*zomeropkuis* Als ik groot ben ga ik ... worden.

Onder het motto: zomeropkuis, een paar (half)afgewerkte blogberichten die bij mijn concepten staan te verstoffen.

1. Wasmiddelennaambedenkster

kwestie van toch iets te doen met 

dat diploma taal- en letterkunde 

2. Redactielid van een magazine...

niet bij de Flair, want daar eten ze te weinig, 

wel bij de MarieClaire Idéés, 

bij Jamie, bij de BBC GoodFood 

of bij de Allerhande, 

de moeder der supermarktboekjes

of een website

en aangezien het mijn droom is
mag ik kiezen en dan kies ik voor
de avclub, dé reviewers van alles cool
(boeken, films, eten, muziek, teevee, games)

3. Joan én Peggy van MadMen maar dan in het echt 

    als het over die twee gaat mag je gerust gulzig zijn, vind ik

4. Productie-medewerker van een film of theatervoorstelling. 

mijn naam op een aftiteling 

(I ♥ aftitelingen) 

is dan uiteraard het ultieme doel.

5. Koffiemeisje (of méér) bij één van mijn twee favoriete uitgeverijen: Chronicle books of Marabout. 

dat ik daarvoor naar respectievelijk 

San Francisco of Parijs 

zou moeten verhuizen 

maakt het alleen maar meer aantrekkelijker.

6. Mede-eigenares van iets gezellig*, vaag hé. 

*boeken- en koffiewinkel, taartenwinkel

huiskamerrestaurant, stationerywinkel

Borstvoedingsattributen

 

Van links naar rechts, van boven naar onder:

MilkTrays supergemakkelijke melkijsblokjesmaker en wegens 30ml. per staafje ook goed te gebruiken in het begin, wanneer je géén gigantische hoeveelheden kolft. Door de ideale vorm passen de melkijsblokjes trouwens ook bevroren in de meeste flessen #ontdooigemak

Mammae bh bedacht door mama's voor mama's. Ik heb de indruk dat je in mama-land ofwel heel erg voor, ofwel tegen bent. Ik ben alvast fan, ik voel me er 'bedekt' en dus gemakkelijk in.

Weleda borstvoedingsthee na veel verschillende merken proeven, voor mijn part de lekkerste borstvoedingsthee, warm of koud te drinken (eventueel met wat suiker), het goedkoopst bij IU.

H&M voedingstopjes ftw. De eerste weken (toen ik nog geen borstvoedingsBH's had gekocht) liep ik er dag en nacht mee rond. Nu, na 17 maanden, gaan ze eigenlijk nog steeds alle zes recht van het wasrek aan mijn lijf. Al draag ik ze tegenwoordig enkel nog onder een hemdje/non-bv-vriendelijk-t-shirt/thuis/'s nachts met een pyamabroek of shortje. Het beste kledingstuk ooit.

Voedingskussen. Wij kochten -tijdens mijn weeën- nog rap een boppy-kussen, maar vooral in het begin was ik daar niet zo blij mee. Het paste niet zo goed want Olivia zakte weg tussen mijn buik en het kussen. Ook leek het alsof mijn bovenlichaam niet lang genoeg was, en hoewel dat allemaal beterde toen Olivia groter werd, zou ik bij een volgend kindje zeker een ander voedingskussen overwegen. Tijdens een workshop bij Boobs n burps kreeg ik namelijk een mybreastfriend in mijn handen geduwd, en die zat wel juist! Ik raadde deze aan aan een vriendin en hoorde vervolgens niets dan lof. 

Voedingsbadpak, behalve mijn meest elegante badpak ooit, eigenlijk gewoon een excuus om het over het merk boob te hebben. Eerst en vooral, check dat logo! Ten tweede: (redelijk) betaalbare en mooie voedingskleding. Love it. Nog twee andere favorieten: Mama feels good & Pomkin, ik kocht al 2 jaar achter elkaar de Marguerite-jurk, vorig jaar in de groene kersenversie (voor de babyborrel) en dit jaar in de blauwe versie met flamingoprint. Beide jurken zijn zo ongeveer mijn vaste kledingstuk zo gauw de zon een beetje schijnt. Verder ook fan van de stockverkopen van Froy en Dind & Fragile voor BV-vriendelijke -betaalbare- kledij.

