Vanmorgen om 7.30u zat ik niet te lummelen, noch te slapen, noch kattenkots of grond op te ruimen (grond uit een bloempot welteverstaan, door de lieve poezen omgegooid). Nee, om 7.30u had ik dat allemaal al achter de rug. Wat ik wél deed was in het zonnetje naar theater luisteren met een tasje koffie en boterhammetjes met ei.
Onder het koosnaampje 'Beckett en omelet' zorgt Comp.Marius immers via de Zomer van Antwerpen voor vertier op een uur waarbij ik anders nog lang niet aanspreekbaar ben.
't Was heerlijk zo ontwaken. Alleen jammer dat ik van al dat vroege opstaan intussen opnieuw slaperig aan het worden ben...
Het is de periode van het ene jaar. Vorige week woonden M. en ik een jaar gelukkig samen en vandaag zijn we exact een jaar in het bezit van onze knuffels.
Zo te zien zijn zij hun luxeleventje bij ons nog niet beu, maar goed ook, want wij willen nog vele jaren voor hen zorgen.
Binnenkort wordt overigens ook dit stukje interweb één Toeters en bellen, maar dat is voor volgende week!
Geld geven als cadeautje vind ik een van de vreselijkste dingen die er zijn. Ik snap dat je het liever ontvangt dan een cadeautje waar je niets mee bent, maar toch hou ik niet zo van het geven van een eeuwig inspiratieloos envelopje met geld.
Gelukkig heb ik een heel scala aan vervang-geefgeldcadeaus: centjes diepvriezen, centjes in een WC-rollen-taart verwerken, het maken van origami geldbloemen, centjes in een emmer zand verstoppen,... ---zij die binnenkort trouwen, u weze gewaarschuwd!
Een andere goeie vervanging, voor het niet willen geven van harde cash, zijn bons. Zo krijgt de ontvanger toch nog het idee dat hij/zij iets of wat keuzevrijheid heeft terwijl jij, gever, in werkelijkheid al tussen ontieglijk veel winkels gekozen hebt. Een gat in de markt zo wisten ze bij Bongo!
Maar toch, jaar op jaar een bongo ontvangen is maar niets, en wat geef je verder aan gelukkige mensen die eigenlijk alles hebben wat hun hartje begeert. Namelijk, de dagelijkse onvoorwaardelijke en onuitputtelijke liefde van kinderen en schoonkinderen...
Eerst en vooral willen wij vanwege de hele familie ook iedereen met een andere overtuiging bedanken voor hun aanwezigheid. Het doet deugd dat ongeacht de overtuiging de liefde voor onze bompa ons samenbrengt.
----
Voor u staan de twee zondagskinderen van de familie, al zijn we vandaag triest toch beseffen we dat we
-op zijn antwerps-, onze beide pollekes mogen kussen met onze grootouders.
Alle vier dragen ze ons op handen, en wij hen.
Het is dan ook opnieuw erg moeilijk voor ons om afscheid te nemen van een bompa. Inderdaad, een paar jaar geleden stonden we voor hetzelfde pijnlijke afscheid. Intussen leerden we wél dat de goeie momenten blijven leven, maar het blijft hard.
Dus, lieve lieve bompa van Heppen, want dat typeert je ten voeten uit, onze bompa en verliefd op je mooie huisje in Heppen. We willen van dit moment gebruik maken om een paar van die goeie momenten te delen met iedereen aanwezig. Jij mag dan wel bescheiden zijn maar je weet wat voor een flapuit deze kleindochter is dus ik ga ervan uit dat je’t ons niet kwalijk zal nemen.
Toen Esther en ik afgelopen week op de trein zaten probeerden we een aantal ideeën neer te schrijven voor dit tekstje. Een paar dingen die altijd terugkwamen in min of meer andere versies waren dat je een bescheiden levensgenieter was. Zoals de bompa uit de Werther’s echte reclame, snoepjes die ook vaak in je auto te vinden waren. Het genieten van een goed glas wijn en lekker eten hebben -wij allemaal- van jou geleerd.
’t Begon al ’s morgens met een lepeltje honing en een in de koffie gesopt speculaasje. Verder werd er ook goed voor je gekookt, een maaltijd die steevast gevolgd werd door koffie met koekjes. En als we de doos danish butter cookies te dicht in je buurt durfden zetten, nam je met deugenietenlichtjes in je blauwe ogen van elke soort één koekje.
In de herfst aten we dan de door jou gemaakte kastanjetaart, en jawel bompa, we beloven plechtig, deze herfst eten we ze opnieuw, in jouw gedacht.
Ook eten en plukken we nu nog de vruchten uit de tuin waar je zo fier op was, als sinds we klein zijn smullen we aardbeien, erwtjes, asperges, stekebezen, rode besjes en nog zoveel meer door jou met liefde gekweekt. Wanneer we vroeger wortels gingen stelen, ze afspoelden onder het kraantje buiten en ze dan op begonnen te smullen kon jij zo fier naar ons zitten kijken. Stilzwijgend maar genietend en met de pijp in de hand. Bompa, wist je trouwens dat ik altijd blij was dat mijn dekentje naar Heppen rook, wat eigenlijk betekende een combinatie van de geur van pijp en de geur van de stoof?
Samen met jou gingen we in de schuur hout halen voor de stoof. Toen we net iets minder wogen was dat het startsein voor dolle ritjes in de kruiwagen. En wij maar lachen.
Ook –altijd- goed voor een brede lach op ons gezicht waren je deugenietenverhalen over vakanties bij ma tante Germaine, waar jullie broers karamazov, als kleine jongetjes, gingen vissen op kippen of de verhalen over de reus van Chimay en de krabbekes.
Toch, over de oorlog sprak je nooit. Dat was een afgesloten hoofdstuk, waarom stilstaan bij de verdrietige dingen in het leven als je ook de goede kan herinneren hé bompa.
Daarom zullen wij blijven onthouden hoe je de bomma vol liefde hielp met het opzetten van tentoonstellingen, hoe je ons helemaal op’t eind bleef troosten, ons aaide, vanuit je bed naar ons wuifde en kushandjes toewierp. Hoe je bij elk afscheid een kruisje op ons voorhoofd drukte en bezorgd was of we onze gordel wel aanhadden. Hoe je zovele kerstcadeautjes voor ons knutselde en nog zoveel meer.
Maar bompa, voor nu, zoals we zoveel zeiden de laatste weken, rust nog maar een beetje.
Je hebt het verdiend.
Tekst zoals ik die samen met zus E. (vet) morgen zal voorlezen in de kerk.
