Bovenstaande zin heb ik gestolen uit een opiniestuk over
pijnloos bevallen van Celia Ledoux, maar ik had hem net zo goed zelf kunnen schrijven omdat hij héél toepasselijk is.
Spoiler: Pijnloos bevallen? Not so much.
Mijn bevallingsverhaal begint op 17 december (de dag na die waarop wij dachten dat ik zou bevallen) met een afspraak bij Anja, één van de vroedvrouwen van
La Madrugada. We kozen heel bewust voor hen, ze hebben hun praktijk vlakbij en 2 van de 5 vroedvrouwen zijn ook lactatiekundigen (borstvoedingsspecialisten) wat ons na de moeilijke start met Olivia geen overbodige luxe leek. De vorige keer koos ik voor de vroedvrouw van een vriendin (hoewel La Madrugada toen ook al op mijn shortlist stond) maar sukkelden we zolang met de borstvoeding dat ik de meerwaarde van een lactatiekundige wel inzag. Nadeel van zo'n groep vroedvrouwen is dat je natuurlijk niet kan kiezen wie er tijdens je bevalling van wacht is...
Maar dus, terug naar die 17e december. Alles was goed en er werd een nieuwe afspraak vastgelegd voor 28 december. De dag na mijn uitgerekende datum. We lachten een beetje met Anja dat we die nooit zouden halen (al hadden we dat de keer voordien ook gezegd van de afspraak met haar).
Ze raadde mij aan veel te blijven bewegen, dus zo gezegd zo gedaan. Met Olivia op de fiets naar de zoo en de Delhaize, naar een ijsprinsessenkinderfeest van de jeugddienst en het huis geprobeerd proper te houden, met een klein Olijfje 24/7 thuis was dat misschien nog de grootste uitdaging... Om maar te zeggen, het zat wel snor met mijn energie die week. Elke avond resulteerde dat in pijntjes en steekjes waar ik een beetje door moest ademen terwijl ik wat met mijn heupen stond te wiegen en wat Parks and Recreation reruns keek met Michael. Maar na een uurtje vielen de pijntjes stil en elke ochtend werd ik verbaasd wakker dat het weeral niet begonnen was.
27 december, mijn uitgerekende datum, kwam en ging. Het werd 28 december, tijd voor de volgende afspraak, bij Tom, mijn favoriete vroedvrouwman. Soms kunt ge zo van die mensen tegenkomen die ge meteen vertrouwt, voor mij was Tom zo iemand, al na de eerste keer dat we hem zagen, gingen we buiten en zei ik, ik hoop dat hij erbij is als ik beval. En dat gevoel bleef tijdens de volgende afspraken met hem identiek. Hij was het overigens ook die Michael finaal over de streep trok voor een thuisbevalling, iets wat ik erg graag wilde,
vorige keer al, maar toen niet goed durfde. Bij Olivia kozen we voor de gulden middenweg: arbeid thuis en poliklinische bevalling in het ziekenhuis, maar omdat ik dat naar het ziekenhuis verhuizen eigenlijk heel stresserend had gevonden wilde ik nu het liefst gewoon thuis blijven.
Ik begrijp uiteraard dat niet iedereen zich thuis veilig genoeg zal voelen, maar instinctief wist ik dat het voor mij, nu, de beste beslissing was. Want ik ben er blijer en meer ontspannen dan in een ziekenhuis en het eten is er beter! Ik wilde
de regie over mijn bevalling. Thuis en in bad, zo zou het gaan gebeuren. In bad bevallen, dat was trouwens ook al zoiets dat ik
vorige keer graag wilde, maar er niet van gekomen was. En als ik het dan echt mocht kiezen, dan wilde ik liefst opnieuw 's nachts bevallen. Ik had zo'n romantisch idee over 's morgens Olivia uit bed halen en laten kennismaken met haar broer... Maar om thuis te mogen bevallen moet je aan een aantal voorwaarden voldoen, dus toen ik met 37w ook officieel groen licht kreeg, was ik gigantisch blij.
Ik nam me wel voor dat ik me nu beter zou voorbereiden, dat het anders moest dan
vorige keer, toen ik mij verzette tegen de pijn en totaal niet wist hoe ik ermee om moest gaan. In tegenstelling tot vorige keer dus, toen we géén enkele voorbereiding hadden, volgden we nu een ademhalingsles, alweer bij Tom (nog een reden waarom we voor La Madrugada kozen, naast de 'gewone' afspraken hebben zij ook een uitgebreid aanbod extra's, stiekem heb ik er al spijt van dat ik me niet door Andrea heb laten masseren).
