Over Hokusai en draagdoeken.

Ergens in november 2012, toen Michael, ikzelf en buik-Olijfje, in een eerder regenachtig Osaka verbleven, besloten we onze dag goed te beginnen en wat cultuur op te snuiven. We kozen voor de overzichtstentoonstelling van Katsushika Hokusai (1760-1849), prentkunstenaar, schilder en tekenaar. Hij was tijdens zijn leven niet altijd een even succesvol kunstenaar (armoede & miserie troef!), maar werd intussen zoals zovelen, in ere hersteld als -terechte- Japanse trots uit de Edo-periode. En hoewel hij in het Japan van zijn tijd dus niet zoveel invloed had, beïnvloedde hij toch enkele van mijn persoonlijke Westerse favorieten zoals Van Gogh en Monet. 

Nadat we eerst langs de meest zielige zoo aller tijden wandelden, kwamen we vervolgens aan bij het Osaka city musem of fine arts, waar we de belevenis van ons leven zouden hebben. We kochten onze kaartjes (aan een Japanse automaat!) en gingen de eerste zaal van de tentoonstelling binnen. Alwaar we zo'n Japanner of 60 (wij waren de enige gaijin, ofte buitenlanders) in de rij, achter elkaar, ik verduidelijk: gelijk snake op uwen oude Nokia, minutieus langs elk werk van Hokusai zagen kronkelen. We zijn dus maar mee de rij in gaan staan en kunnen u meedelen dat een tentoonstelling bekijken op de Japanse manier een voormiddagvullende bezigheid is, waarbij je elk werk in detail kan bestuderen (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de grote overzichtstentoonstelling van Monet in Parijs waar ik bijna gaan lopen ben van de drukte en ik geen enkel werk van dichtbij kon bekijken, maar ik dwaal af).

Behalve manga's over akelige monsters maakte Hokusai ook andere dingen. Zijn meest bekende werken moeten toch wel The 36 views of Mount Fuji en binnen die serie 'The Great wave off Kanagawa' zijn. In het echt zo mogelijk nog mooier van kleur en tekening. De prent 'South wind, clear sky' aka. Red Fuji katapulteerde zichzelf zelfs zonder twijfel in mijn persoonlijke top tien van schoons. En ooit, ooit doen wij van GreatWave-badkamer (drie jaar geleden al gepind!). 

Maar tot dan ben ik gewoon overgelukkig dat ik afgelopen november de geweven draagdoeken van Oscha heb ontdekt. Een van hun patronen, door fervente draagdoekers al wat afgezaagd bevonden (wegens beschikbaar in verschillende kleuren en blends), heet Okinami en is gebaseerd op Hokusai's The Great Wave. Na lang twijfelen wegens wel aan de dure kant (tweedehands doeken zijn vaak zelfs net iets meer waard dan retail omdat ze al heerlijk ingedragen zijn), hakte ik afgelopen vrijdag bij het zien van een goeie aanbieding (in de fb groep van Oschafans) voor de "Okinami sia", het doek in de kleur en samenstelling -katoen & zijde- die ik wilde, de knoop maar door dankzij nakend verjaardagsgeld. 

En kijk nu wat er gisteren op onze deurmat belandde, fluffymail. Mijn eerste Oscha, en meteen een Okinami. Zo verliefd als ik ben. Ik voel nu al dat het een legacy wrap (een doek die je bijhoudt voor je kindje zodat ie er later zijn/haar eigen kinderen mee kan gaan dragen) gaat worden. En dan hoop ik dat over 30+ jaar, wanneer Olijfje met haar eigen kindertjes rondzeult in de Okinami-doek, Michael en ik nog steeds gekke-Japanse-museum-binnenpretjes hebben wanneer we hen zien lopen. ♥

374*

Mijn lief lief,

Vandaag ben jij exact 374 dagen papa. En wat voor één.

De laatste -bijna- negen jaar heb ik het geluk gehad om naast jou te mogen staan en van dichtbij te mogen meemaken hoe je van nee, voor mij hoeven kinderen niet veranderde in de papa die je nu bent.

