dinsdag 16 december 2014
vrijdag 12 december 2014
The making of... het nieuwjaarskaartje!
Zo ergens begin november opende ik de website Minted, klaar om wat kaartjes-ideeën op te doen... Meteen viel mijn oog op dit kaartje. Ik toonde het aan Michael en ook hij was overtuigd dat we er wat met konden doen. Een week later vertelde hij dat ie toch ook graag nog iets wilde doen met het 'boek'concept, dat deel uitmaakte van het geboortekaartje, het bedankkaartje en de doopsuiker.
Maar, omdat de bomma's van Olivia (en ons meisje heeft er nog 6!) een boekcover zonder foto van Olivia niet in dank zouden afnemen, besloten we onze beide ideeën te combineren.
Een titel verzinnen en dan een bijhorende foto nemen voor de achterkant van het kaartje, dat was het plan. Het idee van de gevouwen kaart, zodat het echt een boek zou zijn, werd al snel afgevoerd wegens wat te duur (wij doen immers aan 100+ kaartjes).
Postcards van onze vaste huisleverancier Moo, dat zou het worden. Om ook op de postcards nog een beetje te besparen (alle beetjes helpen, nietwaar) probeerden we ons kaartje klaar en geüpload te hebben vóór de jaarlijkse cyber monday actie van Moo, zodat we die bewuste maandag enkel moesten bestellen. We moesten ons dus haasten. Mijn toplief ontwierp een boekcover, ik kocht een plastic boompje bij Hema en we deden een eerste test in de straat.
Op een niet zo waterpas liggend voetpad.
Oeps.
Nu, wat we van die eerste test onthielden was dat Olivia het superplezant vond (zelfs het vallen, ja!) en dat het boompje goed achter het loopfietsje bleef liggen.
Check en dubbelcheck.
Goedgemutst vertrokken we de volgende dag naar het Rivierenhof, want dat zou toch een mooiere achtergrond zijn én, niet onbelangrijk, de paadjes daar hebben minder putten. Dat ze er net aan het snoeien waren met grote machines moesten we er bijnemen. We vonden alsnog een mooi plekje, aan de speeltuin/zandbak (elke geroutineerde ouder spot nu al onze denkfout). Uiteraard wilde Olivia toen NIET.MEER.OP.HAAR.LOOPFIETS.ZITTEN. maar spelen met slijk.
Een impressie!
Gelukkig hadden we een paar lucky shots...
En konden we onze minifotoshoot zelfs nog afronden met een geslaagde familie-selfie.
Benieuwd naar het uiteindelijke resultaat?
Nog even geduld,
zo gauw alle kaartjes hun bestemmingen bereikt hebben,
kan je het ook hier terugvinden...
Voorbije wensen:
maandag 8 december 2014
Office Space
Dag op dag tien (10!) jaar geleden deed ik als zenuwachtige, arme 19-jarige studente voor't eerst mijn werkuniform aan. Niet het mooiste dat er te vinden is (verre van) maar ik was toch blij dat ik het aan mocht.
Blij dat ik nu al werk had, amper een week nadat ik -een klein beetje voor de grap- het onderdeeltje jobs invulde, omdat ik dat toevallig zag staan toen ik eigenlijk de uren voor Bridget Jones 2 aan het opzoeken was. Dat men mij, een student met enkel 4 jaar vakantiemaand-werk-ervaring een kans wilde geven. Zelfs al zou ik na mijn maand proeftijd niet kunnen blijven dan nog was het al fijn om te weten dat ik in december een extra zakcentje zou hebben. En kijk: Vandaag doe ik mijn -intussen gelukkig iets moderner geworden- werkuniform nog steeds aan.
Of ik na 10 jaar ook niet eens iets anders wil doen? Tuurlijk! Ik kan immers niet meer zeggen dat ik dagelijks de ene uitdaging na de andere tegenkom, wat niet wil zeggen dat ik niet nog steeds blij ben, wanneer ik een dag met evenveel zieken als evenementen, tot een goed einde breng.
Maar waar ik vandaag en andere dagen vooral dankbaar voor wil zijn is dat ik dus werk heb. Dat ik vers afgestudeerd niet alleen een fulltime contract maar ook promotie aangeboden kreeg -terwijl klasgenootjes met ons net-behaalde-13-in-een-dozijn-diploma maar nergens een job vonden. Dat ik eveneens werk had gedurende het grootste deel van mijn studententijd. Dat ik mijn school daardoor zelf heb gefinancierd en dat ik tijdens mijn studies ook op eigen benen ging staan en (naar het einde van mijn studie) een huis gekocht heb, zonder financiële hulp van mijn ouders. Dat ik mijn lief er heb leren kennen en nog zóveel fijne mensen. Dat ik in het weekend werk en dus in de week, overdag naar de Delhaize kan (door omstandigheden was ik zaterdag op de Meir, als ik er niet afgesproken had, ik was teruggekeerd, wat een hel!). Dat onze baas vreselijk enthousiast reageerde toen wij vertelden dat er een kindje op komst was. Dat wij bijna een jaar afwisselend werkten -inclusief Olivia doorgeven op het werk- en dat dat allemaal goed was. Dat wij ouderschapsverlof kunnen nemen. Dat ik nog altijd zoveel mag kolven als ik wil (als ik het maar goed time). Dat ik maar 10 minuten moet fietsen en ik ben thuis. Dat ik het toch wel getroffen heb.
En toch is het werk iets waar ik hier heel bewust amper over schrijf. Aan verhalen over klanten en collega's is er nochtans geen gebrek. Net zoals de reactie ook absoluut ALTIJD dezelfde is wanneer je tegen kennissen of wildvreemden vertelt waar je werkt.
Wildvreemde 1: Ah, maar daar kom ik niet meer hoor (soms gevolgd door één of ander dwaas verhaal over het waarom). Ik ga bij de concurrentie.
Wildvreemde 2: [na het horen dat ik gratis naar de film mag, met 2] Mag ik eens mee naar de film?
Wildvreemde 3: Kan jij mij de poster van ... bezorgen?
Wildvreemde 4: Wat is een goeie film?
De antwoorden zijn respectievelijk: whatever, misschienalsjijtofbent, nee, andersmoetgetinterneteensopendoeneneenreviewlezen ikweettochnietwatjijleukvindt
Kunnen we dus alstublieft afspreken dat u de komende 10 jaar een originelere insteek zoekt om het met mij over mijn werk te hebben?
Dank bij voorbaat!
zondag 7 december 2014
Olivia en de buit van Sinterklaas!
We wisten wel dat Olivia dit jaar, ondanks al het geknutsel in de crèche en het opdringen van de Dag Sinterklaas-DVD, het hele Sint-gebeuren nog niet helemaal zou begrijpen. Maar wat er gebeurde toen ze vanmorgen de living binnenkwam hadden we niet kunnen vermoeden...
Abonneren op:
Posts (Atom)