Na afloop van onze afspraak die 28e december, zei Tom: "Als je vanavond of morgenavond bevalt ben ik het". Chanceke dat ik dan met Olivia achterop de fiets naar hier gekomen ben, dacht ik. Kwestie van mijn lichaam wat aan te moedigen om in gang te schieten. 's Avonds had ik weer, mijn intussen beruchte, 21u-pijntjes.
Toen ik de volgende dag nog maar eens niet bevallen was en ook nog eens een quasi rechte lijn zag op de monitor in het ziekenhuis was ik oprecht een beetje bummed. Want ik ging écht niet bevallen in't kort en Tom ging dan de rest van de week wellicht niet meer van wacht moeten zijn.
Spoiler: Tom was van wacht toen ik beviel!
Ik probeerde me er wat over te zetten, keek nog wat
bevallingsfilmpjes, las wat
artikels over
bevallen en was er tegelijkertijd van overtuigd dat Leon voor altijd in mijn buik ging wonen. Al drong ik er die 30e 's avonds toch ook op aan bij Michael dat we het geboortekaartje misschien aan moesten passen aan het nieuwe jaar. Zo gezegd, zo gedaan.
31 december 's morgens, toen ik alweer zonder weeën was opgestaan stuurde ik nog een mailtje naar de familie dat er écht geen baby aan zat te komen. En dat ze zich vooral geen illusies moesten maken als we om middernacht zouden bellen ---want elk telefoontje de laatste weken werd beantwoord met een enthousiast: "en, en... is hij er?".
Spoiler: Wij hebben niemand gebeld om middernacht, blijkbaar zat er toch een baby aan te komen.
Die 31e ging alles zijn gewone gangetje, Michael moest werken en Olivia en ik waren thuis. We namen een uitgebreid bad, deden 's middags nen hangout met mijn mama en als dagelijkse beweging gingen we blokje rond met de loopfiets (lees: Olivia fietst tot aan de hoek en ik draag de loopfiets de rest van de weg). Vervolgens wachtten we op Michael die met allerlei lekkers naar huis kwam.
Omdat het een beetje feest was aten we tapas, en zo ergens rond een uur of zeven, tussen een hap tzatziki en een olijf (het voedsel, niet de dochter) gebeurde het. Ik schuifelde op mijn stoel en voelde mijn ondergoed nat worden. Lap, dacht ik, ik ga toch die postnatale kiné moeten volgen deze keer, met al dat urineverlies. Ik at verder en toen we allemaal voldaan waren meldde ik Michael dat of mijn bekkenbodemspieren het nu finaal begeven hadden of mijn vliezen gebroken waren. Maar dat ik nog niet helemaal zeker was, dat ik eerst droog ondergoed zou aantrekken. Aaaaaah, ontkenning en onzekerheid,
helemaal zoals met Olivia. Ergens herkende ik de weeë, zoete geur van vruchtwater, al vond ik Michael, die meteen alles wilde regelen, nog te voorbarig. Ik ging echt niet naar vroedvrouwen en familie bellen dat het begonnen was om daarna op mijn woorden terug te moeten komen, faalangst het kan u op elk moment overkomen. Ik bleef maar denken, stel je voor dat het misschien toch niets is.
Spoiler: Het was iets, mijn oprechte excuses aan zij in wiens richting ik een paar uur later tzatziki-adem zat te puffen.
Nog een natte onderbroek later, schakelde ik toch maar over op kraamverband (even checken of het vruchtwater helder was en ik nog steeds thuis mocht bevallen) en wilde ik stilaan beginnen nadenken over een plan.
Deel 1 van het plan was Olivia, met haar bedtijd in het verschiet moesten we kiezen of ze thuis zou blijven of niet. Omdat we altijd gedroomd hadden dat ze thuis zou zijn, besloten we dat te proberen. 31 december zorgde wel ongewild voor een extra challenge, onze angst was namelijk dat ze wakker zou worden van het vuurwerk en ontroostbaar zou zijn. Maar, voor't zelfde geld had ik om middernacht nog geen weeën besloten we. Living on the edge enal, wij.
