Attachment Parenting

 22.03.2013 aka. den due date aka. Olijfje is 12 dagen oud.

Als ik toegeef dat wij niet de meest voorbereide ouders ter wereld waren, dan is dat helemaal geen overdrijving. Toen ik zwanger was hebben we eigenlijk meer opgezocht over onze reis naar Japan, dan dingen gelezen over ouderschap en opvoeding. Dom eigenlijk, want toen hadden we nog alle tijd van de wereld om het interweb te verkennen. Ouders-in-spe u leest dit goed: alinea 1 en meteen al een levensbelangrijke tip! Enjoy doelloos rondsurfen while you can!

Ik wist wél dat wij geen strikte, noch extreem losbandige ouders zouden zijn en ik hoopte dat ik mijn controlefreak-neurotisch-kantje een beetje zou kunnen laten varen, want een gestresseerde mama is nu eenmaal géén leuke mama.

Wat ik verder nog met zekerheid wist, was dat ik zo natuurlijk mogelijk wilde bevallen, onder water, mét een vroedvrouw. Wat op een 'gij bevalt dus we doen wat gij wilt, liefje' werd onthaald. <3

Verder kochten we wat gerief in echte winkels (Boobs 'n Burps en de helaas inmiddels gesloten Björk), wat pampers & vochtige doekjes bij Bol (vooral interessant tijdens bulkweken) en Amazon Duitsland en een hoop VanParijs-suikerbonen in de Makro (vanaf 3kg. krijg je extra korting!) en vroegen we ons ouderschapsverlof aan. Onder de vorm van beide 20 maanden 4/5 werken, en dat op een paar gezamenlijke maanden na, afwisselend en in schijven van 5 maanden per keer -want op die manier is er steeds één van ons een dagje extra thuis tot Olijfje naar de kleuterschool gaat!-. 

Ouderschapsverlof dus, want we waren niet van plan om ons drommeltje 5 dagen van 7 tot 19u door anderen te laten verzorgen. Hoewel we alletwee graag werken, zijn we geen van beiden zó carrièregericht dat we diezelfde carrière vóór de band met ons kindje zouden plaatsen. Een gezonde, goeie hechting in de eerste jaren was én is voor ons het allerbelangrijkste, vandaar onze keuze om ons ouderschapsverlof nu al op te gebruiken en niet te wachten tot Olivia wat ouder is.

Als je zoals wij, die de eerste maanden na de moederschapsrust, géén crèche namen, géén gebruik maakten van babysittende grootouders én beide 4/5 bleven werken, dan heb je vooral een flexibele werkgever nodig. Wat het geval is -wij zijn echt gelukzakken op dat gebied! En dan heb ik het nog niet gehad over onze extreem glijdende uren (én het feit dat Michael beslist wanneer wij moeten werken): wij kunnen 365/365 dagen werken (wat wij eerder een zegen dan een vloek vinden) en per etmaal is het bedrijf waar wij werken slechts 8u gesloten. Wat betekende dat wij gewoon afwisselend werkten en er zo dus steeds iemand bij Olivia was. Enige nadeel is natuurlijk dat je met zo'n systeem weinig met 3 thuis bent, maar dat hadden we er in eerste instantie voor over.

Dat we beslisten om Olivia vanaf half november uiteindelijk toch 2 dagen per week een héél fijn kinderdagverblijf te laten frequenteren is eigenlijk een lang verhaal waar toeval het sleutelwoord is. Lees: ik kreeg een fulltime-9to5-job aangeboden, die ik serieus overwogen heb, waardoor we plots wél (bijna) voltijdse opvang nodig hadden. Hoewel ik uiteindelijk, om tal van redenen, koos om gewoon bij mijn werkgever sinds 9 jaar te blijven vonden wij, oh toeval!, indestad waar opvang kritiek is, zonder ingeschreven te zijn op wachtlijsten, na slechts 5 dagen zoeken een plekje in een crèche naar onze zin op nog géén 10 minuten fietsen van ons huis *speekmedaille* En toen begonnen we te denken en te rekenen... die 2 daagjes crèche (niet eens heel erg lang, gemiddeld van half 10 tot 17) voor Olivia betekent voor ons gezinnetje ongeveer 1 volledige dag met drie thuis per week. In tegenstelling tot 1 dag per maand BK. (before kinderopvang). En hoewel one-on-one tijd met Olijfje plezant is, is met drie thuis zijn natuurlijk nog véél plezanter dus: crèche it was.

