Ik apprecieerde haar quasi dagelijkse stroom aan recepten nóg meer toen ik in 2008 ging samenwonen. Als thuiswonende 23-jarige kende ik Jamie natuurlijk wel, maar het is geheel Madame haar verdienste dat ik ook
Tessa,
Dorien en
Yotam leerde kennen. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat ik minstens een kwart van mijn kookboeken heb gekocht op haar aanraden.
Toen ze een paar weken geleden een
Facebookgroep begon en een invulbaar weekmenu online gooide, moest ik, als fan van het eerste uur, meedoen. En omdat deze slow blog ondertussen al bijna helemaal ingedommeld was dacht ik, tiens, misschien moet ik er dan ook maar ineens over schrijven.
Voor Leon geboren werd, deden we van (bijna) dagelijkse supermarkt bezoekjes. Maar omdat je daar eigenlijk onnoemelijk veel tijd mee verliest, zijn wij sinds een goed jaar zo'n gezin dat aan wekelijkse boodschappen bij de Colruyt doet. Of hoe kleinburgerlijkheid plots uw deel kan zijn.
Nu kan ik daar met enige vreugde meteen aan toevoegen dat, als het niet het soort van 'de auto wassen op zondag' kleinburgerlijkheid betreft, dat best wel tof is. Net zoals mijn hoofd rustig wordt van wat staan prutten in potten, ben ik ook fan van mij aan tafel zetten met een kookboek om het weekmenu te finaliseren. Ideaal excuus om uw lief de kinders even te laten entertainen, en zelf een tas koffie en een koekske te nuttigen alsgetmijvraagt.
En omdat er gevraagd is om hashtags te doen: #warmetenislekkerderdanboterhammen #veggievoormij #derestnotsomuch
Of om het met de woorden van Olivia herself te zeggen: 'Mama, ik word later een mama die wél vlees eet.'
Dat weten we dan ook weeral.
 |
Note to self: what was I thinking. Leon couscous geven.
Nuja, voor de goede orde, onder Olivia's stoel zag het er eigenlijk niet veel beter uit. |
Zoals altijd op vrijdag aten we pasta, deze week diepvriestomatensaus met veel groentjes. Tot slot maakte ik ook nog de overheerlijke
pompoensoep van Albert Heijn. Ik weet niet wat dat is met soep, maar een pot op't vuur is zo ongeveer het toppunt van huiselijkheid vind ik. Gewoon de wetenschap dat wat er ook gebeurt (lees: in geval van jengelende kindertjes), er nog gemakkelijk én gezond eten in huis is dat ze altijd lusten. Soep en mijn kinders, dat is namelijk dikke liefde.
Week 2 begon met een bezoek aan Kind en Gezin. Aangezien het ook verloren maandag was deden we van snelle kaas- en charcuterieschotel, lees: vers stokbrood, tapenades, olijven,... en daarna aten we een appelbol als dessert. Vervolgens stond er gevulde paprika op het menu. Wij vullen met getomateerde orzo, mozzarella, ui, oregano en olijven. Een receptje uit één van mijn eerste veggie kookboeken,
Vegetarisch genieten.
 |
| #kidsproof |
Daarna was het weer hoog tijd voor wraps (no shame, wij eten dat gaarne), voor de verandering eens zonder zure room maar
met looksaus. Wat wij daarnaast ook graag eten is okonomiyaki, dus toen ik in de fb-groep een recept zag passeren moest ik het ook proberen. Zeer succesvol experimentje datte. Zo goed zelfs dat het zijn eigen post krijgt. Misschien straks al, maar ik beloof niets.
We sloten de week af met champignon-roomsaus en pasta. Zo'n goed sausje (lees: met overschotjes tapenade van maandag enal) dat alles na 1 dag al op was terwijl we normaal ook op zaterdag champignonpasta zouden eten. Gelukkig kende ik nog een recept met amper ingrediënten dat ik nog dringend aan een test wilde onderwerpen:
de tomatensaus met boter van Smitten Kitchen. Totaal niet goed voor de lijn waarschijnlijk, maar wel heel lekker. Op zondag, tot slot, was het dan nog uitgesteld nieuwjaarsfeest: gourmet bij ons mama. Met allemaal mensen naar mijn hart.