Dus zo rond een uur of acht vertelden we Olivia dat mama en papa die nacht Leon zouden gaan halen, dat ze niet bang moest zijn van de bommekes (met dank aan de buurjongens die al rond etenstijd waren begonnen met ze te gooien) en dat bomma bij haar zou zijn als ze wakker werd. Het was heel bijzonder om haar met twee naar bed te brengen, om haar, nog maar eens, voor te lezen uit haar
Een baby'tje op komst-boek (een aanrader voor dragende, borstvoedende mama's) en om te weten dat ze tegen de ochtend wellicht grote zus zou zijn.
Met een flink slapend Olijfje in haar bed boven, besloten we om alvast een paar mensen op de hoogte te brengen. Eerst en vooral, de vroedvrouw van wacht, kwestie dat hij of zij al wist dat we zijn/haar nieuwjaarsfeest zouden verpesten. Met een klein hartje belde ik het wachtnummer. 'Met Tom', zei Tom. Ik vertelde hem dat mijn vliezen gebroken waren maar dat ik nog geen weeën had. Geen probleem, bel maar als je me nodig hebt, was zijn antwoord. Ik ben nu nog bij een andere thuisbevalling, dan blijf ik bezig. Instant blijheid en rust aan mijn kant van de lijn.
Vervolgens belden we de mama van Michael, die die bewuste week van wacht was, om te zeggen dat ze zich klaar moest houden, maar nog niet moest vertrekken, ik had immers toch nog geen weeën.
Tot slot kreeg ook mijn zus nog een telefoontje. We spraken af dat wij zouden laten weten wanneer mijn weeën echt begonnen waren en dat zij om middernacht de rest van de familie op de hoogte zou brengen als mijn persoonlijke levende antwoordapparaat.
Zo rond een uur of negen waren alle telefoontjes gepleegd. En omdat in de zetel zitten en wachten niet zo onze stijl is begonnen wij met twee stilletjes de badkamer en living in gereedheid te brengen. Alles stond immers klaar in onze slaapkamer, al enkele weken verboden terrein voor nieuwsgierige katers. Het bevalbad werd in de badkamer geïnstalleerd, daarnaast de Ikea-turnmat van Olivia, de zak met benodigdheden die we van de vroedvrouw zelf hadden gekregen, de baarkruk,... En de matras van het logeerbed legden we in het midden van de living.
Toen dat allemaal klaar was en er nog altijd geen sprake was van weeën bouwden we ook nog even het doopsuikerdisplay. Al weken jeukten mijn handen om te kijken hoe het er in zijn geheel uit zou gaan zien. Check en dubbelcheck.
Zo rond een uur of elf begonnen de weeën dan écht. Het klinkt waarschijnlijk raar maar
vorige keer (toen ook mijn vliezen braken en pas uren later mijn weeën begonnen) had ik net hetzelfde *vuistje voor mijn lijf* *whoopwhoop we moeten niet inleiden*-gevoel toen ze eindelijk begonnen. Verder kon ik het mij met die lichte weeën ineens weer vlijmscherp herinneren. Hoe't voelde. Ik was helemaal niet overstuur of angstig over de pijn die ik had en die zou gaan komen. Het was begonnen, ik was opgelucht, had er goesting in en ik ging dat kunnen, dat was de spirit.
Zo iets voor middernacht ging Michael even bij Olivia liggen, mocht ze toch wakker worden. Ik ving intussen nog wat weeën op in de living. Omdat ik helemaal niets hoorde op de babyfoon ging ik toch maar even poolshoogte nemen boven. Alwaar ik nog wat weeën opving terwijl ik door het raam naar het vuurwerk keek. Michael naast een supergoed doorslapend Olijfje lag en we wat fluisterden dat het zotjes was, dat dat Olijfje gewoon doorsliep en dat dat Leonneke geboren zou worden. Zo rond twintig over twaalf besloten we terug naar beneden te vertrekken.
Michael stuurde een berichtje naar mijn zus: "Weeën om de 5 minuten, maar ze heeft nog praat. Getting closer." Tja, wat kan ik daar verder aan toevoegen...
