Het leven zoals het is: tandemvoeden!

Een superlieve foto van de kindjes, al zeg ik het zelf. Maar voor u denkt dat tandemvoeden wil zeggen dat ze altijd samen drinken en het er dan zo zen uitziet, ben ik even heel eerlijk: Eigenlijk vind ik er over't algemeen helemaal niets aan, aan twee kindjes die samen drinken... Teveel gedoe, teveel prikkels. 

Zo. Qua bekentenis kan dat tellen, nietwaar?

Nu, voor u zou gaan twijfelen, ik geef nog steeds graag borstvoeding en ik ben dankbaar dat het lukt dat tandemvoeden. Want het heeft er wel anders uitgezien...

Toen ik zwanger was van Leon en mijn productie stilviel ben ik echt heel erg droef geweest. Olivia bleef 'droog' drinken en hoewel dat pijn deed en ik het niet altijd fijn vond, hielden we vol. Nadat mijn vliezen gebroken waren heb ik haar nog in slaap gevoed en dan heeft ze 2 dagen niet gedronken. Om op de dag dat ik stuwing had, voor't eerst terug te drinken. Ik vergeet nooit haar blije blik toen ze merkte dat er terug melk à volonté was. En ik straalde zo mogelijk nog harder omdat ze mij van die gruwelijk pijnlijke stuwing verloste...   

Kort daarna dronken ze voor't eerst samen en tot mijn eigen grote verbazing vond ik dat dus geen fijn gevoel. Olivia leek plots zo groot, haar armen zaten in de weg van Leon. Om nog maar te zwijgen over al dat gewriemel op mijn schoot, brrr. Ik wist met mijn gevoelens geen blijf en dacht dat het wel aan mijn gierende hormonen moest liggen. Tegelijkertijd, vond ik twee kindjes voeden ook zó schoon, en ontplofte mijn hart elke keer als Olivia vertederd naar Leon keek. Een heel speciaal iets dat ik met heel mijn hart had gewenst, die band van hun twee aan mijn borst. Het was heel dubbel. Ik merk dat ik het meer dan een half jaar later nog steeds niet goed in woorden krijg gevat...

Of ik nu de exacte goeie woorden vind of niet. Geloof me maar als ik zeg dat januari en februari heel erg moeilijke maanden waren, op tandemvoed vlak dan. Olivia was erg vaak ziek -in februari ging ze zelfs geen enkele volledige week naar school. Tijdens die thuisblijfdagen eiste ze heel de dag mamamelk, compleet met boosheid en huilbuien als het even niet kon, omdat ik bijvoorbeeld 5 minuutjes wilde douchen. 

We hadden ons voorbereid dat ze zich met een baby in huis misschien plots te groot zou voelen voor mamamelk, omdat ze tijdens de zwangerschap eigenlijk ook al minder dronk. Maar niets was minder waar, het werd heel snel duidelijk dat Olivia, wiens wereld met de komst van Leon al wat overhoop stond, écht nog niet klaar was om afscheid te nemen van de mamamelk, integendeel zelfs. Ze is zó gevoelig, dat meisje van mij.  

Om boosheid te vermijden stemde ik dus maar zoveel mogelijk -en vaak met tegenzin- toe, wat onze relatie moeilijk maakte. Ik voelde me meer dan ooit een wandelende melkfles. Alles draaide om zoveel mogelijk tiethangerij. Een strijd, all day, every day. Want gekolfde melk uit een bekertje weigerde ze pertinent. Nog steeds trouwens. Trust me, I've tried.

Begin maart las ik op een van de mamasites die ik volg een artikel over 'nursing agitation' (ook wel 'nursing aversion' genoemd, niet te verwarren met D-MER). En toen viel de puzzel in elkaar. Herkenning enal. Ik zou zelfs durven zeggen dat mijn borstvoedrelatie met Olivia gelijk terug positiever werd. Ik verdiepte me erin, las tips en paste ze toe.

Sindsdien probeer ik mijn eigen noden niet over te slaan, want ik weet dat ik, als ik nog vanalles wil doen, moe ben of honger heb, veel minder geduld heb tijdens het voeden. Ik kan die momenten beter (h)erkennen, waardoor ik iets anders kan voorzien om mij tijdens het voeden op te focussen: Blogposts schrijven op mijn gsm, weekmenu's samenstellen of doelloos scrollen op Instagram. Het helpt allemaal. 

Maar dé allerbelangrijkste tip, die waar ik het meeste gemoedsrust uit heb geput: structuur. Olivia drinkt niet meer all day, every day. Leon is de enige die op verzoek toegang heeft tot het tettenbuffet. Olivia drinkt (bijna) uitsluitend voor het slapengaan. De keren dat ze de laatste maanden nog overdag dronk zijn op 1 hand te tellen. Olivia is dus redelijk organisch, na lichte aanmoediging van ons, een avonddrinkster geworden. Tenzij ik de avondshift werk, want dan gaat ze vrolijk met haar papa en een bekertje 'koetjesmelk' naar bed. Maar op mijn vrije avonden, dat half uurtje samen in haar bed, dàt is ons momentje. We vertellen elkaar wat we het leukste vonden die dag, lezen een boek, geven elkaar knuffels en zij drinkt tot ze slaapt. En ik geniet weer met volle teugen.

Als Michael de avondshift werkt en ik alleen ben met hun twee weet ze dat ik eerst Leon in slaap voed in het grote bed en dat het dan haar beurt is. Wanneer Leon wakker wordt tijdens haar drinktijd, een paar maanden geleden genoeg ammunitie voor een groot drama, zegt ze 'oh mama, Leon heeft nog niet genoeg gedronken'. Ze wéét dat ik mijn uiterste best doe om hem zo snel mogelijk terug te laten slapen zodat zij ook verder kan drinken. En als ze slaapt vóór Leon, omdat hij besluit te blijven krijsen, -yep zo'n avonden hebben wij hier ook- dan maak ik haar later op de avond nog even wakker voor een slokje. Met tijd en boterhammen komt alles goed ook 'nursing agitation'...  

Het mooiste bewijs daarvan zijn de avonden waar ik me echt helemaal goed voel. Dan drinken Leon en Olivia wél gelijktijdig, zoals op bovenstaande foto. Momenten waarop ik foto's neem die ik later met een warm hart aan hen zal tonen. Omdat het is zoals ik het in mijn dromen had voorgesteld. Broer- en zusliefde recht onder mijn neus. Tandemvoeden zoals in de boekskes. 

Soms vragen mensen mij hoe lang ik Olivia nog zal voeden. Ik moet hen het antwoord schuldig blijven. Ik heb elke doelstelling die ik had inmiddels al gehaald. Voor de duidelijkheid: ik had in elk geval nooit de bedoeling om 3+ jaar te gaan voeden. Wat ik die vraagstellers wél kan zeggen is het volgende: We gaan door zolang we dat beide willen. Het kan dus elke dag de laatste zijn. We stopten bijna tijdens de zwangerschap. Ik heb een paar keer op het punt gestaan te stoppen toen de nursing aversion het ergst was. En vorige week wilde ze op een avond plots niet meer met mij gaan slapen maar moest papa met haar naar boven gaan. (Krak, deed mijn hart.)

Op dit moment is ze gaan kamperen met haar grootouders. VOOR.EEN.HELE.WEEK. Dat kindje dat vorig jaar deze tijd nog nooit bij iemand was gaan slapen. Dat nog nooit langer dan 1 nacht van ons weg was. Zij vertrok zojuist met de grootste lach naar de tipi van haar bomma en bompa. Misschien ben ik volgende week dus wel tandemvoedster af. Misschien niet. En dat mag, want wat het ook zij: ons borstvoedingsavontuur was een relatie als een andere, intiem en met ups en downs.

Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken met haar. Zoiets schoons.     

Meer lezen?
Over nursing agitation | over tandemvoeden | 
over gewoonefkestweesecondengeenaanrakingenmeertewillen | over grotekindjesaandeborst