Engrish

Toen M. en ik drie weken elkaars liefje waren, -nu bijna vier jaar geleden!- vertrok hij naar Japan voor een Gourmet tour. Dit betekent eigenlijk: M. zag Lost in translation, werd gek van Japan, en wilde geheel in eigen stijl het tot zijn verbeelding sprekende eiland doorkruisen en intussen ook nog lekker eten en zelf bij chefs gaan koken.

Naast zich bezighouden met eten en drinken maakte M. ook nog tijd om foto's te nemen van Engrish. Engels op zijn Japans, dat zich bijgevolg niet altijd aan de gemiddelde spellings- of grammaticaregels houdt. Hier zijn enkele voorbeelden:

Toen M. in Hiroshima uiteindelijk een geweldige Engrish meisjes t-shirt zag, kocht hij ze meteen. Later was ik de gelukkige ontvanger van dit pakje. Onlangs stuurden wij foto's van mijn t-shirt op naar deze website *klik*. En nu staat mijn t-shirt op het internet! En wel hier. We halen 4,34/5!, als je mij nog eens ziet lopen, beware of the coolheidsfactor van deze t-shirt, hoor!
Toch even voor de volledigheid, een foto van de achterkant van mijn (niet-gestreken) t-shirt, waar dan weer andere fouten op staan!Gekke mannertjes, die Japannertjes! (= eigen Sarah-spelling)

En toen...

werd mijn kleine zus ook weer wat groter!
Gelukkige verjaardag E.!

Hoofddoeken

Toen ik vanmorgen weeral naar mijn favoriete Marokkaanse bakker liep voor heerlijk brood (dat blijkbaar geen echte naam heeft maar ook in het Arabisch gewoon 'een rond met sesam' genoemd wordt), werd ik aan het zebrapad over gelaten door een lieve moslima in een auto. Dat mevrouw in kwestie een moslima was kon ik goed zien aan haar hoofddoek. Het kleine lapje stof dat voor zoveel discussie zorgt in binnen- en buitenland (denk maar aan de heerlijke Meiden van Halal die, bij Phara, Filip Dewinter terecht de mond snoerden).Tussen hoofddoek en oor had het rijdende moslimmeisje een gsm geschoven. Waarin ze honderduit -én met beide handen aan het stuur- aan het vertellen was. Geweldig toch, dat een hoofddoek dienstdoet als handsfree toestel.

Ik begrijp dus niet waarom men die hoofddoek zo nodig af wil schaffen, mij stoort het niet, al draag je 30 kruisjes rond je nek, verf je jezelf rood met witte stippen, draag je een nonnenkap, ben je blauw met gele ruitjes, als je bekwaam bent om les te geven, voor de gemeente te werken of iets anders te doen dat je graag doet en goed kan dan maakt hoe je eruit ziet toch helemaal niets uit?

In plaats van 30 kruisjes aan te doen pleit ik alvast voor het invoeren en verplichten van een hoofddoek in de auto! Misschien rijden er dan wat minder onoplettende, telefonerende chauffeurs arme fietsers van de weg! En kan er toch nog gebabbeld worden (héél belangrijk in het leven van Sarah) mét de handen aan het stuur! Doe je mee? Leer dan hier alvast hoe j'em moet dragen!

Leve Librarything!

Dit zijn onze (7 Ikea-)boekenkasten:

-Sarah-

-M.-

Dat wij van boeken houden hoef ik na deze foto's niet meer duidelijk te maken denk ik.

Naast mijn liefde voor boeken heb ik ook -heel Monica-gewijs- een grote voorliefde voor lijstjes en categorisaties allerhande. Gelukkig is er zoiets geweldigs als librarything om de neuroot in mij rustig te maken!

Librarything?!? hoor ik u daar al verward zeggen... Welja, librarything! Dat is immers een website waar je, na aanmaak van een profiel, je boekencollectie online kan plaatsen en (laten) bekijken. Nooit meer dat vervelende moment waarop je een boek cadeau krijgt dat je eigenlijk al hebt! Online plaatsen is trouwens echt heel makkelijk, via opzoeking op titel, auteur, isbn of met dit geweldige machientje:dé streepjescode-scanner (en hoe kan het ook anders: wij hebben er een!). Aan de hand van wat je ingeeft gaat librarything dan in één van de catalogi van grote bibliotheken of Amazon zoeken en dan krijg je boek, (meestal) kaft en alle andere informatie gelijk toegevoegd.

Een andere vrolijke bijkomstigheid is dat je, naast wedstrijden en boekenclubgroepen ook, hoe meer boeken je online zet, steeds accuratere adviezen krijgt. Librarything zoekt (net zoals Amazon trouwens) naar de boeken die je potentieel leuk zal vinden én naar mensen waarmee je een deel van je boekencollectie deelt. Dé uitgelezen manier om nieuwe boeken en verwante zielen te leren kennen!

Misschien is het jullie ook al opgevallen dat hier rechts boeken verschijnen? Wel, -nu zou er intussen toch een belletje moeten gaan rinkelen- ook dat is die geweldige librarything die telkens opnieuw een paar boeken uit mijn collectie kiest en aan jullie tentoonstelt.

