Als muziek in mijn oren...

Ik zei het al, ik hou van taal. Al wil dat niet zeggen dat ik elk vak tijdens mijn opleiding plezierig vond. Zo zal ik wellicht voor de rest van mijn leven last hebben van rechtopstaande haren wanneer ik de woorden synchrone of diachrone taalkunde hoor. Gelukkig was lang niet elk vak met het woord 'taalkunde' in de titel een kwelling. Algemene taalkunde, en meer bepaald het onderdeel: de eerste (en bijkomende) taalverwerving deed mijn hart wél sneller slaan.

Wat nog fantastischer is dan erover te leren, is het gewoon live voor mijn ogen zien gebeuren. Ik diepte zelfs mijn cursus terug op uit een of andere plastic bak die op de zolder stof staat te verzamelen, zodat ik de fases beter zou kunnen volgen.

De laatste weken heb ik de indruk dat er bij Olivia een klik geweest is. De zogenaamde woordenschatexplosie, die ervoor zorgt dat een kind tussen 18 maanden en 2 jaar zo maar even van het beheersen en actief gebruiken van een woord of 50 naar een woord of 600 gaat, is begonnen. Ze herhaalt meer dan vroeger de woorden die je haar 'aanbiedt' en probeert er wel eens twee achter elkaar te kleven (nieuwe woorden welteverstaan, want 'poesje kijken' of 'pom kijken' dat kan ze echt al lang héél goed zeggen). Om nog maar te zwijgen over de tientallen liedjes die ze al kan zingen (lees: af en toe een duidelijk woord gecombineerd met een herkenbare melodie).

Maar het meest blij met haar woordenexplosie was ik gisteren, toen bleek dat ze eindelijk het verschil kende tussen een banaan en... Kijkt u vooral zelf:

Na meer dan een half jaar papa en teveel andere woorden. Zo'n keer of 10 per dag was mijn reactie, 'serieus Olivia, wel [insert een of ander random woord] maar niet mama?' is deze mamama nu de gelukkigste vrouw op aarde.

En ook Michael kan zijn geluk kan niet op, zijn reactie ging als volgt: Oh, Olijfje, nu heb je mama superblij gemaakt. Goed zo! En papa ook want dan stopt mama met haar gezaag over het zeggen van 'mama'.

Wat denkt ge, volgende maand zou ze toch 'jij bent de liefste mama van de héle wereld?' moeten kunnen zeggen, nee?

Over bloggen

Ik hou van letters, van taal, van verhalen. Opstellen schrijven was in de lagere school zowat het fijnste huiswerk dat ik kon krijgen. Net zoveel als ik van schrijven hou, hou ik van lezen. Ik denk dat het 2007 of 2008 was toen ik, via mijn internetlievend lief, geïntroduceerd werd aan Craftster, een forum vol knutselende dames. Via dat forum kwam ik in contact met Craftzine en craft blogs. De eerste blogs die ik volgde waren Elise Blaha & Mme Zsazsa en na 7 jaar zijn het nog steeds mijn absolute favorieten. Toen ontdekte ik personal, food & design blogs, ik nam een Google reader* and never looked back... 
*intussen is Google Reader ermee opgehouden en gebruik ik Feedly

Op een dag begon het te kriebelen om ook zelf te gaan schrijven, op 25 juni 2007 maakte ik mezelf een Tumblr en toen puntje bij paaltje kwam gebruikte ik die amper. Toen ik een jaar later ging samenwonen probeerde ik nog eens, dit keer bij Blogger.

Laat ons even een open deur instampen, een prijs voor meeste blogposts per jaar zal ik nooit winnen en ook supergestructureerde planningen over wanneer welke blogpost moet verschijnen dat marcheert niet voor mij. Als ik voel dat ik iets wil vertellen, dan moet het eruit en dan wordt er ook gewoon gepost. Heel vaak veranderen blogposts nog sterk na hun initiële posting, omdat ik nogal van het-eerst-schrijven-dan-denken-type ben. Al worden blogposts sinds Olivia al iets vaker een semi-uitgewerkt idee in Evernote dat meer dan 2 keer nagelezen of zelfs in stukken geschreven wordt voor ik het online gooi. 

