Van de wraps tot in de eeuwigheid

De laatste tijd is het hier -en in project365- al eten wat de klok slaat. Dat hoeft niet te verbazen, na een hele dag aan mijn bureau'tje is het avondeten en het bijbehorende teeveetje het uitkijkmoment bij uitstek. 

Qua eten stonden er afgelopen week onder andere wraps op het programma. Sinds ik M. ken één van mijn favoriete go-to-comfort-food-maaltijden. 

U mag gerust weten dat M. mij niet had bij hallo (rarara, welke film?) maar me wél had en gelijk tot diep in de eeuwigheid, toen hij voor't eerst, en toen de relatie nog helemaal piep was, voor mij kookte. Ook toen stonden deze wraps op het menu en sindsdien zijn die gegarandeerd zo'n twee keer per maand op onze borden terug te vinden. 

Ik doneer u bij deze ons M.'s geweldige recept, probeer het gerust, het zal u niet teleurstellen! 

De duiker, zijn hand en de kleine reuzin :: Royal de Luxe

Mijn ene scriptie is nog maar net afgegeven en ik droom al weg bij het denken aan de volgende. Het onderwerp stond al langer vast maar werd mij gisteren nog een keer bevestigd bij het zien van de verwondering op de gezichten van velen. In januari hoop ik dus een master in de Theater- en filmwetenschappen te behalen dankzij (minimum) 25000 woorden over openluchttheater.

Kijk en geniet:

Helaas was ik net te laat om de grote ontmoeting mee te maken en zijn het allemaal 'slaap-foto's'. Ik kon het echter niet aan mijn hart laten komen, na 2 dagen achter mijn bureau gekluisterd (stomme grammaticaexamens) terwijl ik liever indestad had vertoefd, was ik maar al te blij dat ik ze eindelijk zag... Ze waren wondermooi, zo dichtbij elkaar en snurkend in de avondzon!

♥ ♥ ♥ Royal de luxe ♥ ♥ ♥

Omdat de frambozen nu op hun best zijn en een beetje chocolade daar zo lekker bij is.

 

Wanneer we S. en R. zien is er altijd een dosis gezelligheid en een portie spelletjes mee gemoeid. Vorige keer speelden we Lego-pictionary en gisteren overtroefden we dat door maar liefst 3 verschillende spelletjes te spelen: De grote Dalmuti (waarvoor dank), Carcassonne (eindelijk begrepen) 
en Dixit (wondermooi). 

En van spelen krijg je honger, vandaar dat ook de innerlijke mens gesterkt werd met oa. 

En omdat ik vandaag in mijne goeie ben: voor uw hoogsteigen veelvuldige gebruik: het recept!

Smakelijk!

Het prille begin van de nineties waren schone tijden voor kinderen.

Omdat ik het u hier beloofde
Omdat ik in die 2 jaar bloggen nog nooit een stokje nutteloze weetjes met u deelde en het daar na al die tijd het wel'ns tijd voor werd, bij deze: een klein verhaaltje over mijn jeugd:

De nineties, die schone tijd, toen er qua Studio100shizzle enkel Samson en de bijbehorende Samson-commerce was. Aan dat laatste deden mijn ouders trouwens amper mee, gemakkelijk zat, toen toch. 

Hoe hard ik ook wilde, ik kreeg géén boekentas van Samson - ik kreeg een lederen boekentas die ik tot het zesde leerjaar zou kunnen moest gebruiken. Om mijn verdriet af te kopen kreeg ik ter compensatie in het eerste leerjaar Samsonetiketten en -kaftpapier, maar niet teveel want dat was eigenlijk wel duur. Naar Samson kijken was echter geen probleem, maar ik denk dat dat eigenbelang was, uitslapen op zondag enal. 

Mijn andere favoriete programma's waren Postbus X, Merlina & Johan en de Alverman (toen al herhalingen), Carolientje en kapitein Snorrebaard, De draaimolen, Dag Sinterklaas, Kulderzipken, De Kinderacademie, Kinderen voor Kinderen, Dag Coco, De droomfabriek, Het Liegebeest en Hélène et les garçons. 

Mijn god wat wilde ik ook graag mijn droom (die week tot week veranderde) verwezenlijkt zien of zo'n hele zak Petit Gervais ontvangen uit de handen van Walter. Jammer genoeg kreeg ik keer op keer een bijzonder lelijk kaartje terug dat mijn droom toch nog niet speciaal genoeg was (waarop ik dan de volgende week weer een spannender exemplaar instuurde) en aangezien ik het zangtalent van 'ons moeder' erfde was meedoen aan de Kinderacademie ook geen echte optie. 

Ik begrijp nog altijd niet dat de mama en de papa op de reizen naar Frankrijk niet gek werden van mezelf en de zus luidkeels -lees: vals- meezingend met de Kinderen voor kinderen en het Droomschip-cassettekes. Enfin ik dwaal af, dit laatste dus geheel terzijde.

Maar ik leerde snel bij. Wanneer ik iets wilde bereiken in de media moest ik het dus -toen al!- hebben van mijn creatieve skills! 
Ik besloot mijn pijlen te richten op Dag Coco, een dierenprogramma op de commerciële zender dat keer op keer afgesloten werd door een creatief kindje. Grote plus was dat Bea Van Der Maat presenteerde, in die tijd mijn allergrootste idool {don't ask}.  

Mijn knutselwerkje was een sokbeest dat ik "krokosluis" had gedoopt wegens oren van een muis, ogen van een krokodil en het tongetje van een slang. (Ik huiver nog steeds bij het denken aan dat laatste, u moet weten dat ik toen al en nu nog steeds een gigantische fobie heb voor alles wat geen poten heeft: worm, slang, paling, you name it.) De biografie van het beest was snel gemaakt, het at graag kaaskroketten, want dat lustte ik immers ook graag. 

De papa typte op onze eerste aftandse computer wat ik hem opdroeg (het uitleggen vormde toen ook al geen probleem en was tevens een andere skill waarmee ik de media later nog'ns haalde, maar dat is voor een andere keer) en mijn briefje vertrok. 

Toen ik bijna iets nieuws wilde beginnen knutselen kwam er dan de verlossende brief, eentje die ik tot op heden koester maar die ik momenteel even niet kan vinden. Of ik naar de studio's wilde komen voor een opname! Natuurlijk wilde ik dat. En zo geschiedde, met zijn vieren trokken we naar de studio, ikzelf geheel uitgedost in fleurige Benetton-outfit met door de mams assortie geverfde turnsloefkes. 

Ik zat in een aflevering die tevens handelde over een gek met een vlooiencircus in luciferdoosjes en jawel, daar zijn bewijzen van. Gelukkig enkel op een verdwaalde videocassette ergens achteraan in een kast van mijn ouderlijke thuis, dus bewegende beelden toon ik u vandaag helaas niet. Wel een paar foto's, omdat het zo eens wat anders is dan communiefoto's scannen, nietwaar?

Omdat ik toen al welopgevoed was en proper op mijneigen had ik ook een sokbeest gemaakt voor Bea én eentje voor Willy Sommers. Ik vraag me nog altijd af of hij dat gekregen zou hebben...

En over die mislopen Petit Gervais? Na de opname kreeg ik zowaar ne Pictionary junior die me nog veel plezier zou verschaffen. In het eerste leerjaar deed ik niet meer mee aan Jan, Rik en Leen, de magie van die lettertjes had ik mezelf al een jaar of 2 eerder geleerd. Samen met een vriendinnetje (die ook al kon lezen) speelde ik steevast achteraan in de klas Pictionary junior. Eat that Walter!