Hoe elke dag opnieuw geen énkel werkje te zwaar is als je Olijfjes (of mijn) leven daardoor beter maakt. Hoe je in't begin Olivia bij mij wegnam wanneer haar huilen me allemaal teveel werd (en haar zo snel getroost kreeg!). Hoe je tijdens je middagpauze de dichtsbijzijnde BartSmit gaat leegkopen. Hoe je als geen ander haar schaterlachjes losmaakt. Hoe jouw bureau op het werk veranderde van een plekje waar designer toys de plak zwierden naar een Olivia-schrijn. Hoe je geen enkele gynae, vroedvrouw of kind&gezin afspraak miste. Hoe ik nu al weet dat Olivia maar 1 keer met haar lange wimpers zal moeten knipperen om van jou alles gedaan te krijgen. Hoe je bezorgd bent en voorzichtig. Hoe je mijn hart daardoor telkens weer laat ontploffen van liefde. Hoe je lichtjes onwennig matching outfits verzint. Hoe je erop stond om ook een draagzak voor jou op de lijst te zetten en nu uren aan een stuk ons drommeltje dicht bij jou draagt. Hoe je verhaaltjes verzint en liedjes maakt. Hoe jouw ogen oplichten als je na een lange werkdag terug binnenkomt, klaar voor een familydanceparty. Hoe ik elke dag blij ben dat gij en zij in mijn team zitten, ik zeg het je wel meer, maar ik meen het, dit ouderschapsding, ik zou het niet kunnen zonder jou. Hoe je voor haar kookt en blij bent wanneer ze daarna met smaak eet. Hoe jij ons elke dag zegt dat wij de mooiste meisjes van de wereld zijn. Hoe ik totaal geen moeite moest doen om op je gsm en al onze andere devices een hoop filmpjes en foto's te vinden die ik kon gebruiken om aan de wereld te laten zien hoe je die laatste 374 dagen bent opengebloeid in je nieuwe rol.





Papa zijn, gij doet dat goed, jom. ♥

*vorig jaar was er wegens amper 9 dagen postpartum, veel gierende hormonen en bv-miserie weinig animo voor een papa-dag en volgend jaar is er wellicht een basic knutselend peutertje dat zelf een cadeautje kan maken, vandaar dat ik dit jaar met plezier de papa-dag huldiging op mij neem, hoewel ik nu al weet dat er met de term 'melige kip' gesmeten zal worden...

Omdat een beeld soms meer zegt dan 1000 woorden...

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met dank aan:

de lieve familie voor hun aanwezigheid en vele cadeautjes - Hema voor de decoratie - King Louie voor de matching jurkjes - Moocos voor het kroontje - Bambi's mom voor de perfecte uitvoering van Olivia's eerste 'taartje' en de vier andere overheerlijke taarten (niet op foto wegens te rap opgegeten) - Vlijtig voor het beste verjaardagsidee ooit (het plan is om Olijfje elk jaar een kunstwerkje te geven als deel van haar verjaardagscadeau zodat ze, wanneer ze 18 is, een mini-kunstcollectie bezit) - Ninainvorm voor de uitvoering van het verjaardagsidee, in de vorm van het vreselijk mooie bord-kunstwerkje waar ik zo verliefd op ben: de kleurtjes! poezen! de stad! de naam van ons drommeltje met een hartje erin! - mijn lief voor de liefde ♥

Brieven aan Olivia - maand 12

Mijn lief Olijfje,

Je bent 1 jaar vandaag, en ik geef dat grif toe, het doet wat met mijn moederhart...
Hoewel ik je eerste levensjaarvideo en -album nog lang niet afgewerkt heb en slechts in een evernote-bestandje maandelijks opgeschreven heb wat ik niet wilde vergeten (so long maandbrieven) wil ik toch van de gelegenheid gebruik maken je vandaag even te schrijven.

