Om het verhaal goed te kaderen een paar droge feiten:
-Het verhaal gaat over afgelopen dinsdag.
-Michael moest op seminarie met het werk. Vertrek: dinsdag omstreeks 7u15. Aankomst: woensdag omstreeks 17u15.
-Maandag heb ik gewerkt tot 0u30, dinsdag en woensdag had ik gelukkig de korte shift.
-Dinsdag
en woensdag waren tevens de tweede en derde dag van Olivia in een
nieuwe crèche (na een korte crèchecarrière 'op een ander' die duurde van
half november tot half februari).
Zoals u uit bovenstaande wel begrijpt, begon ik op dinsdag lichtjes onuitgeslapen aan mijn dag. En dat zal ik geweten hebben.
Rond
half negen stonden Olivia en ik op, we gingen in bad. So far, so good. Vervolgens besloot ik dat ik het drommeltje toch ook nog iets te eten moest
geven, want met een nuchtere maag afzetten, dat gaat niet. Er is enkel oud brood. Correctie: Er is enkel een klein sneetje oud brood. Lees: eentje dat diep in de toaster zakt. Wanneer ik dat eruit probeer te halen verbrand ik mijn duim. Maar
goed, het kind had tenminste eten.
Ik propte nog rap wat pampers en
reservekleding in mijn sakosj en deed mijn schoenen aan. Niet mijn all
stars want ik ging toch maar efkes rap mijn dochter afzetten, maar mijn
hoge hakken met rits, want die waren rapper aan. Vervolgens deed ik
Olijfje haar schoenen aan en vertrokken we. Fiets buitenzetten en
intussen zorgen dat Olivia de straat niet op loopt. Gelukt! Dikke duim
voor deze mama. Ik gooi de voordeur dicht, en exact op dat moment besef
ik dat mijn sleutel niet in mijn broekzak zit.
Bummer.
Gelukkig
is het nog maar 9u20 en moet ik pas om 11u45 gaan werken. Ik besluit,
first things first: Olijfje naar de crèche brengen. Ik begin gezwind te
fietsen en zing nog wat van handjes draaien, kwestie van Olivia en
passant ook nog wat te entertainen. We komen aan aan de crèche en
wanneer ik naar haar 'Gibbon'groepje wandel (en Olijfje zich -heel toepasselijk- als een aapje aan
mij vast begint te klampen), zie ik op het bord dat de pot kabeljauw
schaft. Ik denk oei, want Olivia is daar volgens ons behoorlijk
allergisch aan. Mijn volgende idee is, 'och, we hebben dat vrijdag nog
gezegd, ze zullen dat wel niet vergeten zijn' (voelt u mij al komen?).
Ik
zet Olivia neer op het bankje aan haar groep, prop alle spulletjes in
haar kastje, doe haar schoenen uit en geef haar een dikke kus met de
mededeling, 'speel maar goed met de kindjes, mama komt je straks halen'.
We gaan de speelruimte binnen en ze zet het op een huilen. Wat zeg ik
krijsen. Het hartje van deze mama zakt al in haar hogehakkenschoenen.
Eén van de verzorgsters neemt haar over van mij terwijl de tranen over haar wangen rollen. Ik verman me, maak het afscheid kort en duidelijk
en loop terug naar buiten. Ik hoor haar nog huilen tot ik een halve gang
verder ben.
Intussen krijg ik een smsje van Michael dat hij aangekomen
is maar dat er wel veel file was. Mijn antwoord gaat als volgt: Ok, ik
doe beter! (gevolgd door de synopsis van mijn ochtend: verbrande duim -
krijsende dochter - buitengeslotenheid)
Vervolgens spring
ik terug op mijn fiets naar huis, alwaar ik probeer de voordeur
achtereenvolgens met de sleutels van mama haar huis, mijn
fietssleutels én een oude bankkaart open te krijgen. Inbrekersstyle.
Ik
merk al snel dat dat niet lukt en besluit dan toch maar even de
smartphone te gebruiken voor wat hij dient: internetten. Ik zoek de dichtstbijzijnde slotenmaker en bel hem om te vragen of hij langs kan
komen. "Tuurlijk madammeke, tussen half twaalf en twaalf." *zucht* Ik
moet dus wel gaan werken om 11u45. Maar ik kijk al lang genoeg
ProjectRunway om te weten dat dit mijn eigenste 'make-it-work-moment'
is. Ik zeg de vriendelijke slotenmaker dat hij even mijn plaatsje moet
openhouden en dat ik probeer wat te regelen met het werk.
Ik
bel met de secretaresse, of het goed is dat ik tussen 10 en 11 ergens
al wat voorbereidend werk kom doen om dan even overhuis te gaan en
vervolgens terug te komen werken als ik weer sleutels heb. Allemaal goed
voor haar. Opgelucht bel ik de slotenmaker met het goede nieuws. Terwijl ik dat doe laat ik mijn fietssleuteltje -van pure vreugde- rond mijn vinger draaien. Om in de
spirit van de dag te blijven, glijdt de fietssleutel uit mijn handen, botst het op
ons mooi keldergatdeksel en valt het dan met volle overtuiging de kelder
in.
Lovely. Dat kon er ook nog wel bij.
