Naai-high

Een van de dingen waar ik naar opkijk in mijn mama en grootmoeder is dat ze de kunst van het handwerken (haken, breien, borduren, naaien, you name it!) echt helemaal onder de knie hebben. Ik daarentegen, ben vooral expert in het een beetje kunnen van allerlei dingen. 

Basic skills op allerlei gebied bezitten heeft natuurlijk ook zijn charme, al wil dat wel'ns botsen met mijn perfectionistische kant. Ik zou namelijk het liefst al mijn knutselarijen meteen perfect afwerken, maar als je maar basic kennis hebt dan is de kans dat dát lukt uiteraard klein. Op dat vlak is en blijft mijn voorbeeld Elise. Zij is ook van het proberende type maar kan precies veel makkelijker beslissen dat iets niet goed gaat komen en stopt dan, zonder zich druk te maken in verloren tijd of geld. Indien ze wel doorzet, kan ze helemaal leven met de imperfecties van haar knutselarijen. Een schril contrast met mezelf, ik zal altijd vooral dát zien waar ik niet tevreden over ben. 

Het gevolg van een alles proberende knutselaarster te zijn is dan wel weer dat ik een kast heb die tot de nok gevuld is met knutselgerief. Wol, papierwaren, stempels, looms in alle vormen en maten, ik heb het allemaal. Zo ook stof, een hele schuif vol. Mijn -van de bomma gekregen- naaidoosje puilt uit van de fournituren en klosjes garen, nogal belachelijk voor iemand die amper een slabbetje kan naaien.

Maaaaaaar in mijn hoofd is elk stukje stof dat ik onder andere tijdens Fragile stofverkopen, op Van Katoen en in Nippori fabric town kocht gerechtvaardigd omwille van het feit dat ik me al jaaaaaren geleden voornam dat ik ooit met een naaimachine zou leren werken. Kwestie van ook dát aan mijn lijstje basic skills toe te voegen. 

Vorig jaar deed ik al een eerste poging en volgde ik in april en juli bij Veritas de workshops 'exotische tas' en 'a-lijn rokje' naaien en toen viel mijn drang om te leren naaien weer stil. 

Tot vriendin S. ergens eind vorig jaar vertelde dat ze iemand kende die naailessen gaf en dat ze toch ook graag eens achter een machine wilde kruipen. Nu moet u weten dat die zin, uit de mond van vriendin S., mij totaal choqueerde. Pas op, ze zit in mijn hart, al 17 jaar intussen, maar zij: sportief en muzikaal en helemaal niet zo van de creativiteit die ik aanhang, willen leren naaien?! Dat ging mijn verstand te boven. Ik heb de kans dus met beide handen aangegrepen en zo kwam het dat wij in januari en februari 5 maandagavonden op rij naar Berchem afzakten om daar van Petra de kneepjes van het vak te leren. 

Eerst leerden we een basispatroon tekenen... (stress!, niemand had ons gezegd dat naaien met tellen zou zijn!)

En daarna naaiden we, soms zelfs recht -steljevoor!-, aten we cake van de week en dronken we thee en had dat 12,5 uur later, -in mijn geval- een alijnrokje met beleg als resultaat.

Toen ik nog wat stof over had werd er door de andere dames van ons groepje gezegd dat ik een bijpassend rokje voor Olivia moest maken. Onlangs had ik een paar Olivia-vrije uurtjes tussen het afleveren op de crèche en het beginnen werken en in plaats van huishouden te doen haalde ik mijn eerste druk van Allemaal rokjes uit de kast, begreep ik voor't eerst de uitleg volledig en maakte ik op de Pfaff die ik van het bonneke van Michael kreeg een klokrokje voor Olivia. Enige nadeel, 't is veel te lang. Ik debateer nog met mezelf of ik er een centimeter of 5 af knip (met het risico dat het er dan slechter uit gaat zien) of ik wacht of ze er tegen de zomer misschien vanzelf in groeit. 

Klokrokje uit Allemaal rokjes

Tijdens een toevallige passage bij Veritas, voor katoen, want éigenlijk zit ik in een haakperiode (zei ik al dat ik het concentratievermogen van een goudvis heb en misschien alleen al daardoor nooit expertstatus zal bereiken in om het even wat?) kocht ik een lapje voorverpakte stof: poesjes met neongele polkadots. Wat resulteerde in nóg 2 rokjes voor Olivia, voor amper €12 (€7,95 voor de stof en €4 voor 2 meter elastiek) daar kunde niet voor sukkelen denk ik. 