Eergisteren, terwijl ik brownies bakte voor het feest van dit weekend, waren je papa en ik herinneringen aan het ophalen. Weet ge nog, dat dodelijk vermoeiende begin, dat kolf en verwarming mee naar boven sleuren-gedoe. Dat gehuil, al die zorgskes om haar gewicht en dat ge-overgeef altijd? Maar vooral, weet ge nog hoe verliefd wij ondanks dat alles vanaf seconde 1 waren en hoe exponentieel veel plezanter het altijd maar geworden is naarmate Olijfje meer een mensje werd, in plaats van een platte baby?

Jouw papa vertelde me dat er zo'n vader-dochter momentje was, waarbij jullie alletwee naar elkaar zaten te grijnzen en dat het vanaf dan anders was. En ook ik heb zo'n moment, voor mij is het keerpunt er gekomen toen je -ongeveer 2 maanden oud- eindelijk goed begon te drinken en bijgevolg begon bij te komen. Nu, een jaar na die moeilijke borstvoedingsstart drink je nog steeds je dagelijkse portie mamamelk. Maar waar je in het begin het vacuüm maar niet kon houden sta je nu recht, hang je quasi ondersteboven en lach je breed zonder ook maar één seconde je grip te verliezen. Vooral de momenten waarop je me diep in de ogen kijkt en breed lacht zijn de momenten die ik niet had willen missen en die ik alvast als mental image opgeslagen heb. Kwestie van te kunnen bovenhalen als jij hier als stampvoetende puber het huis terroriseert. *grapje* Uiteraard ben jij later de braafste puber ooit.

Maar, mijn lief Olijfje, wat ik het speciaalst vond dit jaar -en dat waarover ik tegen je papa regelmatig doorboom- is dat ik versteld sta van jou. Als persoontje, dat elke dag dingen leert en ons een nieuw facet van haar persoonlijkheid toont. Toen jij in mijn buik zat was je, hoewel dichterbij dan ooit én met naam en koosnaam bekend bij ons, toch een nobele onbekende. En intussen is dat onbekende mensje dat in mijn buik zat te zwemmen (en af en toe eens goed stampte) 'ons Olijfje' geworden.

Ons Olijfje, dat na een korte crèche-carriere nu zoveel gelukkiger is omdat ze weer gewoon altijd bij ons kan zijn. Dat elke dag met een lach op haar gezicht opstaat (en gaat slapen). Dat de slappe lach kan krijgen om de meest idiote dingen (deze week nog: niezen, met papa met de ballon spelen). Dat zichtbaar geniet van onze familydancepartys die we soms 's avonds houden. Dat niets liever doet dan in de draagzak/doek slapen en rondkijken. Dat geduld heeft tot op een zeker punt en dan ineens niets meer (mogelijk heb je dat van je mama. ;) Dat de grootste poezenvriend is (jouw eerste woordje was aai, al zeg je nu ook allerschattigst poedje: poesje en toen ik je daarstraks Muji supervoorzichtig zoentjes zag geven op zijn vacht, kon mijn hart helemaal bijeengeveegd worden...).

Ons Olijfje dat elk boek in huis wil onderzoeken. Dat het liefste deugenietengezicht kan trekken, waardoor ik altijd mijn best moet doen om serieus te blijven als ik je berisp omdat je weeral aan mijn kaarsen zit of zachtjes op mijn tepel kauwt. Dat graag in bad zit: het water spettert nooit hoog genoeg. Dat tegenwoordig heelder verhalen tegen zichzelf vertelt/zingt als ze aan het spelen is. Dat de klamp u vast aan uw mama-pose nu toch wel echt geperfectioneerd heeft (idem voor diezelfde pose bij papa trouwens). Dat altijd aan onze vingers wil lopen terwijl ze dat ook al alleen zou kunnen (lees: ze die vingers amper vasthoudt) maar er nog geen interesse in toont, doch er wel op staat alleen de trap op te klimmen (of de vensterbank for that matter). Dat op de allerschattigste manier dada zegt naar voorbijrijdende fietsers (nadat ze op de vensterbank geklommen is #kleineberggeit). Dat snel ziek is en de zwakke maag van haar papa geërfd heeft, maar gelukkig ook zijn lieve lach. Dat die lieve lach tevoorschijn tovert als we van groepsknuffel doen in de badkamerspiegel. Dat alles eet at, want die blauwe bessen (mama's lievelingsfruit) deze week wilde je zelfs niet proeven, dat was ne first, zou je dan toch ontdekt hebben dat je ook eten kan weigeren? Dat de schattigste warrige donshaartjes heeft bij't wakker worden. Dat op de liefste manier ooit haar neusje krult. Dat het beste gezicht trekt als ik na een werkdag terug binnenkom. Dat tegenwoordig zelfs blijft zitten als ik voorlees. Dat nu al een gevoel voor humor heeft en ons meermaals daags aan het lachen probeert te maken door te doen alsof ze hoest of op een gekke manier geluidjes maakt terwijl ze haar tong uitsteekt. Dat wel in de lucht getild wil worden maar steeds begint te huilen bij de kriebelenbuik in het omlaag komen. Dat elke keer schrikt als er aan de voordeur gebeld wordt. Dat met haar enthousiasme geen blijf weet als ik een liedje zing (en ik zing behoorlijk vals, dat mag u gerust weten). Dat tegen haar Papa papa zegt (tegen haar mama ook trouwens). Dat 'hallo' doet aan haar oor met alles van een duploblokje tot een echte telefoon. Dat ook andere dingen als geen ander leert associëren: de muis of afstandsbediening doen dingen bewegen op de computer, op eten wordt geblazen om het af te koelen en na het eten komen de kuisdoekjes boven, de borstel hoort bij het haar, de tanden bij de tandenborstel en -pasta, het aandoen van je jas bij 'dada', bij highfive hoort een klopje en bij bravo een klapje.

En bij ons, 'ons Olijfje'.

En hoewel ik wel kan huilen als ik denk aan dat echte kleine drommeltje dat een jaar geleden nog in mijn arm paste en ik eveneens lang en hard wil zeuren over hoe rap het gaat, kijk ik ook met heel mijn mamahart uit naar wat dit tweede jaar zal brengen, mijn minder klein drommeltje. Ik kijk uit naar vanaf april tem. augustus opnieuw 4/5 werken. Ik kijk uit naar zonnige dagen in het park. Naar de zoo. Naar gesprekjes met jou. Naar ijsjes eten. Naar Sinterklaas.

Naar jou zien groeien en bloeien zoals je dat het afgelopen jaar ook deed.

Tot slot: Lang zal je leven, zongen we gisteren en mijn gemoed schoot vol, vandaag zing ik het opnieuw, lang zál je leven en dat het een gelukkig leven mag zijn! Allergelukkigste verjaardag.

Ik hou van u, mijne kleine knollie,
je Mama x

Parijs!

Dat wij van Parijs houden en er minstens één keer per jaar naartoe gaan is intussen al lang géén geheim meer. Dat we een jaar na onze héérlijke Japan-reis naar wat Japanse nabijheid snakten in LittleTokyo, de Japanse wijk tussen Palais Garnier en het Louvre én dat we Olivia graag mee wilden nemen was een nog minder groot geheim. En de Sint wist dat ook, hij kon gelukkig eindejaarskortingskaartjes voor de Thalys op de kop tikken. En zo kwam het dat wij lichtjes zenuwachtig voor hoe ons lief dochtertje zich zou gedragen op de trein op 18 februari zo omstreeks 6u30 te voet richting station vertrokken...

Na het inslaan van wat mondvoorraad stapten we rond 7u30 op de trein. Waar we alledrie ons ontbijt verorberden.

Nadat Olijfje ongeveer 2/3 van de reis gedronken/geslapen had besloot ze dat het tijd werd om wakker te worden, mensen te kijken en een beetje croissant te eten.

Eens aangekomen trokken Olijfje en ik ons terug voor een pamper- & omkleedfestijn in de propere toiletten van de Gare du Nord (op niveau -1 --- €0.70). 

 

Vervolgens gingen we naar een achtergelegen metroautomaat waar we een nieuwe carnet met 10 metrotickets aanschaften (de rijen aan de automaten aan de toiletten zijn altijd superlang en we gingen onze dag niet beginnen met in de rij staat, ahnee!).

We reden één halte tot aan Gare de l'Est en reden vervolgens verder richting Opéra. Palais Garnier (aka. de opera) is één van de favoriete gebouwen van ondergetekende, dat in volle glorie voor je opdoemt als je de trappen neemt om het metrostation te verlaten. Love it! Dat Michael toen al vond dat ik de toerist aan't uithangen was ziet u op onderstaand filmpje #roloog

Na wat PalaisGarnier-staren trokken we mét Orangina (voor mij onlosmakelijk met de vele vakanties in la douce France verbonden) in de hand naar de Uniqlo. Uniqlo is een Japanse kledingwinkel, zo'n beetje de plaatselijke H&M, niet duur, in elke zichzelf respecterende shoppingstraat is er minstens één en ook Japanse stations hebben kleine Uniqlo's waar basic t-shirts verkocht worden. Wat ze verder ook hebben zijn gigantisch lelijke, opvouwbare jassen (die elke Japanner draagt!) in de kleuren van de regenboog. Lelijke Uniqlofrakken, zoals wij wel eens plegen te zeggen, 't zal voor altijd dé inside joke van de 2012-Japan-vakantie blijven.

Gelukkig hebben ze ook mooie spullen (en konden we snel kiezen), een half uurtje later stonden wij buiten met t-shirts, ondergoed, sokken, een pyamabroek en 2 rokjes.

Vervolgens zetten we koers richting AceOpera, een Japans-Koreaanse supermarkt voor rijstbal-kruiden en curryblokjes. Daarna gingen we naar BookOff, een Japanse tweedehandsboekenwinkel wat verder in de straat. Voor Japanse kinderboeken, interieurboeken en knutselboekjes hoef je gelukkig niet al te veel Japans te begrijpen. Moet ik echt nog vermelden dat Olivia's boekenkast weer wat werd bijgevuld...?

Na al dat winkelen kregen we toch een knaagje in ons maagje en besloten we richting Aki te gaan. Olijfje heeft zich daar als een volwaardig lid van deze familie te goed gedaan aan gefrituurde tofu, gepaneerde kip met rijst en salade én veggie okonomiyaki met asperges en tomaat. Dat de plaatselijke Japanse afwasser heel de tijd ons vraatzuchtig Olijfje van door zijn doorgeefluik in't oog aan't houden was terwijl hij goedkeurend glimlachte maakte van ons natuurlijk trotse ouders!

Nog een beetje mottig van het vele eten trokken we naar Junku (géén tweedehandse maar nieuwe Japanse boeken). Ook daar kreeg Olivia weer 2 Japanse kinderboeken -onder het mom: bijna jarig- cadeau.

Vervolgens deden we een snelle stop bij Aesop, een Australische merk met héérlijk kruidig ruikende, nogal kostelijke zeep. Dé zeep die je in het ParkHyattTokyo in de badkamer vindt. Dus qua geur onlosmakelijk verbonden met Japan en mét Olivia want ik gebruikte de laatste restjes hotelstaaltjes tijdens de kraamweek. We besloten ons te trakteren op een fles douchegel en ook Michael kocht zijn jaarlijkse voorraad scheergel.

Dat allemaal in onze rugzak gepropt zorgde ervoor dat we even wilden gaan zitten. Gelukkig was Carrousel du Louvre vlakbij. Maar eerst daar nog wat winkelen bij Delfonics (Japanse stationerywinkel), Pylones en Nature et Decouvertes. Ergens waren we blij dat het Louvre gesloten was en we dus niet naar de kinderkunstboekenwinkel konden. Anders hadden we nóg meer boeken naar huis moeten dragen. Gelukkig konden we wel de obligatoire pyramide foto's nemen. Nu ja, tot er een hoopje lawaaierige kinderen de pyramide begon te beklimmen (onze prutsie leek plots zo klein, tussen al dat groter geweld!). 

