Het nieuwjaarskaartje...

The making of... het nieuwjaarskaartje!

Zo ergens begin november opende ik de website Minted, klaar om wat kaartjes-ideeën op te doen... Meteen viel mijn oog op dit kaartje. Ik toonde het aan Michael en ook hij was overtuigd dat we er wat met konden doen. Een week later vertelde hij dat ie toch ook graag nog iets wilde doen met het 'boek'concept, dat deel uitmaakte van het geboortekaartje, het bedankkaartje en de doopsuiker. 

Maar, omdat de bomma's van Olivia (en ons meisje heeft er nog 6!) een boekcover zonder foto van Olivia niet in dank zouden afnemen, besloten we onze beide ideeën te combineren.

Een titel verzinnen en dan een bijhorende foto nemen voor de achterkant van het kaartje, dat was het plan. Het idee van de gevouwen kaart, zodat het echt een boek zou zijn, werd al snel afgevoerd wegens wat te duur (wij doen immers aan 100+ kaartjes). 

Postcards van onze vaste huisleverancier Moo, dat zou het worden. Om ook op de postcards nog een beetje te besparen (alle beetjes helpen, nietwaar) probeerden we ons kaartje klaar en geüpload te hebben vóór de jaarlijkse cyber monday actie van Moo, zodat we die bewuste maandag enkel moesten bestellen. We moesten ons dus haasten. Mijn toplief ontwierp een boekcover, ik kocht een plastic boompje bij Hema en we deden een eerste test in de straat.

 

Op een niet zo waterpas liggend voetpad. 

Oeps.

Nu, wat we van die eerste test onthielden was dat Olivia het superplezant vond (zelfs het vallen, ja!) en dat het boompje goed achter het loopfietsje bleef liggen. 

Check en dubbelcheck.

Goedgemutst vertrokken we de volgende dag naar het Rivierenhof, want dat zou toch een mooiere achtergrond zijn én, niet onbelangrijk, de paadjes daar hebben minder putten. Dat ze er net aan het snoeien waren met grote machines moesten we er bijnemen. We vonden alsnog een mooi plekje, aan de speeltuin/zandbak (elke geroutineerde ouder spot nu al onze denkfout). Uiteraard wilde Olivia toen NIET.MEER.OP.HAAR.LOOPFIETS.ZITTEN. maar spelen met slijk. 

Een impressie!

Gelukkig hadden we een paar lucky shots...

En konden we onze minifotoshoot zelfs nog afronden met een geslaagde familie-selfie.

Benieuwd naar het uiteindelijke resultaat?  

Nog even geduld, 

zo gauw alle kaartjes hun bestemmingen bereikt hebben, 

kan je het ook hier terugvinden...

Voorbije wensen: 

2010

2013 - the making of

Office Space

Dag op dag tien (10!) jaar geleden deed ik als zenuwachtige, arme 19-jarige studente voor't eerst mijn werkuniform aan. Niet het mooiste dat er te vinden is (verre van) maar ik was toch blij dat ik het aan mocht.

Blij dat ik nu al werk had, amper een week nadat ik -een klein beetje voor de grap- het onderdeeltje jobs invulde, omdat ik dat toevallig zag staan toen ik eigenlijk de uren voor Bridget Jones 2 aan het opzoeken was. Dat men mij, een student met enkel 4 jaar vakantiemaand-werk-ervaring een kans wilde geven. Zelfs al zou ik na mijn maand proeftijd niet kunnen blijven dan nog was het al fijn om te weten dat ik in december een extra zakcentje zou hebben. En kijk: Vandaag doe ik mijn -intussen gelukkig iets moderner geworden- werkuniform nog steeds aan.

Of ik na 10 jaar ook niet eens iets anders wil doen? Tuurlijk! Ik kan immers niet meer zeggen dat ik dagelijks de ene uitdaging na de andere tegenkom, wat niet wil zeggen dat ik niet nog steeds blij ben, wanneer ik een dag met evenveel zieken als evenementen, tot een goed einde breng.

Maar waar ik vandaag en andere dagen vooral dankbaar voor wil zijn is dat ik dus werk heb. Dat ik vers afgestudeerd niet alleen een fulltime contract maar ook promotie aangeboden kreeg -terwijl klasgenootjes met ons net-behaalde-13-in-een-dozijn-diploma maar nergens een job vonden. Dat ik eveneens werk had gedurende het grootste deel van mijn studententijd. Dat ik mijn school daardoor zelf heb gefinancierd en dat ik tijdens mijn studies ook op eigen benen ging staan en (naar het einde van mijn studie) een huis gekocht heb, zonder financiële hulp van mijn ouders. Dat ik mijn lief er heb leren kennen en nog zóveel fijne mensen. Dat ik in het weekend werk en dus in de week, overdag naar de Delhaize kan (door omstandigheden was ik zaterdag op de Meir, als ik er niet afgesproken had, ik was teruggekeerd, wat een hel!). Dat onze baas vreselijk enthousiast reageerde toen wij vertelden dat er een kindje op komst was. Dat wij bijna een jaar afwisselend werkten -inclusief Olivia doorgeven op het werk- en dat dat allemaal goed was. Dat wij ouderschapsverlof kunnen nemen. Dat ik nog altijd zoveel mag kolven als ik wil (als ik het maar goed time). Dat ik maar 10 minuten moet fietsen en ik ben thuis. Dat ik het toch wel getroffen heb.

En toch is het werk iets waar ik hier heel bewust amper over schrijf. Aan verhalen over klanten en collega's is er nochtans geen gebrek. Net zoals de reactie ook absoluut ALTIJD dezelfde is wanneer je tegen kennissen of wildvreemden vertelt waar je werkt.

Wildvreemde 1: Ah, maar daar kom ik niet meer hoor (soms gevolgd door één of ander dwaas verhaal over het waarom). Ik ga bij de concurrentie.

Wildvreemde 2: [na het horen dat ik gratis naar de film mag, met 2] Mag ik eens mee naar de film?

Wildvreemde 3: Kan jij mij de poster van ... bezorgen?

Wildvreemde 4: Wat is een goeie film?

De antwoorden zijn respectievelijk: whatever, misschienalsjijtofbent, nee, andersmoetgetinterneteensopendoeneneenreviewlezen ikweettochnietwatjijleukvindt

Kunnen we dus alstublieft afspreken dat u de komende 10 jaar een originelere insteek zoekt om het met mij over mijn werk te hebben?

Dank bij voorbaat!

Olivia en de buit van Sinterklaas!

We wisten wel dat Olivia dit jaar, ondanks al het geknutsel in de crèche en het opdringen van de Dag Sinterklaas-DVD, het hele Sint-gebeuren nog niet helemaal zou begrijpen. Maar wat er gebeurde toen ze vanmorgen de living binnenkwam hadden we niet kunnen vermoeden...

Gelukkig was ze -eens ze haar cadeau's effectief gezien had- wel blij!

 

Meer? Sinterklaas 2013

Als muziek in mijn oren...

Ik zei het al, ik hou van taal. Al wil dat niet zeggen dat ik elk vak tijdens mijn opleiding plezierig vond. Zo zal ik wellicht voor de rest van mijn leven last hebben van rechtopstaande haren wanneer ik de woorden synchrone of diachrone taalkunde hoor. Gelukkig was lang niet elk vak met het woord 'taalkunde' in de titel een kwelling. Algemene taalkunde, en meer bepaald het onderdeel: de eerste (en bijkomende) taalverwerving deed mijn hart wél sneller slaan.

Wat nog fantastischer is dan erover te leren, is het gewoon live voor mijn ogen zien gebeuren. Ik diepte zelfs mijn cursus terug op uit een of andere plastic bak die op de zolder stof staat te verzamelen, zodat ik de fases beter zou kunnen volgen.

