuten fietsen ook gewoon een tramhalte of vier verwijderd van ons huis. Ik wandel naar de tram en besluit om het nuttige aan het aangename te koppelen en van de tramrit gebruik te maken om een kleine status-update te doen op Facebook, waarin ik vertel over mijn avonturen die plaatsvonden terwijl ik niet eens 2u wakker ben. Zo'n beetje medeleven op een hectische dag doet altijd deugd, nietwaar?

Nadat ik een dik half uur gewerkt had, vertrok ik vervolgens terug naar huis. Ik ben nog niet goed buiten of mijn gsm gaat: de slotenmaker om te zeggen dat ie op zijn vorige job vertrok en binnen 10 minuten bij mij is. Ik vraag hem beleefd om even aan de deur te wachten aangezien ik nog lang niet in de buurt ben. Immers, een slotenmaker dient betaald te worden en ik heb nooit veel geld op zak/in huis, ik moest dus nog even langs de vrienden van de bank te lopen. Turns out, elke bankautomaat in de buurt van het werk was of op, of buiten dienst of in het bezit van een stuk of 10 wachtenden.

Ik besluit dat ik het anders aan ga pakken voor mijn tweede 'make-it-work-moment' van de dag. Ik vertrek alvast met de tram en stap dan halverwege wel af. Zo gezegd, zo gedaan. Toen bleek dat ook daar de eerste automaat die ik probeerde buiten dienst was. Dan maar een andere. Deze was eentje in een 'sas', ik haal geld af en wil vervolgens terug naar buiten. Deur geblokkeerd, jolly! Ik kijk even rond en zie een paar knopjes, ik druk maar er gebeurt niets. Ik adem even in en uit en probeer nog een keer te drukken, nu wat langer, GELUKT! *insert vreugdedansje*

Vervolgens loop ik terug naar de tramhalte, waar -uiteraard- geen tram te zien is (de straat waarvan sprake is nogal recht dus er was echt niets in aantocht de komende 5 minuten). Ik denk, whatevs, te voet dan. Na 5 minuten rennen op mijn hogeschoenen beklaag ik me dat ik toch niet even de tijd had genomen om mijn all stars te knopen.

Hijgend en zwetend kom ik terug thuis aan, waar een vriendelijk wachtende slotenmaker ongeveer 5 minuten nodig had om de deur te openen zonder het bestaande slot te moeten verwijderen, al het papierwerk in te vullen én mij €79,5 armer te maken. Er was een blij weerzien met mijn sleutelbos (lagen op de verzorgingsmat van Olivia), ging mijn fietssleutels uit de kelder halen, dronk een glas water en rolde -volgens mij tevergeefs- even met de deo. Om dan terug op mijn fiets te springen, richting het werk. Om 12u stond ik daar in mijn uniformpje te blinken, en wat verloren rond te lopen aangezien ik al mijn werk al gedaan had. 

Crisis afgewend zo denk ik, vanaf nu wordt het beter. De uren gaan voorbij, terwijl ik op regelmatige tijden aan mijn drommeltje denk, maar flink ben aangezien ik niet de overbezorgde mama wil zijn die belt om te vragen hoe het gaat. Gelukkig is er genoeg afleiding op het werk, mijn collega die net uit vakantie komt arriveert en ik begin met het doorvertellen van de laatste nieuwtjes. 

Dan gaat plots mijn telefoon. Het is het rechtstreeks telefoonnummer van de Gibbons. Ik neem -met een klein hartje- op en de verzorgende vertelt me dat Olivia geen koorts heeft maar wel erg aan het overgeven is. Om het slechte nieuws wat te kaderen zegt ze dat Olivia in tegenstelling tot gisteren wel héél flink gegeten had. Op dat moment gaat er een lichtje branden in mijn hoofd. Wat heeft ze gegeten?, vraag ik. Ah, kabeljauw mevrouw. *zucht* Ik hang de telefoon op, bel naar onze huisdokter voor een afspraak en rond al mijn werk snel af om het dutske toch nog ietsie pietsie vroeger te kunnen gaan halen.

Thuis aangekomen (zonder overgeven onderweg, yay!) besluit ik even met Olivia in bad te gaan zodat ze wat opgefrist is vooraleer we terug de deur uit moeten voor onze doktersafspraak.

Wanneer we de badkamer binnenkwamen bleek dat ook één van de katten solidair was met Olivia en zich vomerend had laten gaan op de vloer. Awesomesauce. 
Kattenkots opgeruimd, met Olivia in bad (alwaar ze nog eens overgaf) en dan naar de dokter.

Over de rest van de avond kan ik kort zijn, Olivia is eigenlijk relatief snel terug opgekikkerd, waarna ze dat nog heeft gevierd tot dik na 23u., terwijl deze mama (die wel blij was dat ze het avondeten de dag voordien al had gemaakt, kijk zo op de valreep toch nog een meevaller) gewoon wilde slapen. Verder hebben we de centen die ik over had na de slotenmaker dan maar aan de dokter gegeven, Olivia hééft een visallergie, én een bewijsje daarvan voor de crèche. Eind goed, al goed.  

(Maar volgende keer ga ik toch eens vragen of ik niet mee op seminarie mag in plaats van Michael.)