Maar nu, terug naar mijn oorspronkelijk verhaal: we gingen dat ouder zijn vooral op ons af laten komen. Ouderschapsverlof was voor ons een must, net als skin-to-skin-contact met zowel mama én papa, vanaf seconde 1. Dat het borstvoeding zou worden stond ook al lang vast. Naar mijn gevoel was dat gewoon de meest logische keuze en Michael was het daar helemaal mee eens. Om ons voor te bereiden op het borstvoedingsavontuur volgden we de super informatieve mama en papa workshop bij Boobs 'n burps en verder gingen we er nogal vanuit dat dat allemaal vanzelf zou gaan. Not! (maar dat verhaal hebt u nog te goed.)

Dat ons kindje veel gedragen zou worden (zoals we al bij vrienden maar vooral in Japan overal gezien hadden) was ook een evidentie, nabijheid is nu eenmaal een belangrijke factor als je spreekt over een gezonde hechting en zo werden er een Ergobaby en een Tricot Slen op de lijst gezet.

Aangezien de laatste jaren steeds meer mamablogs mijn reader binnenslopen, was ik wel eens onderwerpen als baby sign language (een manier om te communiceren met je baby nog voor hij of zij praat), extended rear facing (het in de auto zo lang mogelijk tegen de richting rijden) en rapley (een methode waarbij je je kindje vanaf 6 maanden vast voedsel geeft in stukken en de papjes gewoon overslaat) tegengekomen, ik sterde naar hartenlust en later zou ik dat wel eens verder onderzoeken (eerst Japan door de Google halen). 

Toen ik na Olivia's geboorte, vaak tijdens het clusteren (door ons al snel "tepelslaapje" gedoopt, cause that's what it is) hongerig was naar info (en naar eten, maar ik met een slapende baby aan mijn borst, en een lief op het werk, alleen mijn honger naar info kon stillen via de laptop, tablet of smartphone die toevallig het dichtst in mijn buurt lag) deed ik internetzoektochtjes naar bovenstaande onderwerpen (en zo kwam ik dan weer nieuwe dingen tegen, oa. deze (montessori)kinderen, hoe zij messen -mogen- hanteren vind ik inspirerend!). 

Tot mijn grote verbazing kwam ik ook heel snel uit bij wat William Sears 'attachment parenting' (natuurlijk ouderschap) heeft genoemd. De regel daar is dat je weinig regels, maar je vooral je gevoel volgt, je doet gewoon wat op dat moment werkt voor jouw gezin. Al zijn er wel 8 basisprincipes, als houvast:

1. Voorbereiden op zwangerschap, bevalling en ouderschap
2. Voeden met liefde en respect, het begin van het proces van hechting
3. Invoelend reageren, de taal van liefde leren
4. Koesterend aanraken, de helende kracht van lichamelijke nabijheid
5. Veilig slapen, lichamelijk en emotioneel, het grote belang van tegemoet komen aan nachtelijke behoeften
6. Consistent en liefdevol zorgen, hou de band met je baby in stand
7. Positieve discipline toepassen, wees de verandering die je graag ziet
8. Streven naar evenwicht in je persoonlijk en gezinsleven, vrede van binnen geeft vrede thuis

Graag willen wij, als de intussen toch iets meer voorbereide (lees: relaxte) en belezen (lees: luie) ouders die we zijn, onze (opvoedings)keuzes en bevindingen over natuurlijk ouderschap, natuurlijk bevallen, borstvoeding, een refluxbaby, rapley, cosleepen, babywearing, extended rear facing,... delen met jou, ons lief -nu nog klein- Olijfje. En met u, vriendinnen (of wildvreemden) die, terwijl ze deze woorden lezen, ook een tepelslaperke aan hun borst hebben en met honger in hun buik ten einde raad op zoek zijn naar hoe anderen dat doen, de baby in leven houden en dat liefst op een zo aangenaam mogelijke manier.

Al wil ik daar meteen het volgende bij vermelden: we hebben lang getwijfeld of we wel op het internet wilden gooien hoe wij Olivia willen opvoeden. We weten namelijk dat onze manier niet zo standaard is en dat gefrons of (goedbedoelde/gemene) commentaar niet veraf is. We willen ook op géén enkele manier beweren dat wij de waarheid in pacht hebben. Kinderen die bijvoorbeeld zonder borstvoeding groot gebracht worden of dagelijks 12 uur bij een kinderopvang doorbrengen worden ook groot, net als Olivia die het dan weer zonder herbruikbare luiers moet stellen (iets wat veel natuurlijke ouders bijvoorbeeld wél doen). Dat is voor ons net het fijne aan natuurlijk ouderschap, je maakt keuzes voor je gezin vanuit de basisprincipes en je kiest zelf hoever je wil gaan, no judgement. 