Mammae soft. In mijn geval pas gekocht na de stuwing maar ik ben er zeker van dat deze bij een volgend kindje die eerste dagen goed van pas zal komen.

Medela Freestyle, 100% zijn geld waard (al geef ik eerlijkheidshalve toe dat wij hem 'kochten' met een cadeaubon van het ziekenfonds) en nog steeds mijn compagnon op het werk (ik kolf nog altijd 10 minuutjes wanneer ik de avondshift heb).

Wasbare compressen. In het begin gebruikte ik 's nachts wegwerp en overdag wasbare compressen, maar intussen ben ik helemaal om. I <3 wasbare compressen. Die van Medela en die van Mammae zijn aangenaam in gebruik. Ge zou bijna spijt krijgen dat uw borsten na 17 maanden min of meer zindelijk zijn.

Lansinoh, opnieuw het goedkoopst bij IU, een musthave voor kloven en andere pijnlijke zaken. En je hoeft je tepel niet af te wassen voor je kindje drinkt. #ideaal

H&M bv-t-shirts, intussen trekken ze wel een klein beetje veel in teuten maar ik heb er toch al veel plezier van gehad, goed om in huis te hebben en af te wisselen met duurdere exemplaren. Al kan je natuurlijk, als je handig bent, ook zelf bv-shirts maken met goedkope Hema-t-shirts.

Medela Calma, de flesjes'teut' dankzij de welke Olivia een goeie drinktechniek heeft geleerd (maar echtintecht, dat verhaal komt nog). Daarom alleen al levenslange Medela fans. Van een vriendin kreeg ik trouwens de tip dat dit speen ook op Hema-flesjes past. #gemakkelijk

En dan mogen andere bv-mama's zich nu in de commentaren laten gaan. Wat vond jij onmisbaar die eerste weken? Wat gebruikte je 6 maanden / 1 jaar later nog? En wat waren de miskopen? 

Disclaimer: als je de bovenstaande links volgt kom je uit bij de webshops van twee favoriete winkels:  

Mammies & Pappies in Mortsel en Boobs-n-burps in Gent, Dilbeek en Antwerpen. 

#geldmoetrollen ofzo

Omdat ne simpele quatre quart-cake altijd goed is.

Ik denk niet dat ik lieg als ik zeg dat een quatre quart cake het eerste was dat ik eigenhandig kon maken. Het recept dat mijn mama mij als klein meisje leerde is nog steeds het recept dat ik gebruik. 

Het is een kakgemakkelijk en superveelzijdig recept (lees: probeer eens cacao of nutella door de helft van je mengsel en je hebt een héérlijke marmercake). Kortom, een musthave in uw repertoire. 

Omdat Michael vorige week een dubbele shift draaide en ik niet goed wist wat voor leuks Olivia en ik op een regenachtige avond alweer moesten doen, besloten we maar die lichtjes overrijpe appels tot appelcakejes te verwerken zodat Michael een snackje had tegen dat ie thuiskwam.  En plezier dat we gehad hebben...

 

Kijken hoe het eiwit geklopt wordt.

 

En vervolgens ook zelf de beker geklopt eiwit vasthouden.

 

Even checken of het eiwit wel genoeg geklopt is.

 

 

Voelen aan texturen: suiker, bloem, ei, boter én beslag

 

 En stiekem toch al eens een héél klein beetje mogen ontdekken wat de voornaamste reden is om je mama mee cake te helpen maken, namelijk dat je dan de pot mag uitlikken! 

 

Vol ongeduld voor de oven wachten op onze cakejes.

En dan een cakeje eten en wat ijsthee drinken!

Ingrediënten & benodigdheden: per ei: 50gr. suiker, bloem en boter. Bakvorm, mixer & oven.