Oprechte triestheid was er dan weer toen ik ontdekte dat de LouvreLaduree niet meer was. En dat terwijl ik me al van 5u 's ochtends aan het verlekkeren was op Ladureemacarons. We gingen dan maar voor koffie en muffins, wat geknuffel en gespeel met Olivia. En voor de mama-kind-cabine bij de PointWC (€2, proper en superruim).

Van de Carroussel du Louvre zetten we vervolgens met de metro koers richting Chatelet. Aangezien Chatelet-LesHalles bij ons bekend staat als het meest vreselijke metrostation wandelden we bovengronds naar het ongezelligste shoppingcenter van de wereld: Forum Des Halles. Dat wel de beste Fnac van Parijs bevat én een Muji (Japanse Hema) er nog bij! We gingen nog even kijken bij onze collega's van UGC CinéCité Les Halles, snoven de chloor op van het zwembad (in het shoppingcenter!) en verlieten het shoppingcenter om nog even wol en stofjes te gaan kijken bij LaDroguerie (Sarah) en te wachten op de vaste steen voor de kerk (Michael).

Wegens toch al na de middag treuzelde ik exponentieel veel minder dan gewoonlijk bij LaDroguerie en stapte ik 10 minuten later al buiten met een boek (what else?), namen we nog een familypic en liepen we snel door naar CentrePompidou voor de kunstboekenwinkel. Helaas, tegen dat wij aankwamen (en ons boke van de Monoprix over CentrePompidou hadden verorberd, van al dat buiten zijn krijgt ge honger!) was het al helemaal potdicht. De bokes waren trouwens een ingeving van het moment, eigenlijk wilden we in één van de cafés aan het Fontaine Stravinsky een crèpe gaan eten met Olijfje maar aangezien ze sliep deden we van boke en te voet verder richting over Ile de la Cité naar boulevard Saint Germain voor comicboekenwinkels (Album comics & Pulp's Comics). Alwaar ik wachtte op het bankje waar ik altijd wacht.

De bedoeling was iets meer CentrePompidou en iets minder boke, maar de fotograf besliste er anders over...

Op het bankje, nog steeds in een diepe slaap...

Intussen was tegen zessen en aangezien onze trein om iets voor half acht vertrok besloten we om terug richting station te gaan en daar in de buurt nog iets te gaan eten. En we hadden geluk want we zaten vlakbij station Odéon waarvan we in één beweging terug aan de Gare du Nord geraakten. Toen we daar aankwamen aan de sporen en we tussen honderden pendelaars stonden en diezelfde pendelaars zélf vol ongeloof rondkeken en zuchten en we na drie overvolle treinen te laten passeren nog géén verbetering zagen, wisten we dat we een andere route moesten verzinnen. Uiteindelijk zijn we helemaal rondgereden en zo toch rond de zevenen in de Gare du Nord aangekomen. Net genoeg tijd om nog een moderne photomaton in te duiken (want bij de ouderwetse in Palais de Tokyo waren we niet geraakt) en nog een paar croissants te kopen in de stationshal alvorens we op de trein stapten.

Tijdens de terugreis heeft Olijfje geen seconde geslapen. Maar continu kraaigeluidjes gemaakt, net luid genoeg om zichzelf te verzekeren van een continue stroom van positieve aandacht van alle omzittende mensen. The baby loves the attention.

Toen we afstapten viel ze meteen in slaap. Pech voor haar, want toen we -alweer hongerig- thuis aankwamen besloten we de dag nog in schoonheid af te sluiten. #pizzafestijn

 

S: Liefie, ik vond het een hélé leuke dag vandaag.
M: Ik vond het een hélé dure dag vandaag.

En daar is dan ook alles mee gezegd.
Maar 't was plezant. De waarheid.

-----
Tip: Ga je naar Parijs en wil je de metro nemen, neem dan écht een draagzak/doek mee, laat de kinderwagen thuis!