*klik op de foto voor de grotere versie*
Mijn lieve Olivia,
Jij bent nu een maand oud en wat een maand is dat al geweest...
Helemaal
overdonderd was ik toen ik je zo onverwacht vroeg in mijn armen mocht
nemen. (Ik beloof plechtig, nu is het uit mijn systeem, we gaan er niet
meer over zeuren, over dat te vroeg arriveren en over die
kappersafspraak die ik daarom moest afzeggen waardoor ik je amper van
achter mijn veel te lange frou zie liggen.) We bekijken het van de
positieve kant, het grote voordeel was namelijk dat jij mij met jouw
vroege entree gewoon geen kans hebt gegeven om zenuwachtig te zijn voor
de bevalling en dat die bijna helemaal is gelopen zoals ik dat op
voorhand wilde, niet in bad (want daar was gewoon geen tijd voor) maar
wel natuurlijk en poliklinisch.
Dat laatste betekende dus ook dat
jij op de dag van je geboorte al kennismaakte met onze harige
huisgenoten, wiens vacht we nu continu uit je mond en van je kleren
moeten plukken. Het lijkt alsof ze je de meerderheid van de tijd wel
kunnen appreciëren (vooral wanneer je niet huilt, want als je dat wél
doet maakt Flor er een erezaak van om mee te beginnen miauwen en
occasioneel zelfs te kotsen), jullie worden vast vrienden, later als je
wat groter bent.
Want wat ben je nu nog klein... en zorgen dat ik
mij daar al over heb gemaakt. Ik ben verdorie de laatste 28 jaar nog
nooit zo geobsedeerd geweest door de weegschaal als deze maand. Allemaal
omdat jouw gewicht zo'n strijd is. De borstvoeding ook trouwens.
Vanaf dag 1, heb ik gekolfd om jou toch maar wat van het beste dat ik te
bieden had te kunnen geven. De eerste drie dagen deden we van aanleggen
(en allebei gefrustreerd geraken omdat dat niet goed lukte), manueel
afkolven en cupping. Na het mislukte aanleggen was je vaak zo koleirig
dat jouw papa je wilde armpjes moest tegenhouden terwijl ik het eten via
een bekertje of lepeltje bij je binnen goot. Want je wilde het wel, dat
eten, gretig zelfs, maar we pasten gewoon niet goed op elkaar.
Dag
vier tot en met acht was het tepelhoedjes wat de klok sloeg, eindelijk
dat heerlijke gevoel van gulzig drinkend kindje, dat mij met een
halfopen oog aankeek, met een klein handje mijn borst vasthield (of
pulkte aan de randjes van het tepelhoedje, mijn kleine wriemelkont).
Liefde datist.
Op dag acht, na het weekend, werd je opnieuw
gewogen. Terwijl je papa en ik dachten dat je het goed deed, zo drinken
met een hoedje op, bleek dat dat helemaal niet het geval was, een
lichtgewicht van 2,5 kilo was je geworden en dat terwijl je al zo weinig
reserve had. Je papa kwam na twee uur werken terug huiswaarts en er
werd wat gehuild. Er werd verder ook een elektrische kolf gehuurd en je
mocht niet meer aan de borst maar ging aan de fles. Alles om je energie
te laten sparen. We moesten je immers vetmesten. Tot overmaat van ramp
bleek vervolgens dat ik niet genoeg melk voor je kon kolven (terwijl dat
in week 1 nog het minste van mijn zorgen was). Je papa, de schat,
doorkruiste dus die maandag, zo rond de klok van negen, nog de stad voor
een portie poedermelk, terwijl wij hier thuis samen zaten te huilen.
Jij om eten en ik omdat ik niet genoeg eten voor je had.
Je weet
het vast niet meer maar het was ook die avond dat wij met drie een
poederpact sloten. Het pact bestond uit twee delen: 1. Dat we dat poeder
zo snel mogelijk terug gingen buitengooien (uiteindelijk een dag of
tien later, hoera!) en 2. Dat we zolang er poedermelk was, niet zouden
smossen met moedermelk. Want elke halve druppel moedermelk is eigenlijk
gewoon goud, laat daar geen twijfel over bestaan.
Het vetmesten is
gelukt, op 1 april gaf de weegschaal 3,100kg aan en dat was geen grap,
Elke en ik deden er zowaar een vreugdedansje van in de badkamer. Gevolg,
je mocht terug aan de borst, en we zouden je steeds minder extra
moedermelk in een flesje bijgeven. Op dit moment drink je terug bijna
alleen maar aan de borst en kolf ik nog maar 1 à 2 keer per dag af,
gewoon als reserveke. Je drinkt goed, dat bevestigde een fiere Elke
gisteren nog maar eens. En toch maak ik me zorgen. Niet om wat erin gaat
maar om wat eruit komt en om hoeveel verdriet je dat doet. Al van dag 1
komt er met regelmaat van de klok een hele gulp melk terug uit dat
kleine lijfje van jou. Maar tegenwoordig is het eerder uitzonderlijk als
het niet gebeurt, en je onbedaarlijke huilen halve uren aan een stuk,
het feit dat je weer wat bent afgevallen, je nooit of te nimmer willen
platliggen, ook niet op een hellend vlak maar je continu rechtgehouden
willen worden,... Ik ben bang dat het refluxmonster er wat mee te maken
heeft en mijn hart breekt nu al. Een voeding duurt makkelijk een uur als
ik jou laat doen (jouw micro-tut-slaapjes inbegrepen) en daarna begin
de strijd om het eten in je te houden, terwijl je duidelijk
ongemakkelijk bent. Morgen gaan we naar de kinderarts. Ik ben eens
benieuwd, want de laatste twee weken ben je een heel ander kind, veel
ongelukkiger en dan breekt mijn prille moederhart.
Gelukkig is er
dan je papa, hij is de steun en toeverlaat in bange mama-tijden, de
smeerder van boterhammekes en brenger van borstvoedingsthee en koekjes
wanneer jij mijn armen opeist. Maar hij heeft ook lieve, sterke, warme
handen die je overnemen wanneer ik het allemaal even niet zie zitten. En
als geen ander kan ie het, rustig blijven wanneer jij zit te krijsen.
In no time ben jij dan ook weer rustig. Geduldig zijn en rustig blijven,
twee skills die essentieel zijn voor het moederschap en die ik
duidelijk nog moet perfectioneren, zo merkte ik de laatste weken.
Het
is een schat, die papa van jou, ook wanneer je niet krijst zingt hij
liedjes en vertelt hij je verhaaltjes, dat laatste deed ie trouwens ook
al toen je nog niet geboren was. Ge hebt zijn verhaal over
getrouwheidskaarten toch onthouden, mag ik hopen? Want dat was wel een
van de betere. En als ik uit de douche kom en ik zie jullie samen op de
zetel liggen terwijl jullie
The Americans of
Hannibal (jouw papa's laatste nieuwe favorieten) kijken dan ontploft mijn moederhart elke keer van trots en liefde.
Net
zoals wanneer ik je iets (nieuws) zie doen. Je hoofd lang rechthouden,
huilen met echte tranen(!) -dat je dat dan zo hard doet tot de aders van
je kleine hoofd een centimeter hoger liggen neem ik er maar bij-. Je
tut zelf vasthouden, soms, als je arm niet te wild beweegt. Mijn bril
van mijn hoofd trekken, of bij jouw papa, borsthaar vasthouden en
-indien mogelijk- uittrekken. Eindelijk de lol ontdekken van in bad gaan
(#dochtervanuwmoeder-oef). Aandachtig kijken naar je vos of
uil-knuffels of luisteren naar je muziekdoosje
#wijzijnaanhangersvanhetgrotestimuleeruwkind-spel. Of wanneer anderen
-die die het kunnen weten- zeggen dat je zo klein maar superflink en
sterk bent.
Wat we in elk geval ontdekten is dat met de komst van
een klein, superflink drommeltje als jij, niet alleen ons hele hart en
lijf en leden maar ook ons huishouden even het noorden kwijt was.
Bepaalde dingen in huis zijn we plots superintensief gaan gebruiken. De
verwarming (aangezien de weergoden het nodig vonden om half maart nog
wat sneeuw te lossen), de wasmachine (als je jezelf of ons weer hebt
ondergekotst), de microgolfoven, om alle flesjes en hoedjes en
kolfatributen te steriliseren (het moet gezegd, het ergste dat kan
gebeuren is dat de microgolf afloopt en we met een heerlijk slapende
Olivia op onze schoot zitten en we dat irritante belletje moeten
aanhoren tot het na 10 minuten -eindelijk- vanzelf stopt). Maar nog het
meest van al sta ik versteld van hoeveel ik de spiegel van de badkamer
al heb gebruikt: om te kijken of je op mijn rug hebt gekotst, om,
wanneer je over mijn schouder gedrapeerd ligt, te kijken of je je ogen
dichtgedaan hebt, om te kijken of ik je pamper nog moet optrekken
kwestie van een bekakte rug te vermijden, of gewoon om een beetje te
kijken hoe mooi wij samen zijn. (Wij zijn écht mooi samen.)
Afsluiten doe ik met een zinnetje dat ik je de laatste 4 weken al immens veel heb toegefluisterd:
Jij bent zooo mooi. Mama houdt van jou.
zoen
je mama
*koosnaampjes van de maand*
drommeltje
- olijfje - lief(je) - knolleke (knollie) - snotterke - spouwerke (als
ik jou en mij in weer maar eens een nieuwe droge outfit moet stoppen) -
smoelentrekkerke (zo is er onder andere je "ik ben 16 en ik mag niet
uitgaan-gezicht" je "ik ben achttien en ik wil in de p staan-gezicht" en
jouw alwetende grijnslach als wij net aan jou vragen wie de mooiste
baby van de wereld is)- vriendje
[mama]
lief
- olijf - kleine piranha (als jouw papa mij helpt om je aan te leggen
en je nogal hevig te keer gaat) - jonkvrouw - garnaal (als je helemaal
ineengekrompen op hem ligt) - aapeke (als je je in krampjeshouding rond
onze arm hebt geklemd)
[papa]
klein moppeke - prutsemie - poppetrees - temperamentvolle dame
[elke, de vroedvrouw]
In navolging van de brieven van i. aan Mira.
Deze post verscheen eerst op de beebiotheek
