Choco

Een hele tijd geleden las ik dit chocopot-verhaal. Ik moest er erg om lachen en had het zelf niet beter kunnen schrijven.
Toen we vanmorgen in de IKEA gingen ontbijten en ik na afloop naar onze dienbladen keek, moest ik er opnieuw aan denken.

Kijkt u even mee naar de 7 verschillen tussen mezelf en mijn allerliefste sloddervosje:

Vrolijks van de google reader

Intussen is mijn boosheid al wat weggeëbd en heeft ze plaats gemaakt voor liefde, onder andere voor mijn google reader. Hier dus een nieuw item: "vrolijks van de google reader".

+ Deze foto maakt me elke keer opnieuw aan het lachen. Stiekem hoop ik eens thuis te komen en M. samen met Muji, zo aan te treffen.

+ Helemaal jaloers op deze handgemaakte, supergedetailleerde (want erg moeilijk!) Dia de los muertos-stempels.

+ Dit doet me dan weer bijna naar de kringloopwinkel lopen voor mooie borden, en van deze schoonheden krijg ik zin om porselein te leren beschilderen. Terwijl ik van deze en deze beter wil leren haken.

+ Maar het allercoolste vond ik dit, een "doos" met 240 potloden, gemaakt van de as van een overleden persoon. Elk potlood is versierd met de naam van de overledene en via de ingebouwde slijper vang je het slijpsel opnieuw op in de "doos" waardoor ze langzaam een urne wordt.
Een beetje morbide maar tegelijk ook geweldig, toch?

Boos boos boos

De afgelopen maand was ik vooral bezig met -even- examens afleggen en -vooral- vakantievieren. Oorspronkelijk wilde ik jullie dan ook als comeback postje entertainen met "een maand in het leven van sarahindestad maar dan in het kort" Gelukkig voor jullie, gebeurde er vandaag iets waar ik heel erg boos van werd en dan belaag ik je maar met een ander verhaaltje.

Ik ben dus heel erg boos omdat Ugly, deze mooie lelijkaard (een lapjeskat met de juiste lapjes op de verkeerde plaats)

er niet meer is. Vooral de manier waarop maakt me telkens wanneer ik eraan denk totaal mottig.

Maar first things first: Ugly is mijn bomma haar lieve poes die ongeveer 12 jaar geleden over de haag werd gezet. Het over de haag zetten van poezen is iets wat wel meer gebeurde 'op den buiten'. Telkens opnieuw nam mijn bomma de poezen in haar huis en haar hart, ze verzorgde ze en probeerde er een goeie thuis voor te vinden.
Een paar weken voor Ugly aangewandeld kwam was er nog een heel nest afgezet. Een aantal belandden onder de vuilniskar, de enige grote auto die wekelijks voorbijrijdt (yep, zo afgelegen woont ze). De rest van het nest werd vakkundig door de bomma van een thuis voorzien, Boris bij haarzelf, Picasso bij mijn ouders en de rest bij onze vriendinnetjes.

Wanneer Ugly een paar weken later de tuin binnengewandeld kwam is mijn bompa de eerste die haar ziet. Schrikken doet hij niet, maar hij zegt wel tegen de bomma: raak ze niet aan! ze heeft schurft, kom maar niet te dichtbij. Wanneer ze wat later dan toch maar dichterbij gingen kijken bleek dat het schurft gewoon de fout geplaatste rosse plekjes waren op haar vacht. Eh voilà, schone lelijkerd Ugly had hun hart veroverd.

Nadat Boris een paar jaar later stierf, omdat hij van een bespoten veld gegeten had, bleek Ugly eens te meer een blijvertje. Ze was een lieve poes, dikke vriend van bompa en altijd samen in de tuin.
's Avonds bij het TV. kijken was het comfortabelste plekje bompa's knie! Ook ging ze mee wandelen rond de tuin. Bij de bank aangekomen (ongeveer halfweg, yep ook een grote tuin, daar bij mijn bomma) werd je verwacht Ugly te aaien alvorens verder te gaan.

Vanmiddag lag Ugly zoals steeds heerlijk in de tuin te slapen, toen 2 Boxers zonder halsband of baasjes de tuin binnen kwamen gelopen. Omdat mijn bomma gegrom en gemiauw hoorde is ze naar buiten gegaan. Daar zag ze hoe één van de honden haar lieve poes in zijn muil hield en niet wilde lossen. Na veel geroep en getier zijn de honden gelukkig afgedropen. (We mogen van geluk spreken dat mijn bomma er niets aan heeft over gehouden!)
Ik kreeg telefoon dat Ugly en bomma allebei goed verschoten waren maar dat Ugly op het eerste gezicht niet meer dan wat schrammetjes had.

Mijn gedacht op dat moment, oef... want
mei/juni: bompa gaat plots erg achteruit
juli: bompa gaat stilletjes van ons weg
augustus: de beslissing valt, we moeten de bomma haar huisje verkopen
Zij kan er niet alleen blijven wegens te afgelegen, op een uur rijden van waar de rest van de familie woont en geen rijbewijs. Noch mijn ouders noch M.+ik of de bomma kunnen de onderhoudskosten van haar huidig huisje + een appartement in de stad voor haar betalen. Pijnlijk want heel ons leven ligt daar, hun huisje was een oude boerderij die ze kochten+renoveerden ze toen ze nog hun fotowinkel hadden. Toen kwamen ze enkel in het weekend naar daar, na hun pensioen (een goeie 20 jaar geleden) zijn ze er ook gaan wonen. Elke vakantie en ook heel vaak in het weekend gingen we naar hen, ravotten in de grote tuin, spelen, leven. Het is een deel van ons, ook omdat het net daar is dat bompa stierf, thuis. Ik kan het me nog steeds maar moeilijk voorstellen dat ik er nooit meer in de tuin zal zitten.

september: chance dat Ugly niets ergs heeft, want na dit alles ook nog Ugly weg, dat overleeft mijn lieve bomma niet.

Tien minuten later krijg ik telefoon dat Ugly is ineengezakt en overleden. Bomma huilen, Sarah huilen (nota bene in het midden van de grote winkelstraat en ik schaamde me zelfs niet).

Ik begrijp niet dat deze mensen die gevaarlijke honden hebben, niet de verantwoordelijkheid nemen om ervoor te zorgen dat ze niet uitbreken. Want, als ik mijn bomma mag geloven, de honden waren helemaal niet verwaarloosd of hongerig. En als ik dan nog eens iets mag zeggen, een agressieve hond hoort een muilband aan te hebben.
Ik mag er niet aan denken dat het in plaats van Ugly, de bomma of een kleutertje was geweest!
Ik krijg er boebelen van.

En jij Ugly, lief beest, ik vind het top dat jij de laatste twee maanden op het plaatske van bompa sliep in bed,
ik kamde je zo graag met dat onnozel paars kammeke.