Het was hier de laatste maanden oorverdovend stil. Niet dat er niets te vertellen was, integendeel. Leon ging voor't eerst naar de crèche, Olivia zit in de eerste kleuterklas, en zo mogelijk nog belangrijker, ik begon -met zo'n luttele 3 jaar vertraging- aan het oeuvre van Griet Op de Beeck.
Ik hoorde haar eerder dit jaar vertellen bij Lieven van Gils en na de aflevering van Zomergasten wist ik het zeker, zelfs zonder één letter van haar te lezen: hartjes voor Griet.
Tijdens de opleiding voor mijn nieuwe job, op de trein naar Leuven en Gent, verslond ik haar boeken. Mijn lichtpuntjes. Want al heel snel bleek de droomjob om heel veel verschillende redenen toch niet 'den droom'. Ik gaf het wat tijd en at af en toe een boterham maar dat veranderde mijn OMG-dat-feestje-waar-ik-zoveel-van-verwachtte-is-eigenlijk-toch-niet-zo-leuk-gevoel niet.
Gisteren, exact drie maanden na mijn eerste werkdag, trok ik de deur voor de laatste keer achter mij dicht.
Vrijwillig werkloos, nooit gedacht dat ik zoiets zou durven.
Vrijwillig werkloos, nooit gedacht dat ik zoiets zou durven.
Leef hard en goed en schoon en wild. Kijk goed, voel beter. Wees niet bang. Kies voor wat u blij maakt, wat het ook moge zijn. Durf proberen wat te lastig lijkt. Leg de lat hoog genoeg. Koester en laat u koesteren. Geef anderen wat ze verdienen, en uzelf minstens ook. Blijf hopen, willen, dromen, wensen.
Griet Op De Beeck - Vele hemels boven de zevende
Dees dus. Leve de onverwachte (en zoals iedereen weet, stiekem altijd veel leukere) feestjes.
Benieuwd enal.