Al die jaren heb ik bloggen beschouwd als iets dat ik deed, gewoon voor mezelf, als ik goesting had, zonder het verder echt te benoemen. Meer nog, als ik mensen ontmoet is mijn blog eigenlijk niet iets dat ik meteen zal vermelden. Hoewel hij open en bloot online staat voor iedereen die mijn hersenspinsels wil lezen, voelt het toch raar om er de aandacht op te vestigen bij mensen die ik n(i)et ken. Alsof ze dan teveel over mij gaan weten terwijl ik hen niet ken en ik afgekraakt ga worden op iets dat ik geschreven heb en niet in real life kan uitleggen of duiden. Of omdat ze gaan lachen dat ik mijzelf een blogger noem en ze dan gaan komen kijken naar mijn virtueel plekkie en ik al een maand niets geschreven heb. Of omdat ze wát ik schrijf ook gewoon slecht geschreven gaan vinden of mijn humor niet begrijpen. Ofzo. 

Een tijdje geleden las ik bij Madrina: Bloggen is een hobby [...] maar ik moet tijd maken, net zoals voor mijn andere hobby's. Daarna zag ik de superinspirerende speech van Elise en toen viel mijn euro. Mijn blog ís mijn hobby. En als er hier weinig verschijnt is dat omdat mijn andere bezigheden: lezen, dingen maken, mijn 20 maander entertainen, werk en huishouden, teveel tijd opeisen. Zoals bij iedereen toch? 

Misschien niet zo mind blowing voor u maar wel voor mij. Huishouden en hobbytijd gebeurt wanneer Olivia slaapt (of zich in stilte bezig houdt -NOT-) of tijdens de late op het werk als ik het geluk heb dat ik al mijn werk snel kan afronden. En dan is bloggen gewoon niet altijd wat bovenaan het lijstje staat, (zeker niet met een laptop die op sterven na dood is en na elke drie zinnen uitvalt). Soms schijnt de zon en ga ik gewoon eens graag met dochterlief naar de zoo, of is het koud en wil ik die handgemaakte sjaal voor Olivia afwerken of met een vriendin naar een koffiebar in plaats van achter mijn scherm te kruipen. 

Nog een voorbeeld: met een hand-mond-voet-ziek Olijfje de twee eerste weken van november, was ik gewoon al blij als ze -eindelijk- aan de borst in slaap viel en ik even doelloos op Instagram kon scrollen én ik op't einde van de week mijn berg was binnen de perken had kunnen houden. Maar dat, beste mensen, betekent niet dat ik geen blogger ben. Schrijven maakt mijn hoofd rustig, van schrijven word ik blij. En wie wat ik schrijf niet wil lezen moet deze url maar vermijden. 

Om een lang verhaal nog iets langer te maken, ik veranderde vandaag mijn woordenwolk op mijn cv, de plaats waar ik voorheen vooral niet sprak over mijn blog. En ik ben vast van plan ook luidop te zeggen dat ik blog wanneer men mij vraagt wat ik fijn vind inhetleven. Bold statements af en toe moet je ze durven maken.

En als het hier weer even stilvalt, op Instagram en de sarahindestadfacebookpagina 

verschijnt zéér regelmatig wat nieuws.  

Tram 2, rond 17u

Olivia zit te "tekenen" in haar kleine agenda. Er stappen een vijftal 8-jarige jongetjes op. Ze gaan zitten en beginnen te ruziën welke halte ze gaan nemen om het dichtst bij het voetbalveldje af te stappen. Ineens roept 1 van de jongens, kijk die baby is superklein en kan al schrijven. De jongens kijken, wijzen en zijn onder de indruk.

Ik antwoord: Oh, maar die schrijft niet hoor jongens, ze kribbelt maar wat in dat boekje. Kijk maar.

Jongen: Maar mevrouw, die kan haar potlood al goed vasthouden. Mijn neefje is 5 en die houdt zijn potlood nog zo vast (maakt een vuist).

Er is bijval onder de jongens want het kleine broertje van een andere jongen kan het ook nog niet en hij is ook al 'groot'.

Waarop een derde jongen zich naar mij toe draait en zegt: Mevrouw, uw baby gaat later zeker een bekende kunstenaar worden.

Ik: :)