Mijn filmpje kreeg behoorlijk wat kritiek en bij nader inzien is het jammer dat ik vanmorgen om 10u. te zenuwachtig was om bepaalde weloverwogen keuzes te duiden en verder kwam ook mijn inleidend tekstje blijkbaar niet over zoals ik het bedoeld had.
Aangezien ik uiteindelijk, al bij al, blij ben met mijn eerste filmpje, post ik het hier toch. Samen met het inleidend tekstje... en ook de kritiek en wat ik had willen/moeten/kunnen zeggen...
Filmminnende vrienden mogen steeds hun deskundig commentaar spuien!
-----
Dit was de opdracht voor het vak: Film en esthetica: tijd en wereld in de films van Terrence Malick, Gus Van Sant, Wong Kar Wai en Alexandr Sokurov:
-->
Extra informatie over de evaluatievormen
De student maakt voor dit vak een kort filmpje op een audiovisuele drager naar keuze, waarmee zij een basisbegrip aantoont van filmesthetica in het algemeen en de problematiek 'long take' stijl vs montage in het bijzonder. De bedoeling is minder om een pastiche te maken op het werk van de filmmakers die in deze cursus aan bod komen, dan een eigen onderzoek te voeren naar de mogelijkheden/beperkingen/consequenties van film als narratief en picturaal medium geïnspireerd door het werk van deze cineasten. De eindwerkjes worden vertoond voor de hele groep tijdens een 'examendag' in het Filmmuseum. De makers krijgen dan ook de gelegenheid om hun opzet en keuzes toe te lichten. |
Evaluatiecriteria
De filmpjes worden beoordeeld op creativiteit/originaliteit, minder op artistieke waarde as such dan op de benadering van de materie. |
----- En dit stond om mijn papier qua inleidend praatje (al is daar zenuwen-gewijs maar de helft van uit mijn mond gerold):
"De opdracht luidde: neem de specifieke stijlen en doe er iets anders mee, mijn eerste idee voor een filmpje was: musical meets Wong Kar Wai, helaas vond ik geen van mijn vrienden bereid om te zingen. Aangezien ik 'zelf zingen' jullie oren op dit vroege ochtenduur evenmin wilde aandoen, moest ik op zoek naar iets anders.
Ik ging -bij wijze van beginpunt- nadenken over wat ik zélf leuk vind. Want wat ik het leukst vond uit Orbit Sammy and the boys in silent space was dat zij er door de verwijzing naar Buster Keaton ook iets van zichzelf aan hadden toegevoegd.
In mijn zoektocht naar wat ik leuk vind, naar wat mij raakt in film kwam ik al snel terecht bij makers zoals: Jean-Pierre Jeunet, Baz Luhrmann, Michel Gondry en Tim Burton. Verder hou ik hou van verhalenvertellers, van sprookjes. Mijn volgende idee lag dus voor de hand, ik zou een lichtjes griezelig sprookje verfilmen, via stopmotion/ liveaction techniek. Helaas, ook dit idee werd al snel de prullenbak in gekatapulteerd, oorzaak was Western Spaghetti, een heel erg leuk filmpje van PES, gespecialiseerd in liveaction/stopmotion. Voor het filmen en monteren van dit filmpje dat nog geen 2 minuten duurt is er 2 maanden nodig geweest. Tijdsgebrek zorgde er dus voor dat jullie vandaag niet echt stopmotion/liveaction te zien krijgen.
Want toch kon ik dit idee niet helemaal laten varen en heb ik een jeugdboek 'verfilmd' op een manier waardoor je er ook bijvoorbeeld Michel Gondry in kan herkennen. Ik ben dan binnen de beperkingen van mijn filmpje gaan kijken naar de dingen die ik in deze les en de afgelopen jaren geleerd heb, zo zouden jullie bepaalde dingen toch zeker moeten kunnen herkennen: Sokurov, met zijn lange shots, Van Sant met de longtake en extreme close-ups, het wasdraadprincipe van Preminger, de tatamipositie van Ozu, trick shots van Melies,...
Omdat ik qua techniek niet echt een krak ben is het filmpje letterlijk en figuurlijk 'home-made' uitgedraaid. Tot slot nog mijn excuses voor het rommelige appartement en veel plezier met NEGEN SCHIJFJES BANAAN!"
VOOR HET FILMPJE - DE BLOGPOST HIERBOVEN HEEFT EEN JUISTE VERSIE MÉT KLANKBAND!
De commentaar is op te splitsen in verschillende onderdelen:
-Door de grove korrel in mijn filmpje leek het meer op een goedkope horrorfilm en verwachtte de professor in kwestie bijna heel de tijd een dramatisch geplette banaan! Om eerlijk te zijn heb ik me absoluut niet beziggehouden met de korrel van het filmpje,nadat onze vorige camera gestolen was, was ik al blij dat ik de camcorder van mijn ouders kon lenen. (Dit in tegenstelling tot heel veel andere groepjes die (semi-)professionele camera- , licht- en klankmannen onder de arm namen!) Ik creëerde een te afstandelijke sfeer, al was het tijdens het filmen wél gezellig met mijn bananen hoor! Dat sommige shots beter uitgelicht waren geweest om diezelfde korrel tegen te gaan heeft me bij het maken en monteren eveneens niet zo gestoord, voor mij primeerde het idee boven de uitvoering, ik bén nu eenmaal Burton niet en ben me daar terdege van bewust!
