Brieven aan Leon - maand 1

Mijn lieve Leon,

Jij bent 1 maand oud. Zotjes is het, hoe snel die eerste maand voorbij raasde.
Jouw eerste week was schoon en zo goed als zonder zorgen, schreef ik. De drie weken die volgden waren dat eigenlijk ook. Over't algemeen ben jij echt zo'n rustig en gemakkelijk kind. Maf dat ik mij al van half december die positieve test klaarhield voor borstvoedingsdrama, reflux-huilbuien en algehele moeilijke tijden. Elk kind is anders en daar ben jij het ultieme bewijs van.

Je geeft wel eens wat melk terug, maar nooit excessief. En je bent wel eens onrustig aan de borst zonder dat ik echt weet wat er scheelt, maar niets in vergelijking met je zus. Is het omdat ik er zelf kalmer onder blijf, meer ervaring heb en jij jezelf kan aanleggen als de beste? Of is het omdat jouw zus echt zoveel honger en pijn had door die slechte borstvoedingsstart en reflux? Ik zal het wellicht nooit weten.

Wat ik wel weet is dat wij jou nog maar twee keer 's nachts een schone pamper gaven. Jouw zus kreeg voor elke voeding -dag en nacht- een vers exemplaar. Mijn excuses man, maar zolang jij niet tot aan je mooie nekje onder de drek zit gaat onze nachtrust voor. In ruil krijg je 's ochtends dan een redelijk uitgeslapen mama, want na 2 jaar ervaring kan ik immers perfect op automatische piloot nachtvoedingen geven bij de minste kik van jou. Elk nadeel heb zijn voordeel. Maar over‘t algemeen ben jij dus de gemakkelijkste baby ooit en huil jij amper: enkel bij honger, krampjes of vastzittende boertjes laat je van je horen. 

Vorige week zat je met een boertje dat er maar niet uit wilde komen. Jij huilde, waarop jouw zus naast mij kwam staan en zei, "mama, jij moet wel goed zorgen voor Leon." Niet in het minst omdat zij het zo lief vroeg, doe ik mijn best. Beloofd. Om dat te staven, nog even dit: We zijn een maand ver en ik ben nog niet gestruikeld met jou in mijn armen! Speekmedaille enal. (Voor wie daar nog niet van op de hoogte was, mijn onhandigheid is legendarisch.)

Al moet ik eerlijk bekennen dat áls je wél eens huilt, dat zijn effect niet mist. Huilende baby... mijn lichaam schiet daarvan in de stress en ik kan niet goed meer nadenken. Waarschijnlijk nog een restant van de periode met jouw immer huilende zus. Dus toen jij besloot om jouw eerste ontroostbare huiluurtje te houden toen ik er voor't eerst alleen voor stond tijdens het avondritueel, werd het even donker. En ja, toen jouw zus in slaap was gevallen op de tonen van jouw gekrijs en ik terug beneden was en je met jezelf nog altijd geen blijf wist (en ik ook niet met mijzelf), toen zijn er traantjes gevloeid. Vooral omdat ik me schuldig voelde dat jouw zus zo'n shitty in-bed-leg-moment had gehad, terwijl ze er vreselijk naar uitkeek, gaan slapen met mama en Leon. Maar hé, 3 huilbuien op 1 maand tijd (kraamtranen inclusief), dat is nog altijd een win, als ik vergelijk met de Sarah van drie jaar geleden. En gelukkig gingen de 3 andere alleen-met-twee-kinderen-en-Olijf-moet-gaan-slapen-momenten die intussen nog volgden, redelijk vanzelf.

Dat laatste is niet in het minst te danken aan jouw zus zelf, die nog steeds zo verliefd is op jou als die eerste dag. Ze vraagt nog regelmatig of ze samen met je mag drinken en wil je ook heel veel knuffelen en vasthouden. 's Ochtends kruipt ze uit haar grote-meisjesbed recht ons bed in en dan moet en zal ze naast jou liggen. 

Ze vindt het ook altijd top als jij haar in de gaten houdt. Of als je naar haar luistert als ze liedjes zingt. Ze ontfermt zich graag over jou. Jij bent dan een kindje in de klas en zij is de juf en leest je boekjes voor. Gisteren gingen we naar Kind&Gezin en hield ze de dokter met argusogen in't oog. Of ze wel alles met je deed dat in het Leon bij de dokter-boek stond.

Behalve via die Leon-boeken die Olivia met kerst kreeg, ben je ook op andere plaatsen al een deel van ons huis, want ook op de ijskast hang je te pronken. Ik zal nog véél moeten instagrammen om de verhouding Leon/Olivia aan te passen maar dát je er al bijhangt maakt mijn hart blij elke keer als ik de ijskast open.

En dat is regelmatig, believe you me. Net als bij jouw zus blijkt zwanger zijn/borstvoeding geven het beste dieet dat ik ooit volgde. De kilo's vliegen eraf terwijl ik -naar mijn gevoel- continu zit te eten. Dat die melk slagroom zijn werk doet bleek gisteren, de weegschaal in het consultatiebureau gaf maar liefst 4,780kg. aan. Dat is een whopping 1,5kg. méér dan een maand geleden, daarbij bleek je ook nog eens 5cm. langer. KleinenBuddha is dus meer dan ooit een terechte bijnaam, al zal je toch nog even moeten groeien wil je de Daibutsu van Kamakura evenaren. Maar ge hebt nog tijd, ten vroegste in 2018 gaan we met jou bij hem op bezoek. 