Gelukkig is mijn
werk, behalve 10 minuten fietsen ook gewoon een tramhalte of vier
verwijderd van ons huis. Ik wandel naar de tram en besluit om het nuttige aan het aangename te koppelen en van de
tramrit gebruik te maken om een kleine status-update te doen op
Facebook, waarin ik vertel over mijn avonturen die plaatsvonden terwijl
ik niet eens 2u wakker ben. Zo'n beetje medeleven op een hectische dag doet altijd deugd, nietwaar?
Nadat
ik een dik half uur gewerkt had, vertrok ik vervolgens terug naar huis.
Ik ben nog niet goed buiten of mijn gsm gaat: de slotenmaker om te
zeggen dat ie op zijn vorige job vertrok en binnen 10 minuten bij mij
is. Ik vraag hem beleefd om even aan de deur te wachten aangezien ik nog lang niet
in de buurt ben. Immers, een slotenmaker dient betaald te worden en ik
heb nooit veel geld op zak/in huis, ik moest dus nog even langs de
vrienden van de bank te lopen. Turns out, elke bankautomaat in de buurt
van het werk was of op, of buiten dienst of in het bezit van een stuk of
10 wachtenden.
Ik besluit dat ik het anders aan ga pakken
voor mijn tweede 'make-it-work-moment' van de dag. Ik vertrek alvast met
de tram en stap dan halverwege wel af. Zo gezegd, zo gedaan. Toen bleek
dat ook daar de eerste automaat die ik probeerde buiten dienst was. Dan
maar een andere. Deze was eentje in een 'sas', ik haal geld af en wil
vervolgens terug naar buiten. Deur geblokkeerd, jolly! Ik kijk even rond
en zie een paar knopjes, ik druk maar er gebeurt niets. Ik adem even in
en uit en probeer nog een keer te drukken, nu wat langer, GELUKT! *insert vreugdedansje*
Vervolgens
loop ik terug naar de tramhalte, waar -uiteraard- geen tram te zien is
(de straat waarvan sprake is nogal recht dus er was echt niets in
aantocht de komende 5 minuten). Ik denk, whatevs, te voet dan. Na 5 minuten
rennen op mijn hogeschoenen beklaag ik me dat ik toch niet
even de tijd had genomen om mijn all stars te knopen.
Hijgend
en zwetend kom ik terug thuis aan, waar een vriendelijk wachtende
slotenmaker ongeveer 5 minuten nodig had om de deur te openen zonder het
bestaande slot te moeten verwijderen, al het papierwerk in te vullen én
mij €79,5 armer te maken. Er was een blij weerzien met mijn sleutelbos (lagen op de verzorgingsmat
van Olivia), ging mijn fietssleutels uit de kelder halen, dronk een glas
water en rolde -volgens mij tevergeefs- even met de deo. Om dan terug op
mijn fiets te springen, richting het werk. Om 12u stond ik daar in mijn uniformpje te
blinken, en wat verloren rond te lopen aangezien ik al mijn werk al
gedaan had.
Crisis afgewend zo denk ik, vanaf nu wordt het beter. De uren gaan voorbij, terwijl ik op regelmatige tijden aan mijn drommeltje denk, maar flink ben aangezien ik niet de overbezorgde mama wil zijn die belt om te vragen hoe het gaat. Gelukkig is er genoeg afleiding op het werk, mijn collega
die net uit vakantie komt arriveert en ik begin met het doorvertellen
van de laatste nieuwtjes.
Dan gaat plots mijn telefoon. Het
is het rechtstreeks telefoonnummer van de Gibbons. Ik
neem -met een klein hartje- op en de verzorgende vertelt me dat Olivia
geen koorts heeft maar wel erg aan het overgeven is. Om het slechte nieuws wat te kaderen zegt ze dat Olivia in tegenstelling tot gisteren wel héél flink gegeten had. Op dat moment gaat er een lichtje branden in mijn hoofd.
Wat heeft ze gegeten?, vraag ik. Ah, kabeljauw mevrouw. *zucht* Ik hang
de telefoon op, bel naar onze huisdokter voor een afspraak en rond al
mijn werk snel af om het dutske toch nog ietsie pietsie vroeger te kunnen gaan halen.
Thuis
aangekomen (zonder overgeven onderweg, yay!) besluit ik even met Olivia
in bad te gaan zodat ze wat opgefrist is vooraleer we terug de deur uit
moeten voor onze doktersafspraak.
Wanneer
we de badkamer binnenkwamen bleek dat ook één van de katten solidair
was met Olivia en zich vomerend had laten gaan op de vloer.
Awesomesauce.
Kattenkots opgeruimd, met Olivia in bad (alwaar ze nog
eens overgaf) en dan naar de dokter.
Over de rest van de avond kan ik kort zijn, Olivia is eigenlijk
relatief snel terug opgekikkerd, waarna ze dat nog heeft gevierd tot dik
na 23u., terwijl deze mama (die wel blij was dat ze het avondeten de dag
voordien al had gemaakt, kijk zo op de valreep toch nog een meevaller) gewoon wilde slapen. Verder hebben we de
centen die ik over had na de slotenmaker dan maar aan de dokter gegeven,
Olivia hééft een visallergie, én een bewijsje daarvan voor de crèche. Eind goed, al goed.
(Maar volgende keer ga ik toch eens vragen of ik niet mee op seminarie mag in plaats van Michael.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten