Deugenietestreken

Samenwonen met Muji en Floris is een waar plezier, 't zijn schatten. Ze spinnen als je nog maar naar hen kijkt en knuffelen als de beste. Toch hebben we ook al maar een plantenspuit in huis gehaald want deze twee rakkers halen heel de tijd deugenietestreken uit. Heel erg leuk vinden ze om het water uit hun bakje rond te spetteren in de keuken. Gelukkig zijn M. en ik een beetje inventief en spelen we -tot groot jolijt van Muji en Floris- ijsblokskesvoetbal in de keuken. Stiekem vinden we het zelf natuurlijk ook leuk én verfrissend om met de poezen en een ijsblokje te spelen.

Ook een heel erg leuk spelletje vinden Muji en Floris: 'proberen naar buiten te glippen'. Groot was dan ook hun verbazing toen ze daarstraks niet gehinderd werden in hun sluiptocht. Vrijdag kregen ze immers hun inspuitingen en nu mogen ze officieel naar buiten.

Verder wordt er ook aan planten en zetels geknabbeld en occasioneel een plantje omgegooid. Het wasrekje, badkamerkastjes, boekenkasten en het dvdrek doen dienst als kattenklimrekken.









Een andere constante is dat beide deugenieten telkens vanaf we gaan slapen tot een uur of zes 's morgens op onze kamer vertoeven. Zes uur is blijkbaar het ingebouwde biologische startpunt voor de broertjes om in alles wat beweegt onder het deken te bijten. Tenen, knieën en billen zijn favoriet maar echt álles (haar, neuzen,...) komt in aanmerking. Na ongeveer een bijt of tien zijn wij het meestal beu en zetten we ze buiten. Wat we ondertussen wel leerden is dat we naast de deur ook het raam tussen de slaapkamer en de keuken moeten sluiten want jawel ook deze doorgang kennen ze als de beste.
Hun allergrootste triomf speelde zich echter af aan de gordijnen. Zowat bijten aan de zijkanten doen ze uiteraard maar hun triomf was veel straffer dan dat. Wij hebben ikea-rolgordijntjes, waarvan de rolletjes behoorlijk hoog hangen (een dikke 70 cm boven de vensterbank). Nu kwam ik op een dag uit mijn bad en ontdekte ik dit:Jawel, de rakkers waren erin geslaagd om drie van de vier (!) rolgordijntjes helemaal af te rollen. En dit terwijl ik al op mijn tenen moet gaan staan om ze terug opgerold te krijgen. Hoe ze het doen, ik weet het niet!

Toch ziet onze voorkant er intussen weer als volgt uit:Floris is erin geslaagd om het gordijn er helemaal af te trekken, en nu heb ik wel gezien hoe hij dat deed. Er zat een vliegske en Meneer moest en zou dat te pakken krijgen...

Toch is het cliché helemaal waar, welke streken ze ook uithalen, we zouden ze al niet meer kunnen missen. We hebben al heerlijke slaapjes geslapen en wanneer ze melk krijgen zijn ze telkens weer door het dolle heen. Toen ze gisteren voor het eerst tonijn kregen was het huis zelfs te klein. En jawel, daar doen we het voor!