Verwarm de oven voor op 180°C. Scheid de eigelen en de eiwitten. Klop de eiwitten stijf met de mixer. Meng de eigelen met de suiker en klop deze tot het mengsel lichter geel wordt. Voeg de bloem toe en mix opnieuw (het is normaal dat je nu een redelijk brokkig mengsel krijgt). Smelt de boter en mix opnieuw. Meng tot slot ook nog het geklopte eiwit voorzichtig onder je mengsel. Boter indien nodig je bakvorm nog even in en zet in de oven tot de korst goudgeel is en je een vork in de cake kan prikken zonder dat ie plakkerig is als je hem eruit haalt. 

Smakelijk!

Over een kriekenkoffiekoek en een baby Olivia.

aka. mijn bevallingsverhaal.

Zondag 10 maart verlieten wij om iets na 1u ‘s nachts ons huis met 2, zondagmiddag 10 maart rond 14u30 kwamen we terug binnen, met drie! Het deed pijn en het is zotjes dat ge op één seconde (of ook wel 11 uur, of ook wel 38 weken en 3dagen) gewoon mama en papa zijt en vanaf diezelfde eerste seconde, totaal verliefd, door vuur zou gaan voor dat hulpeloze drommeltje. Einde.


Of voor wie het liever allemaal wat breedvoeriger heeft...

Zaterdag 9 maart begon vroeg, in het weekend doen wij namelijk van ochtenduren op het werk. Om acht uur opstaan, kwart over negen de deur uit en om kwart voor tien beginnen was de boodschap (zot trouwens hoe snel uw perceptie van vroeg post-baby kan veranderen #elke3uuretengeven #slapenvan5tot8iszowaareenluxe).  Het was mijn voorlaatste werkdag. Zondag 10 maart zou ik kunnen uitslapen en moest ik nog voor mijn favoriete shift, de avondshift, naar het werk afzakken. 

Maandag 11 maart begon dan een aaneensluiting van vier vrije dagen (het kind dragen van de man die de planningen maakt levert zo al eens wat voordelen op) en vrijdag 15 maart, een week voor de vermoedelijke bevallingsdatum, 22 maart, begon dan mijn moederschapsrust officieel.

Aangezien de gynaecologe tijdens de laatste afspraak half februari nog vertelde dat ik me zeker niet op vroeger dan 22 maart moest vastpinnen had ik voor die vrije dagen nog veel (plezante) dingen gepland: naar de borstvoedingswinkel met een mooi shoppingbudget, een afspraak bij de kapper, koffietjes met vriendinnen, het huis nog eens grondig kuisen, grote ketels soep en ovenschotels maken en invriezen, nog eens naar de film met mijn lief, de babywebsite afmaken, een back-up nemen van mijn computer, de foto’s van Japan uploaden,… En het lijstje gaat nog wel even door, u kan zich vast wel voorstellen welke andere (dringende) taakjes deze procrastinateuse nog allemaal op haar to-do lijstje had staan.

En toen was het zaterdag 9 maart, rond 15u15, het moment waarop het personeel pauze neemt, de kinderfilms starten, de kluisverantwoordelijke (ik dus) meer werk heeft dan de kledingopvouwers van de H&M wat verder op de Meir. En plots voel ik nattigheid. Letterlijk. En beslis ik dat te negeren.
Even later weer nattigheid. Een milliseconde twijfel ik of ik echt niet plas zonder dat ik het zelf besef. Nog een milliseconde later beslis ik om toch maar eens te checken of het geen bloed is. Want dat zou alarmerend zijn. Op het toilet ontdek ik dat er geen bloed mee gemoeid is. Hoera! Ons kindje is oké, nu kan ik met een gerust hart verder stortingen gaan tellen, al moet ik misschien toch maar eens gaan zoeken naar dat maandverband dat de laatste 8.5 maand nogal nutteloos in mijn handtas lag te slingeren, want dat werkt toch aangenamer.

Owja ontkenning enal, terwijl het achterafgezien toen al zo duidelijk was!

Nog voor ik bij mijn handtas en terug ben, ben ik weer wat minder droog. Intussen geef ik nog wat kleingeld mee met een kassier en begint het toch te dagen, zou mijn water gebroken kunnen zijn? For realz? Nu? Hier?

