not Eating Animals 1

Naar aanleiding van het boek Eating animals, dat ik -eindelijk- gelezen heb, wilde ik een paar verhaaltjes schrijven over mijn veggie-zijn. Hier het ontstaan... 

Een antwoord dus: op de vragen die mij het meest gesteld worden: 
Waarom eet jij geen vlees? Hoelang al? En hoe is dat gekomen?

Zo'n goeie 12 jaar geleden, toen ik 14 was en in de klas zat met 2 vegetariërs, waren schandalen zoals de dollekoeienziekte en de varkenspest helaas schering en inslag. 

Nu moet u weten dat mijn lievelingsdier op dat moment al een hele tijd het varken was. 
U vindt dat een beetje raar, zo'n varken als lievelingsdier? Herinnert u zich misschien nog het schattige biggetje Babe, dat halfweg de jaren '90 de bioscopen veroverde? Inderdaad ja!
Heel erg lang hoefde ik dus niet na te denken over mijn beslissing. Ergens in de schone maand april zei ik tegen de mama: "Voor mijn verjaardag wil ik veggie lasagna en vanaf dan nooit meer vlees. Ik wil dat er voor mijn eten nooit meer een beest afgemaakt moet worden." 
Dat was dat. 

Het had zó schoon geweest mocht dat ook effectief 'gepakt' hebben, maar niets was minder waar. Tijdens mijn eerste jaar als 'veggie' moest ik nog op geregelde tijdstippen vis en gevogelte naar binnen werken, om te groeien (helaas ben ik sinds mijn twaalfde gestrand op amper 1m. 58,5cm.). Later schakelde ik over op verplicht vis en ijzertabletten en kreeg ik de rest van de tijd een veggieburger voorgeschoteld die in een aparte pan gebakken werd.

Toen ik echter op mijn 17e op uitwisselingsreis ging naar Tsjechië en ik bij aankomst een waar feestmaal voorgeschoteld kreeg, dat met beperkte middelen én met aanzienlijke hoeveelheden vlees was klaargemaakt, heb ik gedurende twee weken mijn voorkeuren laten varen. Want, begrijp mij niet verkeerd, ik eet graag vlees. En zag dan ook het nut niet in om mijn gastfamilie te kwetsen. Al wisselde ik stiekem 's middags met vriendinnen wel mijn boterhammen met vlees voor boterhammen met kaas. 

Momenteel probeer ik ook mijn vis-inname zoveel mogelijk te beperken. Ik eet bijna uitsluitend vis wanneer ik op bezoek ga bij vrienden en schoonfamilie. (Gelukkig voor mij maakt de bomma van M. de aller-allerlekkerste visgerechten van de stad en omstreken.) 
De reden daarvoor is hoofdzakelijk gemak, je blijft uiteindelijk gast. Mijn ervaring leert mij dat de meeste mensen wel een visgerechtje uit hun mouw kunnen schudden maar dat een veggie-variant is soms voor hersenbrekers kan zorgen. Het spreekt uiteraard voor zich dat het gigantisch geapprecieerd wordt als vrienden bij wie ik op bezoek ga gewoon wél een veggie-variant maken. Maar dat is zeker niet iets wat ik ooit zou kunnen/durven eisen.

Mijn familie heeft het proberen vis voor te schotelen opgegeven en weet inmiddels dat het voor mij een groter feest is als ik geen vis hoef te eten. Met kerst of andere festiviteiten kook ik voor mezelf en neem ik gewoon mijn eigen potje mee. 

Gemiddeld zo'n één keer per jaar (meestal op citytrip in Parijs) laat ik me verleiden tot een visburger in het plaatselijke hamburgerrestaurant. Al vrees ik dat die periode van 1x per jaar uit mezelf, voor mezelf, vis kopen nu ook wel voorbij zal zijn. 

Eating animals is de reden. Wát een geweldig, hartverscheurend, intelligent boek. 

De volgende keer als iemand mij vraagt over het hoe en waarom van mijn keuze voor vegetarisme, dan krijgt ie zeker volgende quote voorgeschoteld:

The question for me, is this: Given that eating animals is in absolutely no way necessary for my family -unlike some in the world, we have easy access to a wide variety of other foods - should we eat animals? I answer this question as someone who has loved eating animals. A vegetarian diet can be rich and fully enjoyable but I couldn't honestly argue, as many vegetarians try to, that it is as rich as a diet that includes meat (those who eat chimpanzee look at the Western diet as sadly deficient of a great pleasure). I love sushi, I love fried chicken, I love a good steak. But there is a limit to my love.*

*de Engelstalige quote komt uit Eating Animals - Jonathan Safran Foer