40w5d

Mijn lieve Leon,

Voor ik jou vertel over hoe je geboren werd wil ik eerst nog even vertellen over hoe het was toen jij in mijn buik zat. Jij was ons gelukje. Na een windei (ik blijf het een lelijk woord vinden) begin vorig jaar bleek ik pril zwanger toen we in april naar Parijs gingen om te vieren dat jouw papa en ik jarig waren én 10 jaar bij elkaar. Ik denk dat ik qua verjaardagscadeau voor je papa nooit meer beter zal scoren.

De eerste drie maanden was ik vaak misselijk, maar, ik sloot alweer een zwangerschap af zonder braken. (Waarvoor dank! Later vertel ik je nog wel eens in geuren en kleuren waarom ik overgeven haat met een passie. Maar we zullen het hier en nu even deftig houden.)

Ongeveer halverwege de zwangerschap, op moederdag, 15 augustus (zeg later niet dat je de datum niet kende!) ontdekte ik samen met je papa en alle mensen die we graag hebben dat jij een jongetje zou zijn. Terwijl we zo overtuigd waren dat het opnieuw een meisje zou worden. Jouw papa en ik kozen een naam en de weken vlogen voorbij. Toen ik zwanger was van Olivia ging alles precies zo traag, en nu ging alles zo snel. Maar ik genoot (meestal). 

Er gaat gewoon niets boven de wilde buitelingen van een baby'tje in je buik. Bij jouw zus voelde ik ze pas rond 20w, maar de eerste vlinderachtige kusjes die jij in mijn buik achterliet werd ik al heel snel gewaar, al was ik toen nog niet helemaal zeker of jij het wel was. Daar kwam verandering in toen we rond die tijd ook op consultatie gingen bij de vroedvrouw en je er een sport van maakte zoveel mogelijk tegen de doppler te shotten! Jouw zus maakte er een erezaak van om mij in de ribben of maag te stampen maar jij niet. Met jou had ik zowaar een superbeweeglijk kindje in de buik, zelfs nog die laatste dagen! maar zonder pijn voor moederlief *vuistje voor Leon!* Mijn gsm staat vol met buikbeweegfilmpjes. Ik weet nu al dat ik er één dezer weemoedig naar ga terug kijken. Als tegengif voor die buik die ik binnenkort nog ga missen liggen overigens ook de draagdoeken al klaar... Nog wat extra vetjes kweken, lieve Leon, en dan gaan wij de stad onveilig maken!

Laat er geen twijfel over bestaan voor ik hier te melig wordt, soms zat mijn buik in de weg en was ik hem beu. Deze zwangerschap was echt wel zwaarder, vooral het laat werken dat gedurende de laatste zes weken gecombineerd werd met vroeg opstaan om jouw zus, die in november een echt kleutertje werd, naar school te brengen.

En toch kende ze een ontspannender einde dan de vorige zwangerschap, ik stopte op 37w3d met werken en dat was de beste beslissing die ik maakte. Goed, we hadden wel verwacht dat je vroeger zou arriveren, dus een nadeel was wel dat al die (super)bomma's op hete kolen zaten en bleven zitten. En mij met hun zenuwachtigheid ook zenuwachtig maakten, maar ge kunt u niet voorstellen hoeveel gemoedsrust ik heb geput uit die drie weken waarin we op jouw aankomst aan het wachten waren...

De wetenschap dat ik thuis was (bij jouw zus braken mijn vliezen op het werk), dat het huis min of meer opgeruimd was (toen jouw zus geboren was, was ons huis een klein stort), dat er eten was (toen jouw zus geboren was bestelden we pizza, want we hadden niets in huis!), dat het bevalbad opgeblazen klaarstond (al prikten de katers er last minute nog een gaatje in), dat ik naar de kapper was geweest (bij jouw zus had ik een afspraak gemaakt, maar was ik bevallen voor ik er was geraakt) maar bovenal, dat ik in schoonheid afscheid heb kunnen nemen van jouw zus als enig kindje. Wij hebben met volle teugen genoten van de kerstvakantie: we bakten koekjes, lazen verhalen voor, hadden de rustigste, gezelligste Kerst met drie, knutselden nieuwjaarscadeau's,...

We waren allemaal zo klaar voor je komst. 

En hoewel we altijd hadden gezegd dat we hoopten dat je niet met Kerst of met de jaarwisseling geboren zou worden, braken mijn vliezen om 19u00, 31 december. Exact een jaar nadat we vervroegd van een oudejaarsfeestje vertrokken omdat het begon te dagen, dat al dat bloedverlies die avond niet oké was en wellicht zou resulteren in een miskraam (wat een tweetal weken later officieel werd).

Lieve Leon, klein gelukje, symbolischer kon je het niet timen. Jij kwam én vijf dagen te laat én gewoon helemaal op tijd!