2012  

het jaar waarin...

ik nog eens van project365 ga doen

ik beter zal zijn in mails beantwoorden en verjaardagskaarten sturen 

ik -met het gezellige avondje van gisteren in gedachten- 

mijn huis voorzekers op regelmatige basis ga laten verwarmen door mijn vrienden

ik vroeger aan mijn zelfgemaakte nieuwjaarskaarten zal beginnen, 

kwestie van washitape in de rapte op de muur geplakt te vermijden *bloos*

ik buikpijn zal hebben van de slappe lach

ik promotie krijg (morgen that is)

ik plots brave en welopgevoede katers zal bezitten

ik wens dat 2012 ook voor jullie een goei'ke zal zijn!

Damn you, december!

Deze post heeft een wachtwoord, niet omdat jullie niet mogen meelezen. Maar, omdat sommige dingen die wel neergeschreven moeten worden -dit blogje registreert nu eenmaal mijn leven: the good, the bad ánd the ugly- tegelijkertijd ook te persoonlijk zijn voor de eerste de beste google-aar op het interweb. Voor wie altijd meeleest en dat ook nu wil doen heb ik geen geheimen. Je mag het paswoord vragen via een mailtje naar: sarah punt binnemans at gmail punt com. Klik vervolgens op deze tekst, er zal dan een kadertje verschijnen waar je het geheime woord moet invullen. Vul je het juiste woord in, dan verschijnt de blogpost.

Secret Santa 2011 - mijn slachtoffer: Madrina!

En toen besloot ik mee te doen met Tess. 

En toen zag ik -in de kleedkamer, na het werk- een mailtje van haar met het moodboard van mijn slachtoffer: Madrina. Mijn eerste reactie was: nooit van gehoord. 

En nog voor ik goed en wel van de werkvloer was weggestapt, wist ik wat ik zou maken: oorbellen. Rode oorbellen.

Vanwaar die overhaaste beslissing vraagt u zich vast af. Nu moet u weten dat ik bovenstaand moodboard las als volgt: kat check - fotografie check - lezen & schrijven check - sjaals, handtassen & botjes check - schriftjes check - graag eten check - oorbellen + rood dubbelcheck. Roosjesoorbellen! Redelijk origineel (denk ik), kan ik goed maken en ik zou er ook blij mee zijn mocht ik ze zelf krijgen, want ik ben (ook) een oorbellenmens. 

Ge kunt daar niet genoeg exemplaren van bezitten. Zegtdatikhetugezegdheb.

Eens thuis aangekomen begon ik nieuwsgierig haar blog door te nemen, kwestie van zeker te zijn de juiste keuze te hebben gemaakt. En toen viel mij pas het woord madrina op, beschermvrouw in het Spaans en ook wel meter in het Nederlands. Een woord dat ook op het moodboard stond en waar ik totdantoe totaal geen aandacht aan had geschonken. Na het intensief bijlezen op haar blog, begreep ik, de weg naar het hart van Madrina kan je alleen maar veroveren als je ook het hart van het melkchocolademeisje verovert en zo gezegd zo gedaan. 

Toen ik daarna aanbeland was bij het allereerste postje en daar las dat: Antje haar eerste make-up doos van Madrina mocht verwachten net als gaatjes in haar oren, wist ik het wel zeker. Roosjesoorbellen voor Madrina én Antje. En zo geschiedde...

Plastic roosjes (in plaats van het gebruikelijke koraal, om de kosten wat te drukken) aan zelfgehamerde oorhaakjes van zilverdraad, om mogelijke allergietjes waar ik niets vanaf weet, al bij voorbaat in de kiem te smoren.

En omdat er toen geen centjes meer over waren, maar er nog wel goesting was om iets te maken, en omdat eten áltijd helpt, dus waarschijnlijk ook als je moet revalideren (veel beterschap!) en omdat Madrina graag (look) eet en ik ook. En omdat ze ondertussen ook nog eens iets liefs schreef over mijn stad en het toen dus al helemaal niet meer stuk kon tussen ons (zonder dat zij dat wist natuurlijk): een mini-kookboekje met receptjes die hier ook al verschenen!

Tot slot wilden mijn harige duivels ook een beetje van geheime Kerstman spelen voor hun collega uit dieanderestad, en deden we nog een snoepje voor Kasper bij het pretpakket.

En dat was het dus, Secret Santa 2011, deel 1.