Verder blijft ook snotterke een adequate bijnaam. Al vanaf week één heb jij een verkoudheid waar je maar niet van verlost raakt. Een beetje zielig is het als je niet goed kan ademen tijdens het drinken, je je door die hevige toeschietreflex van mij verslikt, loslaat en wij allebei doorweekt zijn van de melk, (om nog maar te zwijgen over die natte melkplekken waarin wij elke ochtend wakker worden). Toen we die eerste week victorie kraaiden dat jij zo een proper kindje was juichten we dus te vroeg... Nuja, ik ben al lang blij dat we doorweekt zijn van de verse melk, in plaats van door de teruggegeven melk zoals bij je zus. En mijn borsten zullen op termijn wel weer zindelijk worden zeker? Dat mijn productie zich nog volop aan het aanpassen is aan jouw vraag maakt dat ik er nog niet teveel in wil ingrijpen. Ik probeer niet teveel na te denken over voeden -instant toeschietreflex!- en behelp me met één van de fantastische uitvindingen op borstvoedingsvlak: lekschalen! Op deze onofficiële manier (kolven doe je beter pas na 6 weken, als je productie iets meer op punt staat) verzamelde ik zelfs al genoeg melk om mijn milk trays terug boven te halen Op dit moment zit er zowaar 60ml. verse melk in de diepvries. De dingen die een borstvoedende mama gelukkig maken enal.  

Maar, voor je denkt dat ik alleen gelukkig word van melk. Ik word ook gelukkig van jou. Van kijken hoe je met je papa doucht (dat vind je fijn), van skintoskin onder onze giga-tetradoek chillen. Ik word gelukkig van kijken naar jouw allerliefste blozende kaken, van jouw rossige donshaartjes, donkere ogen en meisjesnagels (sorry Leon, maar jij hebt écht meisjesnagels).

Ik word ook elk dag blij van jouw smoelekes. Ik vond het al bij je zus: er gaat gewoon niets boven zo'n tandenloze smile. Uiteraard word ik ook gelukkig van kijken hoe jij al zo alert en intelligent terugkijkt naar ons. Van met jou in de doek rondhossen ---vertelde ik je al dat ik je intussen -zoals ne grote- met je voetjes uit de doek knoop? Van naar je rustig slapende zelve te kijken terwijl ik een douche neem. Dank u trouwens om de relax juist lang genoeg te tolereren zodat ik mijn haar kan wassen of mijn benen kan scheren. Dat je de relax tijdens het avondeten minder genegen bent, nemen we er graag bij. Jouw zus had ons immers al getraind in het eten met 1 hand. En het lijkt je weinig te kunnen schelen als ik op je mors, helemaal top van jou, dat laatste.

Klik vooral door naar het recept van de romige pasta op mijn bord, o-ver-heer-lijk. En maar een heel klein beetje slecht voor de lijn.

En hoewel veel dingen hetzelfde zijn als bij je zus: je houdt je hoofd superflink recht, wipperkak is nog steeds een ding (gisteren voort eerst), zolang je getroost bent met de borst doen we niet aan tutters én ik ben nog steeds even slecht in het aankleden van minibaby's om maar een paar dingen te zeggen. 

Is toch ook alles anders, dat van die jongens die plassen tijdens de pampervervanging, er is iets van aan. Of mijn ontdekking, dat ik tegen mijn eigen verwachtingen wél fan ben van die verse babyfase. Maar ook dat ik die moeilijke start met je zus nodig had om dat hier en nu met jou zo relaxed aan te kunnen pakken. 

Een paar dagen voor de uitgerekende datum las ik een blogpost bij Elise, ik kon toen alleen maar hopen dat ook onze tweede ronde zo zou verlopen. Intussen weet ik, de parallellen zijn er. Al is er minder tijd om daar echt rustig bij stil te staan, dit artikel sloeg er nogal hard in en ook in dit artikel vond ik veel waarheid zitten. Aangezien ik deze week al outfits moest wegleggen omdat je zo flink groeit heb ik besloten om de komende weken nog maar een beetje extra van je te genieten in plaats van te proberen om het huis ten allen tijde in staat van opgeruimdheid te houden. Net op tijd want volgende week heeft je zus vakantie en ben ik voor't eerst fulltime met jullie twee thuis (want deze maand heeft je papa geen ouderschapsverlof). Ik kijk er naar uit om met je zus te spelen, koekjes te bakken, te schilderen en haar voor te lezen terwijl jij in de doek zit. Kortom met heel mijn hart genieten van jullie twee zo dicht bij mij. 

Eerste uitje met vier, naar de speeltuin met Olivia en daarna chocomelk mét Leon in BarLeon ♥

Lieve Leon, je zal me er nooit op betrappen dat ik zeg dat je niet mag groeien, of dat ik wil dat je voor altijd een baby blijft. Want ik vind dat ik dat als mama van gezonde kinderen niet mag zeggen. De palliatieve afdeling van elk kinderziekenhuis zit vol met ouders die hun kind nooit zullen zien opgroeien, terwijl het hun enige, meest vurige wens is. Dus na deze ene maand wens ik jou net dát je groeit en bloeit zoals je nu al deed. Dat je gaat rollen, kruipen en lopen en dat ik het voor mijn ogen mag zien gebeuren en voor altijd kan copy-pasten naar mijn hart.

Héél veel liefs,
je mama

1 week

  

4 weken

Meer brieven? Lees hier wat ik schreef aan Olivia voor
 maand 1 - maand 12 - maand 18 - maand 24 - maand 30

 In navolging van de brieven van i. aan Mira en van Elise aan Ellerie