Ik beslis Michael, die rond zes uur van mij komt overnemen te bellen, hij –die altijd bang was zelf op het werk te vertoeven terwijl thuis mijn weeën zouden beginnen en die altijd verzekerd werd dat weeën gewoonlijk ‘s nachts beginnen- krijgt de mededeling ‘lief, zou’t gij misschien een uurke vroeger kunnen komen werken en een droge onderbroek kunnen meenemen want ik denk dat mijn water gebroken is’ op zijn bord.

Ontkenning, alweer!

Michael -niet zo in de ontkenning- begon meteen alles vanop afstand te regelen:  “Is er een assistent ploegleider aanwezig?” Sarah: “Ja, B.” Michael: “Vraag haar om over te nemen, bel iemand om te sluiten vanavond en morgen, en moet er nog iets in je koffer? Ik kom eraan met de auto, uw fiets halen we later deze week wel op!”

Vervolgens was er dan het moment waarop ik 2 collega’s optrommelde om hen –nog steeds met het nodige voorbehoud- te melden dat ik toch mogelijk, waarschijnlijk, misschien ergens de komende 24u een baby zou gaan krijgen en of ze even konden overnemen. [Veel dank u aan B. en M. die meteen paraat stonden en aan B. voor de lieve geruststellingen en de vastberaden mededeling dat ik échtintecht een baby zou gaan krijgen. Vandaag. For realz.]

Een klein kwartiertje later was ook een zenuwachtige Michael het bureau binnengestormd. Hij nam het op zich om de directeur op hoogte te stellen van onze nakende afwezigheid. Ondertussen belde ik naar Elke, de vroedvrouw, om te melden dat ik misschien ging bevallen en dat dat misschien zelfs niet lang meer zou duren. Waarna ze drie keer moest vragen wie ik eigenlijk was aangezien ik dat in mijn zenuwachtigheid even vergeten te melden was.

Voor ik vertrok op het werk heb ik ook nog even de kluis geteld, want stel je voor dat dat géén 0 geweest zou zijn, dan moest ik dat toch nog wel weten… (oh de dingen waar ge u druk over maakt als ge nog niet de immense verantwoordelijkheid hebt om 24/7 voor een boeleke te moeten zorgen). In elk geval, de kluis was 0 en de vroedvrouw op komst. Een zenuwachtige Michael –die dacht gelijk naar het ziekenhuis te gaan- werd dus bevolen huiswaarts te keren.

Thuis aangekomen was het wachten op Elke. Rond zes uur was er dan de mededeling: “3cm. ontsluiting, baarmoederhals volledig verweekt en ik voel het hoofdje. Had jij daar dan gene last van vandaag?” “Euhm… nee. Of was dat daarom dat ik zo de indruk had dat ik waggelde vandaag?” Daarna was er de mededeling dat zij bollekes in tomatensaus ging eten met haar kinderen en ze tegen een uur of negen terugkwam en dat wij nog maar even moesten gaan slapen en iets eten want dat het een lange nacht zou worden.

In plaats van slapen deden wij uiteraard van rap nog wat opruimen, online een borstvoedingskussen bestellen, nog wat extra spullen in de ziekenhuiskoffer proppen, smoskes met kaas eten, een playlist maken met muziek voor tijdens de weeën (Michael), de website aangepassen naar “wegens vroeggeboorte is hier nog niets klaar” (Sarah), de familie bellen dat het begonnen was (iets wat we eigenlijk niet van plan waren maar toch maar deden aangezien er al +20 man op de hoogte was van ons niet meer aanwezig zijn op de werkvloer), zorgen dat er genoeg plaats was op de sd-kaart, foto’s nemen van mijn buik (zó zó blij dat we dat nog gedaan hebben), de tweede batterij van het fototoestel opladen, en wat op de zetel zitten en naar elkaar kijken en owmygawd zeggen.