Want dat is het belangrijkst, lees vooral mee. Denk je ohmygawd nee, wat doen die allemaal? Evengoeie vrienden! De kans is groot dat wij jouw keuzes ook 'anders' vinden, maar weet ge, blije ouders zijn goeie ouders: whatever makes you happy!  

Voel je je begrepen, super! Als wij bij Kind&Gezin zitten voelen we ons altijd een soort van aliens, blij dat wij met jou wél van gedachten kunnen wisselen! En ook: wanneer gaan we koffie drinken om dat te vieren?  

Meer weten over attachment parenting?

wikipedia (de klassieker) || kiind magazine: natuurlijk ouderschap - hechting: 1 - 2 - 3 (veel korte toegankelijke informatieve artikels, één van mijn favoriete plaatsen om mijn info-honger te gaan stillen) || dragen en voeden (kijk vooral op de fora, information overload!) || Roeline (omdat wat zij schrijft gewoon de essentie van natuurlijk ouderschap is) || Tiene (omdat ze weet waarover ze spreekt: #vroedvrouw) || Mademoiselle Fresita (omdat ik mij helemaal kan vinden in haar tips) || Lieselotte (omdat ze het "help, Kind en Gezin vindt ons aliens-gevoel zo treffend kan beschrijven") || motherhood (mijn pinterestbord met favoriete links)

Het grote dring eens wat media op aan je lief spel*

Toen Michael na 18 dagen samenzijn 3 weken naar Japan trok werd ik achtergelaten met mixcds, dvds en comics. Hij kreeg op zijn beurt van mij een naarstig in elkaar gestoken overlevingspakket met het lichtere (letterlijk: want op luchtpostpapier geschreven) werk: teksten, gedichten en foto's. Toen begon het dus al. Dingen opdringen.

We zijn eigenlijk niet meer gestopt. Met de regelmaat van de klok worden er gelezen en goed bevonden blogposts doorgestuurd of grave scènes uit alleen bekeken films of series voor de andere terug opgezet.

Vanaf 2014 doen we't officieel, dat opdringen. Zeker 3 keer, alles mag, maar liefst iets waarvan je denkt dat de ander het wel zou kunnen smaken, en je moet het zelf ook verslonden hebben.

En zo kwam het dat Michael eindelijk Lucky number one heeft uitgelezen. Over foodcritic Matthew Amster Burton die met zijn dochter Iris en vrouw Laurie een maand een appartement in Tokyo huurt en er de couleur locale in al zijn smaken meemaken. En voor u zich afvraagt waarom Michael dit boek niet al eerder verslond, hij stelde dit uit omdat hij vreesde voor teveel Japan-heimwee. Soms heeft Michael rare redenen om boeken (nog) niet te lezen. Het eerste boek van Amster-Burton (waarin hij vertelt over hoe hij voor zijn dochtertje kookt als stay-at-home-freelance-over-eten-schrijvende-papa) werd overigens geweigerd als lectuur tot ik effectief zwanger was, terwijl ik hem al zeker 100 keer op geregelde tijdstippen dat boek aan het (proberen) opdringen was.

Nu, voor wat hoort wat, zo kwam het dat ik vorige week mijn eerste Koreaanse film zag. Gebaseerd op een manga uit de jaren '90: Old Boy. Heavy shit enal. Als de Amerikaanse remake die vandaag uitkomt even goed is... Ik weet nog steeds niet of ik de film nu goed of slecht vond eindigen. We hebben er al ettelijke uren over gepalaverd, dat het niet altijd over Olijfje of het werk moet gaan, me dunkt.

Next up: Eating Animals - Jonathan Safran Foer (Michael) & Me talk pretty one day - David Sedaris (Sarah). We houden u op de hoogte!

 *Noot: Het helpt als je beide een gezonde dosis kijkbuiskind in je hebt zitten (series! films!) en verder ook leest, geïnteresseerd bent in podiumkunsten (Sarah), muziek en games (Michael). Bottom line: alles wat de moeite op eender welk gebied wordt met veel plezier door ons verorberd en soms word je daar een ander mens van en wil je daarover van gedachten kunnen wisselen met je lief.