Rimpelrokje op elastiek volgens de handleiding van MinaDotter

A-lijn rokje uit Allemaal rokjes

En zijn ze perfect, mijn rokjes? Bijlange niet, verre van zelfs. Maar dochterlief is in de zevende hemel met haar poesjesrokjes. En ik, ik laat de drang naar perfectie los en ga deze zomer gewoon naast haar lopen, blinkend van trots. Nagenietend van mijn naai-high.

Efteling

Vorige week donderdag waren we alledrie tegelijk min of meer gezond (en dat was lang geleden! leve crèchebacteriën!) en besloten we dat het tijd was om de Eftelingtickets die we vorig jaar kregen op te gaan gebruiken. Het park opende pas om 11u, waardoor we zelfs nog een beetje konden uitslapen. 

Hoera!

Iets na elf zetten we onze auto op een boogscheut van de ingang, ik denk oprecht dat wij nog nooit zó dicht stonden. We gingen het park binnen en Olivia rende al recht de strategisch geplaatste souvenirwinkel in. Gelukkig is ze nog klein en konden we haar toch overtuigen mee met ons naar het Sprookjesbos te gaan. (Deels) verouderde poppen maar toch (misschien net daarom?) jeugdsentiment ten top. De Fakir, de waterlelies, muzikale paddenstoelen, Roodkapje, de kabouters, de dansende schoentjes, Hans en Grietje, Vrouw Holle, ezeltje strekje, Langnek, allemaal passeerden ze de revue...

Gefascineerd door de sprookjesboom.

Onze sprookjesboswandeling werd afgerond met de obligatoire tienjaarlaterfoto.
In 2005, toen we enkele maanden samen waren, gingen we immers ook al naar de Efteling.
Hashtag amaaiwatwarenwijtoenbabys.

Inmiddels was het tijd om een hapje te eten. We kozen voor het restaurant van Pandadroom alwaar Olivia gedurende de volledige maaltijd naar een pluchen panda zat te lonken. Groot was haar vreugde toen ze hem daarna ook effectief mocht aanraken.

Na het eten wandelden we langs Holle Bolle Gijs, gingen we op de Stoomcarrousel en vervolgens werd Olivia gedoopt met haar eerste échte ride: de droomvlucht. Heel de rit zat ze tussen ons, stilletjes en met open mond te kijken terwijl ze stevig in mijn hand kneep. Ik zou gezworen hebben dat ze bij de trollen harder kneep maar dat kan ook mijn inbeelding geweest zijn... Toen we buiten gingen zagen we op de foto van de ride immers geen Olivia boven de veiligheidsstaaf uitkomen. Het kan dus best zijn dat Olivia 5 minuten supergeconcentreerd naar een zwarte ijzeren staaf heeft zitten kijken. En haar vol enthousiasme over trollen en elfen vertellende mama niet begreep. Oeps. 

Na de droomvlucht was het dan weer tijd voor het Land van Laaf. 

Glijbanen, lachspiegels en rare Laafjes, Olivia vond het allemaal top.

We trokken het park nog wat dieper in en stapten op ride nummer 2: het Carnavalfestival. Bovenstaande foto werd daar genomen en vind ik -ondanks de algehele wazigheid- een topfoto. Dat snuiteke! Denk er -aan het einde van de ride- nog een op de maat van de muziek bewegend Olijfje bij en u begrijpt dat mijn hart weeral op ontploffen stond. 

Kort na het Carnavalfestival viel Olivia in een diepe slaap. Tijd voor wat ouderpret: eerst frietjes en dan op de coasters. Wegens geen kat in't park makkelijk afwisselend te doen. Dat ik de hele Joris en de Draak-rit bang was dat ik mijn bril tussen de houten staketsels zou moeten gaan zoeken nam ik er met veel plezier bij. En Olivia? Die sliep zelfs gepositioneerd onder 3 ratelende rollercoasters nog lustig door.

   

Toen ze terug wakker was sloten we onze dag af met een pannenkoek bij Polle,

een familie(s)elfie voor Fata Morgana (bestaat er een zelfhulpgroep voor mensen die die pamperreus in FataMorgana akelig vinden? Daar gingen we dus niet in!),

en een bezoekje aan de souvenirwinkel. Voor zij die het zich afvragen, Olivia kreeg -tot haar eigen grote spijt- géén roze brol maar wél 2 boeken.

Topdag!