The end of an era.

Het was gisteren 11 jaar, 8 maanden en 14 dagen geleden dat ik voor't eerst mijn -toen nog blauwe en vooral afzichtelijk lelijke- winteruniformpje aantrok.

Gisteren om 0u30 trok ik voor de laatste keer de bioscoopdeur achter mij dicht. Er zijn daar toen (en later in de zetel bij Michael) mogelijk traantjes gevloeid. Maar daar gaan we het nu niet over hebben, of het is hier helemaal gedaan met mijn online imago...

Ik schrijf dit omdat ik even wilde stoeffen met mijn bedankjes. Want intussen zit ik hier op de trein naar mijn nieuwe werk, na amper 5 uur slaap (nachtvoedingen waarvoor ik ook wakker was, er voor de gemakkelijkheid bij geteld) en een mens moet iets doen om zichzelf wakker te houden.

Ik wist al heel snel dat ik iets persoonlijks en individueels wilde maken voor elk van mijn 40(!) collega's. Na 11 jaar ben ik me namelijk zeer bewust van het feit dat alleen zij die pauze hebben op het moment dat je snacks voorziet, de snacks te zien krijgen. Mijn collega's en ik, wij zijn mensen die graag eten maar niet altijd evenveel zelfcontrole hebben. Zelfkennis enzo.

Na een rondje Pinterest (nog steeds mijn go-to plek voor creatieve inspiratie) besloot ik dat ik de choco van Jeroen Meus eens zou proberen maken. Michael en een handvol andere proevers gaven hun goedkeuring en zo geschiedde. 

Ik bestelde 40 kleine potjes bij Dille en Kamille, verdriedubbelde het recept van Jeroen, vulde ze zo proper mogelijk (gelukkig zijn mijn collega's na 11 jaar op de hoogte van mijn onhandigheid). Ik schreef 22 afscheidsbriefjes (eentje voor iedereen in mijn team en de nauwste andere collega's) en daarbij kocht ik nog wat drop. En toen zat't d'rop (hebt g'em?).

Dacht ik.

Want om 23u00 verschenen plots twee van de liefste collega's op het bureau en kreeg ik behalve een krop in mijn keel ook nog cadeautjes van het hele team.

Afscheid nemen van de plek waar ik derde van mijn leven heb doorgebracht. Ik was er gelijk precies toch nog niet helemaal klaar voor.