De weeën werden precies wat heviger en we belden de mama van Michael zo rond half één dat ze mocht beginnen vertrekken. Rond een uur of één was ze hier, ik denk dat wij nog een klein uur hebben gebabbeld, Terrace house Tokyo hebben gekeken en koffie hebben gedronken terwijl ik weeën opving. Eigenlijk vond ik dat een heel gezellig moment, zo in het holst van de nacht (altijd al een nachtraaf geweest, ikke). We waren allemaal blij en zenuwachtig en toch waren wij tegelijkertijd alledrie heel rustig en kalm. Intussen kwamen de weeën sneller maar waren ze een stuk minder intens dan een uurtje voordien. Zo rond half twee belde Michael Tom om te vragen of dat kon en wat we moesten doen. We besloten dat het nog geen tijd was voor hem om te komen maar dat we even zouden proberen slapen.
Michael zijn mama ging naar boven en kroop bij Olijfje in bed. Mocht er nog geen baby zijn tegen de ochtend zou zij Olivia boven aankleden en meenemen naar haar huis. Hoewel ik blij was dat we ook dit geregeld hadden was ik vurig aan het hopen dat dat back up plan niet nodig zou zijn.
Spoiler: Het was niet nodig!
Michael en ik deden de lichten uit en gingen dan ook maar even rusten op de matras in de living. Ik weet dat ik nog heb gedacht, nu nog zo'n haalbare weeën, en al na 2u 's nachts, ik ga echt niet bevallen zijn tegen de ochtend. In het holst van de nacht is ondergetekende namelijk niet vies van wat drama en gepieker aan haar hoofd.
Spoiler: Minder dan tweeënhalf uur later zou ik die kleine Leon al in mijn armen houden.
Net zoals met Olivia bleek in een donkere kamer liggen en proberen te slapen het beste wat ik kon doen om mijn weeën voor echt te laten doorbreken. Amper een half uur later stond ik alweer in verticale vorm weeën op te vangen. Weeën die toch wel serieus pijn begonnen te doen. Maar zolang Michael tijdens een wee met zijn volle gewicht op mijn rug ging hangen (alle delicate massagetechnieken die we van Tom hadden geleerd ten spijt), ik met mijn heupen mocht draaien alsof ik auditie deed voor een of ander dansprogramma op de VTM en ik mij concentreerde op mijn buikademhaling (hoera voor al die uren voordracht en toneel vroeger!) kon ik alles aan. Tussen de weeën was ik erg helder en verbaasde ik me erover hoe rustig ik was.
Hoewel ik nog even wilde wachten met het bellen van Tom, wilde Michael het zekere voor het onzekere nemen, rond twintig voor drie besloot hij gewoon te bellen. Ik denk niet dat ik hem daar toestemming voor heb gegeven. Al was ik wel erg blij toen Tom uiteindelijk iets na drie hier was. Inmiddels kon ik echt geen wee meer aan zonder dat Michael voor tegendruk zorgde.
Michael ontpopte zich ergens toen ook tot beste multitasker ter wereld, naast mij van tegendruk voorzien was hij ook begonnen met het bad te vullen. Hij had kookpotten op het vuur staan zodat we het water in onze boiler konden sparen (we waren bang dat we anders op een later moment zonder warm water zouden zitten en hij dan in de keuken water zou moeten bijkoken).
Spoiler: Ik beval zo snel dat het badwater geen kans heeft gehad om koud te worden.
Intussen ging Tom over tot de orde van de nacht: checken hoeveel ontsluiting ik had. Na een pijnlijke wee, op mijn rug op de matras (ik kon alleen maar denken auw auw auw, waarom ben ik vorige keer plat op mijn rug bevallen, weeën opvangen gaat mij alvast beter af als ik mag rechtstaan en Michael op mij duwt) kwam het verlossende antwoord: 6 centimeter.
6 centimeter! Whoop Whoop, dat is over den helft, wij waren alledrie blij! We schrijven iets na half vier.
Even later besluit ik dat ik nu toch wel eens in dat bad ging zitten (iets dat ik uitgesteld had omdat ik niet het risico wilde lopen dat ik er nog uit zou moeten om mijn ontsluiting te checken). Het warme water van het bad was geweldig. Meteen wist ik waarom ik in bad wilde bevallen. Ik heb een -niet zo verborgen- talentje als het gaat over de betere baddobberij.