-Volgende commentaar was het geluid: het 'gehijg' op de voice over en de muziek van Air die niet pastte.
Helaas bezit is dus geen technische kamer en heb ik de voice over eigenhandig ingelezen met de Guitar Hero-micro, dan krijg je af en toe wat gehijg... Commentaar op de muziek kon ik nog wel volgen, al vond ik het 'getrippel' in bepaalde shots nog kunnen kloppen met het 'getrippel' van de banaantjes, al is dat misschien mijn fantasie... -Wat ook nog punt van kritiek vormde was dat er niet genoeg rode draad in het filmpje zat en dat ik, wanneer ik Luhrmann, Jeunet (zie mijn inleidend praatje) had willen imiteren dat niet gelukt was omwille van een te trage montage...
Eerst een reactie op Lurhmann en Jeunet, mijn bedoeling was dus helemáál niet om hen te imiteren, ik wilde net zoals zij ook zo'n soortachtig verhaaltje verfilmen -op een manier die ik liever Gondry-achtig zou willen noemen (al ben ik zijn naam dus vergeten te vermelden daarstraks)!
Verder was de montage oorspronkelijk sneller gecut, al leverde de voice over problemen op en moest ik de stukjes opnieuw langer maken.
En dan, de rode draad -qua cutting, ten opzichte van andere filmpjes was het inderdaad minder consistent maar helaas waren ook mijn acteurs iets minder beweeglijk! Ik heb, -vind ik zelf- toch nog zoveel mogelijk elementen van bijvoorbeeld Van Sant, Sokurov,... proberen te verwerken in het filmpje -indien mogelijk voor het verhaal en de acteurs, natuurlijk- Zo is er bijvoorbeeld:
*het openingsshot (Sokurov + zoekende camera)
*wanneer de schijfjes op een rij zijn gaan staan is er een tracking shot dat dorsaal begint (Van Sant)
*de banaantjes zijn opgesteld volgens het wasdraadprincipe aan de afwasbak en op de badrand (oa. bij Preminger)
*er is een circulaire pan bij het vallen in de chocolade (zoals in Gerry, als versterking van het dramatisch effect)
*de scène met de hond is opnieuw een dorsaal shot met een zoekende camera
*wanneer de schijfjes staan te puffen is er een combinatie tussen een long shot en een (extreme) close shot (net zoals in de badkamersequentie en de WC sequentie)
*de kat komt dan weer vanuit een long shot naar de camera toe gelopen, -al begrijp ik natuurlijk ook dat ik geen échte longshots maakte (zoals bijvoorbeeld de weidse landschappen in Gerry), maar dat is nu eenmaal niet mogelijk in een appartementje, met acteurs die zó laag bij de grond leven.
*Ook heb ik zo vaak mogelijk ruimte gelaten in het kader, bijvoorbeeld ik de badkamersequentie (let op de 'eye-line-match') en bij het de wacht houdende schijfje.
*De stad is uiteraard een rechtstreekse 'magic hour' verwijzing naar Malick, bedoeld als een soort van metaforische afsluiting van de dag
*En tot slot is er bijvoorbeeld nog de track out vanaf het huis, uiteraard gemaakt op basis van dezelfde scène in Last days van Gus Van Sant.
Geloof het of niet maar dit was nog maar een kleine greep uit mijn regisseurachtige-overpeinzingen. Ik ben zoals gezegd toch nog steeds blij dat alles van 'mij' is, de punten die ik verdien (of niet) zijn helemaal te danken aan hoe ik, al dan niet creatief genoeg ben omgegaan met wat mij in de les geleerd werd. En hoewel ik vandaag tijdens het vertonen van de filmpjes écht jaloers was op de kwaliteit van de anderen was ik toch een beetje trots dat dit letterlijk en figuurlijk home-made is, want dat is achteraf gezien wel iets waar ik voor wil tekenen.
Over achteraf gesproken, daarnet, bij het bekijken van hoelang dit postje al werd moest denken aan dit gedicht van Annie M.G. Schmidt:
3 opmerkingen:
Met mijn excuses voor de rommelige lay-out maar ik ben blijkbaar ergens aangekomen en nu kan ik geen lettertype meer bewerken...
Heb het nu met klank gezien, vrij donkere scènes maar dat is misschien te wijten aan de blog ?
Heb weinig van de klank gehoord ?
Zal later nog wel mondeling commentaar geven smak smak njam njam mama
woepsie, er is idd iets misgelopen met de klank!
Een reactie posten