  

Zo rond een uur of acht begon het dan toch echt wel een beetje op gang te komen, menstruatieachtige pijntjes werden mijn deel (inderdaad, ik heb nog zo’n 4 uur rondgelopen zonder pijn maar mét gebroken vliezen!). Toen de vroedvrouw om 21u terugkwam en me meldde dat ik nog steeds op 3 cm. zat, was ik –volledig verstaanbaar vind ik nog steeds- een beetje boos. Zonder pijn tot aan 3cm. en dan na een uur ‘pijn’ niet eens een centimeterke verder, stom stom vond ik dat. Nog stommer werd het toen ze zei, ik zie jullie morgenvroeg om 7u, tenzij jullie mij vroeger bellen. Ga nog maar wat slapen. –WAAAAAAT? MORGENVROEG 7UUR? –

Enfin, braaf als we zijn, zijn we toen wél richting ons bed vertrokken, om daar zo rond 21u30 te concluderen dat het écht wel begonnen was en van slapen niets meer in huis zou komen. In bed, uit bed, in bad, uit bad, op de vloer liggend, rechtstaand, grommend, mottig (maar toch de zwangerschap kunnen afsluiten zonder ook maar één keer over te moeten geven, voor iemand die overgeven haat met een passie is dat absoluut a dream come true) met diarree en met de douchekop die in het midden van een wee op mijn kop viel, zo heb ik de tijd tussen 21u30 en 22u30 doorgebracht. Michael stond erbij en keek ernaar terwijl hij de snelheid van de weeën opvolgde met een in de rapte gedownloade app op de ipad en ondertussen elk van mijn wensen inwilligde (genre: sproei eens met de douchekop op mijn rug, 10 seconden later nee, toch niet meer, masseer mij wel/niet,…).

Het langste uur van ons leven.

Rond 22u30 was mijn wens dan: belt ne keer naar de vroedvrouw en zeg haar dat 7 uur morgenvroeg niet gaat lukken. [Ze had het voorspeld: zolang de mama’s nog praat hebben (wat om 21u nog het geval was) moet ik mij niet haasten, pas als de mama’s niet meer zelf bellen, dan weet ik dat het serieus bezig is.] Ze beloofde tussen half 12 en 12 eens te komen kijken.

Nu begon écht het langste 1.5 uur van ons leven.

Gedachten als, als dit 3 cm was, dan kan ik dit echt niet zonder epidurale. Of, waarom wilde ik alweer in bad bevallen? Dit bad ligt echt slecht, hopelijk ligt dat van het ziekenhuis straks beter. Of: ik heb pijn, weet ge we gaan dat gewoon niet doen, dat bevallen, den blok erop, spookten wel eens door mijn hoofd en ik werd minder en minder voor rede vatbaar. Het enige dat ik kon doen was me verzetten tegen de pijn.

Rond een uur of twaalf was er dan eindelijk het verlossende geluid van de deurbel. Ik denk oprecht dat ik nog nooit zo blij ben geweest dat er iemand bij ons op bezoek kwam, als toen Elke binnenkwam in de badkamer. Zij zag mij staan, midden in een wee en drukte op exact het juiste plaatske ergens op mijn onderrug en zei me dat ik moest ademen en meegaan in de pijn in plaats van me verzetten. Lifesaver! Plots ging het al een pak beter.

Bij het checken bleek dat ik inmiddels toch van 3 naar 5 cm. gegaan was, hoera! Nog steeds niet in verhouding voor de pijn die ik had maar gelukkig voor Michael en Elke had ik toen echt geen energie meer over om hier kwaad om te zijn.

Tussen twaalf en één ging het van kwaad naar erger: pijn en nog meer pijn. En ook gegrommel, akelige dingen die uit mij vielen (slijmprop enal) en een heerlijk rugmassageke met dank aan de vroedvrouw. Toen ik het bijna niet meer zag zitten hoorde ik, zo rond half één, vaag vanuit de living een telefoontje naar het ziekenhuis dat we eraan kwamen, vannacht nog. Boejaa 7 uur morgenvroeg! dacht ik zo stil in mezelf.