De laatste weken heb ik de indruk dat er bij Olivia een klik geweest is. De zogenaamde woordenschatexplosie, die ervoor zorgt dat een kind tussen 18 maanden en 2 jaar zo maar even van het beheersen en actief gebruiken van een woord of 50 naar een woord of 600 gaat, is begonnen. Ze herhaalt meer dan vroeger de woorden die je haar 'aanbiedt' en probeert er wel eens twee achter elkaar te kleven (nieuwe woorden welteverstaan, want 'poesje kijken' of 'pom kijken' dat kan ze echt al lang héél goed zeggen). Om nog maar te zwijgen over de tientallen liedjes die ze al kan zingen (lees: af en toe een duidelijk woord gecombineerd met een herkenbare melodie).

Maar het meest blij met haar woordenexplosie was ik gisteren, toen bleek dat ze eindelijk het verschil kende tussen een banaan en... Kijkt u vooral zelf:

Na meer dan een half jaar papa en teveel andere woorden. Zo'n keer of 10 per dag was mijn reactie, 'serieus Olivia, wel [insert een of ander random woord] maar niet mama?' is deze mamama nu de gelukkigste vrouw op aarde.

En ook Michael kan zijn geluk kan niet op, zijn reactie ging als volgt: Oh, Olijfje, nu heb je mama superblij gemaakt. Goed zo! En papa ook want dan stopt mama met haar gezaag over het zeggen van 'mama'.

Wat denkt ge, volgende maand zou ze toch 'jij bent de liefste mama van de héle wereld?' moeten kunnen zeggen, nee?

Over bloggen

Ik hou van letters, van taal, van verhalen. Opstellen schrijven was in de lagere school zowat het fijnste huiswerk dat ik kon krijgen. Net zoveel als ik van schrijven hou, hou ik van lezen. Ik denk dat het 2007 of 2008 was toen ik, via mijn internetlievend lief, geïntroduceerd werd aan Craftster, een forum vol knutselende dames. Via dat forum kwam ik in contact met Craftzine en craft blogs. De eerste blogs die ik volgde waren Elise Blaha & Mme Zsazsa en na 7 jaar zijn het nog steeds mijn absolute favorieten. Toen ontdekte ik personal, food & design blogs, ik nam een Google reader* and never looked back... 
*intussen is Google Reader ermee opgehouden en gebruik ik Feedly

Op een dag begon het te kriebelen om ook zelf te gaan schrijven, op 25 juni 2007 maakte ik mezelf een Tumblr en toen puntje bij paaltje kwam gebruikte ik die amper. Toen ik een jaar later ging samenwonen probeerde ik nog eens, dit keer bij Blogger.

Laat ons even een open deur instampen, een prijs voor meeste blogposts per jaar zal ik nooit winnen en ook supergestructureerde planningen over wanneer welke blogpost moet verschijnen dat marcheert niet voor mij. Als ik voel dat ik iets wil vertellen, dan moet het eruit en dan wordt er ook gewoon gepost. Heel vaak veranderen blogposts nog sterk na hun initiële posting, omdat ik nogal van het-eerst-schrijven-dan-denken-type ben. Al worden blogposts sinds Olivia al iets vaker een semi-uitgewerkt idee in Evernote dat meer dan 2 keer nagelezen of zelfs in stukken geschreven wordt voor ik het online gooi. 

Al die jaren heb ik bloggen beschouwd als iets dat ik deed, gewoon voor mezelf, als ik goesting had, zonder het verder echt te benoemen. Meer nog, als ik mensen ontmoet is mijn blog eigenlijk niet iets dat ik meteen zal vermelden. Hoewel hij open en bloot online staat voor iedereen die mijn hersenspinsels wil lezen, voelt het toch raar om er de aandacht op te vestigen bij mensen die ik n(i)et ken. Alsof ze dan teveel over mij gaan weten terwijl ik hen niet ken en ik afgekraakt ga worden op iets dat ik geschreven heb en niet in real life kan uitleggen of duiden. Of omdat ze gaan lachen dat ik mijzelf een blogger noem en ze dan gaan komen kijken naar mijn virtueel plekkie en ik al een maand niets geschreven heb. Of omdat ze wát ik schrijf ook gewoon slecht geschreven gaan vinden of mijn humor niet begrijpen. Ofzo. 

Een tijdje geleden las ik bij Madrina: Bloggen is een hobby [...] maar ik moet tijd maken, net zoals voor mijn andere hobby's. Daarna zag ik de superinspirerende speech van Elise en toen viel mijn euro. Mijn blog ís mijn hobby. En als er hier weinig verschijnt is dat omdat mijn andere bezigheden: lezen, dingen maken, mijn 20 maander entertainen, werk en huishouden, teveel tijd opeisen. Zoals bij iedereen toch? 

Misschien niet zo mind blowing voor u maar wel voor mij. Huishouden en hobbytijd gebeurt wanneer Olivia slaapt (of zich in stilte bezig houdt -NOT-) of tijdens de late op het werk als ik het geluk heb dat ik al mijn werk snel kan afronden. En dan is bloggen gewoon niet altijd wat bovenaan het lijstje staat, (zeker niet met een laptop die op sterven na dood is en na elke drie zinnen uitvalt). Soms schijnt de zon en ga ik gewoon eens graag met dochterlief naar de zoo, of is het koud en wil ik die handgemaakte sjaal voor Olivia afwerken of met een vriendin naar een koffiebar in plaats van achter mijn scherm te kruipen. 

Nog een voorbeeld: met een hand-mond-voet-ziek Olijfje de twee eerste weken van november, was ik gewoon al blij als ze -eindelijk- aan de borst in slaap viel en ik even doelloos op Instagram kon scrollen én ik op't einde van de week mijn berg was binnen de perken had kunnen houden. Maar dat, beste mensen, betekent niet dat ik geen blogger ben. Schrijven maakt mijn hoofd rustig, van schrijven word ik blij. En wie wat ik schrijf niet wil lezen moet deze url maar vermijden. 

Om een lang verhaal nog iets langer te maken, ik veranderde vandaag mijn woordenwolk op mijn cv, de plaats waar ik voorheen vooral niet sprak over mijn blog. En ik ben vast van plan ook luidop te zeggen dat ik blog wanneer men mij vraagt wat ik fijn vind inhetleven. Bold statements af en toe moet je ze durven maken.

En als het hier weer even stilvalt, op Instagram en de sarahindestadfacebookpagina 

verschijnt zéér regelmatig wat nieuws.  

Tram 2, rond 17u

Olivia zit te "tekenen" in haar kleine agenda. Er stappen een vijftal 8-jarige jongetjes op. Ze gaan zitten en beginnen te ruziën welke halte ze gaan nemen om het dichtst bij het voetbalveldje af te stappen. Ineens roept 1 van de jongens, kijk die baby is superklein en kan al schrijven. De jongens kijken, wijzen en zijn onder de indruk.

Ik antwoord: Oh, maar die schrijft niet hoor jongens, ze kribbelt maar wat in dat boekje. Kijk maar.

Jongen: Maar mevrouw, die kan haar potlood al goed vasthouden. Mijn neefje is 5 en die houdt zijn potlood nog zo vast (maakt een vuist).

Er is bijval onder de jongens want het kleine broertje van een andere jongen kan het ook nog niet en hij is ook al 'groot'.

Waarop een derde jongen zich naar mij toe draait en zegt: Mevrouw, uw baby gaat later zeker een bekende kunstenaar worden.

Ik: :)

#wereldveggiedag

Het idee voor deze blogpost kwam van Mme ZsaZsa, die de mosterd bij Lilith haalde. Het opzet is simpel: een hoop links naar vegetarische gerechten delen omdat het vandaag wereldveggiedag is. Ik had ongeveer een halve seconde nodig om te bedenken dat ik mee wilde doen. Sinds april dit jaar heb ik de kaap van het langer wél vegetarisch dan niet eten bereikt.

15 jaar al.

Mijn liefde voor eten was er altijd. Logisch gevolg daarvan, is dat er ook een liefde voor koken zich ontplooide, de eerste keer dat ik op het aanrecht gezet werd om mee te helpen was het al zover vrees ik. En als ik zie hoe dat drommeltje van ons nu al luidkeels "mmm..." roept als ze in de verte de groentenwinkel ziet, denk ik dat we voor de volgende generatie ook al safe zitten.

