In de categorie (niet) ons beste idee ooit...

tussen 2 belangrijke examens naar een huis gaan kijken. Een huis dat het -voor de zoveelste keer- net niet was. Vervolgens lichtjes depressief thuiskomen (ik), beginnen panikeren, in hoofdzaak omwille van de verhuisdeadline, gevoed door een examengewijs gebrek aan slaap (ik), rekenen op het gegaathetzienalleskomtgoed van M. (dit wordt eentonig: ik).

En toen, toen werkte M. zijn M.-magie. Dat gaat zo ongeveer als volgt: Ik, de opgeruimde controlefreak, ben al 6 maanden geabonneerd op alle mogelijke immosites. Ik krijg en check dagelijks updates via mail, en heb -laat ons eerlijk zijn- niet al teveel succes. 

Michael, de non-neuroot (over de 7 geweldige verschillen had ik het overigens al eerder), checkt de overige sites gewoonlijk enkel een keertje tijdens het weekend, maar ging voor de gelegenheid nog eens snel naar de koopjeskrant kijken. De gelegenheid zijnde: een paniekerige examengestresste Sarah, als een mantra herhalend zeurend: liiiieef, maar wij gaan noooooooooit iets vinden, naast hem op de zetel.

En toen werden wij daar gewoon keihard head-over-heels verliefd op de foto's van een huisje indestad. Een huisje dat ook op immoweb stond maar mijn eagle-eyes was ontkomen omwille van een andere prijs aldaar.

Het was al te laat om nog te bellen, volgende ochtend was dat ons eerste werk, mét gekruiste vingers. Gelukkig bleek het nog beschikbaar. Om onze kansen te vergroten liepen we 's avonds een uurtje weg op het werk, zo'n huisje zouden we niet laten schieten. 

Resultaat: we werden nog een beetje verliefder en in het half uurtje tussen de bezichtiging en het terugkeren naar het werk, beslisten we dat we gingen bieden.
Eén telefoontje later bleek ons bod aanvaard. Nog nooit waren wij zulke vrolijke werkers, echtigwaar. 

De volgende dag volgde dan nog een formaliteit, het verplicht bezoekje met de mama's en papa's. We mochten vervolgens eigenhandig het 'te koop'-bordje van het raam halen (10 punten voor P., verkoper van het huis) en een klein weekje later tekenden wij de compromis (exact 24u. voor ik mijn examen zou aftekenen, ideaal enzo, ik zei het al).

Op 1 oktober krijgen we de sleutel en kunnen we beginnen schilderen, lattekes-erafhalen en gaatjes boren, ahja, want het huisje is van ons (en ook wel van de bank, maar dat is een detail) en dan mogen wijle gaatjes boren waar we willen. *kleintraumaoverhetnietmogenborenindeappartementsmuren*

We kijken er zó naar uit.

Ik kan me geen beter mens wensen om mee samen te leven, M.-magie is geweldig, altijd parkeerplaatsjes, altijd chance, als hij zegt dat het wel in orde zal komen, dan is dat ook zo.

Ik kan me geen liever lief wensen om naar de IKEA of de Habitat mee te gaan, om nog 25 jaar een lening met af te betalen, om al scanderend "wij hebben een huis gekocht" met te vreugdedansen in de living, om met te high-fiven, te dromen en om die dromen na lang dromen samen waar te maken. 

Ons eigen nest (en zo'n goei nest), soms kan ik het nog altijd niet goed geloven. 

 

Meer foto's van het vieren bij Canton en onze woonsten vind je hier.