Het prille begin van de nineties waren schone tijden voor kinderen.

Omdat ik het u hier beloofde
Omdat ik in die 2 jaar bloggen nog nooit een stokje nutteloze weetjes met u deelde en het daar na al die tijd het wel'ns tijd voor werd, bij deze: een klein verhaaltje over mijn jeugd:

De nineties, die schone tijd, toen er qua Studio100shizzle enkel Samson en de bijbehorende Samson-commerce was. Aan dat laatste deden mijn ouders trouwens amper mee, gemakkelijk zat, toen toch. 

Hoe hard ik ook wilde, ik kreeg géén boekentas van Samson - ik kreeg een lederen boekentas die ik tot het zesde leerjaar zou kunnen moest gebruiken. Om mijn verdriet af te kopen kreeg ik ter compensatie in het eerste leerjaar Samsonetiketten en -kaftpapier, maar niet teveel want dat was eigenlijk wel duur. Naar Samson kijken was echter geen probleem, maar ik denk dat dat eigenbelang was, uitslapen op zondag enal. 

Mijn andere favoriete programma's waren Postbus X, Merlina & Johan en de Alverman (toen al herhalingen), Carolientje en kapitein Snorrebaard, De draaimolen, Dag Sinterklaas, Kulderzipken, De Kinderacademie, Kinderen voor Kinderen, Dag Coco, De droomfabriek, Het Liegebeest en Hélène et les garçons. 

Mijn god wat wilde ik ook graag mijn droom (die week tot week veranderde) verwezenlijkt zien of zo'n hele zak Petit Gervais ontvangen uit de handen van Walter. Jammer genoeg kreeg ik keer op keer een bijzonder lelijk kaartje terug dat mijn droom toch nog niet speciaal genoeg was (waarop ik dan de volgende week weer een spannender exemplaar instuurde) en aangezien ik het zangtalent van 'ons moeder' erfde was meedoen aan de Kinderacademie ook geen echte optie. 

Ik begrijp nog altijd niet dat de mama en de papa op de reizen naar Frankrijk niet gek werden van mezelf en de zus luidkeels -lees: vals- meezingend met de Kinderen voor kinderen en het Droomschip-cassettekes. Enfin ik dwaal af, dit laatste dus geheel terzijde.

Maar ik leerde snel bij. Wanneer ik iets wilde bereiken in de media moest ik het dus -toen al!- hebben van mijn creatieve skills! 
Ik besloot mijn pijlen te richten op Dag Coco, een dierenprogramma op de commerciële zender dat keer op keer afgesloten werd door een creatief kindje. Grote plus was dat Bea Van Der Maat presenteerde, in die tijd mijn allergrootste idool {don't ask}.  

Mijn knutselwerkje was een sokbeest dat ik "krokosluis" had gedoopt wegens oren van een muis, ogen van een krokodil en het tongetje van een slang. (Ik huiver nog steeds bij het denken aan dat laatste, u moet weten dat ik toen al en nu nog steeds een gigantische fobie heb voor alles wat geen poten heeft: worm, slang, paling, you name it.) De biografie van het beest was snel gemaakt, het at graag kaaskroketten, want dat lustte ik immers ook graag. 

De papa typte op onze eerste aftandse computer wat ik hem opdroeg (het uitleggen vormde toen ook al geen probleem en was tevens een andere skill waarmee ik de media later nog'ns haalde, maar dat is voor een andere keer) en mijn briefje vertrok. 

Toen ik bijna iets nieuws wilde beginnen knutselen kwam er dan de verlossende brief, eentje die ik tot op heden koester maar die ik momenteel even niet kan vinden. Of ik naar de studio's wilde komen voor een opname! Natuurlijk wilde ik dat. En zo geschiedde, met zijn vieren trokken we naar de studio, ikzelf geheel uitgedost in fleurige Benetton-outfit met door de mams assortie geverfde turnsloefkes. 

Ik zat in een aflevering die tevens handelde over een gek met een vlooiencircus in luciferdoosjes en jawel, daar zijn bewijzen van. Gelukkig enkel op een verdwaalde videocassette ergens achteraan in een kast van mijn ouderlijke thuis, dus bewegende beelden toon ik u vandaag helaas niet. Wel een paar foto's, omdat het zo eens wat anders is dan communiefoto's scannen, nietwaar?

Omdat ik toen al welopgevoed was en proper op mijneigen had ik ook een sokbeest gemaakt voor Bea én eentje voor Willy Sommers. Ik vraag me nog altijd af of hij dat gekregen zou hebben...

En over die mislopen Petit Gervais? Na de opname kreeg ik zowaar ne Pictionary junior die me nog veel plezier zou verschaffen. In het eerste leerjaar deed ik niet meer mee aan Jan, Rik en Leen, de magie van die lettertjes had ik mezelf al een jaar of 2 eerder geleerd. Samen met een vriendinnetje (die ook al kon lezen) speelde ik steevast achteraan in de klas Pictionary junior. Eat that Walter!