"Sarah is koppig", oftewel "Hoe ik mijn teennagel bijna achterliet in een Sunparks-zwembad" een guest blog van M.

Wat raakte Sarah tijdens het Sunparks-weekend binnen de 2 uur na aankomst én binnen de eerste 30 min. in het zwembad kwijt, om 'het' pas op zondagnamiddag terug te vinden?

a. het sleuteltje van haar zwembadlocker | b. haar bril | c. haar maagdelijkheid | d. de zilveren ring die ze van M. kreeg toen ze 6 maanden samen waren | e. M.

Om het antwoord te kennen: lees even mee...

Voor diegenen die een beetje achterstaan op het hele verjaardagsverhaal, allow me to recap:

*Sarah nam M. mee naar een Sunparks-domein voor een 3-daags verrassingsfeestje met al zijn vrienden.

Dus...

De eerste avond na aankomst hadden we nog geen gasten op het lijstje staan. Dit leek ons het ideale moment om het dan nog rustige en plasvrije zwembad te bezoeken. Zaterdag en zondag ging ik een resem vrienden over de vloer krijgen, en leek ons de kans klein om voor een uurtje weg te glippen naar het zwembad.

We droppen snel onze bagage in't bungalow'ke, verzamelen badpakken en vertrekken gezwind naar het Aquafun-zwembadcomplex. Een kwartier en 2 euro later staan we in een plasje lauw tweedehands zwembroekwater aan onze lockers waar we elks onze outfit proberen in te duwen. Ik meende mij te herinneren dat de lockers vroeger meer plaats boden en dat het jasje dat ge aan zo'n kapstok hangt, effectief "hangt" en niet met de onderkant de vochtige bodem van de locker aan't opnemen is. Ik zet mijn bril af en plaats dit liefdevol in vestzakje, kwestie van dit nuttig voorwerp niet kwijt te spelen. Het is tevens niet echt de moeite om zo'n zwempark in haarscherp HD te zien.

Sarah is ook klaar, maar heeft nog steeds haar bril op. Ik meld dat zij die vergeten af te zetten is:

M: "Ge hebt uw bril nog op."

S: "Ja, ik weet het, maar ik zie niet graag onscherp, ik hou die altijd aan als ik ga zwemmen."

M: "..."

Ik doe over heel weinig dingen moeilijk, zelfs al ben ik overtuigd van mijn juistheid over bepaalde standpunten. Nobody likes a smart-arse, dus ik laat het gesprek hierbij. Sarah geef ik graag haar goesting, kwestie van debatten te vermijden op onze eerste dag vakantie. Mensen die vinden dat ik onder hare sloef lig en voor mijn rechten moet opkomen, moet ik wel even inlichten dat als puntje bij paaltje komt en ik gelijk blijk te krijgen achteraf, dat ik niet aarzel om mijn "told-you-so" nog eens in haar gezicht te wrijven. Een heilige, I am not.

Anyways, een kwartier later was Sarah haar bril kwijt. We hadden net de wildwaterbaan voor de tweede keer gedaan en Sarah stak haar hoofd uit het water zonder een limoengroen montuur.

Eerst een minuut langs de bodem gedoken, en alle anderskleurige objecten daar is bepoteld: pleisters, stukjes tropische plant, afzuigputjes met haar. Maar geen bril te bekennen.

En nu komt het stuk waar gevoelige lezers even naar de laatste paragraaf skippen:

Dus ik loop eerst voorzichtig op de natte vloer naar de ingang van de wildwaterbaan. Ik wil deze nog eens af glijden en op de rustpunten kijken of er een bril in een lus van wild water vastzit. Eenmaal boven aan de ingang neemt mijn enthousiasme toe en spring ik de laatste trappen op om zo snel mogelijk mensen tegen te houden, zodat ze met hun kilo's de bril niet verpletteren.

Ipv mijn voet, of teen, zet ik mijn haast mijn nagel neer op een stenen trap en hef mijn +100kg op. Mijn nagel begeeft het en neemt afscheid van mijn teen. Ik kijk naar mijn voet langzaam realiserend waarom mijn voet in brand lijkt te staan, en tref mijn nagel aan: niet meer evenwijdig met de vloer, maar met een hoek van 40° richting plafond.

Oh well, ben nu toch boven, dus ik besluit de wildwaterbaan zowieso te doen. Ik voel het water onder mijnen losse nagel klotsen. Gelukkig brandt de chloor de andere pijn weg.

De komende 10 minuten treffen andere zwemmers een man aan die zijn voet vasthoudt terwijl hij naar beneden glijdt, lichtjes huilend van pijn en af en toe pauzerend om zijn hoofd onder water te steken.

Er wordt geen bril de resterende 30 minuten van ons verblijf gevonden. Elk zwembad hebben we binnenstebuiten gekeerd, en telkens als ik even uit het water ging en voorzichtig om mijn nagel drukte om deze terug in mijn teen te duwen, spoot er een straaltje chloorwater uit de voegen van mijn nagelriem. Nice!

Sarah droevig, want ze heeft geen bril, M. ongerust over de toekomst van zijn linker grote teen. Aan de receptie gegevens achtergelaten, mocht de bril nog gevonden worden, en dan hinkend naar huis.

Twee dagen later was de bril terecht en kleurde mijn teen een mooi hemelsblauw. Nu, een week later, heeft mijn nagel terug contact gezocht met mijn teen en is alles terug beter dan normaal. Ik heb immers geen ingegroeide nagel meer die me de voorbije 15 jaar irriteerde.

Dank u, Sarah

Graag gedaan liefje!

*blij dat mijn koppigheid soms toch nog iets positiefs oplevert en in mijn verdediging: al mijn juwelen had ik braafjes uitgedaan, in tegenstelling tot die vorige keer in Centerparcs, toen ik een gouden armbandje kwijtraakte. Ik leer dus weldegelijk bij, slowly but steadily*


mijn bril, nog nooit zo proper als toen ie 2 dagen
in het chloor- en pipi-water van Sunparks lag!

Er is een ander...

Ik had jullie nog iets beloofd: de reden échte van de blog-afwezigheid. Wel, hier komt ie: er was namelijk tijdelijk een andere blog.

Vorige week was mijn lief lief niet alleen 5 jaar mijn liefste, hij werd ook 30, en dat moest uiteraard gevierd worden. Aangezien hij niet zo de man is voor geweldige surprise-feesten heb ik dat op een andere manier geflikt: met een geheim fotoboek en een Sunparks-weekend waarbij hij veel vrienden -voornamelijk van het middelbaar- (na soms zelfs verschillende jaren) terugzag.

Jáaa-ren, hoor ik u daar zeggen?
De reden daarvoor is nochtans simpel: veel weekendwerk -inderdaad, werken wanneer anderen vrij zijn!- en een beetje nonchalant zijn qua afspreken en dan zijn er plots vrienden met 3 kinderen waar je geen weet van had!

De vrienden in kwestie waren blij, M. genoot en beloofde aan elke vriend meer contact en er na één telefoontje staan indien nodig. Een wetenschap waar noch de vrienden in kwestie, noch ik ook maar één seconde over zouden twijfelen. Dat is toch juist het schone aan vriendschap, meteen kunnen beginnen waar je de vorige keer halt hield.

Het werd dus het ideale feestje en dat tijdens een zonovergoten weekend...

Meer foto's, knutselwerkjes, uitnodigingen en tot voor kort grote geheimen op de blog zelf of op flickr.