Project 1SE

Omdat ik in het verleden niet vies was van projectjes die mij de kleine, schone dingen van het leven kunnen leren zien, zoals bijvoorbeeld project365. Omdat we die kleine schone dingen allemaal méér dan nodig hebben. Omdat ik mogelijk zo'n 75% van de dag mijn telefoon in mijn handen heb. Omdat ik mijzelf soms moet inhouden om met die telefoon niet teveel schattige foto's en filmpjes te maken van Olivia & Leon én ze vervolgens op het internet te gooien. Maar ik gelukkig al snel besefte dat, hoe meer verschillende platformen ge gebruikt, hoe meer plaatsen ge hebt om uw media te dumpen, zodat ge toch aan die moederlijke mijnkindisechthetliefstevandewereld-behoefte kunt voldoen. Omdat ik na instagram, tegenwoordig een nieuwe favoriete app heb die 1 SecondEveryday heet. U raadt het al, ik maak ongestoord filmpjes van de kindertjes, kies er per dag 1 seconde uit en de app maakt daar vanzelf een mooi filmpje van.

Al moest ik er even terug inkomen, in projectjesmodus, en dat merk je. Ik wist op voorhand dat ik wilde beginnen rond 1 januari, maar toen beviel ik die dag en realiseerde ik me zo'n twee weken later dat ik niet begonnen was. En dan was ik alsnog gestart, wegens toch genoeg footage op mijn telefoon, maar dan bleek dat ik het, met mijn slaperig mamabrein, nog altijd vergat. De eerste 6 weken zijn dus een samenraapsel van filmpjes en (noodgedwongen) foto's die ik toch al op mijn gsm had staan en er is zelfs -oh horror- een gemiste dag (5 februari). 

Ik heb lang gedacht gewoon opnieuw te beginnen, op mijn verjaardag in april bijvoorbeeld, want de seconden die ik had waren veelal verticaal gefilmd (terwijl ik daarna leerde dat het mooier is om je telefoon horizontaal te houden) en de eerste weken is het vooral veel van hetzelfde: een luid drinkende Leon. Wat op zich ook schattig is natuurlijk, maar wat variëteit mocht wel. En toen besefte ik het, eigenlijk gaat het niet om de perfecte seconde. Het gaat om het gevoel en het gevoel dat mij bekruipt als ik mijn 1SE filmpje bekijk is fijn. Het is niet het moment, maar alle momenten bij elkaar. En later dit jaar kijk ik wellicht nog met weemoed terug naar alle seconden die ik filmde tijdens die heerlijke ochtenden met teveel TV over vroedvrouwen (Call the midwife! The Midwives! One born every minute!) en koffie en een lachende, gulzig drinkende Leon op mijn schoot. Dus mijn filmpje begint zoals mijn jaar begon, thuis, een beetje warrig maar zó liefdevol. Rond half februari zie je overigens duidelijk dat mijn wereld terug groter wordt en ik meer moeite begin te doen. 

Verder is het echt een gemak, die app. Een groot verschil met toen ik na een succesvol project365 in 2010, in 2012 begon en snel opgaf wegens teveel gedoe met foto's overzetten van de camera en uploaden. De eis tot consequentie is de doodsteek van elk goed initiatief ofzo. Gemak dus, en dan heb ik het niet alleen over het gebruiksgemak qua editen want als je je seconde opgeslagen hebt kan je gewoon het filmpje van je telefoon deleten, zodat er plaats is voor nieuwe filmpjes. Als u mij een beetje kent dan weet u dat mijn innerlijke Marie Kondo daar helemaal van aan het juichen gaat, ik heb namelijk al teveel digital clutter. Als het écht moet kan je trouwens ook valsspelen en tot 1,5 seconde van je filmpje selecteren. Ik heb al valsgespeeld, dat geef ik grif toe. 

De mogelijkheden zijn eindeloos, zo zou je een filmpje kunnen maken van een groeiende zwangere buik, of van het gezicht van je kinderen, of van een reis. Maar wat ik dus wilde zeggen: download die app en verzamel het leven, want het leven, dat is zó schoon, ge moet het gewoon willen zien, one second at a time.