Brieven aan Olivia - maand 18

Mijn lief Olijfje, 

Jij bent vandaag 1.5 jaar oud. 1.5, dat zijn 18 maanden, 548 dagen, 13152 uren, waarin we jouw kleine karaktertje gaandeweg hebben leren kennen. Jouw papa en ik zijn het er over eens, je bent gewoon het beste dat ons had kunnen overkomen. En elke dag met jou bij ons is gewoon een tikkeltje leuker dan de leukste dag van die 8 jaar dat wij samen waren voor jij er was.
 

Toen jouw papa onlangs op seminarie moest vertelde ie me dat hij jou nu nog harder zou missen dan vorig jaar (toen was je net geen 6 weken toen hij een nachtje weg moest), gewoon omdat hij je nu beter kent en je vreselijk leuk bent. En ik deel zijn mening helemaal, soms wil ik jou in een doosje stoppen en je voor altijd bewaren zoals je nu bent.

Altijd zo hard aan het lachen dat de deugenieterij van je bolle kaken spat. En als je weet dat we je gaan berispen omdat je deugenieterij uitspookt, dan hou je snel je hand voor je mond (en kan ons hart bijeengedweild worden).

Op deze foto geen deugenieterij (maar het uitpakken van een kinderei, waarvan ze dus nog niet weet dat de verpakking eetbaar is, en dat gaan we nog even zo houden ;)) maar de hand voor uw mond houd-pose is in elk geval dezelfde.

Een van de redenen waarom ik je dus zó in een doosje zou stoppen is omdat je zoveel kleine dingen doet die ik voor altijd wil onthouden, bijvoorbeeld hoe jij door het brievenbusgat naar de poesjes wil kijken. Elke keer als we vertrekken of aankomen.

Ik wil voor altijd onthouden hoe jij -als je besluit dat het tijd is om op te staan- 's morgens uit de co-sleeper kruipt, naar de andere kant van ons bed loopt en met onze brillen in de hand het bed weer op kruipt. Om die vervolgens in onze gezichten te komen duwen.

Ik wil onthouden hoe jij onze ringen van onze vingers neemt -eist zelfs- en ze vervolgens terug op onze vingers, of nog beter, je eigen tenen zet (met die fijne motoriek van jou is er echt niets verkeerd gelopen).

Ik wil onthouden hoe je helpt met het ophangen van de was, hoe je ons hoopjes was uit de machine aanreikt en zelf dingen 'ophangt' op het wasrekje. Dat de vuile was die gesorteerd op de vloer van de bibliotheek ligt niet opgehangen hoeft te worden heb je wel nog niet helemaal begrepen.

Ik wil onthouden hoe je stiekem de trap op klimt, maar het gepets van je kleine handjes op het hout van de trap je telkens weer verraden.

Ik wil onthouden hoe ik altijd mijn flesjes sojasaus moet komen zoeken in jouw buurt omdat je er zo vreselijk graag mee speelt.

Ik wil onthouden hoe eigenlijk ál ons gerief altijd twee kamers verder ligt. Bij voorkeur in een zakje dat zo groot is als jij zelf en waar je dan het huis mee rond sjouwt. Ik wil onthouden dat jouw papa je daarom soms kleinenJohnMassis noemt.

Ik wil onthouden hoe graag je eet (kwestie van later die zen boven te kunnen halen als je je neus optrekt voor eten dat ik voor je hebt gekookt, zo gauw je doorhebt dat je eten ook niet kan/mag lusten gaat dat toch wel eens gebeuren, nee?).

En in diezelfde lijn wil ik ook onthouden dat ik je "mmmmmm....." hoor roepen elke keer als we de straat van de Marokkaanse groentenwinkel in fietsen. Maar, ik ben de eerste om het toe te geven, mijn drommeltje, dat uitgestald eten ziet er écht mmm uit.

Ik wil onthouden hoe wij op diezelfde fiets liedjes zingen, van 'handjes draaien' en 'hoofd schouders knie en teen'. Vals maar vrolijk. En hoe gelukkig dat mij dat maakt.

Ik wil onthouden hoe plezant gij het vindt als wij onnozele gezichten trekken met de voorkantcamera op mijn gsm.

Ik wil onthouden hoe jij mij volgt als ik ga plassen, WC papier afscheurt en het dan plechtig overhandigd.

Ik wil onthouden hoe hard jij verslingerd ben aan de ING-reclame met de poes, die aan het Centraal Station hangt. Altijd moet ik even omfietsen omdat er poesje ge-eist wordt in het zitje achter mij. Man, jij gaat niet de enige zijn die een beetje huilt als er op een dag andere reclame hangt.

Ik wil onthouden hoe ik woorden en verbanden zie klikken in je hoofdje. En of ik dat zie klikken, meerwoordzinnen enal. Als persoon voor wie taal altijd een belangrijk deel van het leven is geweest zwel ik elke keer van trots: Poesje, Poesje aai, Dada Poesje (als we weggaan en de deur op slot doen), Poesje kijken, Danku, Papa, Bébé, gedaan, drinken, lekker, mmm..., kijken, koek, huis,...

Ik wil onthouden hoe fijn ik het vind om de mama te zijn van een 1.5 jaar oud Olijfje (en hoe trots ik ben als jij mijn hand vastgrijpt om samen door de zoo te wandelen).

Maar het zou nog fijner zijn mocht je dan ook eens écht mama zeggen tegen mij. Kan dat? 

Alstublieft?

Danku,

je M-A-M-A

maand 1 - maand 12

Gebaseerd op de brieven van i. aan Mira en van Elise aan Ellerie