Er kwamen en gingen een paar weeën, ik zocht de meest comfortabele houding in het bad, Michael drukte op mijn rug en Tom luisterde naar het hartje van Leon. Er werd ook wat gepraat door de heren, over koetjes en kalfjes en de kat van Andrea. Ik luisterde en bedacht mij dat ik vanalles wilde antwoorden maar had er even geen energie meer voor.
Op een gegeven moment vroeg Michael: Wat is het plan nu? Tom antwoordde dat we gingen wachten tot ik zei dat ik druk voelde. Ik dacht, ja lap, ik heb al twee weeën het gevoel dat ik mee moet duwen. Ik besloot nog een derde wee af te wachten en... toen vertelde ik maar even voorzichtig dat ik vanalles voelde daar vanonder en of dat wel kon enzo, of dat niet te snel was. Tom checkte me en zei inderdaad, 8 centimeter! Hij verwittigde Andrea. (Ik dacht: Yay! Andrea! Ook al eentje die ik er graag bij wilde!). Ergens toen kwam er ook met een wee nog een stuk vlies dat voor het hoofdje had gezeten en de inhoud van mijn endeldarm mee naar buiten. Ik was zeer gegenereerd over dat laatste en was echt serieus aan't overwegen om nog uit het bevalbad te stappen. Ware het niet dat ik toen alweer een knoert van een wee voelde opkomen en Michael mij geruststelde dat het allemaal niet erg was.
Ik zei of riep? dat ik echt wel moest persen nu, Tom checkte mij en bevestigde, 10 centimeter. Andrea was er nog niet en Michael vroeg zich af hoe zij binnen zou geraken. Waarop Tom zei dat ie de voordeur tegen had gezet toen hij ze had gebeld, waarna onze huispoezen zo ongeveer een milliseconde door mijn hoofd gingen en ik hoopte dat ik niet mét baby maar zonder katers zou eindigen. En toen was er een wee, ik vergat Muji en Floris (sorry poezen, ik hou van jullie! Echt!) en ik perste. Later hoorde ik van Michael dat Leon zijn hoofdje er toen al een beetje uit stak, pijn enal. Ik perste nog eens, Tom vertelde me dat het hoofdje geboren was (dat ik mocht voelen -thanks but no thanks, ik weet nog dat ik dat wat akelig vond
bij Olivia). En dan... ik moet er geen tekeningske bij maken, pijn².
Ik herinner me nog haarscherp hoe Tom verder ook nog liefjes zei dat hij wist dat het brandde en dat ik pijn had maar dat ik nog efkes moest volhouden want dat Leon er de volgende wee gewoon zou zijn. Exact de aanmoediging die ik nodig had. En zo gezegd, zo gedaan. 3 keer persen!
(Bij Olivia duurde het persen veel langer en raakte ik helemaal gefrustreerd van het hoofdje dat elke keer terug 'floepte' en hoewel dat een betere manier is om niet te scheuren, was ik toch vreselijk content dat het nu sneller ging).
Leon werd door Tom uit het water gevist en aan mij gegeven. Ik hoorde Tom tegen Michael zeggen dat ie het uur moest checken. 4u25.
Een perfect meneertje lag op mijn borst, duidelijk groter en steviger en properder dan zijn zus. Ik weet nog dat ik vond dat hij zo rustig leek (achteraf bekeken wellicht een gevolg van zijn relatief rustige geboorte). Hij huilde niet en had een omstrengeling aan zijn voet. Later hoorden we van Tom dat hij dat nog niet zo vaak had gezien. Geboren om bij Cirque du Soleil aan een touw te gaan hangen, dus. Michael nam foto's, Andrea kwam binnen, ze wenste ons geluk en ze nam het fototoestel over van Michael. (Zovéél danku aan Andrea voor die eerste foto's van ons drie! ♥) Leon begon dan toch nog te huilen. En ik zat dolblij te zijn met een verse baby in mijn vies badje.
De eerste foto van Leon en mezelf :)
Maar 't is niet omdat dat boeleke geboren is, dat uw werk klaar is. We besloten te verhuizen naar de living voor de geboorte van de placenta, Michael knipte de navelstreng, die inmiddels uitgeklopt was, door. Tom vroeg me of ik me nog even wilde afspoelen -hell yeah! Leon werd door Michael voor't eerst geknuffeld én ondergeplast(!) en intussen stapte ik van het ene naar het andere bad en vervolgens naar de matras van het logeerbed, mijn troon die eerste dag.