Op mijn instagram vind je met de regelmaat van de klok eetfoto's die vaak gehashtagd worden met #eetwatgepint, een bescheiden poging om mijn pinterest-prikbord te testen en -al dan niet- goed te keuren. Dus ook daar kan u zeker en vast terecht, maar omdat u nu toch hier bent, een overzicht van enkele favoriete gerechten:

 

Als ik morgen moet beslissen wat ik de rest van mijn leven als ontbijt zou willen eten dan kies ik avocado-smos. Het recept van Joanna is een goed begin, maar voor mijn part is het nóg beter als er ook: tomaat, rode ui en verse koriander in de smos zit.

De bloemkooltaart van Dorien, en bij uitbreiding gewoon alles op haar blog.

Gisteren nog alweer op ons bord, vandaag gewoon hier: de wraps van Michael.

 

Ideaal om in grote getale in uw diepvries te hebben zitten en om instant indruk te maken op het Antwerpse mama's houden van eten-facebookgroepje: bietenburgers. Epische proporties hebben ze al bereikt in dat groepje. Binnenkort in elke Antwerpse diepvries alsgetmijvraagt. Trouwens ook lekker met wat couscous en groentjes.

En nu ik er toch over begin, couscous (vooral deze). Het recept van Albert Heijn: couscous met verse kruiden en granaatappel is hands down mijn favoriet. Ik voeg nog wat ras-el-hanout toe en bak er wat halloumi bij.

In de categorie recepten die ik met mijn ogen toe kan maken: risotto met champignons (of ei), quiche of filodeegtaart, pizza, courgette- of pompoenfritters of spinaziepannenkoekjes, gewoon nen doodsimpele wok met tofu zoals vanavond of Mexicaanse sla (sla en andere groentjes naar believen, veggie gehakt+pikante tomatensaus, zure room, chips en wat gemalen kaas, veggie hoeft dus niet persé gezond te zijn).

                

En dan tot slot, pasta, in al zijn vormen en maten, ook altijd goed.

Deze noedels met miso en gember zag ik onlangs verschijnen op smitten kitchen en lagen binnen de week op ons bord. Gelukkig, want ze zijn héérlijk.

 

Deze venkel- en tomatenlasagna is dat ook en totaal geen werk. De prei-ricotta-tomaten lasagna van Jamie Oliver mag er overigens ook zijn. En uiteraard is ook een gewone groentenlasagna altijd de max. Mijn ultieme luievrouwentip omtrent gewone groentenlasagna is trouwens de volgende: maak spaghettisaus en vries ze in, als ge dan eens goesting hebt in lasagna moet ge enkel bechamelsaus maken. Gemakkelijk zat.

Citroen-orzo met spinazie, feta en amandelen is ook een super lekker slaatje of bijgerecht en tevens goedgekeurd door de vrouw die dit alles in gang zette.

Tortellini's in de wok. Knapperige groentjes, pasta en veel boursin, dat kan niet anders dan een succesrecept zijn.

De overheerlijke tagliatelle met pompoen en prei van Stien, die ik bij gebrek aan feta in de ijskast ook gewoon met parmezaan maak, mag ook niet ontbreken.

Tot slot, nog een laatste favoriet: de asperge carbonara van BBC Vegetarian food -een van mijn favoriete magazines- 

Het allerbelangrijkste ingrediënt is parmezaan, véél parmezaan, als zoute vervanging van het spek in de klassieke carbonara. Het recept is trouwens ook multifunctioneel, afgelopen week heb ik het nog gemaakt met een prei/champignon/diepvrieserwtjes-combinatie omdat asperges momenteel niet te betalen zijn. Over asperges gesproken, dat het maar rap terug het seizoen is want dan kan ik de asperge pasta van Ilse proberen. Zoveel spijt dat het er niet meer van gekomen is afgelopen lente. 

Het leven van een voedsellievende veggie is hard, jom.