Zo rond 1u. werd dan het startsein gegeven om te vertrekken, ik werd aangekleed (dat was jaren geleden) of dacht u dat iemand met persweeën dat nog zelf kon/ging doen? Michael gaf onze twee verwarde poezen nog gauw wat eten en een aai en we reden achter de mobilhome van Elke richting Sint-Vincentiusziekenhuis. Onderweg raakten we bijna een fietser en aangekomen aan het ziekenhuis bleek dat de ingang van de spoed voor het weekend van plaats was veranderd, tof enal. De vroedvrouw kroop snel op onze neergeklapte achterbank (in ons to-dolijstje stond een bezoek aan het containerpark namelijk hoger dan bevallen) en samen vonden we dan toch de wegomlegging naar de spoeddienst. Daar aangekomen mocht ik kiezen tussen een rolstoel (die ze nog moesten gaan zoeken) of mijn eigen voeten om me naar de verlosafdeling boven te begeven. (Wie maakt er nu een verlosafdeling op de eerste verdieping?!) Te voet en op regelmatige tijden de muur vasthoudend baanden we ons een weg naar boven. Als Michael mee het bevallingsverhaal vertelt komt er nu steevast een plastische beschrijving (compleet met gebaren enal) over hoe lief de vroedvrouw alle deuren en liften openhield en zei “komaan Saartje, nog een metertje” en waarop ik dan altijd “nee” terugriep en bleef staan tot mijn wee over was. 

Mijn verdediging? 1 woord: persweeën.

Zo rond half twee mocht ik in de verloskamer op het bed gaan liggen en werd ik opnieuw gecheckt. Het verdict: 10 cm., we gaan eraan beginnen! Het uur dat volgde voelde helemaal niet aan als het langste, maar kan wel tellen als het meest intense van mijn leven. Er werd geperst en wat geroepen, er werden scharen klaargelegd (maar dat heb ik pas later vernomen) en terug weggelegd (oef!), we hoorden andere boelekes hun eerste schreeuw schreeuwen en de gynaecoloog van wacht stak zijn hoofd binnen en meldde dat hij een slaapje ging doen en dat we hem maar moesten roepen als het nodig was, keibehulpzaam enal.


Er werd van mijnentwege niet meteen voluit gegaan, die pijn, het was toch een knop die omgedraaid moest worden. En toen ik dan eindelijk meeging in de pijn was die zo overweldigend dat ik niet altijd meer voelde of ik nu echt een wee had en kon persen.

Ondanks de pijn, die ik intussen echt al bijna vergeten ben, was wat er het meest hielp in dat uur in de eerste plaats de niet aflatende stroom van aanmoediging. En in de tweede plaats het moment waarop ik zelf eens aan de kruin van mijn halfgeboren kind mocht voelen, en ik écht voelde dat het er was (want ik had mogelijk de overenthousiaste aanmoedigingen wat zitten minimaliseren in mijn hoofd). En omdat ik het toch maar wat raar vond, zo voelen aan die halfgeboren kruin geloofde ik vanaf dan gewoon blindelings wat ze zeiden, dat team van mij.

En wat was ik blij dat ze in mijn team zaten, Elke, onze vroedvrouw, waar ik het volste vertrouwen in had, de vroedvrouw van het ziekenhuis, die wanneer haar lieve ogen de mijne kruisten met één blik toonde dat ik het goed deed. En Michael, die af en toe een grapje probeerde te maken (wat helaas niet altijd in dank afgenomen werd) maar vooral mijn been vasthield en met verwondering en bewondering naar me keek en vertelde wat hij zag: ‘het is als een bloem die opengaat’. En dat hielp zo gigantisch hard. De mental image van een bloem was het enige waar ik nog aan kon denken. Little did I know dat hij, de man die ALTIJD zegt wat hij denkt, het eigenlijk meer op ne kriekenkoffiekoek vond lijken maar dat hij zichzelf op het cruciale moment toch maar even had gecensureerd.  

En na een goed uur was ze daar, eerst het hoofdje, blauw, onbeweeglijk en met de navelstreng losjes om haar hals, zo heb ik van horen zeggen. En met de volgende wee in volle glorie: 46.5 centimeter lang.

Vervolgens werd die 2845gr. liefde zo iets na half drie op mijn borst gelegd. En wij stonden/lagen erbij en keken ernaar, werden op slag verliefd én superkwetsbaar en huilden een beetje van geluk terwijl de vroedvrouwen zich bogen over de meer banalere dingen des levens, namelijk of ze dat kleine inwendige scheurtje gingen naaien. 

(Ja, curieuzeneuzemosterdpotten. Maar I couldn’t care less. Droomzwangerschap, en ook wel droombevalling, check plus.)

*zomeropkuis* Oudleerlingenavond 2013. Gevierde promoties: 2003.

Onder het motto: zomeropkuis, een paar (half)afgewerkte blogberichten die bij mijn concepten staan te verstoffen.

 Dag van de klastitularis, oktober 1997 

Het was oudleerlingenavond op mijn middelbare school. Gek hoe je niet stilstaat bij het feit dat je -wanneer je 28 bent geworden- je ook 10 jaar afgestudeerd bent. En gevierd wordt enal.

Hoewel ik maar enkele uurtjes kon blijven vond ik de avond toch bijzonder geslaagd, al zou dat ook met de wijntjes die ik dronk te maken kunnen hebben (doordat ik nog steeds borstvoeding geef drink ik niet.  Behalve als ik zeker weet dat mijn lief Olijfje gedurende méér dan 2 uur niet in de buurt van mijn borsten komt, en dat is (oudleerlingenavond inbegrepen) welgeteld 2 keer gebeurd sinds haar geboorte. Tel daarbij nog 9 maanden nuchterheid daarvoor en u begrijpt dat die periode waar ik bijzonder goed met vodka on the rocks overweg kon nu ook voorgoed verdwenen is).

Véél bekend volk, al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat ik erg veel mensen nog regelmatig zie, mijn meest dierbare vrienden zijn die die net uit mijn middelbare schooltijd stammen, met mensen van het hoger onderwijs heb ik nauwelijks nog contact. En toch, op zo'n avondje doet het mij altijd deugd in een kringetje te mogen staan tussen de mensen die mij door en door kennen en maakt het me blij omdat ik kan opmaken uit hun verhalen dat ze gelukkig zijn, omdat ze misschien wel gaan trouwen, de wereld hebben gezien, met passie bezig zijn met hun werk of genieten van hun pasgeborene,...

 Afstudeerproject: 'De Krippel', 2003

Als ik er zo over nadenk is er de laatste 10 jaar veel meer gebeurd dat mij als mens beïnvloedde dat de 10 jaar daarvoor. De laatste tien jaar zijn mijn bompa's gestorven (hoera voor straffe overblijvende bomma's!), is er een huis verkocht waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Ben ik een kind van gescheiden ouders geworden en (nog steeds) overtuigd vegetariër. Heb ik iets gestudeerd en dan toch maar iets anders en heb ik uiteindelijk een diploma Taal- en letterkunde behaald. Heb ik veel gewerkt, in december 9 jaar anciënniteit enal, op dat werk heb ik de man van mijn leven leren kennen. We zijn naar New York, naar Japan en een keer of 6 naar Parijs geweest, we gingen samenwonen, kochten wat later een huis en sinds 10 maart ben ik een mama.

Heftig, en toch ben ik gelukkiger dan ooit. En dankbaar omdat de mensen die 10 jaar geleden in mijn kringetje stonden bij het afstuderen nu nog steeds in mijn kringetje staan. Benieuwd of we in 2023 terug giechelend naar foto's staan te kijken in die naar tienerzweet stinkende sporthal...

 Proclamatie, 2003

Worldbreastfeedingweek 2014

Ter ere van worldbreastfeedingweek (elk jaar van 1 tot 7 augustus) wilde ik ons borstvoedingsverhaal delen. Maar, afgelopen week heb ik een paar avondjes mijn allerliefste clusterkindje aan de borst gehad waardoor lappen tekst typen niet altijd zo makkelijk verloopt (uiteraard is de lievelingsborst ten huize indestad de linkse waardoor mijn goeie hand zich altijd ter hoogte van babybillen bevindt). Dus, wegens teveel borstvoeding, (nog) geen borstvoedingspost. Oh ironie! Gelukkig heb ik wel een telefoon vol borstvoedingsfoto's en is een instagrammeke net iets makkelijker te maken met uw niet-dominante hand.

Net zoals vorig jaar heb ik dus de afgelopen week dagelijks de mensen op mijn instagram geambeteerd met een borstvoedingsfoto. En hoewel 'borstvoeding' zonder twijfel een héle grote factor was in wat eerste moeizame weken vol miserie waren. En was ik daar vorig jaar deze tijd nog niet helemaal over, kan ik met de hand op het hart zeggen, dat het gevoel nu helemaal anders is. Al geef ik gerust toe dat die lastige start in het achterhoofd soms nog wel speelt en ervoor zorgt dat we extra gemotiveerd zijn om door te gaan (zolang wij beide willen). Misschien halen we wel de 2 jaar-norm waar de wereldgezondheidsorganisatie voor pleit.  

En hoewel ik met Olivia enkele afspraken heb, zoals daar bijvoorbeeld zijn: geen borsten flashen aan de volledige Sfinkswei, weiger ik mezelf te verstoppen als ik haar, een bijna 17 maander, voed. Want misschien kunnen we zo andere mensen overtuigen dat het niet zo raar is, mensenmelk geven aan een mensenbaby. Misschien kunnen we zelfs mensen in 'the biz' (Kind&Gezin, vroedvrouwen en pediaters om er maar enkele te noemen) sensibiliseren, zodat de mama's die het graag willen proberen, meteen goed begeleid worden.  

En misschien, héél misschien moet de wereldgezondheidsorganisatie dan ooit geen worldbreastfeedingweek meer organiseren, omdat wat doodnormaal was, terug normaal is. Stel je voor!

#wbw #worldbreastfeedingweek #breastisbest #normalize

 

1.2013 

 2.2013

 3.2013

 4.2013

 

 5.2013

 6.2013

 7.2013

 

 1.2014

 

2.2014 

 3.2014

 

4.2014 

 5.2014

 

6.2014

 

7.2014 

#hetlevenzoalshetis #dezomervanolijfje

Enkele random onbewerkte foto's van de laatste 6 weken. Gewoon omdat het kan (en omdat Elise gisteren een anti-foto-sorteer-pro-deel-uw-fotos-zaadje in mijn hoofd plantte).

Ik had natuurlijk ook gewoon een foto van mijn gesneden groentjes kunnen kiezen 

om de illusie hoog te houden dat ik een goddelijke huisvrouw ben #not

 

 

Bij de superbomma is het superplezant. 

 

Misschien moeten we haar kleineRobbeDeHerdt noemen in plaats van Olijfje. 

(Olivia is eigenlijk een tutweigeraar. Maar dat zou je haar zo niet aangeven.)

 

Op date met onze allerliefste (papa). #vakantie

 

BahnMi bij Camino. #vakantie

Oh my. Allerschattigste krulletje ooit.

 Watermeloen-vieruren @ZooAntwerpen

 
 Bietenburgers ftw. al wie deze zomer onverwacht arriveert krijgt er eentje. 

#kakgemakkelijk #20stuksindediepvries

Little miss sunshine...

 

die soms ook iets minder zonnig is. Lees: ik leg mij op de grond van de Stadsfeestzaal en weiger te bewegen.  

 

Workshop rokje naaien @Veritas.

Ooh...

 

Crazy...

  

en nog meer crazy.

Boekjes lezen met papa! 

 

 

Fruitijsjes eten in bad. 

 

Sfinks 2014

 

Sfinks 2014 

De kater ligt standaard bij de poppen...

 

en de dokter in de voorraadkast.

 

 

Eten met een vork enal (doch nog geen vooruitgang aangaande algehele properheid).

 

 

Florrekesliefde. 

 

Avondlijke tv-kijk-pret op de zetel.

 
En dagelijks ettelijke showkes op het stoeltje waar ik 20 jaar geleden zelf mijn showkes op deed...

♥