Hoewel het vast en zeker lijkt alsof ik totaal geen gêne ken, met al die borstvoedingsfoto's en bevallingsverhalen die ik hier al deelde. Toch zijn er dingen waar ik heel bewust niet over schrijf. Zo zijn de blogposts over mijn werk op één hand te tellen. Omdat dat er mijns inziens niet toe doet. Omdat ik vooral schrijf om dingen in mijn hoofd een plaats te geven en mijn werk 'pretty self explanatory' is.
Het is te zeggen, mijn job is vooral gewoonte. Een goeie gewoonte. 11,5 jaar intussen. Als 19-jarige studerende snotneus werd ik aangenomen. Initieel als kerstvakantie kanonnenvlees (dé drukste periode van het jaar), maar om één of andere reden ben ik er 'blijven plakken'. Ik maakte op die tijd een hele evolutie door: van deeltijds werkende, studerende, thuiswonende jongedame veranderde ik in een full-time werkende vrouw met vele petjes: afgestudeerde en ploegleider maar bovenal mama én lief. Want ik leerde er Michael kennen en intussen zijn we ruim 11 jaar, 2 appartementen, 2 katers, 1 huis en 2 kinderen verder. Alleen daarom al onvergetelijk, mijn 'cinema'-periode.
Ik leerde naast Michael tijdens die 11,5 jaar ook superveel andere mensen kennen. Ik zag de mentaliteit van de collega's en klanten drastisch veranderen -echt niet altijd in goede zin-. Maar ik kon doorgroeien en stak ontzettend veel op. Dat doorgroeien betekende tegelijkertijd dat ik meer en meer afweek van waarvoor ik studeerde. Het kriebelde al langer om wat meer Sarah in mijn werk te stoppen. Iets wat nu totaal niet het geval is. Om wat meer uitdaging te hebben ook, want ik wil mijn hoofd gebruiken, veel en graag zelfs. Liever dan mij met de regelmaat van de klok steendood te vervelen.
Ik las bij Sofie over loopbaanbegeleiding en toen ik tijdens een mamacafé verzuchtte dat ik iets anders wilde doen, liefst met mama's en baby's maar niets medisch, werd het mij ook al aangeraden. Het moest wel iets magisch zijn, die loopbaanbegeleiding.
Aangezien ik bitter weinig te verliezen had, stuurde ik een mailtje naar Christine van Werk met zin. Op goed geluk, gewoon omdat zij het dichtst bij huis zat. Christine bleek een topmadam met veel levens- en werkervaring. Ideaal om wat orde te scheppen in mijn hoofd. Het is natuurlijk een feit dat, hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je zal leren. Aangezien ik de laatste maanden héél veel over mijn loopbaan en mijzelf heb nagedacht, kan ik met zekerheid zeggen dat ik echt vreselijk veel heb geleerd. Dat ambitie geen lelijk woord is, bijvoorbeeld. Dat 'bore-out' een ding is. Dat ik dromen heb (een huis met een tuin en mogen schrijven als beroep!). Daarnaast leerde ik overigens ook vanalles over hoe ik als persoon in elkaar zit (zelfstandig, taakgericht, perfectionistisch) en wat mijn stokpaardjes zijn (work-life balance).
Maar nóg meer leerde ik dat ik kansen moet grijpen. Dat je als mama ook wel eens aan jezelf mag denken. En dat ik zelfvertrouwen moet hebben. Een paar weken geleden was ik nog vol overtuiging dat ik in de aanloop naar die gewilde pers- en communicatiejob, komend academiejaar een combinatie zou doen van de basiscursus borstvoeding (een onderdeel van het postgraduaat lactatiekunde dat ik al 3 jaar wil volgen, maar waarvoor ik niet in aanmerking kom omdat ik geen vroedvrouw ben) en (een deel van de vakken van) de master journalistiek. De mails naar de scholen waren zelfs al verstuurd.
En toen kreeg ik plots een topjob in mijn schoot geworpen. Nee, niet met schrijven. Maar wel met borsten. Vanaf september ben ik store manager voor Boobs-'n-Burps in Antwerpen. Dat betekent, een 4/5 contract met vaste vrije dagen. Elke avond onze kindjes in bed kunnen leggen. Vrij zijn met kerst! En ook al eens tijdens schoolvakanties. En op 1 januari, als Leon jarig is.
En -vooral!- mama's en baby's en borsten met melk. All day every day. Man, man. Zo.veel.goesting.
