Lieve Olivia,
Vandaag ben je vier. Althans dat is wat de kalender zegt. Ik geloof dat ik het nog niet helemaal geloof. De herinnering aan de nacht waarin je bij ons kwam wonen is namelijk haarscherp, het lijkt wel gisteren. Ik denk dat ik tot het einde van mijn leven elke 9e maart rond drie zal terugdenken aan hoe het allemaal begon, daar met mijn gebroken vliezen in de kluis van UGC. Dat ik zal denken aan hoe ik je papa belde en we samen, strontnieuwsgierig om jou te ontmoeten, naar huis vertrokken. Maar, hoe recent deze herinnering ook mag lijken, tegelijkertijd is het alsof je wel al 12 moet worden, omdat dat zou betekenen dat je altijd al bij ons was. Die 2922(!) pre-Olivia dagen in ons huurappartement zijn een vaag verleden.
Warrige tijdslijnen, of niet, wat zeker is, is de wetenschap dat jij speciaal bent. Want je bent het meisje dat van mij een mama maakte. Daarbij is jouw enthousiasme voor het leven aanstekelijk. Je kan met elke vezel van je lijfje blij zijn. Heel vaak zelfs om iets banaals. Vorige week maakte ik een stukje kast vrij, zodat je zelf je jas kan wegleggen en dat werd op een vijf-minuten durende vreugdedans onthaald. Ik hoop dat het een eigenschap is die je nooit verliest.
Dat je ook met elke vezel van je lijf teleurgesteld, verdrietig of boos kan zijn, tja, dat nemen we er maar bij. Soms is het dus best wel pittig, je mama zijn. Iets schijnbaars kleins en onnozel is meer dan eens een trigger voor een drama van jewelste. Zo was je vorige week nog een kwartier lang superverdrietig omdat je de naam van de dame van de muziekworkshop op school niet meer kende, of de derde zin van het liedje over Clowntje Piet. Ik herinner me ook nog levendig je boosheid toen ik onlangs een onaangeroerd kwartje boterham van je had opgegeten nadat ik je op school had afgezet. Toen ik je om half vier ging ophalen vroeg je waar het stukje boterham gebleven was.
Een nieuw kwartje boterham was namelijk echt.niet.hetzelfde. Insert drama.
Insert de vindingrijkheid van mama om het drama in kwestie op te lossen op een constructieve manier. Ik doe mijn uiterste beste om je gevoelens je gevoelens te laten zijn, en ze te erkennen en benoemen en horen. Een hele boterham (pun intended), zeker omdat ik weet dat ik zelf niet de meest geduldige persoon op aarde ben.
Op zo van die dramadagen zou ik je overigens al bijna gaan inschrijven aan de academie voor woord. Ge zou het niet eens erg vinden, peins ik. Als je thuiskomt van school roep je, 'ik heb zweetvoeten' en trek je ál je kleren uit. Dan duik je in de verkleeddoos en tover je jezelf om in een prinsesmama, compleet met schmink en accessoires allerhande. Als het maar 'pink' is en glittert, dan komt het in aanmerking. Of 't moest een pop/knuffeldier zijn. Ik heb nog nooit in mijn leven zo vaak poppen omgekleed als afgelopen jaar. Op dat vlak ben je toch een écht kopietje van je Metie, mijn zus. Dat je bij het opruimen steevast een 'beetje moe' bent, heb je ook al niet van vreemden. KuchMetieKuchKuch.
En dan heb ik het zelfs nog niet gehad over het zorgzame kantje dat jullie delen. Het uit zich bij jou op verschillende vlakken. Zo heb jij bijvoorbeeld een oog voor detail, er is niemand die sneller een andere oorbel aan mijn lijf spot dan jij, en kan je mensen heel vaak écht raken. Ik denk hierbij vooral aan je 4(!) overgrootmoeders. Ik kus mijn pollen dat je ze mag kennen en tegelijk breekt mijn hart als ik denk aan het feit dat je je net daarom ook heel bewust zal zijn van het feit dat je ze verliest. Jouw tijd met hen zal altijd te kort geweest zijn.