Als je nieuwsgierig bent geworden, hier: *klik* kan je mijn voorlopig 300-boeken tellende collectie bekijken en hier vind je meer info over mijn collectie. Ikzelf vind het het mooist als de boeken gerangschikt staan volgens cover (links bovenaan). Alle boeken naast elkaar zoals ze nooit in een boekenkast kunnen/zullen staan, dat maakt mij nu eens instant vrolijk!

Tot slot: voorlopig heb ik maar één boekenvriendje, M. Als jullie plots ook de drang voelen om jullie boekencollectie volledig of ten dele up te loaden (echt heel makkelijk, bekijk deze tour maar eens) dan wil ik graag jullie boekenvriendje worden!

Geen probleem als je daar nog even over na wil denken, hoor. Met een gratis account kan je maximum 200 boeken catalogiseren, maar ik ben sinds kort en voor een luttele $25 in het bezit van een levenslang lidmaatschap. En aangezien ik van plan ben om nog lang te leven, heb je nog wel even de tijd!

Sarah -hartje- groen!

Om het gemoed van mijn lezers ook wat zonnig te stemmen -nadat ik in het vorige verhaaltje mijn éigen vrolijke vakantiefoto heb bovengehaald- nu ook: een zomerse lay-out voor mijn plekje!

Lente!

De dagen worden langer want wanneer ik 's avonds naar het werk vertrek dan hoef ik mijn fietslichten niet meer aan te steken = instant vrolijkheid.
U begrijpt wel dat ik haast niet kan wachten tot het ook nog zwoel-warm is wanneer ik na een werk-avond terug naar huis fiets! Maar tot dan zal deze zonnige foto mij wel warm houden:

Zusjes in de stad...

Nadat ik daarstraks -door een van mijn lezers van het eerste uur, nota bene- lichtjes gedwongen werd om hier nog eens iets op te laten verschijnen volbreng ik deze blogplicht gauw...

Vorige week hebben mijn lieve zus en ik een zusjesdagje gehouden. Met onze spiksplinternieuwe zoo-abonnementen trokken we naar -u raadt het nooit- dé zoo!
Het moet geleden zijn van toen ik net een jaar samen was met het liefje dat aan M. voorafging, dat ik daar nog kwam...
J., de jongen in kwestie werkte in de Elisabethzaal en heeft me toen via de keuken, kleedkamers en krochten van de Elisabethzaal binnengesmokkeld.----Ik bedenk me nu net dat ik nog eens in de Zoo ben geweest eind 2007, voor een nocture-voorstelling van Dimitri Leue en Tine Reymer, maar toen was het avond (en waren de dieren aan het slapen) dus dat telt niet, nah! Oké, ik geef toe dat de echte reden is: omdat ik te lui ben de vorige alinea te herschrijven!----

Toen was ik al danig onder de indruk van de vrolijke veranderingen die zich, gedurende de tien vorige jaren dat ik niet meer in de Zoo was geweest, hadden afgespeeld. Maar ook de veranderingen die sinds dat (voor)laatste bezoekje met J. plaatsvonden, nu zo'n 5 jaar geleden, zijn enorm en er staat nog heel wat op til. Zo komen er bijvoorbeeld nieuw verblijven voor de giraffen en leeuwen.

Verder was ik ook helemaal vergeten hoe plezierig het eigenlijk is om dieren bezig te zien: zo zagen we een giraf die aan zijn poep stond te likken,een chimpansee die heel menselijk in foetushouding lag te slapen, een kuiken -net uit zijn ei en nog wankel op zijn pootjes, een andere vogel die meer dood dan levend was,
een grappige otter, luipaarden die ons hun beste poezenmanieren toonden en Madagascar-pinguïns: ik zweer het je, we gingen ervan uit dat ze elk moment "I like to, move it, move it" zouden beginnen zingen!

Na de zoo gingen we wat winkelen en vieruren in Quetzal. Wat een ontdekking!
Ik wist al langer dat er eentje was in Gent en ik had er via kotvriendinnen alleen maar goeds over gehoord. Maar afgelopen woensdag heb ik de Antwerpse vestiging dus ook getest én goedgekeurd.
E. en ik namen allebei een brownie en een Quetzal-chocolademelk.
De brownies zijn chocoladeBOMMEN maar oh zo heerlijk. Toch mochten er -voor ons althans- nog wat nootjes in verwerkt worden.
De chocolademelk werd gemaakt van 4 (!) soorten chocolade: witte chocolade, lichtbruine chocolade, bruine chocolade en zwarte chocolade. Geweldig en overheerlijk!
Alleen wat jammer van de plastieken lepels en vorken en de kartonnen bekertjes... Een chocomelk van €4,40, die verder zijn geld waard is, zou wél in een echte mok geschonken mogen worden, me dunkt.

Na deze chocolade-overdosis hebben we met zelfgemaakte burgers en wat Guitar hero de vrolijke zusjesindestad-dag afgesloten.

(M. heeft trouwens niet altijd zo'n lichtgevende vlek op de zijkant van zijn hoofd!)

Tijdens de afwas ondekte E. nog wat voor een waterratten mijn katten zijn! Ik moest en zou het volgende (bij nader inzien heel erg donker uitgeslagen) filmpje maken. Dus... bij deze én met de goedkeuring van E.: geniet ervan!