Brieven aan Olivia -maand 1

*klik op de foto voor de grotere versie*

Mijn lieve Olivia,

Jij bent nu een maand oud en wat een maand is dat al geweest...

Helemaal overdonderd was ik toen ik je zo onverwacht vroeg in mijn armen mocht nemen. (Ik beloof plechtig, nu is het uit mijn systeem, we gaan er niet meer over zeuren, over dat te vroeg arriveren en over die kappersafspraak die ik daarom moest afzeggen waardoor ik je amper van achter mijn veel te lange frou zie liggen.) We bekijken het van de positieve kant, het grote voordeel was namelijk dat jij mij met jouw vroege entree gewoon geen kans hebt gegeven om zenuwachtig te zijn voor de bevalling en dat die bijna helemaal is gelopen zoals ik dat op voorhand wilde, niet in bad (want daar was gewoon geen tijd voor) maar wel natuurlijk en poliklinisch.

Dat laatste betekende dus ook dat jij op de dag van je geboorte al kennismaakte met onze harige huisgenoten, wiens vacht we nu continu uit je mond en van je kleren moeten plukken. Het lijkt alsof ze je de meerderheid van de tijd wel kunnen appreciëren (vooral wanneer je niet huilt, want als je dat wél doet maakt Flor er een erezaak van om mee te beginnen miauwen en occasioneel zelfs te kotsen), jullie worden vast vrienden, later als je wat groter bent.

Want wat ben je nu nog klein... en zorgen dat ik mij daar al over heb gemaakt. Ik ben verdorie de laatste 28 jaar nog nooit zo geobsedeerd geweest door de weegschaal als deze maand. Allemaal omdat jouw gewicht zo'n strijd is. De borstvoeding ook trouwens.

Vanaf dag 1, heb ik gekolfd om jou toch maar wat van het beste dat ik te bieden had te kunnen geven. De eerste drie dagen deden we van aanleggen (en allebei gefrustreerd geraken omdat dat niet goed lukte), manueel afkolven en cupping. Na het mislukte aanleggen was je vaak zo koleirig dat jouw papa je wilde armpjes moest tegenhouden terwijl ik het eten via een bekertje of lepeltje bij je binnen goot. Want je wilde het wel, dat eten, gretig zelfs, maar we pasten gewoon niet goed op elkaar.

Dag vier tot en met acht was het tepelhoedjes wat de klok sloeg, eindelijk dat heerlijke gevoel van gulzig drinkend kindje, dat mij met een halfopen oog aankeek, met een klein handje mijn borst vasthield (of pulkte aan de randjes van het tepelhoedje, mijn kleine wriemelkont). Liefde datist.

Op dag acht, na het weekend, werd je opnieuw gewogen. Terwijl je papa en ik dachten dat je het goed deed, zo drinken met een hoedje op, bleek dat dat helemaal niet het geval was, een lichtgewicht van 2,5 kilo was je geworden en dat terwijl je al zo weinig reserve had. Je papa kwam na twee uur werken terug huiswaarts en er werd wat gehuild. Er werd verder ook een elektrische kolf gehuurd en je mocht niet meer aan de borst maar ging aan de fles. Alles om je energie te laten sparen. We moesten je immers vetmesten. Tot overmaat van ramp bleek vervolgens dat ik niet genoeg melk voor je kon kolven (terwijl dat in week 1 nog het minste van mijn zorgen was). Je papa, de schat, doorkruiste dus die maandag, zo rond de klok van negen, nog de stad voor een portie poedermelk, terwijl wij hier thuis samen zaten te huilen. Jij om eten en ik omdat ik niet genoeg eten voor je had.

Je weet het vast niet meer maar het was ook die avond dat wij met drie een poederpact sloten. Het pact bestond uit twee delen: 1. Dat we dat poeder zo snel mogelijk terug gingen buitengooien (uiteindelijk een dag of tien later, hoera!) en 2. Dat we zolang er poedermelk was, niet zouden smossen met moedermelk. Want elke halve druppel moedermelk is eigenlijk gewoon goud, laat daar geen twijfel over bestaan.

Het vetmesten is gelukt, op 1 april gaf de weegschaal 3,100kg aan en dat was geen grap, Elke en ik deden er zowaar een vreugdedansje van in de badkamer. Gevolg, je mocht terug aan de borst, en we zouden je steeds minder extra moedermelk in een flesje bijgeven. Op dit moment drink je terug bijna alleen maar aan de borst en kolf ik nog maar 1 à 2 keer per dag af, gewoon als reserveke. Je drinkt goed, dat bevestigde een fiere Elke gisteren nog maar eens. En toch maak ik me zorgen. Niet om wat erin gaat maar om wat eruit komt en om hoeveel verdriet je dat doet. Al van dag 1 komt er met regelmaat van de klok een hele gulp melk terug uit dat kleine lijfje van jou. Maar tegenwoordig is het eerder uitzonderlijk als het niet gebeurt, en je onbedaarlijke huilen halve uren aan een stuk, het feit dat je weer wat bent afgevallen, je nooit of te nimmer willen platliggen, ook niet op een hellend vlak maar je continu rechtgehouden willen worden,... Ik ben bang dat het refluxmonster er wat mee te maken heeft en mijn hart breekt nu al. Een voeding duurt makkelijk een uur als ik jou laat doen (jouw micro-tut-slaapjes inbegrepen) en daarna begin de strijd om het eten in je te houden, terwijl je duidelijk ongemakkelijk bent. Morgen gaan we naar de kinderarts. Ik ben eens benieuwd, want de laatste twee weken ben je een heel ander kind, veel ongelukkiger en dan breekt mijn prille moederhart.

Gelukkig is er dan je papa, hij is de steun en toeverlaat in bange mama-tijden, de smeerder van boterhammekes en brenger van borstvoedingsthee en koekjes wanneer jij mijn armen opeist. Maar hij heeft ook lieve, sterke, warme handen die je overnemen wanneer ik het allemaal even niet zie zitten. En als geen ander kan ie het, rustig blijven wanneer jij zit te krijsen. In no time ben jij dan ook weer rustig. Geduldig zijn en rustig blijven, twee skills die essentieel zijn voor het moederschap en die ik duidelijk nog moet perfectioneren, zo merkte ik de laatste weken.

Het is een schat, die papa van jou, ook wanneer je niet krijst zingt hij liedjes en vertelt hij je verhaaltjes, dat laatste deed ie trouwens ook al toen je nog niet geboren was. Ge hebt zijn verhaal over getrouwheidskaarten toch onthouden, mag ik hopen? Want dat was wel een van de betere. En als ik uit de douche kom en ik zie jullie samen op de zetel liggen terwijl jullie The Americans of Hannibal (jouw papa's laatste nieuwe favorieten) kijken dan ontploft mijn moederhart elke keer van trots en liefde.

Net zoals wanneer ik je iets (nieuws) zie doen. Je hoofd lang rechthouden, huilen met echte tranen(!) -dat je dat dan zo hard doet tot de aders van je kleine hoofd een centimeter hoger liggen neem ik er maar bij-. Je tut zelf vasthouden, soms, als je arm niet te wild beweegt. Mijn bril van mijn hoofd trekken, of bij jouw papa, borsthaar vasthouden en -indien mogelijk- uittrekken. Eindelijk de lol ontdekken van in bad gaan (#dochtervanuwmoeder-oef). Aandachtig kijken naar je vos of uil-knuffels of luisteren naar je muziekdoosje #wijzijnaanhangersvanhetgrotestimuleeruwkind-spel. Of wanneer anderen -die die het kunnen weten- zeggen dat je zo klein maar superflink en sterk bent.

Wat we in elk geval ontdekten is dat met de komst van een klein, superflink drommeltje als jij, niet alleen ons hele hart en lijf en leden maar ook ons huishouden even het noorden kwijt was. Bepaalde dingen in huis zijn we plots superintensief gaan gebruiken. De verwarming (aangezien de weergoden het nodig vonden om half maart nog wat sneeuw te lossen), de wasmachine (als je jezelf of ons weer hebt ondergekotst), de microgolfoven, om alle flesjes en hoedjes en kolfatributen te steriliseren (het moet gezegd, het ergste dat kan gebeuren is dat de microgolf afloopt en we met een heerlijk slapende Olivia op onze schoot zitten en we dat irritante belletje moeten aanhoren tot het na 10 minuten -eindelijk- vanzelf stopt). Maar nog het meest van al sta ik versteld van hoeveel ik de spiegel van de badkamer al heb gebruikt: om te kijken of je op mijn rug hebt gekotst, om, wanneer je over mijn schouder gedrapeerd ligt, te kijken of je je ogen dichtgedaan hebt, om te kijken of ik je pamper nog moet optrekken kwestie van een bekakte rug te vermijden, of gewoon om een beetje te kijken hoe mooi wij samen zijn. (Wij zijn écht mooi samen.)

Afsluiten doe ik met een zinnetje dat ik je de laatste 4 weken al immens veel heb toegefluisterd:

Jij bent zooo mooi. Mama houdt van jou.

zoen
je mama

*koosnaampjes van de maand*

drommeltje - olijfje - lief(je) - knolleke (knollie) - snotterke - spouwerke (als ik jou en mij in weer maar eens een nieuwe droge outfit moet stoppen) - smoelentrekkerke (zo is er onder andere je "ik ben 16 en ik mag niet uitgaan-gezicht" je "ik ben achttien en ik wil in de p staan-gezicht" en jouw alwetende grijnslach als wij net aan jou vragen wie de mooiste baby van de wereld is)- vriendje

[mama]

lief - olijf - kleine piranha (als jouw papa mij helpt om je aan te leggen en je nogal hevig te keer gaat) - jonkvrouw - garnaal (als je helemaal ineengekrompen op hem ligt) - aapeke (als je je in  krampjeshouding rond onze arm hebt geklemd)

[papa]

klein moppeke - prutsemie - poppetrees - temperamentvolle dame

[elke, de vroedvrouw]

In navolging van de brieven van i. aan Mira. 
Deze post verscheen eerst op de beebiotheek