Om de placenta er makkelijker uit te laten komen zei Andrea, we zullen eens proberen of Leon wil drinken. Ik hield mijn hart vast, Olijfje indachtig. Maar dat was totaal niet nodig, die Leon van ons was/is gewoon een natuurtalentje. Dankzij zijn zus, die de melkmachine gaande had gehouden was er ook al colostrum. Ik denk dat er geen geluid was waar ik toen blijer van kon worden als van dat vrolijk melk klokkende Leonneke. En ik was echt niet de enige, Tom, Andrea en Michael deelden mijn enthousiasme.
De placenta kwam eruit, ik werd gehecht, met armlengtes voorsprong mijn minst favoriete deel van bevallen (en ook het minst elegante), Leon dronk en dronk en Michael, die pendelde tussen verliefd kijken naar mij en Leon en de badkamer fatsoeneren. Hartjes voor die man!
Toen ik gehecht was besloten we dat het tijd was om de mama van Michael erbij te halen (én berichtjes te sturen naar de familie). Zij had Leon horen huilen toen ze even naar toilet ging en zat vol ongeduld te wachten. Het was intussen half zes en Olivia sliep nog.
Er werd opnieuw koffie gedronken, Tom en Andrea vulden de officiële documenten in en de dag trok zich op gang. Opnieuw zo'n vreselijk intiem, speciaal en rustig moment. Ik krijg het er nog warm van als ik eraan denk. Tot bleek dat zoonlief na plassen op zijn papa, nu ook al kaka had gedaan op mij. Enfin, alles werkte naar behoren, ook al een geruststelling. Zijn naveltje werd verzorgd en hij kreeg een pampertje aan. Andrea vertrok naar huis en Olivia, die hier en nu even uitgeroepen wordt tot de beste doorslaapster ter wereld, werd wakker.
Olivia was eerst een beetje verlegen maar bloeide gedurende die ochtend helemaal open (misschien hadden de vele grote zus cadeaus daar ook wel iets mee te maken), maar echt machtig om van dichtbij te zien, hoe het kleine meisje dat ik de avond voordien in haar bedje had gelegd als een 'grote' weer uit dat bed gekomen was.
Nu al mijn favoriete foto van 2016!
Tom woog en mat, testte de reflexen van Leon en keek zijn lip en tongriempje na (Tom zei het terloops, dat het oké was, maar na regelmatig horrorverhalen gelezen te hebben op de Facebookpagina van
LLL werd ik stiekem ongelooflijk blij van dat nieuwsje).
Daarna vertrok Tom en ik kon de rest van de dag, ondanks de naweeën en het slaapgebrek alleen maar lopen stralen. Er kwam veel bezoek: de ouders van Michael, mijn mama en bomma, mijn papa en andere bomma, Esther en Kristof en dan ook nog metieLien en haar gezin, en ik voelde mij de koningin van de living. Mijn hart ontplofte elke keer als Olivia met verve haar nieuwjaarsbrief voordroeg, elke keer als Leon aanhapte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En ook voor Michael waren er extra veel vlinders als ik zag hoe hij Leon en Olivia knuffelde.
Het leven was goed en schoon die eerste januari. Zo rond een uur of acht kropen wij met vier gezellig in ons familiebed. Uitgeteld en dolgelukkig. En met de zekerheid dat ik gemaakt ben om te baren, dat ook.
We lachen er intussen al een dikke week mee. Maar als je van 6cm. ontsluiting naar geboorte gaat op een klein uur én als uw lichaam, en ik quote Celia Ledoux nog een keer, zich herstelt als een elastiekje dat op zijn plaats vliegt, dan mag je dat zeggen vind ik.
Tijdens mijn zwangerschap was ik zeker, het is de laatste keer. Maar zo zeker als ik toen was, zo hard kan ik me sinds de geboorte van Leon niet meer voorstellen dat ik het nooit meer zal moeten doen, dat bevallen. (En vervolgens die héérlijk verse baby ruiken.)
Over mijn vorige bevalling schreef ik dat het een droombevalling was. Maar ik kom terug op mijn woorden. Dít was er één. Met Michael als steun en toeverlaat, exact zoals ik wilde en droomde en net daarom vreselijk empowering. En als wij ooit tóch nog voor dat nakomertje gaan, dan ga ík alvast voor niets minder dan die pijnloze bevalling. Ik hou u op de hoogte!