Daarnaast kan ik ook niet anders dan je zorgzaamheid voor Leon in één adem te vernoemen. Ik zeg je vaak dat je een goeie grote zus bent maar ik méén het ook écht. Vanaf seconde één was je verliefd, desondanks was de eerste helft van vorig jaar serieus aanpassen voor ons allemaal. Op dit moment is het genieten. Je kan niet wachten tot ie 's morgens zijn ogen opent. Je klimt mee in ons bed en zo gauw hij zich roert moet ie naar je lachen en met je knuffelen. Als hij een moeilijke ochtend heeft zeg je, 'ssssst leon, niet huilen, zusje is hier.' Of laat je hem lachen door 'gagagoe'-babygeluiden te maken. Nu hij ook goed wandelt en je hem ook fysiek -min of meer- kan oppakken ben je helemaal de koning te rijk. Het is een plezier om jullie te horen giechelen en zien spelen en dansen. Of om je trots glunderend te zien kijken wanneer Leon weer wat nieuws kan. Dat compenseert de momenten waarop Leon saboteert door tijdens een gezelschapspel in het midden van de tafel te gaan zitten, hij je poppenhuis verwart met een klimmuur of je potje chips steelt. Om nog maar te zwijgen over de momenten waarop hij net het speelgoedje heeft waar jij mee wilde spelen, hij je Lego wil opeten of hij krijst tot je oren pijn doen. Want zulke momenten zijn er uiteraard ook.
Als ik jullie al lachend Flappie & Floppie noem, dan ben je boos. Mijn naam is Olivia roep je dan luid. Zelf vind je mevrouw Potloodgat of Applejack (de naam van een my Little Pony) overigens een goed alternatief. Muji zou je dan weer graag tot Lacey herdopen en je Barbie, dat is Chelsea. Nog een geluk dat je pop 'gewoon' Robin heet.
Soms vraag ik me af in hoeverre je die dingen allemaal op school oppikt. Op weg naar school -veruit het leukste moment van de dag- bedenk ik me wat je me allemaal zal vertellen op weg naar huis. Áls we de school buiten geraken that is, meestal wil je nog wat naspelen met je vriendjes. Je hebt er echt een eigen leventje zonder ons. Ik zou maar wat graag eens een vlieg willen zijn in je klas. Gelukkig vertel je relatief veel, vooral over de kettingen in de poppenhoek en jouw juf, je held, bij wie je ook op woensdagmiddag in de speeltuin zonder blikken of blozen op de schoot kruipt.
Ik vraag me af of je je juf even veel vertelt over ons. Over mijn voeten die met je praten.
Hilarisch zijn die conversaties trouwens, waarbij je nog meer dan anders drie keer gaat herhalen wat er gezegd wordt. Over hoe behulpzaam je bent? Dat je de was uit de machine haalt -als je het niet te druk hebt met op ons bed te springen, elke keer weer een hartverscheurende keuze-, dat je vuil in de juiste vuilbak gooit, dat je je schoenen op het rekje zet. Of krijgt je juf misschien een uitgebreid verslag over de pakjeszoektocht en de pannenkoeken die je at met je verjaardag of deel je haar mee dat mama verkeerd onthouden had welke kringwinkel-Barbie je ook weer wilde hebben. (Schaam op mama.) Ik zal het wellicht nooit weten. Op school heb je écht je eigen leventje en dat is goed.
Lieve Olijf, ik vond het het afgelopen jaar heel bijzonder om te ontdekken hoe je hoofd werkt, nu je je hersenkronkels elke dag beter onder woorden kan brengen. Ik herken er veel van mijn eigen hoofd in en dat is boeiend én vermoeiend. Mijn meest recente topmoment was, toen je onlangs je eigen versie zong van mijn zelfverzonnen slaapliedje voor jou: Lief lief mamaatje, ik hou zoveel van jou, je bent mijn liefste mamaatje, ik hou zoveel van jou. ♥ Ik ben heel dankbaar dat ik de laatste 4 maanden van dichtbij heb kunnen zien wat voor een fantastisch meisje je bent. Onze band is door mijn gebrek aan werk alleen maar sterker geworden (en mijn toiletbezoeken zonder publiek zeldzamer maar dat is een ander verhaal).
Ik betrap me erop dat ik élke keer wanneer ik je een brief schrijf denk: dít, dít is de leukste fase tot hiertoe. Ik geniet van het samen met je koken, van het praten, van je fantasie als je mij een verhaaltje vertelt, van de stroom tekeningen die je van school mee naar huis neemt. Je bent geboren om te groeien en te bloeien en je doet dat met verve en ik ben echt nog elke dag -om het met jouw woorden te zeggen- zó blij in mijn hartje dat ik dat vanop de eerste rij mag meemaken.
Allergelukkigste verjaardag, lieve Olijf.
zoen, je mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten